In a field of snow

Amberstorm had haar vacht opgezet tegen de kou, al mocht dat weinig baten - haar vacht was immers kort, niet dik genoeg om haar echt warm te houden. Daarom maakte ze ook snelheid doorheen het met sneeuw gevulde territorium. De beweging zorgde dat haar bloed bleef stromen en ze niet zou bevriezen. Ze was op jacht, op zoek naar een stuk prooi dat de clan zou kunnen voeden - maar de geur die ze rook toen ze haar bek opendeed om de lucht te proeven was niet de geur van prooi maar van bloed. De deputy legde haar oortjes in haar nek en versnelde haar pas nog wat meer. Hoplijk niet opnieuw Bloodclan, niet nog een dode- maar haar groene blik viel wel degelijk op het levenlozen lichaam van een Windclanpoes. De jonge kattin kwam tot stilstand, een klein eindje van het lichaam vandaan. Geen spoor van Bloodclan. Maar wat had dan wel haar dood gekost? Ze stapte langzaamaan dichterbij, haar pootjes krakend in de sneeuw; tot een klein hoopje pluis in haar gezichtsveld verscheen. Een kitten.

+Moonkit, Routnose

De sneeuw maakte het leven meteen een heel stuk moeizamer, niet alleen als normale kat, maar bovenalles ook met de rang die ze op haar schouders droeg. Het was een prachtig zicht, weliswaar, om hun velden zo onder de witte sneeuw te zien, maar het had bijna alle planten af laten sterven. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze moeizaam door de laag sneeuw heen. Tussen haar kaken had ze wat frambozenbladeren geklemd, een van de weinige bladeren die standvastig in de winter ook groen bleven. Net toen ze echter terug wilde keren naar het kamp, kwam een veel minder welkome geur haar neus binnen. Bloed. Een frons trok over haar gelaat gevolgd met iets van paniek toen haar scherpe neusje oppikte dat het verbonden was met de geur van een kat. Met veel haast in haar pootjes sprintte ze naar de bron, waar ze eerst het bruine figuur van Amberstorm aantrof. "Amberstorm, wat-" haar woorden stierven af toen ze zag wat er voor haar poten lag. In stilte liet ze de bladeren vallen. "Oh Starclan.." murmelde ze treurig terwijl ze nu ook een andere kou in haar lichaam voelde. Hun clangenoot lag daar, haar vacht deels wit door de sneeuw en deels rood door haar bloed. Normaliter zou Routnose naast haar zijn gaan zitten om een gebed te sturen naar Starclan, maar het was toen echter dat de kitten begon te krijsen, wat nog iets van hoop in haar hart wist te brengen. Hij had de prioriteit nu. Snel krulde ze zich om de kit heen, waarna ze ruw diens vacht tegen de haren in begon te likken om zijn systeem gaande te blijven houden en zijn temperatuur te verhogen. "A-Amberstorm, hoe snel kan je rennen?"

Voor ze kon reageren, kwam Routnose uit de bosjes opgedoken. Amberstorm ontspande zich lichtjes - gelukkig, de medicine cat was veel beter met dit soort dingen dan zij was. En inderdaad, van zodra de kitten luid begon te piepen, schijnbaar leefde het jonge ding nog, krulde de medicine cat zich om het kleine lichaampje heen en begon ze hem warm te likken. Amberstorm kon enkel toekijken met grote groene ogen. Kittens waren haar kryptonite - ze sloegen er altijd in om haar compleet van haar stuk te brengen. Oh, ze haatte dat gevoel. Maar Routnose kende haar al langer dan vandaag, gelukkig, en vroeg haar hoe snel ze kon rennen. "Als de wind", antwoordde ze, al liep ze nog niet meteen weg - niet goed wetend wat het doel van de Medicine cat was. Moest ze de kitten naar het camp lopen? Of moest ze iets gaan halen en terug naar hier brengen?

De kitten deed een poging om op te staan, maar viel snel genoeg weer neer. Hoewel zijn hongerige gepiep haar pijnigde, was het iets goed. Het betekende dat hij leefde en gezond was, nog niet onderkoeld geraakt. Alleen zou dat niet lang duren als ze hier bleven, immers zou de sneeuw onherroepelijk blijven vallen. "Als de wind" ze had het antwoord ergens wel geweten, maar haar conformatie was een geruststelling. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze haar best deed het kleintje warm te houden. Ondertussen kraakten haar hersenen, wetend dat geen van de opties die ze hadden erg geweldig was. Alleen ze konden hier niet blijven en wat de kit meer dan wat dan ook nodig had was warmte en eten, en dat laatste kon zij als medicine cat moeizaam geven. Dus maakte ze de beslissing en keek haar deputy en vriendin aan. "Amberstorm, pak de kit en ren zo snel mogelijk terug naar het kamp, zorg ervoor dat een van de queens hem melk geeft en warm houdt," hoewel het verwoord was als een bevel, was haar stem bovenalles bezorgd en droef. "Als hij te koud wordt, stop dan heel even en lik hem tegen de haren in. Ik kom zo snel mogelijk achter je aan," hoewel ook zij de bouw van een Windclanner had, was Amberstorm getraind om over de velden te rennen. Bovendien wilde ze eerst een gebedje spreken over het lichaam van hun clangenoot. Het deed haar hart zeer om de queen hier zo achter te laten, wetend dat de sneeuw haar spoedig zou bedekken. Alleen wist ze dat ze liever haar zoon levend zou zien, dan haar lichaam begraven.

Routnose droeg haar op om de kitten te paken en terug naar het camp te rennen, waar de queens de kitten melk en warmte moesten geven. De deputy knikte, kwam met snelle pootstapjes dichterbij en pakte de kitten op; misschien lichtjes bruusk, al was dat vooral omdat ze snel wou zijn. Ze wierp nog even een blik op de medicine cat en het lichaam van de moeder. Het had niet zo mogen gaan, een kat verliezen zou nooit mogen gebeuren. Maar nu was hun eerste verplichting om de kitten veilig, warm en gezond te houden. En dus rende Amberstorm, met de snelheid van de wind, terug naar het camp.

Nog éénmaal draaide Amberstorm zich naar haar om nadat ze de kit gepakt had. Routnose knikte haar wat droevig toe, waarna ze de deputy er als de wind van door ging. Routnose sloot haar ogen en prevelde een schietgebedje naar Starclan om de kitten de reis te laten overleven. Amberstorm loog niet, ze was zo snel als een Windclanner kon zijn. Een laatste maal draaide ze zich om naar haar overleden clangenoot. Ze hadden niet een zeer persoonlijke band gehad, maar iedereen was familie. Zachtjes sloot ze haar ogen voor de laatste keer. "Mag Starclan je pad verlichten," en met die woorden draaide ook zij zich om om naar het kamp terug te rennen. Later zou ze nog wel een patrouille vragen om het lichaam op te halen en te begraven zoals hun gebruik was, voor nu had de kit prioriteit.