Family first

Hij wist zeker dat op een bepaald punt, een keer ergens, haar moeder het zijn oma wel kon vergeven. Ze kon toch niet voor altijd boos blijven op haar? Ze probeerde het, ze had zich verontschuldigd en nog! En nog was ze boos! Natuurlijk snapte hij het verhaal niet compleet, maar als iemand zo zijn best deed om het goed te maken, hoorde je iemand toch nog gewoon een kans te geven in plaats van gewoon door te blijven gaan zoals ze deed? Het was bijna destructief voor haar. "Ik betwijfel het en ze heeft ook alle recht om mij het kwalijk te nemen." sprak zijn oma, waardoor hij even fronste en iets onbegrijpend met zijn oren draaide. Nee, dat vond hij niet! Het was een fout geweest, een enkele fout en als Amber dat de rest van haar leven zou meenemen en het haar kwalijk nemen, dan was dat toch niet eerlijk?? “Maar ik ben blij dat jij er zo over denkt. Jij kent haar nu langer dan dat ik haar gekend heb.” klonken de woorden van zijn oma, waardoor hij even slikte en kort zijn schouders op haalde. “Dus je zult gelijk hebben.” vervolgde ze haar woorden. Of hij gelijk had? Dat wist hij zelfs niet, maar hij was er optimistisch over. Hij hoopte dat zijn moeder haar ooit kon vergeven. "Ik ken haar langer... maar zo voelt het niet." sprak hij zachtjes tegen zijn oma met zijn onschuldige blauwe ogen. Hij had het gevoel dat hij buiten de muur stond van zijn moeder. Hoe hard hij ook tegen de muur sloeg, schreeuwde en tegen aan botste, hij werd er niet binnen gelaten. Dat er geen plek voor hem was binnen die muur. Hij sprak dat zijn oma rust verdiende, want dat verdiende ze oprecht. Ze verdiende het om haar rust te pakken en hier te vinden. Haar blik verzachtte vrijwel meteen, waarna haar kop op de zijne kwam en hij zachtjes begon te spinnen. “Rust is vrij lastig in mijn onstuimige leven, maar ik heb het er zelf naar gemaakt. Ik accepteer het nu in ieder geval.” Klonk er van de poes af, waardoor hij even knipperde. Maar zelfs dan, ze had de rust hier gevonden toch? Waarom was ze anders hier heen gekomen als het niet was voor het vinden van haar rust? “Je bent sterk Falconpaw, daarom geloof ik het direct dat jullie je wel redden.” Hij glimlachte warm, hij zou ervoor zorgen dat zijn moeder en zusje het goed zou gaan maken. Dat ze het zouden gaan redden. Als de man van de familie, zodat Brindle en papa trots op hem zouden zijn. "Ik ga net zo sterk zijn als papa!" sprak hij met een brede glimlach tegen zijn oma. Ondanks dat hij nooit zijn vader had ontmoet, moest de kater wel een sterke kater zijn geweest.