A Place of Peace

De zwart met witte kattin had nood aan ademruimte. Daarom had ze gekozen om deze dag verder af te dwalen van het Shadowclan territorium dan dat eigenlijk nodig was. Haar gifgroene ogen keken neutraal voor zich uit terwijl een kille wind over haar rug streek. Haar halflange vacht woei even op, waarna het terug ging liggen en ze haar oren naar voren draaide. Het werd warmer, de dagen duurden langer. Normaliter zouden katten blij zijn, zich verheugen op deze momenten waarop alles beter zou gaan. Maar Tallstar was nog altijd verdwenen en onzekerheid heerste in hun kamp. Ze kon niet achterhalen waarom een Clanleader zijn Clan zo in de steek zou laten. Een zucht verliet haar bekje terwijl ze haar kopje schudde en die gedachtes van zich afzette. Ze kon zich beter focussen op de omgeving. Het dreigement dat de afgelopen Gathering met zich mee had gebracht stond nog altijd zo vers als gisteren op haar hoorstelsel gebrand. Poisonivy wou geen risico's nemen, niet nu de Clan al haar warriors nodig had.
Het duurde niet lang of de Fourtrees kwamen in haar zichtveld. Een opgelucht gevoel borrelde op in haar buik toen ze geen andere levende geest opmerkte. Pas toen ze zich dichterbij waande en een bruine tabby opmerkte, vernauwden haar groene ogen zich. Right, was ze nog niet alleen. De kater draaide zich om en keek haar neutraal aan. Echter sprak zijn houding boekdelen en was hij hier niet om verjaagd te worden. Tot zijn genoegen was ze dat ook niet van plan. Poisonivy was geen brutale of agressieve kat. Ze was naar hier gekomen om de rust op te zoeken, niet om een stoeipartij met een Riverclan kater te houden. Een korte knik werd zijn kant opgestuurd. "En wat brengt jou hier?" vroeg ze, haar wenkbrauw liftende terwijl haar groene blik hem kort bestudeerde.

De kater antwoordde dat hij aan het dwalen was geweest en dat het niet goed was om altijd achter de rivieren van zijn Clangebied te blijven. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat, welke zich omvormde tot een scheve grijns toen de vraag werd teruggekaatst. "Om dezelfde reden, alleen hebben wij geen rivieren in Shadowclan." miauwde ze, met een onderliggende toon van sarcasme in haar woorden. Ze zuchtte terwijl ze om zich heen keek. De vier grote bomen zagen er nog altijd hetzelfde uit als vroeger. Ze vroeg zich af hoe het was, om ieder seizoen dezelfde routine te volgen zonder dat er invloed was van buitenaf. Het was een saai leven, kon ze zich inbeelden. Maar liever saai dan dat wat ze nu moesten doorstaan? De zwart witte kattin zette die gedachte van zich af en richtte haar gifgroene ogen weer op de bruine kater. "Poisonivy is de naam." vervolgde ze. Als ze een kat tegenkwam, had ze liever dat ze diens naam wist of leerde kennen. Zodat als ze later terugdacht aan deze scenario's, ze een beter beeld van de kat kon plaatsen.

Ook zij kreeg een naam en greens even kort. Lynxfang. Best een angstaanjagende naam. Maar het paste wel bij hem. Niet dat ze de kater eng vond of zich geïmiteerd voelde door hem, allesbehalve zelfs, maar het paste gewoon bij het plaatje. Haar groene blik dwaalde even af. Zodra ze zijn stem terug hoorde, draaide ze haar kop zijn kant op. Hij leek een vraag te willen stellen maar onderbrak zijn zin halverwege. Poisonivy vernauwde haar ogen en keek hem met een vragende blik aan. De zwart-witte kattin had dan ook het gevoel dat de vraag die uiteindelijk volgde waarschijnlijk niet zijn oorspronkelijke woordkeuze was geweest. De Shadowcanner schudde het echter van zich af, het waren haar zaken niet. Zolang hij niet achter Shadowclan geheimen viste zag ze niet in wat ze hier verkeerd mee deed. Al was ze zelf niet het type die vroeg hoe het ging aan vreemdelingen. Maar goed. Ze kon maar best vriendelijk blijven, niet? Nouja, toch op z'n Shadowclans.
"Goed." miauwde ze, misschien ietwat kort. Maar wat kon ze anders zeggen? Elke toevoeging zou het persoonlijker maken en ze had geen zin om persoonlijk te gaan doen met deze Lynxfang voor haar. "En met jou?" vervolgde ze, niet in staat zijnde de grijns op haar gelaat te onderdrukken terwijl ze deze vraag stelde. Ze vond het gewoon... humoristisch dat ze dit vroeg aan een onbekende Riverclan kater. Maar het leek haar het beste om deze vraag gewoon terug te kaatsen.

De kater leek ergens toch verbaasd te zijn door het feit dat ze zijn vraag had teruggekaatst. Poisonivy onderdrukte een scheve grijns en bleef met haar groene ogen naar hem kijken. Hij antwoordde eveneens dat het goed ging met hem. De zwart met witte kattin knikte. Of hij de waarheid sprak of een leugentje voor eigen bestwil sprak, daar kon ze niet over oordelen. En dat was eigenlijk ook haar taak niet. De enige belangens waar ze rekening mee moest houden waren die van de katten van Shadowclan. Ze wiebelde even met haar oortjes toen Lynxfang sprak dat er vrede tussen de Clans leek te hangen. Hierop knikte ze opnieuw. Daar leek het wel op ja. Maar of dit slechts schijn was, dat was nog maar de vraag. "Hopelijk blijft dit ook zo. De laatste Gathering was namelijk niet zo geruststellend." miauwde ze, haar stem iets serieuzer. Ergens wou ze haar zorgen wel met iemand delen zonder haar eigen Clangenoten ongerust te maken. Daarbij leek Lynxfang haar ook een serieuze en volwassen krijger die haar niet zou uitlachen om haar zorgen. Met andere woorden, iemand waar ze dit topic wel mee kon bespreken. Daarbij gaf ze ook geen geheimen bloot, slechts feiten die iedere kat die toen aanwezig was, wist. En zelfs diegene die er niet waren, wisten af van de prophecy. Poisonivy was echter geen kat die haar zorgen en emoties zomaar uitte, zeker niet met diegene die haar goed kenden. Ze wou niet zwak overkomen, of breekbaar. Maar wie was Lynxfang in haar ogen? Een onbekende kater, iemand die ze waarschijnlijk enkel zou terug zien tijdens meetings of moesten Shadowclan en Riverclan ooit elkaar in de haren vliegen.

De woorden die de kater sprak lieten een invloed op haar achter. Hij had gelijk. 30 manen geleden bestond ze nog niet, werd er nog niet eens over haar gesproken. Wat zou er gebeuren als ze nu dertig manen de tijd ingingen? Zou ze zelfs nog leven? Wie zouden de Clans leiden, en sterker nog, zouden de er nog vier Clans zijn? SkyClan bestond ook niet meer. Gek, wat er allemaal gebeuren kon in slechts een fractie van een seconde. Ze zuchtte. Hierna keek ze op, haar gifgroene blik op de kater richtende. "Maar momenteel zijn we er nog. We kunnen er enkel het beste van maken." klonk de zwart-witte kattin terwijl ze haar oren naar voren spitste. Net zoals de kater had ze zelf ook geen kittens noch partner. Ze wist dit niet van hem, maar ergens leken ze meer op elkaar dan ze beiden dachten. Ze had in haar leven nog niet eens aan liefde gedacht, had er nooit tijd voor gehad. Ze zag zichzelf dan ook niet als een kattin die zoveel manen lang in de nursery zou verwelken. Zo noemde zij het. Ze was een krijger. Ze wou vechten voor haar Clan. Niet dat ze vechten als een prioriteit zag, maar ze bedoelde dat ze haar Clangenoten veilig wou houden. Ze zag zichzelf het meest nuttig in de frontlinies, niet in een kraamkamer.

De kater sprak dat hij hoopte dat dat genoeg zou zijn. Poisonivy haalde haar schouders op. "We kunnen niet meer doen dan dat, right?" miauwde ze, haar groene blik op hem richtende. Hij had eveneens groene ogen, maar iets zachter dan de hare. Ze kreeg vaak opmerkingen over hoe fel haar ogen eruit zagen. Daar was ze dan ook naar vernoemd. Ze zuchtte even luid en schudde haar vacht uit. "Misschien is het tijd om terug te gaan." miauwde ze terwijl ze naar de lucht keek, waar de zon al uit het zicht leek te verdwijnen. "Misschien zien we elkaar nog wel eens tijdens een Gathering. Ik hoop niet eerder." miauwde ze, doelende op het feit dat ze hoopte dat er geen ongewenste activiteiten uitgevoerd zouden moeten worden. Activiteiten als in gevechten of samenspanningen. Poisonivy was niet zo gericht op geweld. Niet dat ze hem niet eens wou zien, maar simpelweg niet in zo'n omstandigheden.