Gorsepaw voelde zich gesloopt. Het was net alsof hij een week lang had moeten lopen. Zijn spieren waren moe, zijn ogen waren zwaar en opgezwollen, en zijn schouders hingen. Maar hij had niets gedaan, alleen gehuild. Hij had geprobeerd stil te blijven toen hij eenmaal zijn nest had gevonden, maar de tranen hadden op zijn wangen gestaan toen hij in slaap was gevallen. En nu was hij op. Hij voelde niets. Hij was leeg. Gorsepaw was laat uit de apprentice den gekomen, hopend dat het grootste deel van de katten dan al weg zouden zijn. Hij wist niet of Amberstorm hem nodig had gehad, maar hij bleef wijselijk bij haar uit de buurt. Misschien had papa wel met haar gesproken, dat hij even niet hoefde te trainen. Maar hij wilde geen liefdadigheid. Hij wilde niet gebaby't worden. Hij wilde niets. Alleen dat gisteren een koorts droom was geweest en dat het niet was gebeurd. Dat zijn ouders nog samen waren en zijn leventje onverstoord was. Dat wilde hij. Maar dat was onmogelijk. Als een spook probeerde hij langs de rand van het kamp te sluipen en zo uit het kamp te glippen. Hij wilde eigenlijk nog steeds niet met iemand praten, want hij zou het niet op kunnen brengen om te lachen.

+ Stallionstar

Gorsepaw had niet verwacht dat hij bijna tegen zijn vader aan zou lopen. Zijn gele ogen keken geschrokken naar de gevlekte kater. Hij stond daar, enkele momenten met zijn bek vol tanden. En meteen voelde hij weer de pijn opborrelen die hij de hele dag daarvoor al gevoeld had. Hij was net bij Falconpaw weg, waar hij onrustig had geslapen, maar zich uiteindelijk kalm had gevoeld. Maar nu voelde het voor niets, want het hele gesprek van gisteren speelde weer in zijn hoofd af en hij voelde zich weer zo ongewild. Hij beet op zijn lip en probeerde met man en macht tegen de tranen te vechten. Hij zou niet huilen. Niet weer, niet voor zijn papa. Hij was sterker dan dat. Maar het was overduidelijk dat het moeite had. Gorsepaw realiseerde dat hij de confrontatie nog niet weer direct aankon. Maar hij wist ook niet hoe hij het moest verwerken. Hij wilde wegrennen, zo snel als hij kon. Zijn vader was achteruit gegaan, dus hij glipte voor hem langs er rende het kamp uit. Eenmaal door de tunnel realiseerde hij dat hij zijn adem in had gehouden. Hij snakte dan ook naar lucht en liet zichzelf meteen verslagen in het gras vallen. Hij drukte zijn poten over zijn oren, waarna hij zijn bek in het gras drukte en schreeuwde. Een gedempte klank kwam uit het gras.

Gorsepaw wilde alle slechte, foute woorden schreeuwen die hij maar kende. Hij wilde StarClan hardop vervloeken. Waarom ze nou hun gezin hadden uitgekozen om te verscheuren. Hij wilde iets of iemand slaan, schoppen en bijten. Maar dat allemaal zou niets helpen. Niets zou hem nu beter doen laten voelen. Het was allemaal maar schijn voor de diepere pijn die hem van binnen verteerde. Onbeantwoorde vragen die hij niet durfde te stellen. En het onbegrip. Waarom, waarom, waarom? Waarom zij? Hoelang had hij in het gras geschreeuwd? Hoe lang zat zijn vader al achter hem. Gorsepaw zijn vermoeide kopje keerde zich om en de gevlekte kater zat daar stilletjes toe te kijken. Huilde hij nou? Meteen keek Gorsepaw weer naar zijn eigen poten. Hij probeerde zich groot te houden, maar er was niet veel meer over van de rood-witte apprentice. Hij stond op het punt alles op te geven. Maar hij moest sterk zijn, zichzelf blijven zijn, voor zijn ouders. Want hij kon niet ook nog eens weg kwijnen. ‘H-hoi.’ Dat was het enige wat hij nu op kon brengen. Maar in elk geval tolereerde hij de aanwezigheid van zijn vader.

Gorsepaw was egoïstisch geweest. Hij was zo verdronken in zijn eigen verdriet, dat hij geen moment had stilgestaan dat papa misschien ook wel heel erg verdrietig was. Zijn leven stond natuurlijk ook op zijn kop. Alles was anders. Hoe moesten ze nog ooit zo zijn als het vroeger was? Hij wilde nooit meer in de weg lopen, hij wilde dat het weer goed zou komen. En misschien als hij een perfecte apprentice zou worden, zou alles makkelijker komen. Hij hapte naar adem en bleef als een standbeeld kijken naar zijn vader. Gorsepaw durfde niet eens uit te ademen. Hij had zijn vader nog nooit zien huilen, nog nooit eens voorgesteld. Dat hoorde ook niet. Hij was stoer en sterk, en bovendien was hij de leider. Hoe kon hij ooit verdrietig zijn? Het paste niet. En toch was het zo, waardoor Gorsepaw met die verwarde blik naar de gevlekte kater keek. ‘I-ik,’ begon de jonge apprentice. Maar verder kwam hij niet. Hoe wist hij nou wat hij moest zeggen. Er kwam een verdrietige frons op zijn gezicht, waarna hij weer naar de grond keek en met zijn klauwen in de aarde begon te prikken.

Gorsepaw groef met zijn nagels in de grond, niet wetend wat hij anders moest doen. Maar totdat opeens zijn vader naast hem kwam zitten. Hij kromp ineen. Eigenlijk vond hij dit helemaal niet prettig. Zijn poten jeukten om weg te rennen, maar hij bleef zitten. Hij was nog steeds zijn vaders zoon, en hij zou zijn best doen om normaal te blijven doen, in hoeverre hij dat kon. Maar hij durfde zijn vader niet aan te kijken. Het was niet zoals vroeger. Hij begon te vertellen dat hij spijt had. Gorsepaw beet op zijn lip en draaide zijn kop weg. Hij probeerde zijn tranen in te slikken. Helemaal toen hij over Falconpaw begon. H-had Falconpaw met zijn vader gesproken? Zijn ogen werden weer groot. Wat wist hij allemaal, wat had hij allemaal gezegd? Hij wilde helemaal niet dat Falconpaw zich ermee bemoeide. Zijn ademhaling versnelde wat. ‘J-ja, hij is de beste,’ miauwde hij toen met een brok in zijn keel. Het was best wel tof dat zijn beste vriend het zo voor hem opnam. Maar het hoefde niet. Dit was zíjn probleem, niet die van Falconpaw. Hij had hem er al teveel mee lastig gevallen.

Gorsepaw bleef enkele momenten ongemakkelijk naar zijn vader kijken. Hij was dankbaar toen Stallionstar het onderwerp veranderde. Hij zuchtte en knikte. Een stukje lopen leek wel oké. Hij vond dat prima. Dan zou hij om zich heen kunnen kijken en hopen dat papa niet perse hoefde te praten. Hij kwam weer overeind en wilde bijna vragen waar ze heen zouden zijn. Maar hij verklapte het al. Mothermouth! Zijn oortjes kwamen al iets naar voren en zijn ogen lichtten voorzichtig op. ‘Naar de Moonstone?’ miauwde hij een beetje verbaasd. Mocht hij daar wel heen? Hij wist dat Mothermouth de weg naar de Moonstone was, de weg naar StarClan. Daar spraken de medicine cats elke halve maan met StarClan. Falconpaw zou daar binnenkort heen moeten. ‘Mag ik daar wel heen?’ miauwde de rood-witte kater toen onzeker. Dat kon toch niet... zomaar?

Wow. Gorsepaw gezicht stond vol ontzag. Hij mocht naar de Moonstone! En misschien met StarClan spreken? Het leek hem waanzinnig. Hij kon zich niet voorstellen dat hij dat zomaar mocht. Dat hij dat privilege had. En hoe bedoelde hij dat hij ze kon "voelen". Misschien kon hij wel aan StarClan vragen of ze zijn ouders zouden helpen met beter te worden. Dat ze weer samen konden komen. Daarom volgde hij ook zijn vader met rasse schreden, terwijl met elke pas de nervositeit steeg. Toen vertelde hij zelfs dat hij naar binnen mocht. Dat hij de Moonstone echt mocht zien. Hij wist niets van deze traditie. Oh dat was zo cool! Zou Falconpaw er ook al geweest zijn? ‘Ik heb er zin in!’ miauwde hij, maar toen keek hij toch wat onzeker naar de grond. ‘Maar ik vind het ook spannend..’ biechtte hij op. Want wat als ze zijn vragen niet zouden antwoorden? Dat ze hem weg zouden jagen? En zou papa ook met StarClan praten? Maar Gorsepaw bleef lopen. Hij wilde het toch wel erg graag zien, en kijken of het net zo mooi was als hij zich had voorgesteld.

Gorsepaw kreeg een veer in zijn tred, van de opwinding en de nervositeit. Hij ging naar de moonstone! Hij zou er iedereen er thuis over vertellen. Hij wandelde naast zijn grote vader, die hem nog verzekerde dat hij niet bang hoefde te zijn als hij er was. Hij keek hem aan en hij glimlachte. Daar had hij ook nooit aan getwijfeld. Ze reisden verder dan hij ooit was geweest en opeens kwamen ze bij iets wat hij nog nooit had gezien. Een zwarte, stinkende streep. Het leek wel een litteken in de velden die hij altijd had gezien. Wat onzeker viel hij terug en bleef vlak achter zijn vader staan. Hij waarschuwde voor het donderpad. Ah, dus dit waren donderpaden. Hij slikte zenuwachtig, de verhalen herinnerend van monsters die zo je dood konden maaien. Hij kreeg niet veel tijd om na te denken en misschien was dat ook maar beter. Zijn vader rende pijlsnel naar de overkant en Gorsepaw wist niet hoe snel hij moest volgen, zijn nagels krassend over de harde oppervlakte. Hijgend kwam hij ongedeerd aan de overkant. Hij keek nog eens omgekeerd. ‘Moeten we nog ver?’ sprak hij met zijn adem nog hoog in zijn borstkas.

Gorsepaw knikte begrijpend toen zijn vader uitlegde dat het nog een poosje zou duren, maar dat ze geluk hadden dat ze zo dichtbij woonden, in tegendeel tot ThunderClan. Hij volgde zijn vader in zijn pootsporen. Hij kon niets zien boven het lange gras en moest zijn vader blind vertrouwen dat hij de weg wist. Maar hij geloofde daarop, en volgde trouw de staart van zijn vader. De geuren om hem heen leken wat te veranderen. Het rook niet meer naar de heide. Nee, steeds meer verwilderde geuren kwamen op. En toen uiteindelijk de bodem ook onder hem veranderde. Hij keek zijn vader aan die sprak dat ze voorzichtig moesten zijn, waarna hij een bemoedigende lik kreeg. Kort ontstond geronk uit zijn borst. Dit was een nieuw avontuur, die ze samen beleefden. Hij volgde dan ook precies de pootstappen van zijn vader, al had hij onbewust zijn nagels al uitgeslagen, mocht hij uitglijden over de gladde stenen.

De geruststellende mededeling deed hem goed. Dit was iets wat ze samen deden. Hij volgde de pootstappen van zijn vader nauwlettend. Af en toe verloor hij even zijn evenwicht, maar hij wist het dan met een paar corrigerende pasjes weer op te vangen. Het getik van rollende kiezels over de stenen klonk bijna als muziek. Eenmaal op een open plek ging hij weer naast zijn vader lopen, en daar verderop leek een ingang van een grot te zijn. Zijn mond viel open. Was dat het? Mothermouth? Het moest wel. Het was nog groter en imponerender als hij zich had voorgesteld. Hij moest eens slikken voordat ze de complete duisternis in gingen. Zijn neusje raakte de staart van zijn vader en met zijn snorharen probeerde hij zijn weg te vinden. Maar toch vond hij het heel erg spannend, zijn hartje timmerde luid in zijn borstkas.