Walking the wire

Het was een koude, maar zonnige morgen. Moonstorm was al vroeg op jacht gegaan om wat prooi te vangen in deze arme tijd van het jaar. Het was de kater gelukkig al gelukt om één eekhoorn te vangen, ondanks zijn vorige confrontaties met eekhoorns, en hij had deze naast een boom begraven om later mee terug naar het kamp te nemen. De kortharige kat was nu op zoek naar meer prooi en probeerde ondertussen ook wat van het zonnetje te genieten, ondanks de kou.
Terwijl de kat rustig verder liep richting het thunderpath zag hij al wat meer sporen van kleine prooidieren. Opeens hoorde de kater zacht geritsel in een struikje wat verderop, als reactie zakte hij op de grond en begon langzaam richting het geritsel te sluipen. Nadat de bruinkleurige kat wat stappen had gezet maakte hij een fout en stond hij per ongeluk op een droog blad, "Shit" dacht de kater. Hij sprong op het struikje af, maar was net te laat. Hij zag een veldmuis wegrennen van het bosje en zette de achtervolging in. Het muisje rende de weg over en Moonstorm sprinte hem zonder nadenken achterna. Net de weg over wist de kater op de muis te springen, "hebbes" zei de kater zachtjes.

Settleddust was op jacht. Het was leafbare, dus de prooien sprongen nou niet gezegd in zijn kaken. Het was hard werken om iets te vinden. Hij zuchtte en opende zijn bek om de lucht te proeven. Maar hij rook niet alleen de geur van een muis, maar ook die van ThunderClan. Hij fronste. Dat rook veel dichterbij dan hoorde. Hij snelde richting de geur, steeds dichterbij het donderpad. Hij holde verder en verder, totdat hij een donkere schim het pad over zag gaan en op zíjn kant van het territorium kwam en daar een muis doodde. Al Settleddust zijn haren kwamen overeind. Hoe dúrfde hij! Meteen dook Settleddust naar voren, probeerde de ThunderClanner te tackelen die net heel erg de code had verbroken. Hij was niet alleen op vijandig territorium, hij had gejaagd. Hij stal prooi van hén, terwijl ze het net zo hard nodig hadden. Settleddust maakte zichzelf groot en drukte zijn oren in zijn nek terwijl hij de ThunderClanner vijandig aankeek. Hij zou zijn grens bewaken met alle kracht van TigerClan. ‘Prooisteler,’ siste hij woest, waarna hij zijn nagels uitsloeg. Klaar om toe te slaan als deze warrior zich niet snel uit de voeten zou maken.

Moonstorm was nog aan het bijkomen van zijn intensieve achtervolging, toen hij opeens Shadowclan geur rook. Plots werd het de kater opeens duidelijk dat hij per ongeluk de grens was overgestoken. De gestreepte kater keep snel om zich heen om te zien of iemand hem gezien had en ja hoor, daar kwam een donkere kater op hem afgesneld. De Shadowclanner nam een vijandige positie tegen hem op en siste met veel woede: "Prooisteler.". Moonstorm zette een paar stappen naar achter en probeerde te bedenken hoe hij precies moest reageren. De kater wist dat hij officieel fout zat, ondanks dat het per ongeluk was gegaan, maar zijn clan had de prooi nu hard nodig. Moonstorm legde de prooi rustig neer en ging overeind staan. Hij had besloten dat hij zou proberen om een gevecht te mijden en rustig uit te leggen dat dit een foutje was geweest. "Dit is niet wat het lijkt, eigenlijk is dit een thunderclanmuis." mauwde hij. Meteen besefte de kater dat dit niet echt een sterk excuus was. "ehmmm..." stamelde hij nog, wachtend op een reactie.

De kater was niet eens onder de indruk. Laag gegrom kwam uit Settleddust zijn keel en hij zette zijn vacht nog erger op. Hij drukte zijn nagels in de grond en sloop dichterbij, zijn groene ogen stonden op oorlogspad. Hij volgde iedere beweging van de bruin gestreepte kater en hij zag hoe hij de muis neerlegde. En toen kwam het excuus, de smoesjes. Hij was helemaal niet op zijn gemak. Settleddust gromde nog een keer harder en bolde vijandig zijn rug op. ‘Die prooi is op ShadowClan territorium gedood, wat het ShadowClan prooi maakt,’ stelde hij fel vast. Hij kwam nog wat dichterbij en zette zijn klauw op de muis, waarna hij zijn kin hief en de ander fel in de ogen aankeek. Hij ontblootte zijn tanden naar de ThunderClanner. ‘Dus ik zou hier maar snel weggaan, codebreker, voordat er meer consequenties zullen vallen.’ Settleddust was niet bang. Hij wist dat hij volledig in zijn recht stond en de ander leek ook niet zo zeker van zijn zaak. Dat maakte Settleddust zekerder en hij dacht dat hij hem wel aan zou kunnen.

Moonstorm wist dat toen zijn excuus eruit kwam, dit niet bepaald sterk was en de andere kater wist dit ook. De Shadowclanner reageerde boos op zijn excuus en vertelde hem dat hij op moest rotten. De kater nam vervolgens een wat agressievere houding aan en leek klaar te staan om aan te vallen. Moonstorm bestudeerde de Shadowclanner goed en probeerde zwakke punten te achterhalen, hij was immers niet van plan om er zonder zijn gevangen prooi vandoor te gaan in deze barre tijd van het jaar. Hij kreeg de indruk dat de kater tegenover hem een stuk sterker en massiever was en hij wist van zichzelf dat hijzelf niet bepaalt de sterkste verdediger was. Het viel de gestreepte kater wel op dat de kat tegenover hem er niet bepaald behendig en snel uit zag. Hij besloot te proberen zijn vijand af te lijden met wat schijnbewegingen en het dan op een rennen te zetten. Hij pakte rustig zijn tegenstander aankijkend de muis op en maakte een snelle schijnbeweging naar links, nu maar hopen dat de kater tegenover hem hierin zou trappen.

Settleddust was woest. Hij had de ander de kans gegeven weg te lopen. Maar, de ThunderClanner besloot compleet het tegenovergestelde te doen en zijn geduld te testen. Settleddust vloekte toen hij de muis oppakte. Hij durfde wel hoor. Dat was een ShadowClan prooi! Hij gromde luid en spiegelde de bewegingen van de bruin gestreepte kater toen hij een beweging maakte. Zou hij het op een lopen zetten? Settleddust maakte een vijandige grom waarna hij recht op de ander afsprong. Hij probeerde hem zo goed en kwaad als hij kon te onderscheppen. Want Settleddust weigerde hem zomaar te laten gaan en prooi stelen dat zijn clan hartstikke nodig had. Bovendien was deze ThunderClanner tegen de regels van de code in aan het gaan. Én hij was op vijandig territorium én hij jaagde er ook nog eens om vervolgens doodleuk voor zijn neus mee proberen vandoor te gaan. Echt niet.

Moonstorm sprong naar rechts en terwijl hij zijn schijnbeweging maakte had hij bijna onmiddellijk door dat de krijger er niet in zou trappen. En ja hoor, de Shadowclanner onderschepte hem en knalde tegen hem op. Als gevolg vloog de muis uit zijn bek het donderpad op en ook Moonstorm lande akelig dichtbij het pad. De gestreepte kater was een beetje versuft van de klap en terwijl hij opstond zag hij de muis daar liggen. Toen pas had hij door hoe dicht hij bij de weg stond en van schrik sprong de kater snel wat aan de kant. Hij keek de Shadowclanner aan en probeerde zijn houding te herpakken. Toen hij zijn houding hervonden had, wachtte hij kalm af wat de krijger tegenover hem nu ging doen, hij kon het zich niet veroorloven nu fouten te maken. Moonstorm keek snel even naar de muis en hoopte maar dat dit niet uit de hand liep.

Hoppa. Settleddust wist tegen de ander aan te knallen. Hij gromde nog een keer toen de kater op de grond viel, de muis op het donderpad eindigde. Settleddust stond even stil toen hij ook weer zijn balans herpakte, en zijn ogen gingen heen en weer, van de bruine kater, naar de muis. Hij hoopte maar dat hij geen domme beslissingen zou nemen. De enige goeie was terug naar huis gaan, de muis achterlatend, en zijn verlies nemen. Settleddust ontblootte zijn klauwen weer en ontblootte kort zijn tanden. ‘Ga terug naar je eigen bosje, laatste waarschuwing,’ gromde hij naar de ander. Hij zette een pas dichterbij, zijn nekharen nog steeds vel overeind en wat er over was van zijn staart was twee keer zo dik geworden. Laag grommend bleef hij de ander aanstaren, zich schrap houdend voor als hij wél iets doms zou doen.

De Shadowclanner tegenover hem had ook zijn houding hervonden en keek hem weer kwaad aan. Moonstorm kon aan de ogen van de krijger tegenover hem zien dat ook deze kater dacht dat de situatie uit de hand aan het lopen was. De Shadowclankat keek van hem naar de muis en gromde daarna dat het zijn laatste kans was om op te zouten naar zijn eigen bos. "Ik ben al weg." antwoordde Moonstorm vlug hierop. Maar niet zonder die muis bedacht hij snel. De gestreepte krijger keek naar de muis en besloot hem mee te grissen bij het oversteken. Snel draaide hij zich om en sprong het Thunderpath op. Hij was bijna bij de muis toen hij opeens een luid gegrom hoorde. "Verdomme" mauwde hij angstig terwijl hij iets snel op zich af zag bewegen.

Was het nu over? Eindelijk? De ThunderClanner sprak in elk geval eindelijk dat hij zou oprotten. Hij snoof en bleef hem strak volgen. En ja hoor, daar hing hij, maar hij liep recht op de muis af. ‘Verdomme!’ gromde hij onder zijn adem. Hij had het kunnen weten. Hij was zo hebberig dat hij nog kraaienvoer zou stelen. Settleddust wilde hem nog achterna gaan, maar de grond begon al te trillen onder zijn poten. Een monster kwam eraan. Aan de rand van het donderpad bleef hij staan, met grote ogen kijkend daar het gevaarte dat eraan kwam bulderen. Hij hoorde de vreemde kater nog vloeken. Hij bleef daar zitten, midden op het pad, terwijl zijn dood eraan kwam stormen. Eén seconde ging het door Settleddust zijn kop; "karma", het was een straf van StarClan. Maar hij kon hem ook onmogelijk dood zien gaan. Hij haalde eens diep adem. Nee, het was te laat om er zelf ook voor te springen.. toch? ‘Ren, dwaas!’ gilde hij naar de ThunderClanner. Hij zette een poot op het pad, maar Settleddust durfde niet verder te gaan. ‘Ga!!’

Het monster raasde in volle toeren op hem af. Alles leek even stil te staan voor hem, de krijger had alleen nog aandacht voor het snel groter wordende monster dat op hem afkwam. Vaag kreeg de gestreepte kater nog mee dat de Shadowclanner naar hem riep dat hij moest wegrennen en daarna nog eens dat hij moest gaan. Oppeens kickte een soort van instinct in hem in. Puur als reactie hierop sprong hij op reflex naar links, in de hoop dat hij snel genoeg zou zijn. Terwijl hij in de lucht was voelde hij het monster rakelings langs hem heen schieten, het voertuig raakte zelfs lichtjes zijn vacht. Maar dit was niet het ergste, want toen het voertuig voorbij was voelde hij zichzelf mee geslingerd worden. Hij belande half geradbraakt aan de andere kant van het pad. Hij voelde de pijn pas wat later toen hij al langzaam weer aan het bijkomen was. "Oef" kermde hij zachtjes uit. Ondanks de pijn wist hij wel dat hij heel gelukkig was geweest, het had niet veel gescheeld of hij had Starclan ontmoet. Hij deed zijn ogen dicht en besloot even te blijven liggen, hij wist dat als hij zou proberen op te staan de pijn snel erger zou worden.

Settleddust zag het voor zijn ogen afspelen, hoe de kater voor het monster bleef zitten. Het speelde in slow-motion af en Settleddust dacht bijna zeker te weten dat hij een dood voor zijn ogen zou zien. Maar op het laatste moment sprong de dwaas nog weg. In een flits dat het monster voorbij raasde zag hij niet wat er gebeurde. En toen zag hij aan de kat aan de andere kat van het pad liggen. Oh StarClan, was hij oké? De muis was verpletterd door het monster toen hij voorbij was gereden, maar zelfs dat deerde Settleddust even niet meer. Bezorgd keek hij naar de ThunderClanner die nu wel weer aan zíjn kant van de grens was. ‘Hey! Hey gast, leef je nog?’ schreeuwde hij naar de ander. Hij was ook niet te misselijk om nu meteen weg te lopen. Nee, als hij moest zou hij wel helpen, hoe erg hij ook de kater nu niet mocht. Hij verdiende niet om voor dood achtergelaten te worden.

Pijnlijk was een te licht woord voor hoe Moonstorm de situatie later zou beschrijven. Het kon in ieder geval op de lijst van onhandige/idiote dingen die hij had gedaan. Langzaamaan begon alles weer wat helder te worden en hij hoorde vanaf de andere kant de Shadowclanner vragen of hij in orde was. De kater was er in ieder geval bij gebleven, dat is iets. Moonstorm voelde zich ook best schuldig, het was immers niet zijn bedoeling geweest om prooi te stelen, laat staan bijna doodgereden te worden door een monster. Hij had zijn les in ieder geval geleerd. De gestreepte kater probeerde rustig op te staan en met veel moeite kon hij in ieder geval concluderen dat hij niets gebroken had. "Ik denk dat ik nog leef." antwoordde hij met moeite. "Sorry voor alle onrust." mauwde hij erachteraan. De krijger wist dat hij zo naar het kamp terug moest proberen te geraken en dat dat veel moeite zou kosten. Voordat hij zijn weg terug naar kamp begon te maken keek hij nog eens naar de Shadowclanner om te zien of hij nog iets te zeggen had.

Settleddust kon opgelucht adem halen. Hij leefde nog. Fijn. De kater moest nu maar zijn wonden likken en terug naar huis lopen. Zag het als dat StarClan onmiddellijk strafte. Hij vernauwde zijn ogen naar de gestreepte kater. Hij was zelfs nog zo hoffelijk om zijn excuses aan te bieden. ‘Ja, wees maar sorry,’ gromde hij nog wat fel terug. Hij staarde hem nog enkele seconden aan. ‘Laat dit een les zijn. En als ik je ooit weer eens op ShadowClan territorium zie, dan zie je er beroerder uit dan dit.’ Settleddust bleef nog even naar de ThunderClanner kijken. Vervolgens snoof hij nog eens hard, waarna hij zich omkeerde en weer terug in de struiken verdween. Wat een waardeloze dag. Hij mocht van geluk spreken dat er niemand dood was. Alleen jammer van de verspilde prooi...

- Settled topic uit