❀ Kleine sneeuwvlokken dwarrelde naar beneden alsof de hemel wist wat er aan de hand was. Het gevoel in haar buik was er eentje waar ze queens wel eens over gehoord had wanneer ze de nursery aan het opruimen was, maar ze had nooit verwacht het nu al te voelen. Ze was nog zo jong en om haar heen had ze verhalen gehoord waarvan ze bang werd. Ze wilde dat ze gewoon terug kon in de tijd en nee had gezegd tegen Ardent, maar ze waren te blij en te verliefd om door te hebben dat ze misschien fouten zouden maken. Fouten die fataal zouden zijn voor sommige katten op hun leeftijd. Met haar kaken op elkaar geklemd lag ze net buiten het kamp, uit de wind en op een plekje die ze helemaal sneeuwvrij had gemaakt. Ze wilde niet in de medicine cat den liggen. Ze had teveel herinneringen aan die plek om haar kittens daar geboren te laten worden. Nee, ze zouden hier geboren worden op de grond waar ze later op zouden jagen en trainen. De plek die ze thuis zouden gaan noemen en moesten verdedigen met hun leven. Een steek schoot door haar lichaam en ze wist dat ze moest gaan liggen, wat ze dus deed. Tussen haar kaken zat een tak geklemd voor de eerste kitten om op te bijten. Ze wilde niet teveel herrie maken en andere katten in haar buurt. Dit wilde ze samen met haar kinderen doen.

Dewberry liet een gesmoorde kreun horen toen de weeën nog heftiger werden en kneep haar ogen dicht. Deze voelde anders dan de andere die ze had gevoeld en ze wist dat het tijd was. Haar kaken klemde zich strakker om de tak en ze begon met persen. De eerste kitten deed het meeste pijn had ze gehoord en de eerste kitten die ze ter wereld zetten lag na een halve minuut bij haar. De tak die in haar mond zat spuugde ze uit en ze begon meteen met het likken van het katertje. Haar eerste zoon. ”Rookkit” fluisterde ze, alsof ze hem op die manier nog even bij de grote boze wereld weg kon houden. Er veel tijd om hem te bewonderen had ze niet. De kleine kater had ze zo dicht mogelijk tegen haar aan getrokken om hem zo warm mogelijk te houden.


De tweede kitten die geboren werd was, net als zijn broertje, een tabby waardoor Dewberry even moest glimlachen. Het was duidelijk dat die twee veel op hun vader leken, terwijl de kater niet eens wist dat zijn kinderen op dat moment geboren werden. ”Bumblekit” ook bij haar tweede zoon sprak ze zo zacht mogelijk. De monsters die in de wereld zaten konden wachten, dit was haar moment met haar kinderen en niemand zou hun of het moment van ze kunnen afpakken.

De laatste kitten had ook een tabbypatroon, maar de witte plekken die erdoor gemixt zaten lieten zien dat ze ze niet toch gestolen had van de eerste de beste poes die ze gevonden had. "Hedgekit" haar stem was bijna niet te verstaan, of dat kwam doordat ze bijna geen energie meer over had. De kitten werd deels vernoemd naar de verhalen van Ardentheart over de vliegende egels die hij zou vangen met haar mentor.

"Stallionkit," miauwde ze, de kitten vernoemend naar de kater die haar kop boven water gehouden had op de momenten dat het voelde alsof ze zou verdrinken in haar emoties en gedachten. De kater was voor haar eerder een vader geweest dan een mentor of de leader van de clan en dat was iets waar ze hem niet genoeg voor kon bedanken. Hoewel de laatste kitten een katertje leek te zijn, bleek ze een poes te zijn.

Haar gouden ogen gleden over de kittens en ze kon moeilijk geloven dat ze van haar waren, maar ze was trots. Ze had ze helemaal alleen op de wereld gezet en ze zagen er voor zover zij kon zien gezond uit. Erg lang kon ze niet genieten van de pasgeboren kittens want een nieuwe pijn schoot door haar lichaam. Een andere dan die ze net gevoeld had, pijnlijker. Zachtjes kreunde de kattin en haar voorpoten klauwde in de bevroren aarde. Ze wilde niet dat dit het eerste was wat haar kittens zagen. Ze had ze naar buiten gebracht om de zonsondergang te zien en de sneeuw, niet hun moeder in pijn.

De pijn in haar buik werd erger. Waar het eerst voelde alsof er echt iets uit moest voelde het nu alsof ze werd gestoken, gekrabd, gebeten. De jonge warrior draaide haar kop naar haar kittens en gaf ze een paar flinke likken om ze droog en warm te krijgen, maar ze wilde alleen maar schreeuwen. Haar lichaam deed pijn, zo’n pijn. Alsof al haar boten langzaam braken en haar aderen knapte. Ze kneep haar ogen dicht en ademde scherp in voordat ze haar kroost bekeek met een trotse glimlach op haar snuit. Ja. Ze waren van haar. Er rolde een traan over haar wang toen ze wist wat er zou gebeuren en ze legde zich er mentaal hij neer. Het was goed. Hoewel ze wist dat ze zonder ouders zouden opgroeien wist ze dat ze in een beter gezin terecht zouden komen dan waarin zij geboren was. Nogmaals ademde ze diep in via haar neus en uit via haar mond. ”Wat zijn jullie prachtig,” fluisterde ze en haar stem brak. Tranen rolde over haar wangen. ”Mama houdt van jullie, willen jullie dat alsjeblieft nooit vergeten?” Haar stem was zacht naar de pasgeborenen en bijna niet te horen over het gehuil van haar. Nogmaals gaf ze ze allemaal een paar likken over hun kopje en rug. ”Ik zal op jullie letten als ik tussen de sterren zit. Wees alsjeblieft niet boos omdat ik er nooit voor jullie ben geweest” Dewberry sloot haar ogen opnieuw en haar lichaam schokte van de tranen en emoties die samen met de pijn op dat moment haar lichaam in leven leken te houden. Alsof haar bloed daarvan gemaakt was. "Het is oke," sprak ze tegen haarzelf. De dood was niks om bang voor te zijn. Het zou vredig zijn en kalmte kunnen geven. Rust. Haar voorhoofd was tegen de grond geduwd en haar nagels stonden in de grond. "Ik wil nog niet. Nog niet. Niet nu. Niet vandaag..." Smeekte ze de sterren met alles wat ze in zich had, maar veel was het niet meer. Haar stem was slechts een fluistering, verwikkeld in emoties en meegedragen met de wind. Het zou de sterren nooit bereiken, niet voordat ze daar zelf was. Veertien moons oud. Ze had nooit kunnen doen waar ze van droomde, waar ze van zou kunnen dromen. Ze had weken verspild en weggegooid in de medicine cat den nadat ze aangevallen was. Als ze had geweten dat dit het moment was dat ze dood zou gaan had ze misschien dingen anders gedaan. Dan was ze aardig geweest tegen haar vader. Haar echte vader. De kleine kattin piepte zachtjes. "Sorry" haar lippen bewogen, maar de woorden kwamen niet. Haar lichaam deed pijn en haar vacht op haar wangen was doorweekt met de tranen die ondertussen over haar wangen gerold waren.  

Dewberry had het niet door dat ze haar kop hard had gestoten toen ze ging liggen, maar toen de adrenaline langzaam uit haar lichaam verdween merkte ze pas de pijn in haar kop. Misschien voelde het daardoor ook wel alsof ze dood ging, of ze was gewoon een beetje dramatisch. Ze wist het niet zeker, maar als ze ging dan was ze voorbereid, toch? Dewberry sloot haar ogen met een zucht en viel in slaap. De bevalling had teveel energie van de poes gevraagd om nog op te staan en de kittens mee te nemen naar binnen.


[ eerst: rookkit, bumblekit, hedgekit ]