[open] The past is never where you think you left it.

Met deze koude was het belangrijk om veel te bewegen zodat haar lichaam warm bleef. Met dat idee was de poes vertrokken uit het kamp. Ze had geen doel voor ogen, wilde misschien op de terugweg een prooi of twee vangen, maar momenteel ging ze ergens en nergens naartoe. Ze liep met de wind mee, zodat ze nog sneller vooruit liep te lopen. Ze ademde in korte teugen om voldoende lucht binnen te krijgen, tot ze plots met een schok stopte bij het zien van de Highstones in de verte. Ze knipperde snel met haar ogen toen deze begonnen te prikken en draaide ze vlug haar kopje weg van de Highstones. Ze had, sinds ze was afgetreden als Medicine cat, een heel dubbel gevoel bij alles wat met Starclan te maken had. Ze had abrupt afstand genomen van haar rang om de schulden in te lossen van Windclan aan Starclan, maar ze had dit ook op verschillende andere manieren kunnen doen. Ze had enkele voorstellen van Starclan gekregen om de schulden in de te lossen, maar had uiteindelijk zelf een andere beslissing genomen. Starclan wist niets van haar keuze totdat ze het verkondigde bij de clan zelf. Had ze spijt? Ja en nee. Ze had vooral enorm spijt dat ze geen afscheid had kunnen nemen van al haar vrienden die in de sterren leefden. Ze zette zich met haar rug naar de Highstones en het Thunderpath, dat iets verder tussen de bomen zichtbaar was, en ademde enkele keren diep in. Ze moest hoognodig terug wat sociale contacten leggen in deze wereld, om het gemis van haar Starclanvrienden te vergeten. Ze zou hen nooit mee te zien krijgen, daar was ze zeker van. Ze trok met haar oortje toen ze iets achter zich hoorde. "Hallo," mauwde ze, om te laten horen dat ze iets om iemand gehoord had en draaide zichzelf om.

Open

Met kalme tred was ze gaan lopen. Ze zat nog te wachten op een acceptatie van de Blood clan en hoewel haar geduld op de proef werd gesteld wilde ze toch niet langer meer wachten en had de kat die op wacht had gestaan dat ze eventjes haar poten ging strekken. Haar poten hadden der ver weg gebracht. Toen ze opkeek kon de zilveren poes een stel hoge stenen. Het was een indrukwekkend gezicht, maar ze had er verder niets mee en stapte verder. De kou en de wind rukte aan haar vacht waardoor soms plekken te zien waren waar ze grote littekens had zitten. De geur van konijnen kwam haar neusgaten binnen en na de lucht in gedronken te hebben toen ze haar bekje open had gedaan rook ze ook een kat. Hm... Misschien kon ze hier twee prooien in 1 klap slaan? Eerst een konijn dan had ze een volle maag! Silver sloop tussen de besneeuwde heide struiken door tot ze een pluizenbol naar droog gras zag scharrelen half onder een van de heide struiken. Ze sloop dichterbij en sprong de laatste paar staart lengtes en landen op het konijn dat ruw met diens achterpoten de de sneeuw op schopte tot ze het diertje dood beet. Silverlight begon vol genoegen van haar pas gevangen prooi te smikkelen tot een stem haar na een half aan gevreten prooi stoorde. Hm kennelijk wilde prooi 2 niet langer wachten? De zilveren nog eenling stond op en schudden haar vacht uit. Hoewel ze geen poging deed om zich van het konijnen bloed te ontdoen kwam Silverlight dichterbij en grijsde haar tanden bloot. Bloed druppelde traag van haar kin door de kou en zou er bevriezen als ze die niet snel weg hou likken met haar tong. 'Zo te zien ben jij alleen? Je zult een minder gemakkelijke prooi zijn, maar wel zal ik er van gaan genieten!' miauwde Silverlight en sloeg haar bebloede klauwen uit in de sneeuw voor ze naar voren sprong en zich op de zwart witte poes zou storten.

Met dat ze zich omdraaide zag ze een zilver-grijze poes op haar afkomen. Ze stapte eerst rustig, wat niet meteen voor paniek zorgde bij Lizardpath. Het was echter het bloed, dat langs haar kin naar beneden druppelde, dat argwaan bij haar opwekte. Ze duwde haar nagels in de natte grond, niet goed wetende wat er zou gebeuren. Was de poes gewond? De geur van konijnenbloed was merkbaar in de lucht, maar ze kon zich niet meteen inbeelden dat ze gevaar liep. 'Zo te zien ben jij alleen? Je zult een minder gemakkelijke prooi zijn, maar wel zal ik er van gaan genieten!' Met het horen van die woorden en de actie van de poes, schoot Lizardpath automatisch naar achteren. Haar vacht was dik van de plotse schrik die door haar lichaam was geschoten. Haar eerste reactie was om te vluchten, al wist ze niet of ze deze fitte kat voor zou kunnen blijven. Met dat de poes naar voren was geschoten, had ze Lizardpath kort kunnen raken. De nagels van de poes hadden zich een weg gebaand over haar schouder en het bloed, dat aan de kin van de zilveren kattin had gehangen, hing nu op haar borst. Lizardpath zette zich schrap. Weglopen zou ze nu niet doen, wetende dat als ze haar rug naar de poes toedraaide, ze er erger van af kon komen, dan dan ze de confrontatie aan zou gaan. "Ik ben niet alleen," siste ze stevig, in een poging om de poes schrik aan te jagen. Ze was deels correct, wetende dat hier geregeld Windclanners passeerden om de grenzen te controleren. Of ze in de buurt waren, wist ze echter niet, maar ze kon altijd maar proberen. Kort flitsten haar ogen naar de dichtstbijzijnde boom. Die was nog een eindje verderop, maar als ze zich rond de kat kon begeven, had ze een vrije weg naar de veiligheid van de boom. Dan kon ze misschien toch een gevecht vermijden.

you're a weapon and weapons

don't weep

Hij was bezig geweest met het controleren van de grenzen, maar ondertussen zat zijn kop ergens anders. Er waren teveel dingen waar hij aan kon denken, zoveel dingen dat zijn gedachten ervan overstroomde. ”Ik ben niet alleen” hoorde hij Lizardpath naar iemand sissen en met grote passen ging hij naar de zwart met wit gevlekte shecat toe. Zijn nagels waren tijdens het lopen al uitgeklapt en hij kneep zijn goud gekleurde ogen samen toen hij de rogue zag. Zacht gromde de kater om te laten horen dat ze niet alleen was en zijn vacht zette op waardoor hij nog groter en breder werd. ”Zit er een verdomde steek bij je los?” Siste de kater naar de rogue terwijl hij half voor de oude medicine cat ging staan. Een man van veel woorden was hij nooit geweest, maar subtiel met woorden was hij ook niet echt. Hij vertelde wat hem ergerde, aan de ene kant een goed punt van de kater en aan de andere kant zou het ooit zijn dood kunnen worden. ”Zomaar een clankat aanvallen? Er zijn genoeg andere plekken om te jagen en genoeg andere rogues om je mee te vermaken.” Zijn staart sloeg gevaarlijk heen en weer terwijl hij zijn blik over de ander liet gaan. Snel keek hij naar Lizardpath over zijn schouder en vroeg haar zonder woorden of ze in orde was.

tag:

∎ ◣ ◥

Heel veel geluk had ze niet, maar toch voelde Silverlight dat haar klauwen doel troffen. Het gevoel van enkel krassen te maken doordat de andere kat weg dook was wel niet helemaal bevredigend, maar toch had ze een gelukzalig gevoel die door haar poten heen stroomde. Ze had nog toe willen happen, maar de eenling wilde eerst nog even spelen met haar prooi voor ze de andere kat pas echt schade toe zou voegen dus was ze enkel tegen met haar snuit tegen de borst van de zwart witte clan kat aan gebotst. Toen de zwart witte kattin probeerde dapper te zijn grijnsde ze enkel. The more the merrier!' grinnikte Silver waarbij haar nog half bebloede tanden erg sinister over kwamen. En een tweede kat verscheen dan ook niet zo lang daarna. Hij was een kop groter dan haar ondanks dat hij zijn vacht opzetten. Zijn vraag was dan ook wel direct en hoewel de zilveren poes geen haartje opzij ging voor de kater keek ze hem even recht aan. 'Ligt eraan wat je daar onder verstaat.' mauwde Silverlight met een speelse glimlach op haar bebloede lippen. Het bloed was inmiddels zo bevroren dat het niet langer meer af zou geven, maar Silver deed er nog steeds geen poging naar om zichzelf er van te ontdoen. Zijn volgende vraag liet haar nog breder grijnzen en haar ogen fel fonkelen. 'Die vlooie zakken zijn maar saai. Jullie daarin tegen zijn veel interessanter!' Sprak Silverlight duister.

Haar hartje klopte stevig in haar borst terwijl ze zich klaar zette om naar de dichtstbijzijnde boom te vluchten. Wat er toen gebeurde, zorgde ervoor dat haar hartje een slag oversloeg. ”Zit er een verdomde steek bij je los?”Een gevoel van opluchting, zo kon je het wel noemen. De kater kwam deels voor haar staan, waarna ze kort naar hem knikte dat ze in orde was. Ze had een enkele snee op haar schouder.Hhet bloed op haar borstkas gaf. de illusie dat ze erger gewond was, wat niet zo was. Het enige wat lastig was, was dat de geur van het konijnenbloed in haar neus prikte en ze verder de andere geuren niet kon onderscheiden uit de omgeving. Dat was gelukkig iets wat op te lossen viel later. Haar ogen richtte ze nu op de zilveren rogue. Het antwoord dat ze had gegeven op de opmerking van Stagstorm was haar niet ontgaan. Kort knipperde ze met haar ogen toen er een gek gevoel van angst door haar schoot. Oude herinneringen, dingen die ze lang geleden had meegemaakt, gaven haar dit gevoel. Ze fronste om geen teken van angst op haar snoetje te tonen. ”Zomaar een clankat aanvallen? Er zijn genoeg andere plekken om te jagen en genoeg andere rogues om je mee te vermaken.” Ze trok even met haar oortje bij het zien van de dreigende houding van Stagstorm, die geen enkel moment verzwakte. 'Die vlooienzakken zijn maar saai. Jullie daarin tegen zijn veel interessanter!' Haar frons verdween bij de woorden van de poes. De kat voor hen viel anderen aan haar haar plezier, wat helemaal niet goed insloeg bij de poes. Stel je voor dat ze een jonge apprentice tegen gekomen was hier op het Windclan territorium? Lizarpath herpakte zich en trok zelf recht, waarna ze zich bij Stagstorm voegde. "Je zult nog spijt hebben van de beslissing die je genomen hebben als we je zo met je staart tussen je poten ons territorium uit jagen." Ze stond nu naast Stagstorm, was een stukje kleiner dan hem, maar ze hadden beide wel één doel. De indringer verjagen uit het territorium voordat ze anderen, naast haar, kon verwonden of erger. Toch zou ze niet als eerste aanvallen, wetende dat Starclan dat niet zou appreciëren.

you're a weapon and weapons

don't weep

Het bloed aan de ander haar kin was hem zeker niet ontgaan, maar hij maakte zich meer zorgen om de kattin achter hem. De kras op haar schouder zag er waarschijnlijk erger uit dan hij in werkelijkheid was maar toch maakte hij zich ergens wel een beetje zorgen. Sinds hij samen was met Stallionstar merkte hij dat hij steeds wat meer om zijn clangenoten begon te geven, hoewel hij er maar weinig van snapte. Zijn dreigende houding veranderde niet. Hij wist dat de zwart witte kattin niet veel vechttechnieken beheerste en dus wilde hij er klaar voor staan voor het geval dat. ”Die vlooien zakken zijn maar saai. Jullie daarin tegen zijn veel interessanter” sprak de kattin tegenover hem, maar erg onder de indruk was hij niet van haar woorden. Het enige wat hij deed was zijn wenkbrauw naar haar optrekken en hij liet een zucht over zijn lippen rollen. De grond onder zijn poten werd omgeploegd door zijn klauwen en zijn staart sloeg heen en weer. ”Ik voel me gevleid, pas maar op straks ga ik nog blozen door die complimentjes van je.” Miauwde hij met een monotone stem terwijl hij haar in de gaten bleef houden. Ondertussen was Lizard naast hem komen staan en ook haar opmerking was hem niet ontgaan. ”Je zult nog spijt hebben van de beslissing die je genomen hebben als we je zo met je staart tussen je poten ons territorium uit jagen." Nogmaals liet hij zijn blik naar de kleinere kattin glijden en hij moest een grote grijns onderdrukken. Hoewel ze klein was zat er een hoop pit in de oud medicine cat en dat was iets wat hij zeker kon waarderen.

tag:

∎ ◣ ◥

Ah wat maakte het haar uit 1 kat of 2 daar maakte zij geen verschil tussen waren het er nu 3 of meer dan zou ze zich wel bedenken. Echter scheen de kat die ze aan gevallen had gehad meer angst onder haar vacht te hebben. Aangezien ze enkel knikte en de grote bruin gestreepte kater voor zich liet spreken. Zijn woorden lieten haar giechelen. 'Werkelijk?' mauwde ze sarcastisch al had ze zijn monotoon wel gehoord, maar daar ging ze niet op in. Echter begon het zwart/witte clankatje ineens te piepen. 'Hm, zeker weten?' grijnsde Silverlight en ze zwiepte met haar staart alsof ze de woorden van de clan poes weg wierp alsof het vlooien waren die ze uit haar staart slingerde. Silver tilde haar poot op en likte even over haar bevroren bebloede vachthaartjes. Zelfs haar klauwen zaten nog onder het bloed dat er voorlopig nog wel op vast zat. 'Jij lijkt me niet veel om bij te zetten Popje. Die andere misschien.' haar blik was even schamper toen ze richting de zwart/witte clan kat keek, maar toen ze haar blik weer op de bruine kater legde zag ze een uitdaging die ze best hebben kon. Hoewel het arme schaap vast ook zou proberen haar vast te pakken. Misschien onderschatten de zilveren poes haar ook wel, maar van aangezicht hoe die twee van elkaar verschilden leken die twee wel dag en nacht.

De zwart-witte poes klemde haar kaken nu op elkaar om haar frustraties ander controle te houden. Dit leek eeuwen te duren, het overgooien van woorden en bedreigingen. De poes voor hen was hier om problemen rond te strooien, maar had voorlopig geen stap meer gezet sinds dat Stagstorm zich bij haar had gevoegd. Was ze aan het bluffen, tijd aan het rekken? Wat het ook was, het gaf haar de tijd om de situatie te beoordelen. De ruimte was behoorlijk open, beschutting was iets verder te vinden in de vorm van struiken en een enkele boom. Ook was het Thunderpath te horen. De weg zorgde voor de 'natuurlijke' grens tussen Wind-en Shadowclan. Als ze de kat over die grens konden krijgen, was het al goed.

Oceanpaw was in de buurt geweest van een van de Warriors geweest toen ze was gaan jagen. Ze had met hem afgesproken dat ze niet te dicht bij de grenzen zou komen, en met die woorden had ze afscheid van hem genomen en de tunnels bezocht in de hoop dat ze wellicht een verdwaald muisje of een ander levend wezen tegen zou komen. Af en toe wanneer haar mentor het druk had, zocht ze andere katten uit om mee te jagen of om wat van te leren. Immers wilde ze niet meer gezien worden als de vervanging van Oceanstar, ze wist niet eens wat voor een kat de kattin was geweest. Enkel dat ze een moeder door en door was, en dat ze van haar en de andere kittens had gehouden, anders had ze niet al haar levens opgegeven voor het grote nest dat uiteindelijk naar het kamp was gebracht. Ze was de jongste en laatste dochter van Oceanstar, haar moeder had haar niet eens een naam kunnen geven voordat ze overleden was waardoor ze als een van de weinige kittens naar haar vernoemd was geweest door Tigergaze, haar vader. Ze had veel familie in de Clan en was daardoor niet echt eenzaam te noemen, ook al voelde het soms wel zo. Ergens hoopte ze dat nu ze Apprentice was ze niet meer gezien zou worden als de dochter van, maar als Oceanpaw.

Haar blauwe ogen kneep ze kort samen terwijl ze met een gebogen kop de tunnel weer verliet, ze had geen succes gehad met het jagen waardoor ze haar staart tussen haar achterpoten liet hangen. Hoe moest ze ooit een goede Warrior worden, het was niet zo gek, natuurlijk niet. Zes Moons oud en dan al prooi kunnen vangen in een barre winter was ongehoord. Toch ontmoedigde het haar een beetje, voordat ze echter met hangende staart naar een andere Clangenoot kon lopen, viel een aparte geur haar op. Gespannen, met trillende snorharen stapte de jonge kattin in de richting van Lizardpath, een kattin die als een soort moeder had gefunctioneerd nadat ze was afgetreden als Medicine Cat, verrast om haar te zien begon de jonge kattin te draven totdat ze een Rogue en Stagstorm zag. Wat moest een Rogue daar?

Ze had nog nooit gevochten, natuurlijk had haar mentor haar wel voorbereid op dit soort dingen maar echt goed getraind, dat was ze nog niet. Daar was ze simpelweg te jong en onervaren voor. Voorzichtig kwam de jonge kattin dichterbij voordat ze naast Lizardpath ging staan, haar oren hingen lichtjes in haar nek terwijl ze Stagstorm vragend aan keek. Was er iets dat ze kon doen? Ze mocht wellicht niet de sterkste zijn, maar dom was ze niet. Ze zou zich niet in het gevecht mengen, tenzij ze echt niet anders kon, maar dat hoefde de Rogue niet te weten. Ze hoopte dat ze wat voor de andere twee kon betekenen, wellicht dat ze wel een Patrouille kon halen, snel was ze immers wel. Haar staart tikte ze kort tegen Lizardpath aan, een stille steunbetuiging voordat ze haar haren ongemakkelijk opzette.

I

thought of you and how you love this beauty,
And walking up the long beach all alone
I heard the waves breaking in measured thunder
As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me
The cold and sparkling silver of the sea --
We two will pass through death and ages lengthen
Before you hear that sound again with me

you're a weapon and weapons

don't weep

”Jij lijkt me niet veel om bij te zetten popje. Die andere misschien.” Een zacht, waarschuwende grom rees in zijn keel toen hij haar blik naar de zwart witte kattin naast hem zag glijden. ”Dat lijkt me geen goed idee” zijn ogen waren samengeknepen naar de rogue en het was duidelijk dat de ander niet meer in de buurt zou komen van de zwart witte kattin als het aan hem lag. Hij wist niet hoe ver ze was met het trainen van vechttechnieken en hij zou het niet riskeren om zomaar aan de kant te stappen.

”Verdomme,” bromde de kater zacht toen hij Oceanpaw naast Lizardpath zag. Dat hij op Lizardpath moest letten vond hij nog prima, maar een jonge apprentice erbij was voor hem de druppel die de emmer liet overlopen. Hij beantwoordde de vragende blik in haar blauwe ogen dan ook niet toen ze hem vragend aankeek en liet zijn blik afglijden naar Lizard, haar zonder woorden opdragend dat zij maar op de apprentice moest letten. ”Neem Oceanpaw mee terug naar het kamp, Lizardpath.” Het was duidelijk dat hij geen tegenspraak verwachtte en wilde van de andere twee clangenoten en zijn nagels boorde de koude grond in.

tag:

∎ ◣ ◥

Ach en wee, nu had het zwart/witte poesje ineens niets meer te zeggen?! Silverlight grijnsde. De woorden strijd had ze voor nu met deze poes gewonnen, maar haar blik gleed naar de grote bruine kater die waarschuwend gromde. Ja met hem zou ze het goed hebben als tegenstander, maar de geur van een nieuwe kat drong haar neus binnen en even opende ze haar bek een heel klein beetje en dronk de lucht in. Ja zeker een andere kat. Enkel was het nog een jonge kattin. Jong grut, soms zo schattig en lief. Maar ook tergend vervelend en enkel goed om ze als levende boksbal te gebruiken. Ze deden vaak niets anders dan zeuren en piepen! Haar blik verharde. Silverlight had een bloed hekel aan jonge katten zeker toen ze het katje in het oog kreeg. Haar nek en rug haar schoot overeind waardoor de zilveren kattin leek te groeien in haar grote. Echter richten ze haar blik weg van de jonge kat en draaide zich half weg, maar maakte nog geen aanstalten om weg te gaan.

Vroeger voor ze besloten had gehad om het tweebeen nest voor vele manen terug te verlaten had ze zelf ook een nest gehad. Dat had ze toen ondervonden als een ware hel. Silver had de eerste twee dagen al geprobeerd weg te komen bij dat stelletje rond kruipende piepende nest, maar de tweebenen hadden haar in een kooi gestopt waar ze niet uit kon en ze was gedwongen bij de kittens te blijven. Echter uit rancune had ze een van de kittens gedood. Ze verafschuwde haar baby's en die werden uit veiligheid toen bij Silverlight erg gehaald. Meteen toen ze de kooi opende vloog de zilveren kattin de kooi uit en vluchten weg door het open staande raam naar buiten. Die herinneringen branden nog altijd in haar binnenste!

Ze draaide zich weer terug om en blijft met een gevaarlijk gloed in haar ogen naar de 3 katten kijken. Nee ze was geen kat waar jonge katten bij in de buurt zouden moeten komen. Silver bromde nijdig meer richting de leerling dan naar de andere 2 clan katten. Al bleef haar blik breed en niet gefocust op 1 van hen. 'Ja ga maar gauw voor die kleine haarbal mijn volgende maaltijd wordt!' Sneerde Silverlight grauwend en richten zich hoog en dreigend op haar poten op.

(Ze heeft nog al een hekel aan jonge grut. )

Lizard stond stevig in haar poten. Hoe langer ze oog in oog stond met haar vijand, hoe beter ze zich voelde bij het feit dat ze nu geen medicine cat meer was. Ze was blijf met de kennis die ze opgedaan had. Toen ze plots een andere, bekende geur rook, draaide ze kort haar kopje. Oceanpaw? Ze zag de apprentice enorm graag. Ze wist niet hoe het was om zelf kittens te hebben, maar volgens mij zat Oceanpaw daar heel dicht bij. Even trok ze met haar oortje bij het horen van Stagstorm, waarna ze knikte en Oceanpaw wenkte. "Kom," mauwde ze kort om geen tijd te rekken. Ze begeleidde de apprentice de struiken in en gebaarde de jonge poes om te sluipen, geen geluid te maken. In plaats van naar het kamp te gaan, liep ze in een grote cirkel rond de open plek, ervoor zorgende dat de wind niet verried dat ze er nog waren. "Ga een patrouille halen van zodra ik hier weg ben." fluisterde ze enorm zachtjes en gebaarde dat Ocean hier stil moest wachten tot ze weg was. Verder zei ze niets tegen haar om haar geen kans te geven om tegen te spreken. Ze zou Stagstorm niet zomaar alleen achterlaten. Ze zat nu achter de rogue en zag haar dreigend op haar poten gaan staan. Dat Starclan me bij moge staan. Ze sloop stil naar voren en stoof vervolgens enorm snel naar voren zoals alleen Windclanners dat konden. Zonder ook maar één moment te stoppen, om de zilvere kat geen kans te geven om te reageren, sprong ze op de poes haar rug af. Haar nagels had ze uitgeklapt, klaar om ze stevig in de rug van de rogue te zetten.

Oceanpaw werd wel door de twee Warriors en Rogue opgemerkt, maar er werd niet tegen haar gesproken. Eerder over haar, Stagstorm leek de aanwezigheid van de jonge Apprentice niet te waarderen, iets dat niet vreemd was. Immers was ze niet in staat zichzelf te verdedigen. Haar blauwe ogen glinsterden licht terwijl ze vragend naar de kater keek, die waarschijnlijk de meeste ervaring had met dit soort zaken. De kater keek Lizardpath aan voordat hij sprak. 'Neem Oceanpaw mee terug naar het kamp, Lizardpath.' De jonge blue bicolor Apprentice keek naar haar gekozen moeder voordat ze langzaam knikte. Immers was ze niet van plan om de kater tegen te spreken, ze had enkel de grens opgezocht omdat ze iets vreemds had opgemerkt. Het was niet alsof ze hier graag tussen bleef staan, en het enige dat ze wellicht kon doen was een Patrouille halen zodat de Rogue wat makkelijker verjaagd kon worden. 'Ja ga maar gauw voor die kleine haarbal mijn volgende maaltijd wordt!' Oceanpaw drukte ongemakkelijk haar toren verder haar nek in terwijl haar haren verder overeind kwamen te staan, waardoor de jonge kattin wat groter oogde. Was elke Rogue zo, gemeen? De sneer maakte dat de jonge kattin wat dichter naar Lizardpath toe stapte.

De zwart-witte kattin wenkte haar net op dat moment al mee, dieper het territorium in. 'Kom,' Mauwde ze kort om geen tijd te rekken, ze liepen de bosjes in waardoor ze verdwenen, de oudere kattin gebaarde dat ze moest gaan sluipen waardoor de onervaren kattin zich door haar poten liet zakken en zich voorzichtig voort bewoog. In plaats van naar het kamp te haan, liepen de twee katten in een grote cirkel rond, zodat de wind hen niet zou verraden. 'Ga een patrouille halen van zodra ik hier weg ben.' Mauwde Lizardpath zachtjes waarna ze gebaarde dat de jonge kattin moest blijven wachtten tot ze weg was. Oceanpaw knikte voordat ze in elkaar dook om zich kleiner te maken en met haar helderblauwe ogen haar gekozen moeder volgde totdat deze zich in de richting van Stagstorm en de Rogue verplaatste. Zodra ze haar niet meer kon zien draaide de jonge kattin zich om, om een Patrouille te halen.

-Topic uit voor Oceanpaw, ik maak even voor overzicht een nieuw topic voor de patrouille halen.

I

thought of you and how you love this beauty,
And walking up the long beach all alone
I heard the waves breaking in measured thunder
As you and I once heard their monotone.

Around me were the echoing dunes, beyond me
The cold and sparkling silver of the sea --
We two will pass through death and ages lengthen
Before you hear that sound again with me

Eigenlijk wel jammer dat het jonge katje weg werd gebracht. Silverlight had graag weer eens jong bloed willen proeven! Ze richten haar aandacht echter naar de overgebleven kater al bleef ze nu staan inplaatst van dat ze zou gaan zitten. Echter had ze niets tegen de kater. De zilveren poes wilde zich nu eenmaal graag bewijzen en dat zou ze ook doen ook, maar echter voor ze nog wat woorden vuil kon maken of haar aanval verder had kunnen plannen klonken snelle pootstappen die haar aandacht trokken. Silverlight wist nog niet hoe snel Windclan katten waren, maar ze hield er rekening mee dat er een kat was die haar aan wilde vallen dus dook ze opzij, maar kon niet voorkomen dat een van de uitgeklapte klauw over haar huid schraapte en haar gelukkig licht verwonden. 'Kijk kijk wie besloten heeft toch nog terug te komen!' sneerde Silver en ze grinnikte zacht voor ze nogmaals opzij sprong om een eventuele volgende aanval uit te wijken. Voorlopig had ze nog twee katten tegenover haar, maar dat kon zomaar veranderen. Van die kleine haarbal was geen spoor dus die zou vast nog meer windclan katten gaan halen?!