Oceanpaw had toestemming van haar mentor om bij de Fourtrees te komen, immers had de patrouille nog niets bijzonders opgemerkt rond dat gebied en wilde ze zien waar haar moeder vroeger had gestaan. Tussen de andere Leaders, met waarschijnlijk een trotse blik in haar ogen, als haar moeder trots was geweest. Haar moeder was veel geweest maar voor haar was ze meer een onbekend idee, een kat die ze nooit had mogen zien en waarvan ze zeer weinig had geweten. Haar blauwe ogen glinsterden met dezelfde onzekerheid als haar moeder's ogen ooit hadden gesprankeld, echter was ze nog niet gehard door het leven zoals de andere kattin was geweest. Ze had nog weinig ervaren, wist enkel dat ze niet meer dan een kleine druppel in de eindeloze zee was. Veel zou haar bestaan wellicht niet uitmaken, totdat ze in haar eigen kracht kwam te staan en opgroeide tot een hopelijk eervolle kattin.

Hoe dan ook, de katten van Windclan spraken niet over haar, wellicht omdat het al weer zes Moons geleden was dat ze was overleden, Oceanpaw had haar laatste leven gekregen, ze hoopte dat haar moeder trots was op haar en haar nestgenoten. Papa had haar niet veel over de kattin kunnen vertellen, de pijn was nog te vers geweest en andere katten keken enkel in het begin wat vreemd naar haar, omdat ze zoveel op haar moeder leek. Als twee druppels water er niet alleen in het uiterlijk, maar ook in het zwak brandende levenslicht dat haar op de poot hield. Ze was net een kaars, een goede krachtige bries zou het vlammetje doen flikkeren en wellicht zelfs doen doven. Onzeker als de jonge kattin was, keek ze ietwat zenuwachtig om zich heen. Ze wist niet hoe verstandig het was geweest om hierheen te gaan, ze had immers nog geen vechttraining gehad. Oceanpaw zuchtte zacht voordat ze langzaam plaats nam tussen de vier grote bomen en haar oortjes liet zakken. Oh, wat hoopte ze dat ze ooit meer te weten zou komen over haar moeder, dat ze zich niet meer zo alleen en ongemakkelijk voelde met de aandacht die dikwijls op haar werd gevestigd.

Ze was haar moeder niet, ze was Oceanpaw, vernoemd naar een kattin die nog lang in de harten van anderen voort zou leven. In positieve en misschien zelfs negatieve zin. Haar andere nestgenoten leken minder op haar moeder, die hadden voornamelijk dan ook de vlekken van haar papa, Tigergaze een kater die veel verliezen had gekend en van al zijn kinderen hield. Oceanpaw was opgegroeid met de warmte van pleegmoeders, katten waarbij ze had mogen drinken en de warme stem van haar vader en soms zelfs Stallionstar als die tijd had gehad om naast zijn nest ook haar en haar broers en zussen te bezoeken. De wind werd gedeeltelijk tegen gehouden door de stevige bomen waardoor de jonge kattin het niet zozeer in haar vacht voelde snijden als op Windclan territoria.

Toch bliezen haar haren lichtjes in de wind, en had ze haar oren gespitst terwijl ze zich een beeld voor geest probeerde te halen dat ze niet voor kon stellen. Vier sterke katten bij elkaar, vier grote groepen gescheiden door territoria's maar samen in het geloof van Starclan en de regels waarna ze al vele Moons leefden. Oceanpaw sloeg het puntje van haar staart onrustig heen en weer, terwijl haar snorharen trilden met de sneeuwvlokjes die langzaam op de grond vielen, het was een vredig gebaar. Ondanks de koude deed het de omgeving die langzaam in het wit gehuld werd zich bijna sprookjesachtig voordoen. Meteen begreep de jonge, onervaren kattin waarom de vrijheid zo gewaardeerd werd door de Clans, de wereld kon hard zijn, koud zijn maar oh zo mooi in deze witte laken die over haar heen viel. Ze schudde haar kopje even om het sneeuw dat langzaam op haar warme vacht smolt van zich af te halen. Ze zou nog moeten jagen, of tenminste een poging moeten doen tot jagen. Immers was ze nog niet ervaren genoeg om prooi te vinden in deze koude wereld. Als Tunneler had ze wellicht wat minder moeite om ondergrond nog een verstopte prooi te kunnen vinden, immers waren het vooral de Moor Runners die daar moeite voor moesten doen, als de meeste prooi zich schuil hield ondergrond, om een winterslaap te doen of gewoon de sneeuw te ontwijken. Het voelde koud onder haar gevoelige pootkussens, waardoor ze zachtjes snoof. De Nursery miste ze ergens ook wel, ook al had ze dit prachtige uitzicht ook voor geen goud willen missen. De Nursery was bekend en veilig, daar wist ze hoe alles in elkaar hoorde te steken.

Oceanpaw was een verlegen en terug getrokken kattin. Immers hield ze niet zo van gezelschap, of beter gezegd van gezelschap waarbij ze zich niet op haar gemak voelde. Vreemdelingen waren niet bepaald haar sterkste punt, immers wist ze nooit hoe ze zich naar hen moest gedragen. Haar oortjes spitste ze langzaam toen ze wat zachte pootstappen leek te horen, het geritsel van struikgewas kon echter ook door een nieuwsgierige muis zijn veroorzaakt. Uit haar ooghoeken zag ze een gevlekte vacht door de bomen heen verplaatsen, al leek het niet meer dan een schaduw waardoor de jonge kattin even dacht dat ze het zich verbeelde. Wat was dat, wie was dat? Ze spande kort haar spieren aan terwijl ze langzaam haar kop hief en overeind kwam, misschien kon ze beter terug naar het kamp, waar meer Warriors waren om haar te beschermen. Want wat als het daadwerkelijk een kat was die niet het beste met haar voor had! Bloodclan was actief, als ze de rest van de Clan moest geloven... De geur die ze vaag herkende als Shadowclan kwam echter door de lucht mee gedreven, waardoor ze gespannen haar tanden op elkaar klemde. Totdat een kater uit het struikgewas tevoorschijn kwam, haar blauwe ogen ontmoetten de amberkleurige van hem terwijl ze haar oren langzaam liet zakken in een onzekere houding. En nu?

-Bloodpaw<3