[Ravenpaw] Logical, responsible, practical

Settleddust had misschien in tijden geen diepe slaap meer gehad. Het was steeds vluchtig, dutjes door de dag door. En 's nachts, in het holst van de nacht, had hij zijn ogen wijd open. Groene kijkers die door de warrior den heen gingen en slaap hem niet leek te kunnen grijpen. Hij lag wakker omdat zijn gedachten op hol sloegen. Denkende dat katten achter zijn geheimen kwamen. Dat ze Tidekit en Dimkit van hem af zouden pakken. Dat ze Seamist iets aan zouden doen. Maar dat was niet zo. Elke ochtend was weer zoals de ander, normaal. Hij had een groep katten om zich heen die hij kon vertrouwen. Hij had zijn vrienden. Maar toch, toch knaagde er altijd iets in hem. Wat als ze erachter kwamen. Ze zouden hem uitspugen, allemaal. Gefrustreerd kneep hij zijn ogen weer dicht. Hij was deputy, te vertrouwen, loyaal, sterk. Dat was hij, zo kenden ze hem nu. Waarom zouden ze anders denken?
Maar nog steeds kon slaap hem niet pakken. En dus kwam hij overeind. Naar buiten, daar moest hij heen. Het bos in. Het deerde hem niet. Misschien zou de nachtkou hem in slaap kunnen zingen. Op stille poten sloop hij dan ook naar het woud. En op één of andere manier leidde zijn poten hem naar de sycamore. Het zou hem niets verbazen als hier nog een verdwaalde mentor en leerling hun nachtjagen aan het oefenen waren. Maar het klonk vredig, stil. Hij zuchtte en sprong op één van de dode takken die op de grond lag en legde zijn kop en keek naar de sterren. Waarom zij degene die hem wakker hielden? Hun priemende, oordelende blikken?

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit