Met deze koude was het belangrijk om veel te bewegen zodat haar lichaam warm bleef. Met dat idee was de poes vertrokken uit het kamp. Ze had geen doel voor ogen, wilde misschien op de terugweg een prooi of twee vangen, maar momenteel ging ze ergens en nergens naartoe. Ze liep met de wind mee, zodat ze nog sneller vooruit liep te lopen. Ze ademde in korte teugen om voldoende lucht binnen te krijgen, tot ze plots met een schok stopte bij het zien van de Highstones in de verte. Ze knipperde snel met haar ogen toen deze begonnen te prikken en draaide ze vlug haar kopje weg van de Highstones. Ze had, sinds ze was afgetreden als Medicine cat, een heel dubbel gevoel bij alles wat met Starclan te maken had. Ze had abrupt afstand genomen van haar rang om de schulden in te lossen van Windclan aan Starclan, maar ze had dit ook op verschillende andere manieren kunnen doen. Ze had enkele voorstellen van Starclan gekregen om de schulden in de te lossen, maar had uiteindelijk zelf een andere beslissing genomen. Starclan wist niets van haar keuze totdat ze het verkondigde bij de clan zelf. Had ze spijt? Ja en nee. Ze had vooral enorm spijt dat ze geen afscheid had kunnen nemen van al haar vrienden die in de sterren leefden. Ze zette zich met haar rug naar de Highstones en het Thunderpath, dat iets verder tussen de bomen zichtbaar was, en ademde enkele keren diep in. Ze moest hoognodig terug wat sociale contacten leggen in deze wereld, om het gemis van haar Starclanvrienden te vergeten. Ze zou hen nooit mee te zien krijgen, daar was ze zeker van. Ze trok met haar oortje toen ze iets achter zich hoorde. "Hallo," mauwde ze, om te laten horen dat ze iets om iemand gehoord had en draaide zichzelf om.

Open

Met dat ze zich omdraaide zag ze een zilver-grijze poes op haar afkomen. Ze stapte eerst rustig, wat niet meteen voor paniek zorgde bij Lizardpath. Het was echter het bloed, dat langs haar kin naar beneden druppelde, dat argwaan bij haar opwekte. Ze duwde haar nagels in de natte grond, niet goed wetende wat er zou gebeuren. Was de poes gewond? De geur van konijnenbloed was merkbaar in de lucht, maar ze kon zich niet meteen inbeelden dat ze gevaar liep. 'Zo te zien ben jij alleen? Je zult een minder gemakkelijke prooi zijn, maar wel zal ik er van gaan genieten!' Met het horen van die woorden en de actie van de poes, schoot Lizardpath automatisch naar achteren. Haar vacht was dik van de plotse schrik die door haar lichaam was geschoten. Haar eerste reactie was om te vluchten, al wist ze niet of ze deze fitte kat voor zou kunnen blijven. Met dat de poes naar voren was geschoten, had ze Lizardpath kort kunnen raken. De nagels van de poes hadden zich een weg gebaand over haar schouder en het bloed, dat aan de kin van de zilveren kattin had gehangen, hing nu op haar borst. Lizardpath zette zich schrap. Weglopen zou ze nu niet doen, wetende dat als ze haar rug naar de poes toedraaide, ze er erger van af kon komen, dan dan ze de confrontatie aan zou gaan. "Ik ben niet alleen," siste ze stevig, in een poging om de poes schrik aan te jagen. Ze was deels correct, wetende dat hier geregeld Windclanners passeerden om de grenzen te controleren. Of ze in de buurt waren, wist ze echter niet, maar ze kon altijd maar proberen. Kort flitsten haar ogen naar de dichtstbijzijnde boom. Die was nog een eindje verderop, maar als ze zich rond de kat kon begeven, had ze een vrije weg naar de veiligheid van de boom. Dan kon ze misschien toch een gevecht vermijden.

Haar hartje klopte stevig in haar borst terwijl ze zich klaar zette om naar de dichtstbijzijnde boom te vluchten. Wat er toen gebeurde, zorgde ervoor dat haar hartje een slag oversloeg. ”Zit er een verdomde steek bij je los?”Een gevoel van opluchting, zo kon je het wel noemen. De kater kwam deels voor haar staan, waarna ze kort naar hem knikte dat ze in orde was. Ze had een enkele snee op haar schouder.Hhet bloed op haar borstkas gaf. de illusie dat ze erger gewond was, wat niet zo was. Het enige wat lastig was, was dat de geur van het konijnenbloed in haar neus prikte en ze verder de andere geuren niet kon onderscheiden uit de omgeving. Dat was gelukkig iets wat op te lossen viel later. Haar ogen richtte ze nu op de zilveren rogue. Het antwoord dat ze had gegeven op de opmerking van Stagstorm was haar niet ontgaan. Kort knipperde ze met haar ogen toen er een gek gevoel van angst door haar schoot. Oude herinneringen, dingen die ze lang geleden had meegemaakt, gaven haar dit gevoel. Ze fronste om geen teken van angst op haar snoetje te tonen. ”Zomaar een clankat aanvallen? Er zijn genoeg andere plekken om te jagen en genoeg andere rogues om je mee te vermaken.” Ze trok even met haar oortje bij het zien van de dreigende houding van Stagstorm, die geen enkel moment verzwakte. 'Die vlooienzakken zijn maar saai. Jullie daarin tegen zijn veel interessanter!' Haar frons verdween bij de woorden van de poes. De kat voor hen viel anderen aan haar haar plezier, wat helemaal niet goed insloeg bij de poes. Stel je voor dat ze een jonge apprentice tegen gekomen was hier op het Windclan territorium? Lizarpath herpakte zich en trok zelf recht, waarna ze zich bij Stagstorm voegde. "Je zult nog spijt hebben van de beslissing die je genomen hebben als we je zo met je staart tussen je poten ons territorium uit jagen." Ze stond nu naast Stagstorm, was een stukje kleiner dan hem, maar ze hadden beide wel één doel. De indringer verjagen uit het territorium voordat ze anderen, naast haar, kon verwonden of erger. Toch zou ze niet als eerste aanvallen, wetende dat Starclan dat niet zou appreciëren.

De zwart-witte poes klemde haar kaken nu op elkaar om haar frustraties ander controle te houden. Dit leek eeuwen te duren, het overgooien van woorden en bedreigingen. De poes voor hen was hier om problemen rond te strooien, maar had voorlopig geen stap meer gezet sinds dat Stagstorm zich bij haar had gevoegd. Was ze aan het bluffen, tijd aan het rekken? Wat het ook was, het gaf haar de tijd om de situatie te beoordelen. De ruimte was behoorlijk open, beschutting was iets verder te vinden in de vorm van struiken en een enkele boom. Ook was het Thunderpath te horen. De weg zorgde voor de 'natuurlijke' grens tussen Wind-en Shadowclan. Als ze de kat over die grens konden krijgen, was het al goed.

Lizard stond stevig in haar poten. Hoe langer ze oog in oog stond met haar vijand, hoe beter ze zich voelde bij het feit dat ze nu geen medicine cat meer was. Ze was blijf met de kennis die ze opgedaan had. Toen ze plots een andere, bekende geur rook, draaide ze kort haar kopje. Oceanpaw? Ze zag de apprentice enorm graag. Ze wist niet hoe het was om zelf kittens te hebben, maar volgens mij zat Oceanpaw daar heel dicht bij. Even trok ze met haar oortje bij het horen van Stagstorm, waarna ze knikte en Oceanpaw wenkte. "Kom," mauwde ze kort om geen tijd te rekken. Ze begeleidde de apprentice de struiken in en gebaarde de jonge poes om te sluipen, geen geluid te maken. In plaats van naar het kamp te gaan, liep ze in een grote cirkel rond de open plek, ervoor zorgende dat de wind niet verried dat ze er nog waren. "Ga een patrouille halen van zodra ik hier weg ben." fluisterde ze enorm zachtjes en gebaarde dat Ocean hier stil moest wachten tot ze weg was. Verder zei ze niets tegen haar om haar geen kans te geven om tegen te spreken. Ze zou Stagstorm niet zomaar alleen achterlaten. Ze zat nu achter de rogue en zag haar dreigend op haar poten gaan staan. Dat Starclan me bij moge staan. Ze sloop stil naar voren en stoof vervolgens enorm snel naar voren zoals alleen Windclanners dat konden. Zonder ook maar één moment te stoppen, om de zilvere kat geen kans te geven om te reageren, sprong ze op de poes haar rug af. Haar nagels had ze uitgeklapt, klaar om ze stevig in de rug van de rogue te zetten.