[Training one!] Rules to live by

Meteen had zijn kersverse mentor hem bij haar geroepen voor hun eerste training, of les. Of wat dan ook. Hij had niet eens tijd gekregen om het echt te vieren met zijn vrienden of een plekje te zoeken in de apprentice den. Nee, hij moest direct gaan leren. Ging dat altijd zo? Hij was Amberstorm schoorvoetend gevolgd. Hij vond haar maar indrukwekkend. Ze was deputy én ook nog een Falconpaws moeder. En hij was heus niet helemaal blind en doof. Falconpaw praatte nauwelijks ooit over haar. Hij wist niet eens precies hoe het helemaal zat, maar ze leek iets onbereikbaars, iets engs. Ze was gewoon... angstaanjagend voor iemand met een teer hartje zoals Gorsepaw. Hij nam plaats bij haar en keek haar met grote ogen aan, geen idee hebbend over wat hij moest doen of zeggen. Hij kon alleen maar, staren, hopen dat het toch nog een beetje leuk zou worden. Want alle enthousiasme die hij soms voelde over het worden van een apprentice was nu weggeebd. Hij was nu alleen maar heel nerveus. Hij wilde Amberstorm niet teleurstellen. En papa al helemaal niet. Straks ging zijn eerste les direct al helemaal fout. Wat wist hij eigenlijk over de warrior code? Aahhhh.

+ Amberstorm

Direct na de ceremonie liep Amberstorm met haar kersverse apprentice naar een rustiger hoekje van het camp. Ze verspilde niet graag tijd, zeker niet nu haar dagen goed gevuld waren met allerlei taken - al vond ze dat helemaal niet erg, nee, in tegendeel zelfs. Het stond haar toe om al die pijnlijke en verwarrende emoties te vergeten en zich te focussen op dingen die snapte, waar ze grip op had en waar ze iets aan kon veranderen. Met al haar taken kon ze zich nuttig maken. Vandaar was ze ook heel blij dat ze opnieuw een apprentice mocht opleiden - haar vorige was al even geleden. De deputy keek Gorsepaw aan met een relatief neutrale uitdrukking, al was dat voor katten die haar kenden waarschijnlijk al een positievere uitdrukking dan ze verwacht hadden. Ze zag hoe nerveus de jonge kater was en wou hem wel op zijn gemak stellen, maar wist niet goed hoe en hield zich daarom maar bij haar normale strenge zelf. Dat was het veiligste, dat kende ze tenminste. "Dus, Gorsepaw, vertel me eens wat je al weet.", vroeg ze de rood met witte apprentice, haar stem relatief zacht. Op zich was het wel eens fijn om om te gaan met iemand die, voor de verandering, niet met haar in discussie wou gaan. Ze was het beu om elk woord en elke daad steeds te moeten verdedigen.

Gorsepaw, zijn nieuwe naam klonk zelfs nog raar in zijn gedachten, keek met grote ogen naar de deputy. Zijn mentor. Waarom deed zijn vader dit ook alweer? Iedereen had hem altijd gerust gesteld dat hij een passende mentor zou krijgen, dat hij iemand zou krijgen die geduldig en zachtaardig met hem zou zijn. En Amberstorm... nou ja, ze leek alles behalve dat. De moeder van zijn beste vriend Falconpaw klonk altijd een beetje eng. Falconpaw praatte ook nooit over haar. En nu opeens moest hij maanden van haar leren. Hij slikt een keer, waarna de poes vroeg wat hij al wist. ‘Uhh-’ begon hij al snel. Ja, wat wist hij eigenlijk? Wat was de code? Hij had hem nog nooit van voor naar achter opgenoemd. Hij wist niet eens hoeveel regels er eigenlijk echt waren. ‘Uhh.. je jaagt voor de clan,’ begon hij toen stilletjes. Ja, dat leerde je al vrij snel. Eerst de ouderen en de kittens en dan.. en dan pas de rest. Wist hij nog meer? Hij wilde absoluut niet dom lijken! Dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij wilde Amberstorm ook echt niet teleurstellen. ‘En uhh.. je mag de grenzen niet over. En oh.. je mag niet doden..’ Het laatste zinnetje was bijna een fluistering. Papa had nog verteld na het gevecht in RiverClan dat doden niet hoorde. Hij had het geschreeuw buiten het kamp toen vaag gehoord, maar hij had zich bang in zijn nest verstopt. Hij was toen slechts nog maar een piepkleine kitten.

Misschien was het raar, maar ze was blij dat Gorsepaw geen blauwe ogen had. De gedachte kwam bij haar op toen hij naar haar opkeek met die grote onschuldige blik die Cootsnarl en Falconpaw ook hadden - de blik die haar in haar dromen nog bleef achtervolgen. De jonge apprentice moest even nadenken voor hij iets kon uitbrengen, en ze wist niet helemaal of dat kwam omdat zij zo intimiderend was of omdat zijn moeder het hem nooit uitgelegd had. Daar zou ze het met Stallionstar duidelijk nog over moeten hebben - als zelfs zijn eigen zoon de warriorcode amper kende, wat konden ze dan verwachten van de rest van de clan? Windclan was afgezakt en lui geworden, denkend dat het allemaal niet zo belangrijk was. Maar ze kon Gorsepaw moeilijk afrekenen om de fouten van de oudere generatie; dat was wat er met haar ook gebeurd was. Ze herinnerde zich de blikken nog van de volwassen katten toen bekend geworden was dat haar een medicine cat was - en ze herinnerde zich vooral de onmacht en de vraagtekens in haar jonge onschuldige hoofdje. Ze kon niet snappen wat er mis was, waarom men zo naar haar keek. Dus hoe kon ze hem dat dan aandoen? De laatste zin die haar apprentice uitbracht, een kleine fluistering maar, stak misschien meer dan het zou moeten. Het voelde bijna als een aanval - je mag niet doden. Dat was waar. Een eervol warrior hoefde niet te doden om een gevecht te winnen. En toch had zij al twee doden op haar kerfstok - dus hoe eervol was ze dan echt? Niet dat ze zichzelf ooit eervol zou noemen, al was dat natuurlijk wel iets waar ze van droomde, waar iedereen waarschijnlijk van droomde. Amberstorm slikte de brok in haar keel weg en knikte. Focussen op de les, dat was wat belangrijk was nu. Ze was blij dat ze haar eigen kittens niet hoefde te trainen - dat zou waarschijnlijk rampzalig aflopen. Ze was er niet goed in om haar emoties onder controle te houden en meestal uitte zich dat in woede - maar bij Falconpaw en Hazelpaw liepen de emoties veel sneller en veel hoger op. Er zouden doden vallen als Stallionstar haar zou verplichten om één van hen te trainen, daar was ze zeker van. "Je hebt toch al een beetje een basis.", antwoordde ze, zo ongeveer het grootste compliment dat hij ooit van haar zou krijgen - Amberstorm geloofde eerder in straffen dan in belonen, wat ook duidelijk was aan haar opvoedstijl (voor zover ze die had..). "Doorheen je training zullen we het regelmatig over de warriorcode hebben. Ik wil dat je ze goed in je oren knoopt - een warrior is niets zonder de warriorcode. Ik verwacht dan ook dat je de regels zo snel mogelijk van buiten leert en als je eentje vergeten bent, vraag die dan meteen aan mij of een andere warrior zodat je ze in je slaap nog op kunt zeggen. Begrepen?" Als hij dat zou snappen, zou ze beginnen met de regels op te lijsten - daarna konden ze elk in meer detail gaan bekijken, zodat hij niet alleen snapte waar ze op sloegen maar ook waarom ze ingevoerd waren. Hij was een slimme jonge kater, zo had ze gehoord - dat hij dat dan ook meteen bewees. Daden spraken veel luider dan woorden, daar was ze rotsvast van overtuigd, ook al bewezen haar eigen daden waarschijnlijk meer over haar hypocrisie dan haar eigenlijke bedoelingen. Amberstorm had al lang geleden geleerd dat ze nogal tweeledig was in dit opzicht en dat ze vaak zelf niet eens wist wat ze wou of waarom ze deed wat ze deed. In ieder geval hoopte ze dat de jeugd zou kunnen leren van haar fouten - dan hadden die fouten misschien toch iéts van nut.

Gorsepaw vond het wel heel erg spannend zo hoor, direct in het nieuwe leven gehoord. Hij kreeg geen tijd om dingen te verwerken. Het was allemaal zo snel achter elkaar. Boem hij was apprentice, iets waar hij al dagen en weken tegenaan zat te hikken. En het moment was niet echt leuk geweest. En toen hij eindelijk gefeliciteerd door zijn vrienden, werd hij door zijn nieuwe mentor en deputy erbij weggehaald. En nu moest hij regels weten waarvan hij geen idee had! Ja ze bestonden, maar hij kon ze echt nog niet klakkeloos opzeggen. Was er een volgorde? Moest hij dit weten? Wat was code en wat waren regels? Gorsepaw had genoten van zijn jeugd en had spelenderwijs geleerd en het één en ander opgepikt. Amberstorm sprak dat hij basis had. Hij wist niet of hij trots moest zijn op die opmerking. Nee, hij wist eigenlijk nog maar heel weinig. Maar toen kwam al snel de opmerking dat hij ze dan maar heel snel in zijn kop moest stampen. Zijn ogen werden groot en hij knikte snel. ‘Ja, begrepen Amberstorm,’ miauwde hij. Hij moest het in zijn slaap opzeggen? Hoe dan? Hij slikte en staarde enkele momenten als een beeld naar de bruin gestreepte poes. Uiteindelijk durfde hij eindelijk dan iets te vragen. Want dat moest vast, toch? Want hij wist ze niet allemaal. ‘W-wat is de warrior code dan precies, mevrouw?’ Het "mevrouw" was er al uit voor hij er erg in had. Gorsepaw sprak eigenlijk altijd met twee woorden, vooral tegen oudere warriors en al helemaal de deputy! Hij moest we laten zien dat hij ook netjes kon zijn. Dat hij discipline had. Hij zat kaarsrecht op, zijn schouders gespannen omhoog getrokken. Hij had nog geen bewijs dat ze boos zou worden. In principe had ze nog niets verkeerd gedaan. Maar op één of andere manier was hij nog steeds niet op zijn gemak.

Gorsepaw leek nog steeds ontzettend bang, alsof ze elk moment kon uithalen en hem een haal in zijn gezicht zou geven. Wat, toegegeven, niet per se zo ver uit de mogelijkheden lag - had ze het niet bijna haar zoon aangedaan? Maar ergens leek het haar ook alsof ze Falconpaw makkelijker pijn deed dan Gorsepaw, niet per se omdat ze hem graag pijn zag leiden maar juist omdat hij zo goed was in al die emoties naar boven halen. Bij haar apprentice kon ze neutraler blijven, gewoon haar professionele masker opzetten. Maar toch irriteerde het haar mateloos dat hij zo bang bleef. Was ze dan echt zo'n monster? Amberstorm haalde even diep adem. "De eerste regel van de warriorcode is: 'Verdedig je Clan met je leven! Je mag vriendschappen hebben met katten uit andere Clans, maar je loyaliteit moet bij je eigen Clan blijven, op een dag zul je ze misschien tegen komen in een gevecht en dan wordt twijfel over welke kant je kiest niet toegestaan.' Bijvoorbeeld, zoals tijdens de ceremonie al gezegd - op dit moment zijn vriendschappen met Riverclan uit den boze. We zijn in oorlog met hen en zelfs een half woord kan al te veel informatie aan de vijand zijn.", begon ze met de eerste regel. Zelf vond ze dit één van de belangrijkste - maar niet iedereen leek die mening tegenwoordig te delen.

Gorsepaw wilde graag leren. Hij wilde het graag goed doen! Maar hij had het gevoel dat hij geen goede eerste indruk maakte. Hij keek nog steeds behoedzaam naar de deputy, zijn oogjes onzeker. Maar eindelijk begon ze na zijn eerste vraag uit te leggen. Gewoon simpel luisteren en proberen het in zijn oren te knopen. Hij wist deze regel wel ongeveer. Het was toch logisch dat hij om zijn clan dacht. Maar de waarschuwingen die ze erbij zei waren ook eng. Hij mocht geen vrienden maken en al helemaal niet met RiverClan! Hij knikte ernstig. Hij mocht alleen voor zijn eigen clan zijn. Hij mocht geen vrienden hebben in Riverclan. In andere clans misschien wel, maar als hij moest vechten, alleen Windclan. Windclan stond voor alles. En dat was de eerste regel. Hij knikte. Hij snapte het. Hij zou het onthouden. En bovendien wilde hij helemaal geen vrienden in RiverClan. Hij was bang voor RiverClan, over wat ze zijn clan aan zouden doen. En zijn moeder en zijn vader... ‘Verdedig je clan met je leven,’ herhaalde hij toen braaf. In zijn gedachte herhaalde hij de regel nog een aantal keer. Hij moest het onthouden! Hoeveel regels waren er eigenlijk. Zou dit lastiger worden dan hij dacht?

Amberstorm knikte toen Gorsepaw de regel braaf herhaalde, haar blik streng. Ze wist niet of hij zich er ook effectief aan zou houden - maar de regel kennen was al de eerste stap, dat was in ieder geval zeker. "Regel nummer twee: kom nooit op het territorium van een andere Clan en jaag daar al zeker niet.', vervolgde ze. In principe ging dat hand in hand met de eerste regel, al was hier ook nog het deel van "jagen op het gebied van een andere clan". Dat was natuurlijk al helemaal uit den boze; het was voor een clan al moeilijk genoeg om iedereen te kunnen voeden, en dan was diefstal niet echt het het warrior ding om te doen. Natuurlijk zou het voor hun eigen clan misschien beter uitkomen.. Maar regels gingen beiden kanten op.

Gorsepaw hield verder wijselijk zijn mond. Hij liet met plezier Amberstorm alle regels opnoemen, terwijl hij ze probeerde te onthouden. Eén: verdedig je clan met je leven, en nu dus twee: niet op andermans territorium, niet daar jagen. Ja duh, dat wist hij wel! Hij wist alleen niet dat het de code was. Wat was hij toch dom! Dit waren dingen die iedereen wel wist, maar hij ken de code niet zo precies, en ook niet precies op die volgorde. Hij keek met grote ogen naar Amberstorm, maar hield zich stil. Hoe sneller dit over was, hoe sneller hij een nieuw nest kon maken bij zijn vrienden. Hij knikte dat hij het begrepen had. ‘Verdedig je clan met je leven, niet op territorium komen van de andere clans of daar jagen,’ begon hij onder zijn adem zachtjes te herhalen. Hij wilde het zo snel mogelijk in zijn oren knopen, zodat hij het hierna nooit meer fout zou doen. Hij wilde haar niet teleurstellen!

Gorsepaw herhaalde opnieuw de regel. Amberstorm knikte, blij dat hij zich zo leergierig opstelde. Zo mochten wel meer katten reageren - ze had het idee dat slechts heel weinig Windclanners nog naar de code leefden, en daar zou ze verandering in brengen. "Regel drie: Elders en kits eten eerst, daarna pas de warriors en apprentices. Behalve als zij toestemming hebben mogen apprentices niet eten tot ze hebben gejaagd om de elders te voeden." Het was geen fijne regel, maar wel eentje die respect en empathie vroegen. Het was maar al te makkelijk om gewoon aan jezelf te denken, maar zo werkte de clan niet. Dat moest ook Amberstorm soms nog leren, al deed ze heel hard haar best.

Amberstorm leek tevreden! Opluchting fladderde in zijn borst. Oh, hij deed het dus goed. Hij begon eindelijk een beetje te ontspannen. Hij realiseerde dat hij het leren eigenlijk wel leuk vond. En belangrijk ook! Hij wist de basis van deze regels wel, maar hij had ze nooit zo op volgorde gehoord. Hij durfde dan ook een glimlachje op zijn snoetje te toveren. De volgende regels was ook weer eentje die hij ergens wel kende. Hij knikte. Hij begreep het en knoopte het in zijn oren. ‘Ik wil dat graag ook leren!’ miauwde hij toen. Hij voelde zich al dapper genoeg om wat terug te zeggen tegen Amberstorm. Daarna realiseerde hij pas hoe eisend hij misschien wel niet klonk. ‘I-ik bedoel, ik wil zou ook willen leren jagen, mevrouw’ miauwde hij vervolgens iets zachter. Hoe leuk was het om hun elders en queens en kittens eten te kunnen geven.