the rifle's spiral

En zo was hij meegegaan. Zijn zware passen simpel en vloeiend in het gebied dat sinds vandaag niet meer zijn thuis was, maar voor altijd nog zo zou voelen. Hun lichamen werden bedekt door de planten die hij oh zo goed kende. In de bomen hoorde hij geritsel en gekras. Hij hoefde niet omhoog te kijken om te weten dat het zijn kraaien waren, de kater kon hun begroeting uit miljoenen herkennen. Toch liet hij kort zijn groene blik omhoog dwalen en volgde hun donkere silhouetten, wetende dat de vogels niet zouden landen zolang hij bij andere katten was. Hij vroeg zich af of hun het zouden begrijpen, zijn acties en de gevolgen ervan. Hij vroeg zich af of ze mee zouden gaan met hem wanneer hij dit gebied voor het laatst zou verlaten. Toch moest hij zich corrigeren op deze gedachten. Want het zou nog allemaal goed komen, straks was Tall er weer. En hij zou het allemaal weer goed maken, dat wist hij zeker. En toch kon zijn hart het niet laten om te twijfelen, om verlies te voelen. Maar hij realiseerde dat dit verlies niet ging om het territorium, om het fysieke thuis. Het ging om de katten die hij als clanmates beschouwde, degene waarmee hij was opgegroeid en waar hij zijn hele leven toe tot had geweid. Hij hielt van deze katten. En hij had ze pijn gedaan, in ruil daarvoor hadden ze hem weer terug pijn gedaan. Hun vuile woorden, hun blikken. Het speelde zich nog steeds voor zijn ogen af. Ze hadden zijn acties slecht doen lijken. Maar een actie geleid uit liefde, die kon niet slecht zijn, of wel?

Liefde. Voor liefde was hij nu hier, liep hij nu als een verbannen gevangenen naar zijn eigen woonplaats toe, begeleid door clanmates en zijn stiefdochter. Allemaal uit liefde voor Tallstar, voor Sinclaw. Zouden hun ooit liefde als deze hebben gevoeld? Liefde zo diep en verblindend dat je er alles voor zou doen? Liefde die bijna zeer deed, die tranen in je ogen bracht? Hij wist het niet te zeggen, en misschien was het wel beter als niemand liefde zoals dat voelde. Hij was het lopende bewijs. Soms hielt je zoveel van een ander dat je je eigen leven ervoor zou geven, in iedere zin van het woord. Het ergste hiervan was niet de weet hiervan. Hij had er vrede mee als hij voor zijn partner zou sterven, als hij hiermee haar een uurtje langer het verse gras kon laten ruiken en de blauwe hemel kunnen laten zien. Nee, het ergste was dat je niks kon opofferen om de pijn van je geliefde weg te nemen. Want zo lag zijn groene blik nu op zijn partner, een kattin die alles voor hem betekende, en hij wist dat hij compleet nutteloos was. Niks zou haar pijn kunnen verlichten, hoe erg hij hier ook zijn best voor deed. En toch zou hij het blijven proberen. Zoals hij altijd al had gedaan. Op de manier hoe hij zijn eigen rouw had weg geslikt toen Beekit was vermoord om er voor haar te zijn. Hoe hij haar leugen over de dood van de kittens had geloofd en in stilte hierom was gebroken. Hoe hij moons hierna de waarheid ervan had aangehoord en haar had vergeven, en zelfs toen haar woord had gevolgd en zich niet had geïntroduceerd aan zijn kindjes. Hoe hij van zowel haar als Innerstar zelf had gehoord over haar moord en toch niet had opgesproken, zodat zij in de clan kon blijven. Hoe hij manen voor ieder ander had gehoord over de plan en loyaal zijn mond gesloten had gehouden, en geduldig was blijven wachten tot hij haar weer kon zien. Hij had het allemaal gedaan uit liefde voor haar. In de hoop dat het haar gelukkig zou maken.

Diep binnen in hem wist hij dat hij dat nooit zou kunnen bereiken. Nooit volledig. En toch liep hij hier, naast haar in plaats van tegen haar, omdat hij wist dat Sinclaw het waard was om alles voor te geven. Omdat hij wist dat hij nooit van iemand zo kon houden als van haar, en dat zei veel voor de kater. Kort liet hij zijn pels tegen die van haar aan strijken voordat ze tot stilte kwamen. Rumoer kwam af vanuit het kamp, vechten. Zijn spieren spande zich aan en hij bad tot Starclan dat ze zijn kinderen veilig zouden houden, dat ze hun zouden beschermen tegen welk geweld dan ook. Een vreemd geluid kwam vanuit de struiken en bijna was hij zelf opgestaan uit beschermen voor zijn metgezellen, net op tijd kwam de realisatie weer door dat dit niet moest. Dat het slecht zou zijn om te bewegen en het ze enkel meer last zou bezorgen, dus bleef hij stil. En toen begon Sin weer te spreken. Nog altijd in stilte drukte hij zijn oren naar achteren en luisterde naar wat ze vertelde. Misselijk. Hij voelde zich misselijk. Ziek. Alsof de woorden nog zo veel vuiler hadden kunnen zijn dan kraaienvoer. Want het maakte niet uit wat er zou gebeuren, zijn hart zou breken. Om zijn stiefdochter, om zijn partner, om beiden. Omdat hij wist waarom Sin dit zei. Omdat hij zelf ook een ouder was, en hierom begreep welke keuze Sin wilde dat er gekozen zou worden. Maar hij bleef stil. Hij ging niet in protest, hij begon niet te huilen of te smeken. Allemaal uit liefde voor haar zou hij zijn pijn en angst aan de kant zetten. Zou hij niet bidden tot Starclan zijn partner veilig te houden vannacht. Hij zou zichzelf laten breken, hij zou alles voor niks geweest laten zijn. Allemaal uit liefde voor haar, uit liefde voor hem.

Allemaal uit liefde voor haar, de reden waarom hij hier nu zat. Waarom zijn familie en clan hem haatte. Uit liefde voor haar en liefde voor hem. Zijn groene ogen stonden strak op zijn partner. Hij kon haar gedachtes niet lezen, iets wat misschien maar voor het beste was ook. Maar hij wist wat eraan zat te komen. Hij wist het, deze keer wist hij het. En nu pas realiseerde hij zich pas hoe fijn het was om onwetend te zijn normaal. Want nu voelde hij zijn hart samenknijpen in pijn en in leiden terwijl hij afwachtte. Terwijl hij bijna zijn hartslagen kon tellen terwijl deze steeds sneller en sneller ging. Hij wilde dit niet. Hij wilde niet dat dit alles voor niks was geweest. Al zijn fouten en al zijn verkeerde keuzes waren goede keuzes geweest omdat ze voor háár waren. Hij wilde er niet aan denken, niet aan die verschrikkelijke dingen die ze nu als keuze op de wereld had gezet. Zijn blik gleed een seconde omhoog naar de hemel waartoe hij in stilte begon te bidden naar Starclan. Hier bekende hij zijn eigen mislukking, zijn eigen teleurstellingen. Dit wilde hij allemaal onder ogen komen zolang ze nu maar een oogje dicht deden voor Sinclaw. Dat ze dit allemaal zouden oplossen. Hij wist dat hij geen hulp meer verdiende, dat hij het al manen geleden had verpest en iedere waarschuwing had genegeerd. Maar zijn Sinclaw, zijn mooie Sinclaw die altijd de slechtste kaart van de wereld toegereikt had gekregen. Als iemand haar nu maar had gered toen ze jong was. Als ze maar medicine cat had mogen worden. Als ze meer liefde had gekregen, betere ouders had gehad. Als ze maar niet naar Tall had geluisterd. Een koude slag doorbrak de adrenaline die langzaam begon op te bouwen, alsof zijn lichaam autonoom had besloten dat ze hele deze situatie fysiek konden oplossen. Misschien had zijn lichaam daarin ook wel gelijk. Hij zou weg kunnen rennen. Hij zou iedereen weg kunnen slaan. Hij zou kunnen doden. Ja, fysiek kon hij doden.

Mentaal niet. Heel veel katten wel, maar deze niet. Dus bleef hij zitten. In stilte luisterend naar de woorden tussen moeder en dochter maar ze niet echt opnemend. Het maakte niet uit. Hij wist dat het niet uitmaakte. En hij had gelijk. Het moment was gekomen. En het was oneerlijk. Het was oneerlijk hoe je alles kon weggooien en hoe het zo klaar kon zijn. Het beeld van beiden poezen die in beweging kwamen en zich zoals katla en karm in elkaar klemde drong hem om op te staan. Maar hij kreeg zichzelf niet naar voren. Uit liefde voor haar. Hij wist wat Sinclaw wilde. Uit liefde voor haar moest hij haar dochter haar laten doden. Tranen van onmacht begonnen te lopen over zijn wangen terwijl de liefde voor haar hem hier liet staan in plaats van in te springen. Hij herpakte zijn eerdere gedachtes. Ja hij hielt van Wolfpaw, en hij wist dat ze net zoals zijn moeder gewoon pijn had. Dat ook Wolfpaw meer liefde had moeten kennen, eerder gered had moeten worden. Hij wist ook dat hij voor Wolfpaw op alle manieren te kort was gekomen en dat zijn spijt hiervoor niks zou goed maken. Maar als hij haar nu zou doden en hier later om zou kunnen rouwen dan zou hij nog zijn partner hebben. Misschien hoefde ze niet eens dood. Misschien kon hij haar enkel verminken, zoals hij jaren geleden had geleerd. Hij likte zijn lippen terwijl de tijd langzaam ging. Achter hem woede het kamp verder. Zijn kinderen waren daar. Hun kinderen. Sinclaw zou hem haten als hij Wolf iets aandeed. Maar ze zou hem enkel kunnen haten als ze nog leefde. Ravenpaw viel flauw. Bloed bedekte de aarde die hun thuis noemde en als hij iets zou kiezen moest het nu gebeuren. Hij was iemand die deed wat hem verteld werd. Als hij moest komen kwam hij, als hij moest blijven bleef hij. Hij moest nu kiezen, er was niemand die hem zou vertellen wat te doen. Zelfs niet Starclan..

Nee, Starclan had hem al vertelt wat hij moest doen. Maanden geleden. ‘Niemand mag van je houden en jij mag van niemand houden zolang je de titel draagt van Medicine cat. En omdat je de regels niet volgt heeft Starclan je gestraft,’. Tóen had hij zelf een keuze gemaakt om niet te luisteren. Na dit gesprek had hij Sinclaw bezocht, zijn liefde aan haar bekend en ze waren partners geworden. Hij had haar kittens gegeven, een gezin. Hij had toen voor zichzelf gekozen en dit was de straf. Nogmaals zou een geliefde door zijn keuzes sterven. Want hij was nog een medicine cat. Een rang door Starclan afgedwongen kon enkel door Starclan worden ontnomen. En hoewel dat niet lang meer zou duren, was er nog genoeg tijd voor een laatste straf. Het werd weer duidelijk voor hem, en hij liep naar voren. Hij had manen geleden een keuze voor zichzelf gemaakt. En nu was er wel iemand om naar te luisteren. Allemaal uit liefde voor haar.

Allemaal uit liefde voor haar had hij gehandeld en zou hij ook zijn volgende handelingen maken. Sinclaw had haar keuze gemaakt en deze tot haar familie afgedwongen. Ze had gekozen voor zichzelf, en hierbij ook voor hem. Ze had gekozen voor haar dochter. Zij stond misschien in dienst van een ander maar hij en Wolfpaw volgde enkel haar. Hij overbrugde snel de afstand tussen hemzelf en het tweetal. Alles had hij vandaag gedaan uit liefde voor zijn partner. En nu ook, hij wist wat haar keuze was geweest en het deed pijn.

Want die keuze was vals. Die keuze was pijnlijk. Die keuze was egoïstisch. Dus toen hij naar voren kwam en zijn tanden rond de nek van Wolfpaw sloot was dit enkel rond de overige huid, zoals een vader deed bij zijn jong. Het was niet hard. Het zou haar niet laten bloeden. Niet eens corrigerend, enkel om te zeggen dat ze klaar was. Door de vacht heen bromde hij naar haar, zijn tranen vielen in haar pels, zijn stem klonk duidelijk maar vol pijn en rouw. Maar tevens troostend en rauw. Zijn lichaam lichtelijk rond haar heen alsof hij haar wilde opvangen wanneer of als ze los zou laten. Oh de gedachte van het redden van Sinclaw was er nog. Zeker hij was er nog. Hij wist precies waar hij moest bijten om haar dochter te doden, om haar te verminken. Maar dat deed hij niet. Ace probeerde haar los te krijgen van deze moorddaad, haar steun te geven en hiermee meteen zichzelf in zwakte stellen. Wolfpaw kon van één dode twee maken, en daar was hij van bewust. Maar zo was ooit Sinclaw begonnen. Ooit was er voor Sinclaw toen niemand geweest. Dus nu moest hij er wel zijn voor zijn stiefdochter, degene die hier was geëindigd alleen door liefde voor haar. Die liefde had misschien soms een ander masker opgezet, maar het was liefde.

“Wolfpaw. Je hebt gedaan wat ze van je vroeg, wat ze van je wilde. Het is klaar. Het is klaar Wolfpaw. Ze is dood, het is voorbij.”

En als ze dat nog niet was zou het met deze bloeding niet lang meer duren.

Sinclaw had gekozen om te sterven aan de hand van haar dochter.

Wie was hij om tegen haar keuze in te gaan.

Alles uit liefde voor haar.