Nowhere to be found

Onderwerp: Nowhere to be found do 28 nov 2019 - 20:40

Het thunderpath was het gevaarlijkste wat hij ooit in zijn leven had meegemaakt. En dat kon hij beamen want hij was ook in de bergen geweest. Daar kon je uitglijden en naar je dood vallen, maar het thunderpath? Nee, dat vond hij gevaarlijker. Het ene moment was er namelijk niks aan de hand, maar op het volgende moment stond je oog in oog met het grootste monster wat je kon indenken. Soms scheen het fel in je ogen, terwijl op andere momenten een super luid geluid maakte waardoor je van de harde ondergrond weg schoot. Het was een verschrikkelijk gebied, maar toch waren er prooien in de buurt. Soms lagen er ook dode prooien langs de kant en in de schaarse tijd waar ze in zouden komen? Hij nam ze gewoon mee. Zelfs terwijl ze plat waren. Het was beter dan ze daar laten liggen en te laten verrotten. Er zat immers nog gewoon vlees aan! Wat hij echter niet door had was dat terwijl hij prooien aan het verzamelen was, er een groot monster steeds dichterbij kwam. Pas toen het te laat was zag hij het en dook hij ineen, hopende dat het monster hem niet zou kunnen pakken. Het raasde precies over hem heen, maar meerdere monsters kwamen er meteen aan. Wat nu??

Ɓσ

+ Settleddust

Onderwerp: Re: Nowhere to be found di 3 dec 2019 - 1:01

Settleddust was op zoek naar prooi, en het leek hem nergens te brengen. Het werd kouder, dus vogels vertrokken en ander goed verstopte zich voor soms dagen in hun holen. Ugh, hoe konden ze eindeloos slapen zonder te eten? Hij had ze nodig, al die kleine stukjes prooi. Hij was zelfs zo wanhopig dat hij steeds dichter en dichter bij het donderpad kwam, zijn ogen op de bomen gericht, op de grond, zijn oren gespitst. Maar het enige wat hij kon horen was het gedreun van het donderpad. Hij had niet lang geleden Pepperpaw opgehaald uit ThunderClan gebied. Ze was in blinde paniek het donderpad over gerend en vast komen te zitten. Het was werkelijk waar angstaanjagend geweest, maar ergens was hij ook wel blij dat hij het had gedaan. Hij wist dat hij het kon, gewoon heelhuids over het angstaanjagende pad gaan. Hij had wel gehoord dat soms katten het niet overleefden, dat zeiden ze ook wel om je bang te maken. Maar hij kon zich dondersgoed voorstellen dat één klap van zo'n monster fataal kon zijn. Het enige voordeel van die monsters was dat ze nooit van het donderpad kwamen. Maar voor hij het wist was de zwarte strook alweer in zicht. Wat hij nooit had verwacht was dat hij een kat zag midden op het donderpad. Hij sloeg een geschrokken kreeg toen een monster recht op hem af kwam scheuren. Settleddust hield zijn adem in, maar hij leek er ongedeerd mee weg te komen. Het monster had hem niet opgegeten! StarClan dank. Maar er kwamen meer aan, en de kater leek verstijfd van angst te zijn. Settleddust zag van links naar rechts. Hij moest iets doen. Hij móest hem helpen. Een dwaze dapperheid kwam in Settleddust omhoog en voor hij het wist begon hij als een bezetene te rennen. Hij rende zo hard als hij kon het donderpad op en sprong zo hard als hij kon op de ThunderClanner af, probeerde hem tussen zijn poten vast te grijpen en hoopte dat hij genoeg snelheid had gemaakt om op de ThunderClan kant van het donderpad weer op de grond te landen. Settleddust maakte een schietgebedje en kneep zijn ogen dicht toen de twee over elkaar door de lucht vlogen.

Onderwerp: Re: Nowhere to be found wo 11 dec 2019 - 23:21

Nooit had hij verwacht om in deze positie te zitten. Niet alleen raasden ze over hem heen, ze maakte nog luide geluiden ook (een toeter) die pijn deed aan zijn oren. Hij was echt van angst bevroren. Als de eerste hem niets aan had gedaan, dan zouden die hem ook niets aan doen toch? Zijn ogen waren nog nooit zo groot geweest van angst, zijn lichaam nog nooit zo plat geweest, zijn vacht nog nooit zó poofy. Hij was compleet overgenomen door angst. Hij vond het verschrikkelijk dit en toch kon hij zichzelf niet zo ver krijgen om er vanaf te rennen. Hij wist niet waarom, het was gewoon alsof hij alle kracht was verloren. Uit het niets voelde hij echter dat iemand hem vast pakte en voor hij het wist voelde hij zichzelf over het donderpad half gesleept worden, half in de lucht, voordat hij op de grond, bekende grond viel. Zijn staart was gigantisch groot en hij sprong in paniek op, alsof hij nu pas weer zijn spieren onder de controle had gekregen en eindelijk weer kon bewegen. Hij trilde van angst, maar hij was niet de enige waar hij zich om moest bekommeren. Met grote ogen keek hij naar de kater, zijn geur niet goed op kunnende pakken door zijn snelle ademhaling. "G-... Gaat het?" bracht hij er hijgerig uit. Alsof hij heel veel had gerend. Dat had hij totaal niet, maar door de angst voelde het net alsof hij niet dieper kon ademhalen dan dit. Zo snel was zijn ademhaling, ondanks dat hij voelde alsof zijn hart heel langzaam weer begon te kloppen.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Nowhere to be found vr 20 dec 2019 - 23:53

Settleddust zijn hartslag was torenhoog. Het eerst volgende wat hij voelde was de dreun die door zijn lichaam ging toen hij weer met een smak op de grond terecht kwam. Hij haalde snakkend adem, waarna hij nog een stukje door rolde, voordat hij weer de zachte aarde onder hem voelde en het gras in zijn vacht. HIj rolde op zijn buik en keek met grote ogen naar de ThunderClanner. Zijn ademhaling was gejaagd en onregelmatig. Zijn ogen gingen kort weer naar het donderpad, waarna hij weer naar de kater keek. En toen begon hij te lachen, opgelucht en hij schudde zijn kop. Hij kon niet geloven wat hij net had gedaan. De ander zat echter nog te trillen van angst. Settelddust keek op toen hij eindelijk vroeg hoe het met hem ging. Ongelovig keek hij de kater aan. Man, hij moest hem op zijn blote knieën bedanken. Hij had net zijn verdomde leven gered! En ook nog wel iemand van een andere clan. ‘Met mij? Ik ben oké,’ miauwde hij cynisch, een ongelovig lachje rolde over zijn lippen. ‘Maar ben jij wel goed snik?! Zomaar voor dood op het donderpad gaan zitten!’ Settleddust kwam iets overeind en keek de kater aan. Hij was ouder dan hem, misschien wel twee keer zo veel. Hij zou toch wijzer moeten zijn dan dat? Het was alsof een apprentice zijn mentor kwam redden. Settleddust probeerde zijn vacht weer plat te gaan liggen, maar zijn anderen stonden nog stijf van de adrenaline.

Onderwerp: Re: Nowhere to be found zo 22 dec 2019 - 23:40

Beide katers leken volledig in shock te zijn. De kater was ook nog doorgerold ook en de kater tegenover hem ademde ook snel. Maar hij voelde zich gewoon benauwd, zo kortademig voelde hij. Het was echt niet normaal. Hij had dood kunnen zijn. Hij had StarClan recht in hun ogen aangestaard. De andere kater leek echter iets te lachen, waardoor hij even onzeker was met wat er zojuist gebeurd was. Waarom lachte de ander? Het was toch raar? Dit was eng geweest en niet alleen had hij kunnen sterven, maar de andere kater ook met zijn actie. En dat terwijl het een ShadowClanner was die hem dit keer had gered van het donderpad. 'Met mij? Ik ben oké,' klonk er cynisch van de ander af, waarna er een ongelovig lachje van de andere kat af kwam en zijn oren iets naar achteren vouwde. 'Maar ben jij wel goed snik?! Zomaar voor dood op het donderpad gaan zitten!' klonk er waarna de kater iets overeind kwam en hem aan keek. Hij wist ook wel dat het dom was geweest, maar hij wilde dat extra beetje doen voor de clan. Hij wilde dat beetje extra vlees mee nemen naar het kamp zodat katten weer gevoed konden worden. Vooral nu het een stuk kouder aan het worden was en prooien meer weg zouden gaan zijn. "Ik... Ik..." sprak hij nog steeds hijgend. Hij kon gewoon niet dieper inademen, hoe hard hij het ook probeerde. Hij sloot zijn ogen even hijgend en probeerde zichzelf kalm te maken. Bijna, bijna was hij gewoon naast zijn moeder komen te staan in StarClan. "Dank... jewel.." sprak hij hijgend terwijl zijn pupillen nog super groot waren. Hij kon niet eens de vraag beantwoorden van de kater. Hij was nog steeds aan het trillen van angst, van adrenaline, van StarClan weet wat.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Nowhere to be found ma 30 dec 2019 - 23:55

Settleddust stond nog steeds stijf van de adrenaline. Zijn hartslag zat hoog in zijn keel. Het lachen was de enige manier om de opgekropte energie weg te loodsen. Wauw. Hij had nog nooit zoiets heftigs meegemaakt. Nou ja, misschien één keer eerder. Toen hij Pepperpaw de boom in probeerde te krijgen met de naderende honden. En toen hij zijn staart was verloren. Dat was wel hetzelfde level. Gelukkig eindigde deze keer het beter en konden ze er allemaal zonder kleerscheuren vanaf komen. En met alle ledematen. Het moment speelde nog enkele keren in zijn hoofd na elkaar af, hoe hij zichzelf zonder te twijfelen bovenop de andere kater had geworpen. De ander leek ook nog niet echt op zijn woorden kunnen te komen. Hij ademde kort, hijgend en zijn ogen nog wild van angst. Hij merkte nu dat hij misschien ook wel een beetje hevig had gereageerd. Maar het was nou eenmaal dom om op het donderpad te gaan zitten. Deze kater had vast vlooien in zijn brein, wie bedacht zoiets achterlijks? Had hij een doodswens ofzo? Maar hij bedankte hem voor het feit dat hij even zijn pels had gered. Settleddust fronste even, waarna hij ging zitten een kort knikje gaf. ‘Geen probleem. Ik.. ik dacht er eigenlijk niet echt bij na,’ miauwde hij vervolgens. Tsja, hij had het nou eenmaal niet hoeven doen. Maar ondanks dat het geen clangenoot was kon hij nou eenmaal niet iemand gewoon dood zien gaan!

Onderwerp: Re: Nowhere to be found zo 12 jan 2020 - 19:52

Nog nooit had hij op de grens gezeten van doodgaan en leven. Hij was een keer verwond geweest, natuurlijk, hij was moe geweest dat hij dacht dat hij wel kon sterven van slapeloosheid, maar nog nooit, nooit, was hij zo dichtbij de dood geweest. Het was een idioot idee geweest, maar wel eentje die hij zo goed bedoelt had. Eentje die volledig voor zijn clan was geweest. Hij wist nog steeds niet hoe hij het eerste monster had overleefd. Was dat gewoon de techniek? Je zo klein mogelijk maken en daardoor niet overreden worden? Hij kon daar niet goed over na denken, want StarClan, hij was nog levend. Dankzij de kater hier. Een ShadowClanner die hem had gered van de monsters die er aan zaten te komen. De kater had zelf kunnen sterven of gewond kunnen raken... of zelfs dusdanig gewond raken dat de kater elder zou zijn geworden. 'Geen probleem. Ik.. ik dacht er eigenlijk niet echt bij na,' klonk er van de kater af, waardoor hij even langzaam en dankbaar knikte naar de kater. Hij sloot zijn ogen even, proberende om weer op adem te komen. Zijn lichaam bleef maar trillen, eens in de zoveel tijd, dus hij ging over op de andere manier hoe je je lichaam ook kon laten ontspannen. Hij begon zachtjes te spinnen, proberende om zijn lichaam zo te laten te kalmeren. Om zijn lichaam te laten geloven dat hij veilig en wel was en dat hij niet meer dit allemaal nodig had. Hij was daarom ook een tijdje stil, buiten het spinnen dan, en langzaam maar zeker begon zijn lichaam iets te ontspannen, dat hij tenminste normaal adem kon halen. Natuurlijk kon dit niet alles kalmeren, maar het was tenminste beter dan dat het net was. Zijn nagels waren in de grond onder hem geboord, een houvast voor zichzelf. "Ik ben Longear. Echt... Dankjewel." sprak hij tegen de kater met nog licht vergrootte pupillen. Niet alle katten zouden dit zomaar doen voor iedereen, dat zei wel iets over deze kater niet waar? En dat was ook de reden waarom hij de kater niet direct weg stuurde. Daarbij raasden er weer meerdere monsters over het pad heen, dus hij kon de kater niet eens wegsturen als hij dat gewild had. "Ik wil niet weten hoe het was afgelopen... als jij er niet was geweest." sprak hij even terwijl zijn ogen naar het pad schoten.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Nowhere to be found di 14 jan 2020 - 22:54

Settleddust en de kater zaten enkele momenten in stilte tegenover elkaar. Hij moest even zichzelf weer bij elkaar pakken en de ThunderClanner ook. Hij wist uiteindelijk de adrenaline van zich af te schudden. Pas toen voelde hij dat hij best een beetje beurs was van de smak die ze hadden gemaakt. Maar hij kreeg zijn ademhaling weer onder controle en strekte even al zijn poten afzonderlijk. Hij was nog heel, de ander was nog heel. Ze hadden een StarClanner op hun schouder gehad. Eindelijk durfde hij weer een beetje te lachen. De ThunderClanner stelde zich voor. ‘Settleddust.’ Hij gaf de kater een knikje. Hij zei nog eens een keer dat hij het waardeerde. Hij maakte even een gebaar met zijn poot. ‘Geen probleem, echt niet. Laten we daar niet over nadenken. We zijn allebei nog heel,’ glimlachte hij vrolijk. Hij begon een beetje het gruis van zijn vacht te likken. Hij probeerde de kater een beetje vriendelijk aan te kijken zo nu en dan. ‘Er is vast iemand in StarClan die je mag,’ grapte hij toen luchtig. Een ouder, een familielid, een vriend? Wie wist het. Het was in elk geval nog niet hun dag om te sterven.

Onderwerp: Re: Nowhere to be found vr 7 feb 2020 - 17:45

StarClan was hen goed gezind geweest. Het was een idioot plan geweest om op het thunderpath te gaan, maar het was met een goede intentie. En hij zou het zo nog een keertje doen als hij heel erg eerlijk was. En dat was misschien wel een slecht idee, maar waarschijnlijk zou hij binnenkort weer op het Thunderpath staan om te zoeken naar prooien die ze konden gebruiken. ’Settleddust,’ stelde de kater zichzelf voor aan hem, waarop hij even begrijpend knikte naar de tabby kater. Nu pas viel het hem op dat de kater een deel van zijn staart was kwijt geraakt, hoe wist hij niet, maar hij wist wel dat kittens meestal niet zo geboren werden. Dus hij moest hem wel zijn verloren. Hij hoopte dat het niet op een hele nare manier was gebeurd. Toen hij sprak dat hij het waardeerde wat de kater voor hem had gedaan wuifde Settleddust het zowat weg met zijn poot. ’Geen probleem, echt niet. Laten we daar niet over nadenken. We zijn allebei nog heel,’ klonk er met een vrolijke glimlach van de kater af, waarop hij ook voorzichtig een glimlach liet zien aan de kater. Het was toch een wonder dat ze allebei heelhuids van het Thunderpath waren af gekomen? ’Er is vast iemand in StarClan die je mag,’ De glimlach viel een beetje van zijn kop af bij die woorden. Wat moest hij daar op antwoorden? De waarheid? Dat zijn sibling en moeder in StarClan waren en heel misschien ook zijn vader? ”Ja.. ik denk het wel.” Probeerde hij er een beetje luchtig uit te brengen met een lachje. Hij hoopte alleen maar dat het ook zo over kwam op de kater. ”Jij ook, trouwens.” Sprak hij met een glimlachje tegen de kater.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Nowhere to be found wo 12 feb 2020 - 0:04

Settleddust zag dat de ander ook eindelijk weer wat kon lachen. De ThunderClanner mocht inderdaad een engeltje op zijn schouder hebben. Maar toen hij het woord "StarClan" liet vallen zag hij zijn gezicht betrekken. Even kort fronste Settleddust. Oh oops, waarschijnlijk had hij iemand in StarClan, misschien recentelijk verloren. Settleddust likte even beschamend over zijn borst, waarna Longear wat sprak. Hij knikte en gaf hem een bemoedigend glimlachje. Hij begreep het. Ze zouden elkaar waarschijnlijk hierna toch nooit vaak zien, hij hoefde zijn levensverhaal niet te weten. Dat was persoonlijk. Hij knikte even toen hij sprak dat hij ook iemand moest hebben. Misschien. Misschien keek zijn moeder wel op hem neer, als ze hem nu wel wilde. Hij haalde zijn schouders op. ‘Of het was gewoon geluk,’ sprak hij met een scheve grijns. Daarna kwam hij overeind en keek de ThunderClanner met een warme blik aan. ‘Nou, ik denk dat ik maar weer even terug moet naar mijn eigen territorium, denk je niet?’ sprak hij grappend, hopelijk het gesprek weer een beetje luchtig te krijgen. Hij wilde gewoon niet dat hij er teveel bij na bleef denken. De schrik had er vast hoog in gezeten. Hopelijk zou hij hierna niet weer als een kip zonder kop over het donderpad wandelen. Settleddust hurkte neer naast het donderpad, klaar om over te steken als de kust veilig was.

Onderwerp: Re: Nowhere to be found