[Mort. Ritual] The orchid petals dance in the mountain skies

Spark was in stilte de groep gevolgd, de berg op. Hij was hier nog nooit geweest en waar hij normaal enorm hielt van nieuwe ervaringen, was dit er een die hij het liefste niet had willen meemaken. Want hier kwam je als normale kat alleen voor de doden, om ze tot rust te leggen. Dit had hij gehoord van zijn tribegenoten in een van de lessen. Toen had hij deze plek nog willen zien uit nieuwsgierigheid. Nu wilde hij op iedere plek in de wereld zijn behalve hier. Want hier zou hij nogmaals moeten kijken naar Orchid die niet meer was hoe hij Orchid herinnerde. En dan zou hij ook Skyteller zien voor de aller laatste keer. Met een kleine zucht bleef hij tussen de volwassen lopen, zijn kaken stevig op zijn giften geklemd. Hij had zijn best gedaan om iets goeds te vinden voor ze, iets waar ze blij mee zouden kunnen zijn in.. the tribe of endless hunting. Nog nooit eerder had hij zijn religie in twijfel getrokken maar de dood had ineens een betekenis gekregen. En nu stelde hij alles in twijfel.

Eenmaal op de plek aangekomen trilde de jonge kater van de kou. Hij was jong en zijn pels was nog niet op een volwassen dikte, en de wind hierboven was zo sterk, en zo koud. Hij voelde het tot aan zijn botten, maar probeerde het niet te laten merken en hielt zijn kleine kopje hoog. Starteller begon te spreken en hij liep iets naar voren, tussen de grotere katten in… Met grote ogen nam hij de plek in zich op. Hij zag nog enkele botresten van andere katten, wie weet of hij ze ooit gekend had. In een combinatie van angst en verdriet vond hij zichzelf onmogelijk om nog weg te lopen. Hij staarde enkel naar de botten. Dit was ooit een kat geweest, net zoals hij, net zoals Orchid en Skyteller. En straks- straks zou je ook van hun niks meer terugzien, dan waren ze ook niks meer tot de wind hun botten over de riggel zou jagen. Zijn ademhaling versnelde en hij werd zich ervan bewust dat de lucht hierboven dunner was. Hoewel de omgeving nog zo open was voelde hij zich claustrofobisch en verstikt. De mooie woorden van zijn nieuwe healer vielen voor hem op dove oren.

Eindelijk kreeg hij zijn blik weggetrokken, en liet deze vallen op de twee katten die de tribe nu voor altijd zou moeten missen. Skyteller viel voor hem het eerste op. Hij had hem nog zien wegrennen bij de ceremonie laats, zo fit en vlug. En hij had hem door de cave zien lopen. Hij had laatst nog naar hem gelachen en hallo gezegd. En nu lag hij daar, zonder enige beweging. Toen hij had gehoord dat de healer was overleden had hij altijd het mentale plaatje voor zich gehouden van die kat. De trotse, stoere healer die altijd het beste wist. Iemand die zo ongeroerd was als een rots, iemand die voor hem de tribe was en zo oud als de bergen zelf. Even onbeweeglijk als de bergen zelf. En nu werd hij deel van de bergen. Hij realiseerde dat dit het beeld was wat hij nu zou onthouden. In plaats van de levendige leider een plots zo kleine lap vacht die zacht heen en weer danste met de wind. En hij voelde zich schuldig hierom, het was helemaal niet eerlijk van hem om hem zo te onthouden. Maar hoe kon hij het helpen? Hij verdiende dit niet.
Orchid daarentegen was misschien nog wel erger voor hem. Het was deze kat geweest die de wereld buiten de cave voor hem had geopend, degene die hem had getraind in jagen en regels. Het was de point poes geweest die hem alles kon leren wat hij ooit had willen weten. En ze was lief tegen hem, en hij wilde haar trots maken. Hij had haar zo graag trots willen maken. Laten zien dat hij een goede prey hunter kon zijn. Alleen zou zij niet meer op zijn ceremonie kunnen juichen met de rest. Nooit zou hij haar nog kunnen vertellen over wat hij zelf had gedaan in zijn vrije tijd. Het was nu dat hij begon te huilen. Skyteller was autoriteit geweest maar Orchid niet, ze was echt, ze was iemand waar hij zijn kop tegenaan kon drukken en die hem wilde. Hij had altijd het gevoel gehad dat Orchid hem wel wilde. Zelfs papa had haar leuk gevonden- Maar de scene van toen ze de cave in kwam speelde nog steeds in zijn kop, opnieuw en opnieuw. Iedere nacht zag hij het weer voor zich en hij wilde zo graag wakker worden om haar tegen te komen en samen naar het bos te gaan. Zoals het hoorde. Orchid was zijn mentor en hiermee zijn familie geweest. En die was hij nu verloren.

Starteller liep als eerste naar de twee katten toe en hij zag voor het eerst dat ze ook pijn had. Dat ze ook verdrietig was. Hij drukte zijn oren naar achteren en liet enkele volwassenen eerst gaan, waarna hij uiteindelijk de moed verzamelde om dichterbij te komen. Langzaam ging hij naar Skyteller toe, al durfde hij deze niet aan te raken. Het voelde niet netjes om te doen, alsof het niet hoorde. Voorzichtig legde hij een mooie steen bij diens lichaam. Omdat hij de bergen was, en niemand anders ooit de bergen zou kunnen worden zoals hij. Zachtjes fluisterde hij, onwetend of hij dit zou horen tussen de sterren. “Sorry meneer Skyteller-” Ongemakkelijk en bang drukte zijn oren nog verder in zijn pels. “Wanneer ik groot ben wil ik net zo worden zoals u” Iemand die niet bang was, die vriendelijk was en alles wist. Dat hoopte hij. Hierna liep hij over naar zijn oud mentor, waar hij op de een of andere manier niet dezelfde beschaamdheid voor voelde. Hij krulde zich wat tegen haar lichaam aan en drukte zijn snuit in haar nek met gesloten ogen. Haar geur was er nog en als hij niet naar al die verschrikkelijke wonden keek, of lette op de koudheid, dan was ze er nog. Dan kon hij zichzelf voorliegen dat ze er nog een klein beetje was. Tussen zijn tranen in hikte hij ook voor haar zijn laatste woorden. “I-ik heb een veer mee genomen mevrouw Orchid- Van de mooie blauwe vogel die zo hard zingt. N-net zoals degene die we toen samen hadden gevangen laatst” Tranen maakte hem bijna onverstaanbaar en hij voelde een steek in zijn borst van de emoties. Maar even maakte het hem niet meer uit wie het zag. “Bedankt voor alle lessen- I-Ik ga u heel erg missen” En hij zou haar proberen trots te maken, als hij dat nog zou kunnen. Voorzichtig duwde hij zichzelf overeind en zorgde dat de veer bij haar bleef, waarna hij nog een laatste keer een kopje gaf voordat hij zich terugtrok in de groep, afzijdig van de rest. Hij wilde niks liever dan alleen zijn op dit moment.