[Day] Fire and Fury

<sub>Na de ceremonie was Shroud van de rots gesprongen en meteen naar Day gelopen. Ze had zichzelf niet laten afleiden, ze was in een rechte lijn naar de kater gelopen. Haar blik was gespannen, haar mondhoeken stonden strak naar beneden en haar nekharen stonden overeind. "Als je klaar bent met katten feliciteren wil ik je spreken in de Cave of Pointed Stones," miauwde ze, met nauwelijks verborgen woede. Shroud was pislink. Niet op Day natuurlijk, maar op Skyteller. Ze vertrouwde er echter op dat Day dat onderscheid wel kon maken. Vervolgens, met een persoonlijke onweerswolk boven haar hoofd, draaide ze zich om en liep ze alvast naar de grot. Ze zou Day niet met haar boosheid zijn ceremonie afnemen. Hij moest Mouse feliciteren. Misschien had hij nog andere katten te feliciteren, dat ging ze niet voor hem verpesten.

Ze had eigenlijk willen zitten en wachten. Maar de onrustige energie in haar lichaam was teveel. Ze bleef dan ook heen en weer ijsberen. Hopelijk was Day een betere voice of reason dan dat haar eigen gedachte nu voor elkaar kreeg, want als ze Skyteller nu zou treffen zou ze hem echt naar de keel vliegen. Hoe kon die stomme zak!</sub>

Day was niet bang aangelegd, maar er flitste een korte paniek door zijn glimlach toen hij Shroud zo op zich af zag komen en stomgeslagen knikte hij toen ze hem in de Healers den ontbood. De kalme rationaliteit die in zijn hoofd naast zijn grote dromen bestond, vertelde hem dat haar woede niet direct op hem gericht was, maar een lichte spanning bleef in zijn lijf hangen. Het was wel duidelijk dat ze hier met een Situatie zaten en die kon wel eens wat delicatesse van hem vergen, zeker aangezien Shroud die waarschijnlijk niet zou leveren. Een gedachte die hij overigens zonder enige kritiek op hun schijnbaar kersverse Healer dacht, want hij meende het bewonderenswaardig hoe ze zich door niets en niemand liet tegenhouden. Shroud ging overal vol voor en dat sierde haar. Een Situatie vergde beide en daarnaast enige spoed, dus liet hij het feliciteren voor het moment achterwege om Shroud niet te lang te laten ijsberen - want hij wist zeker dat dat was wat ze aan het doen was. Hij wierp nog een laatste blik de groep katten rond, stuurde een verontschuldigende glimlach Appleblossoms kant op - hij zou later wel met haar praten - en stapte toen in rap tempo naar de Cave of Pointed Stones, waar hij Shroud precies zo aantrof als hij had verwacht: ijsberend. Vermoedend dat Shroud geen aanmoediging behoefde om haar zegje te doen, hield hij afwachtend zijn mond en liet, zich mentaal schrap zettend, enkel met een knikje weten dat ze los kon barsten.

_{Het leek een eeuwigheid te duren voordat Day in de cave verscheen, al besloot ze dit niet op hem tegen te houden. Ze wilde haar furie het liefste op iedereen loslaten die maar een klein beetje een reden gaf, maar ze wist ook wel dat het niet eerlijk was naar Day om dit te doen. Vandaar ook dat ze een huiverige zucht gaf, hem niet de wind van voren gevend. Het had ook helemaal niet lang geduurd, het voelde alleen maar zo. Dit nam echter niet weg dat ze heel, heel, heel boos was. "Hoe kan die stomme zak!" spuwde de kattin vol woede. "Hoe kan hij dit ineens doen! Ineens zijn rang zonder overleg opgeven!" Ze dacht op het moment niet in oplossingen. Op dit moment moesten eerst alle emoties eruit.}

Nog één tel was het stil, op het geluid van een huiverige zucht na. Daarna kwam de woede. Furie samengebald in drie korte zinnen, uitgespuwd alsof het vuur was, maar Day brandde zijn vacht er niet aan. Hij keek naar Shroud en zag sintels wervelen, raapte zijn gedachten bij elkaar en ademde rustig in en weer uit. "Er zal een reden zijn", miauwde hij kalm. Hoe kon Skyteller dit doen? Die vraag kaatste ook in zijn hoofd rond en vond daar geen antwoorden, waardoor Day niet anders kon dan concluderen dat de antwoorden enkel in een ander hoofd te vinden waren, te weten dat van Skyteller.

_{Day was altijd de evenwichtige balans zelve. Helaas was zij dat niet. Ze voelde zich in de steek gelaten, belazerd, woest. Ze was al eens eerder belazerd door een kater toen ze haar kittens kreeg, daar was ze overheen gekomen, maar dit was een heel nieuw niveau van verraad. Vandaar ook dat ze dankbaar was voor Day's ratio, maar dat kon haar vuur op het moment niet blussen. "Reden of niet, hij had het wel eventjes mogen overleggen!" brieste de kattin. Waarschijnlijk zou haar stem wel door de rest van de grot echo'en. Het kon haar niks schelen. "Waarom ontbreekt het hem aan de meest banale vormen van communiceren? Iets van 'Hey Shroud! Ik ga mijn rang opgeven en aan jou geven, even als heads up!' Ik zou hem van de ebrg moeten rollen! Minimaal 3 keer!"} 

Had Day maar olie gekend, dan had hij kunnen opmerken hoe zijn woorden als druppels olie op het vuur spatten en sissend opbrandden. Days oren gingen een beetje naar achteren door het geweld dat ze werd aangedaan, enkel versterkt door de galm van de kleine zijgrot, maar zijn gezichtsuitdrukking bleef verder onverstoorbaar. Hij vroeg zich af hoe veel katten niet enkel tribegenoot, maar ook deelgenoot van dit gesprek werden als het huidige volume zich voortzette. Day nam plaats op de grond en liet zijn blik kort rond de grot glijden, alsof de druipstenen en poelen water hem de antwoorden zouden geven. Drie keer van de berg rollen? Hm, het was prettig dat hij Skyteller niet was op dit moment. "Zoals je weet ben ik groot voorstander van communicatie, van spreken en luisteren, zulke eenvoudige zaken en zo krachtig. Wat niet wordt uitgesproken blijft onbekend, maar, Shroud of Fallen Stars, weet: we kunnen beseffen dat er redenen zijn zonder die redenen te kennen." Hij moest even glimlachen, want plotseling dacht hij aan Wren. "Weet je hoe kwaad Wren op me is geworden na haar eerste training? Ik had haar een taak gegeven die haar niet beviel, maar haar woede kwam voort uit het feit dat ze niet wist waarom. Ik had echter redenen. Zo ook Teller of the Endless Skies. Hij heeft zijn redenen om je deze taak te geven en hij heeft zijn redenen om die redenen niet te delen. Daar kunnen we op vertrouwen." Wachten op een steen en het Healerschap van de Tribe of Rushing Water, ze leken meer op elkaar dan een kat op het eerste gezicht zou denken.

_{Shroud haar vacht piekte alle kanten op, totdat ze hoorde hoe Day Wren's training aanvloog. Haar mondhoeken wisten iets omhoog te krullen in een glimlach. Ach arme Wren toch. "Met recht dan als je haar training zo aanvliegt," miauwde ze met een snuif. Alleen maar het beste voor haar dochtertje waar ze zo ontzettend trots op was. Ze schudde vervolgens haar zandkleurige pels wat uit, waarna ze stuurs de grot uit, haar oren plat in haar nek gedrukt. "Ik hoop voor hem dat je gelijk hebt," bromde de kattin met een lichte grom in haar stem. "Anders maken we een detour langs de Vulture's drop."}

Opluchting fladderde met zijn vleugels toen Shroud moest glimlachen. Zo moeder, zo dochter. De twee leken werkelijk ontzettend sterk op elkaar. Zoals Shroud zich nu, niet onterecht, hulde in woede op Skyteller, zo was Wren met alle recht boos geworden op hem, en toch bleef Day ervan overtuigd dat dit begin van hun trainingen samen niet slecht voor haar was. Hij vertrouwde op de technieken die Feral op hem had overgeleverd. Het gaf maar aan hoe iedere situatie meerdere zijden had, als een blad - zelfs als een van de partijen boos werd, en gelijk had in die boosheid, kon ook de ander gelijk hebben in wat hij deed. Day vertrouwde Skyteller. De Healer... oud-Healer zou altijd het juiste doen. Misschien zou pas later blijken hoe zijn beslissing Shroud niet te waarschuwen de juiste was, misschien zouden ze het nooit met eigen ogen zien, maar de wereld zou er beter om zijn. Want hoewel katten soms fouten maakten, geloofde Day te sterk in Skyteller om te geloven dat dit er een was. Hij zou niet aan hem twijfelen. "Vergeet niet, Shroud of Fallen Stars, dat de Tribe gebouwd is op vertrouwen. We zien niet alles, we begrijpen niet alles, maar ons vertrouwen stelt ons in staat te geloven, te wéten dat er zich zaken buiten ons gezichtsveld bevinden die onze wereld in stand houden, zoals de kracht diep in rotsen, ver van al het licht en alle ogen, die de bergen omhoog houden." Hij glimlachte. "Die detour zal niet nodig zijn."

_{Het feit dat ze met Day kon praten zorgde ervoor dat ze haar emoties een beetje kon lozen en botvieren. Day nam het gelukkig allemaal in zich op zonder zichzelf er erg veel van aan te trekken. Ze was hem hier dankbaar voor, ontzettend dankbaar. Ooit, als de zee in haar hoofd wat minder stormachtig was, zou ze hem hiervoor moeten bedanken. "Ik begrijp niet dat ze jou geen healer hebben gemaakt," miauwde ze met een wrange glimlach, haar gouden blik op de druipstenen boven haar richtend, "met al je filosofische gedachten zou je prima bij de Tribe of Endless Hunting passen." Ze lachte eventjes schamper, waarna ze haar oren naar haar nek draaide. "Ik zie niet in hoe ik van alle katten de Tribe naar een goede toekomst kan leiden Day.. Ik ben er niet klaar voor.. Ik ben niks zoals Skyteller."}

Misschien voelde hij zich wel wat gevlijd door haar woorden, maar tegelijkertijd had hij het idee dat die gedachte van haar er een was die ze het beste zo snel mogelijk los kon laten. "Nee, Shroud, jij bent degene die bij de Tribe of Endless Hunting past. Zij hebben jou gekozen", miauwde hij vol overtuiging. Hij zag zichzelf graag als een goede Chief, maar hij zou nooit een Healer kunnen zijn. Waarom niet? Omdat hij het niet was, zo simpel was het. De Tribe of Endless Hunting had hem die taak niet gegeven en hoewel zij hun redenen niet deelden, wist Day zeker dat ze gelijk hadden in hun keuze voor Shroud. Zijn blik verzachtte. "Je bent niet de nieuwe Skyteller, je bent de nieuwe Healer, en je zult anders zijn dan je voorganger, maar daarom niet minder. Geef jezelf het vertrouwen dat de Tribe of Endless Hunting en Skyteller je geven. Vertrouw jezelf zoals zij je vertrouwen. The Tribe of Endless Hunting ziet alles, en ze zien dat jij dit kan."

_{Shroud zuchtte bij de woorden van Day en sloeg haar staart om haar lichaam heen. "En wat een fantastische keuze hebben ze gemaakt," verzuchtte ze, waarna ze haar blik op de uitgang van de grond richtte. Ze was impulsief en vurig, had wel hart voor de tribe maar haar gevoel overstemde haar ratio zo ontzettend vaak. Ze zou de tribe sterkte moeten wensen met haar aan het roer. "De tribe heeft een Skyteller nodig," miauwde ze zachtjes, "niet een Shroud die geen idee heeft waar ze nou eigenlijk mee bezig is." Haar oren trokken nerveus. Iedere andere kat, oké, op Coyote en Thunder na, was geschikter geweest als een to-be dan dat zij was.}

Haar vertrouwen in de Tribe on Endless Hunting leek kleiner dan het zijne en nu hij haar probeerde van haar eigen kunnen te overtuigen, leek het alsof zijn woorden in de lucht oplosten. Maar ze hingen in de lucht, wist hij, en misschien wist toch een stukje ervan te beklijven, daar moest hij maar op hopen. Als hij het maar vaak genoeg herhaalde, zou ze het misschien langzaam gaan geloven. Bij haar woorden schudde hij zijn kop. "De Tribe had Skyteller nodig, maar vanaf nu zullen we jou nodig hebben. Dat moet zijn wat Skyteller beseft, of misschien gevoeld heeft." Hij was even stil. Kon hij haar adviseren? Kon hij haar helpen? Het was zijn taak als Chief, niet? Assisteren. "Als je niet weet wat je doet, probeer het dan te voelen. De Tribe of Endless Hunting is om ons heen en leeft in je hart. Ook als je twijfelt, zul je het juiste doen, want daarom ben je gekozen. Kijk naar zojuist, naar de ceremonie: ook zonder tijd om na te denken deed je wat goed was."

_{Shroud trok met haar oor bij de woorden van Day. Hoe kon hij zo eindeloos veel vertrouwen hebben in zijn medekat? Net zoals Skyteller? Terwijl zij hier echt het barebones minimum kon opbrengen? Ze zwiepte gefrustreerd met haar staart en drukte haar oren opnieuw in haar nek, een steentje wegschuivend met haar poot. Het rolde een poel in, rimpelingen drukkend over het water heen. "Ik hoop dat je gelijk hebt," miauwde ze met een knoop in haar maag. Ze had deze verantwoordelijkheid niet gewild. Zelfs toen ze als jonge kit wenste om healer te zijn, had ze niet beseft wat er allemaal bij kwam kijken. "Ik zal mijn best doen Day," verzuchtte ze vervolgens met een trek van haar oor, "Dank je, en sorry dat ik je bij je felicitaties wegtrok."}

Volledig overtuigd was ze niet, nee, maar misschien een heel klein beetje dichterbij. Hij wist dat ze haar best zou doen. Ze zou alles doen voor de Tribe, dat wist hij zeker. Ze had het hart van een Healer. Hij grinnikte even toen ze zich verontschuldigde. Hij wist zeker dat die paar minuten die hij hier had gespendeerd in plaats van katten te feliciteren geen kwaad konden, integendeel. Hij stond op, menend dat hij wel gezegd had wat hij zeggen kon. Zou er buiten een heel groepje jonge katten wegstuiven die vanaf het schreeuwfestijn mee hadden zitten luisteren? Of zou hij de grot juist leeg aantreffen, met alle katten allang weer over op de orde van de dag. Hij hoopte dat de katten die hij wilde feliciteren nog rondhingen. Hij wilde zich omdraaien, maar bedacht zich toen dat hij misschien nog een laatste opmerking had. "Je staat er niet alleen voor, Shroud. Er is misschien maar één Healer, maar er zijn vele katten in de Tribe en ze zijn er allemaal voor je", miauwde hij. Dat was het mooie van de Tribe.

_{Shroud glimlachtte zachtjes toen Day begon te grinniken. Wat zou ze zonder hem moeten? Ze zou het niet kunnen zeggen. Met een zwakke glimlach op haar lippen kwam ze zelf ook tot haar poten. Haar staart zwiepte nog steeds door de lucht, maar in ieder geval kon ze weer glimlachen en was haar pels weer gaan liggen. "Dat weet ik Day, dank je," miauwde ze met een zachte glimlach, "ik hoop dat ik de juiste healer voor de tribe ga zijn, en anders kom ik je lastigvallen met vragen." Ze rekte zich eventjes kort uit. "Dan is mijn eerste bevel als healer dat jij nu terug gaat naar de katten waar je net was en je felicitaties gaat afmaken. Dan ga ik wachten op onze grote vriend." Ze gaf hem een vriendschappelijk duwtje met haar schouder. Wat moest ze immers anders?}

Gelukkig had Day tegen vragen geen enkel bezwaar. Als het Shroud beviel, mocht ze hem er volop mee bestoken en hij zou niet geïrriteerd raken. Haar woede van eerder leek bedaard - al was het de vraag in hoeverre die weer op zou vlammen zodra Skyteller zich vertoonde - en ze leek iets meer ontspannen. In dat geval was Days doel bereikt. Nu kreeg hij een nieuwe taak opgelegd en hij lachte diep. Hij boog een stukje door zijn poten en knikte eerbiedig. "Zoals je wilt", miauwde hij geamuseerd, waarna hij zich omdraaide en de Cave of Pointed Stones verliet.

- topic uit