we were here [&Shroud]

De naam van de kattin deed er niet toe. Shroud kon het niet laten om haar wenkbrauw eventjes kort op te trekken bij die woorden. Het was wel een bijzonder gesprek wat Skyteller in de maag gesplitst had. “Een bijzonder verzoek,” gaf Shroud toe, “maar ik denk dat je het beste zelf een naam kan verzinnen die bij je past.” Ze kon de kattin geen tribenaam geven. Dat zou verkeerde ideeën geven en ze kende de kattin verder niet. Ja, haar oog was een vrij duidelijk punt, maar om haar daar een naam over te geven zou Shroud niet doen. Dat zou ze gemeen vinden.

De kattin leek eventjes na te moeten denken over een nieuwe naam. In principe niet zo vreemd, Shroud zou ook niet voor zichzelf zomaar een nieuwe naam kunnen verzinnen. Toch was de kattin blij dat ze niet had hoeven kiezen voor de vreemdeling. Dat had ze in alle waarschijnlijkheid ook niet gedaan of ze had er iets simpels van gemaakt zoals 'Tabby' of iets dergelijks. Dus, beter dat de kattin zelf iets verzon. "Aangenaam dan, Slate," miauwde Shroud met een respectvolle knik van haar kop. "Je spreekt van een schone lei, wat staat er dan op de lei die je nu achter je laat als ik vragen mag?" Het was immers aan haar om te besluiten of deze kattin een gevaar was voor de groep en meteen moest vertrekken of dat ze hier zichzelf kon bewijzen. Geen lichte verantwoordelijkheid met de huidige gebeurtenissen.

Shroud bleef vriendelijk doch kritisch. Zeker met de gebeurtenissen omtrent Wisp wilde ze zeker weten wat ze in de tribe haalde. Ze dankte Skyteller voor het vertrouwen, maar ze was ook ontzettend bang een misstap te maken. Tegelijkertijd wist ze dat ze minder aan zichzelf moest gaan twijfelen, wilde ze uiteindelijk zelf de tribe ooit een keer leiden. "Duidelijk, ik kan je uiteraard niet beloven dat de katten hier geen opmerkingen maken over je oog. Ieder kat is immers een individu, al waarderen we hier rust en eenheid," merkte Shroud kalmpjes op, "Wat verwacht je hier te vinden Slate?" besloot Shroud vervolgens te vragen, "en wat verwacht je bij te dragen aan onze gemeenschap?"

Shroud knikte bij de woorden van Slate, de belofte dat ze kon jagen, al dan wel misschien niet zo goed en dat ze misschien kon bijdragen aan een goede sfeer. Dat zouden ze eerst nog maar moeten zien of Slate dat kon. Elke kat kon zeggen dat ze bijdroegen aan een goede sfeer. Shroud kon ook zeggen dat ze kon vliegen, dat maakte het nog niet minder waar. Oké, ze kon kort vliegen als ze zichzelf van een klif afwierp, wat ze misschien nog wel ging doen ook als Skyteller haar nog één keer die kruiden ging overhoren. Maar dat was niet van belang voor dit gesprek. "Onthoud wel dat dit gebied minder welkom is voor ons als jagers, je hebt adelaren en grote rovers met wie we dit gebied delen," miauwde Shroud op een licht waarschuwende toon. Ze kon er niks meer van maken. Ondanks dat ze het zelf minder op buitenstaanders had dan Skyteller, wilde ze nog steeds niemand aan de adelaren voeren. Ze was dan wel wat harder, maar ze had nog steeds een hart. "Desalniettemin wil ik je de kans geven om jezelf te bewijzen tegenover de Tribe, je zult twee manen aan proeftijd krijgen voordat we een oordeel vellen of je in de groep past en je aanwezigheid een meerwaarde heeft. Kies je vrienden wijs, want we leven hier niet in een dictatuur. De hele tribe zal een oordeel vellen of je hier thuishoort." Shroud haar woorden waren resoluut, maar niet onaardig. Ze wilde de nieuwkomer niet wegjagen, maar ze deed ook niet aan valse hoop. "Als je niet verder nog wat kwijt wil, kun je een beetje prooi van de prooistapel pakken en de tribe leren kennen." Shroud had immers niet veel meer te zeggen hierover.