These wounds won't seem to heal.

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij neerkeek op het graf van zijn vader. Hij wist precies waar ze hem begraven hadden, ondanks dat hij er zelf niet bij was geweest. De opluchting die in zijn ogen te zien was, was gelukkig niet opgemerkt door de rest van zijn Clan. Nee, Timberpaw was er niet rouwig om dat zijn vader het leven had gelaten. Hij zou zijn Clan echter nooit vertellen waarom niet. Pantherstar, Crystalshell en zelfs zijn Medicine cats hadden niks in de gaten gehad van de verbale en de fysieke belaging die Timberpaw moest ondergaan. Zijn vader had het spel slim gespeeld, maar blijkbaar had de natuur het spel slimmer gespeeld. De doodsoorzaak van zijn vader was onduidelijk voor de rest van de Clan, maar de bruine tabby stelde zich er al geen vragen meer bij. Het einde van een vreselijk tijdperk was voor hem nabij gekomen en daar was hij blij om. Hij keerde het graf demonstratief de rug toe en rende vervolgens weg. Hij zou een nieuwe mentor krijgen, maar daar bekommerde hij zich niet om. Hij dacht niet dat hij ooit nog een kat zou vertrouwen, dat hij ooit nog hetzelfde zou zijn als… als… als wanneer eigenlijk? Zijn vader had hem slecht behandeld zo lang als hij leefde en op een gegeven moment was Timberpaw gestopt met het omhoog houden van een toneelspel. Alsof hij het leven zo geweldig vond in de Clan. Alsof hij zijn Clanmates vertrouwde. Ze zouden hem allemaal de rug toekeren, vroeger of later, dus Timberpaw wilde er niet te veel hoop in stoppen dat hij ooit nog iemand kon vertrouwen. De bruine tabby gromde en rende voort. Zijn poten brachten hem naar Fourtrees, een plek waar hij voordien nog maar één keer was geweest. De verschillende geuren van de andere Clans overvielen hem, maar deden zijn hart niet sneller slaan van angst. Angst was voor de zwakkeren en zwak was hij niet. Niet meer, tenminste.

+ Eerste post voor @Pepperpaw

De bomen vlogen aan haar voorbij terwijl ze snelheid maakte. Haar poten trommelden op de grond en sloegen modder op achter haar. Het was een tijd geleden geweest dat ze op deze manier kon rennen en snelheid kon maken. Bloodclan had haar opgesloten gehouden in het kamp en toen Shadowclanners onder Bloodclan begeleiding weg mochten, toen lag ze in de medicine cat den. Ze voelde de littekens wel onder haar buik trekken, een ongemakkelijk gevoel. Maar het kon haar eventjes niks schelen. Ze was buiten lekker vrij aan het rennen, en dat was het belangrijkste. Het duurde niet lang of ze was op Fourtrees. Voorzichtig liet ze zich van de helling afglijden, tegen beter weten in kijkend of ze een bekende, langharige tabby pels zag. Haar vader was verdwenen nadat Acornstar terug was gekomen. Ze wist dat ze niet met hem mocht spreken.. Maar als Acornstar het niet wist. Ze zag echter wel een andere tabby pels en ze spitste haar oren wat nieuwsgierig. Ze hield echter wel haar afstand. "Hallo?" besloot ze te vragen. Ze rook van een afstand de vislucht, een Riverclanner. Maar voor de rest kende ze deze apprentice niet.

Het was dat Timberpaw niet snel meer onder de indruk was van bepaalde dingen, anders had hij vast en zeker zijn ogen wel uitgekeken naar de bomen die zich voor hem bevonden. En boven hem uittorenden. De grijze tabby moest zijn kopje helemaal in zijn nek leggen om de toppen van de bomen te zien, maar daar hield hij zichzelf niet al te lang mee bezig. Hij was hier immers niet gekomen voor de sightseeing. Hij was hier om afstand te nemen van zijn Clan en even geen contact met ze te hoeven hebben. Hij had echter niet moeten verwachten dat hij hier helemaal alleen was, maar toch trok hij wat geïrriteerd met zijn oortjes toen hij pootstappen hoorde naderen. Hij draaide zijn kop een kwartslag naar rechts zodat hij naar de flame point kon kijken die op een redelijke afstand van hem stond. Hij hoefde zijn bek niet te openen om haar geur in zich op te nemen; ShadowClan had een vrij sterke geur die je van een bepaalde afstand al wel kon ruiken. Timberpaw was niet zo mee in de rivaliteit van de Clans en dus zou hij enkel vechten tegen een andere Clan wanneer het moest, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen gereserveerde houding kon behouden tegenover de flame point. “Hallo,” zei hij kortaf tegen haar. Waarom vroeg ze dat zelfs? En waarom begroette ze hem? Waarom kon ze gewoon niet omkeren en weggaan? “Ben je de aanwezigheid van je Clanmates ook even beu of kom je hier gewoon voor een gezellig gesprek? Want als het dat laatste is, dan mag je weer weggaan,” vervolgde hij even kortaf tegen haar. Hij had geen behoefte aan gezelschap.

Pepperpaw sloeg de apprentice met een nieuwsgierige blik gade, maar haar blik veranderde alweer vrij snel in een frons bij de woorden van de kater. Als ze een gezellig gesprek wilde, kon ze maar beter weer weggaan. Nou moe, hij was hier op neutraal terrein, ze kon gaan en staan waar ze wilde. Maar de kater had over één ding gelijk, als hij zo ging doen was een gezellig gesprek uit den boze. "Ik was een eindje lopen en kwam hier terecht," antwoordde ze dan ook nog wel redelijk luchtig, "omdat het hier meestal rustig is." Ze sloeg haar blik op naar de hoge eiken die schaduwen wierpen op de hoge plek. "Geen zorgen, ik kwam hier niet specifiek voor een 'gezellig' gesprek." Al was het natuurlijk altijd leuk om andere katten te leren kennen, maar iets in haar zei haar dat de kater die opmerking niet zou waarderen.

Het leek erop dat ze niet per se haar Clanmates wilde ontwijken, maar eerder gewoon een gezellige wandeling wilde maken. Aha. Dat soort type. Ze zag het leven vast en zeker als één groot feest, kon het met de meesten in haar Clan goed vinden en zou hier vast en zeker geregeld katten van andere Clans ontmoeten waar ze een leuk gesprek mee kon hebben en waar ze eventueel een band mee kon opbouwen. Timberpaw zat echter helemaal anders in elkaar. Hij hoefde geen band te hebben met iemand anders. Hij wilde ook geen band met katten die buiten zijn Clan zaten. Daar kwam aan het einde van de rit alleen maar ellende van. “Mooi zo,” antwoordde hij kortaf toen ze zei dat ze niet voor een gezellig gesprek kwam. Ze kwam de rust dus opzoeken, net als hij. Even overwoog hij gewoon om te zwijgen en te wachten tot ze weg zou gaan omdat ze de stilte vervelend vond, maar ergens voelde dat niet echt relaxt aan. Hij trok met zijn oortje en keek haar weer aan, nadenkend over wat hij eventueel kon zeggen. Er was niet echt iets waar hij nieuwsgierig naar was en gezellige kletspraat voelde, ook al gaf hij niet veel om zijn Clan, als verraad tegenover hun. Aan de andere kant had ze hem ook niet echt een geldige reden gegeven om nu al een hekel aan haar te hebben en was hij ergens wel benieuwd of ze het voor elkaar zou krijgen om hem zich niet aan haar te laten irriteren de komende minuten. “Niet specifiek, zei je.” Hij fronste. “Dus dat wil zeggen dat je hier soms wel komt voor de gezelligheid?”

Nou zeg, haar wandeling was meteen een stuk ongemakkelijker met dit stuk ongezelligheid wat tegenover haar stond. Pepperpaw had verwacht dat ze niemand tegen zou komen en dat ze eventjes ontspannen bij vierboom had kunnen zitten, of op z’n minst nog een beetje een net gesprek kon hebben. Maar ja, sommige katten bleven bij hun clan en dat kon ze ook wel respecteren. Ze was alleen zelf totaal niet zo. Als alle katten zo waren was ze manen geleden verdronken in de rivier, als Rainpaw haar niet was komen redden. En toen, wonder boven wonder, besloot de kater juist de stilte te verbreken, juist toen ze besloten had dat ze een stukje verderop ging zitten. ”Soms, je kunt veel van andere katten leren over hoe ze het leven aanvliegen,” besloot ze te vertellen, voordat de kater zou denken dat ze clangeheimen wilde ontfutselen. Op haar beurt was ze er niet klaar voor om te vertellen dat ze hier in het verleden vaak was gekomen in de hoop haar vader te vinden.

Timberpaw nam de tijd tussen zijn vraag en haar antwoord om haar snel in zich op te nemen. Met haar dikke vacht moest ze het vast verschrikkelijk benauwd hebben tijdens deze warme dagen. Haar vacht combineerde wel mooi met haar ogen en ze had iets heel onschuldigs over zich heen hangen. Hoewel ze ouder was dan hem, waren ze qua grootte niet erg verschillend. Dat kwam omdat Timberpaw de bouw van zijn vader over had genomen en dat hij tamelijk groot was voor zijn leeftijd. Hij sloot zijn gedachten meteen af toen deze dreigden om naar zijn vader te gaan. Dat was een onderwerp waar hij nu liever niet mee bezig wilde zijn. Timberpaw richtte zijn blik weer terug op haar toen ze haar antwoord gaf en snoof kort. “En die antwoorden kun je niet vinden binnen je eigen Clan?” vroeg hij op een botte toon. “Het gevaar met te veel praten met katten van andere Clans is dat je ze op een dag misschien tegenkomt op het strijdveld. En dat gesprek zal er vast minder gezellig aan toe gaan.” Hij haalde zijn schouders op. Hij zag het nut niet van contacten leggen met anderen buiten de Clan. Het was niet dat hij zo ontzettend loyaal was aan zijn eigen Clan dat hij daarom geen zin had om met andere katten te praten, maar het was eerder dat hij überhaupt nooit zin had in sociaal contact. Dus dan was de keuze voor hem al vrij snel gemaakt wat contacten leggen met andere Clankatten betrof.

Pepperpaw haalde haar schouders op bij de beschuldiging van de kater tegenover haar. Hij was niet de zonnigste in huis, of niet dan? Misschien dat dit vroeger gestoken had, maar Bloodclan had haar geleerd dat er veel ergere dingen in het leven waren dan een paar woorden. ”Soms niet.” miauwde ze een zachte blik in haar blauwe ogen, ”maar ik hoef geen angst te hebben daarvoor.. Als medicine cat apprentice hoor ik boven de rivaliteiten van de vier clans te staan,” vertelde ze de kater. Maar ja, hij had waarschijnlijk geen idee dat ze die positie bekleedde. Ze zou nooit meer een klauw uit hoeven slaan naar andere katten zonder dat het zelfverdediging was. Ergens stelde die gedachte haar wel gerust, want anders had ze inderdaad problemen gehad met vechten tegen al haar vrienden en kennissen.

Onderwerp: Re: These wounds won't seem to heal.