De velden op het windclan territorium waren merkwaardig. Ze waren een plek van kalmte, met de bekende geur van Lavender uit de heide en het rustgevende beeld op de horizon dat ze schilderden. Maar ook waren ze een plek van leven. Konijnen en soms een veldmuis renden er rond en samen met de wind zorgden de prooidieren en insecten ervoor dat het er nooit stil was. In de ogen van Glenbreeze waren de velden dan ook het prachtigste deel van het territorium. Vandaag was er al vroeg een koelere bries opgestoken, iets wat niet al te positief werd opgevangen bij iedereen in de clan na het mooie weer wat zich de laatste tijd had opgebouwd. Maar voor haar was het niet compleet onaangenaam.
Glenbreeze was met goed humeur het kamp uit gegaan om te jagen. Hoewel het door de wind misschien wat langer mocht duren om prooi te vinden was ze er zeker van dat ze wel wat zou kunnen vangen. Niet ieder konijn zou zich gelijk teruggetrokken hebben in hun hol, net zo min al dat iedere kat zich in het kamp verscholen zou houden. Het bewijs daarvan stond nu voor haar neus en wat een zicht was het toch. In plaats van een konijn had ze Stallionstar gevonden en de kater stond moeilijk te doen met een stukje vacht wat zich aan zijn tong had vast geplakt. De zwart-witte kattin moest moeite doen om niet te lachen. De kater was nog steeds haar leider en ze kon hem niet zomaar gaan staan uitlachen, hoe belachelijk hij er nu ook uit mocht zien. Toch, ze kon het niet helpen om iets van een glimlach door te laten breken. “Lukt het?” Vroeg ze echter wel op lichtelijk plagende toon aan hem.

Hij greens scheef terug en vertelde haar dat het niet beter kon en ze moest toch even grinniken om die statement. “Dat kan ik zeker zien,” vertelde ze hem gespeeld serieus. De plukken haar vlogen zowat van hem af. Zelf had ze natuurlijk ook al een groot deel van haar wintervacht achter haar gelaten, maar dat was toch een stuk minder heftig geweest. Nou was de kater voor haar neus ook wel wat pluiziger dan zij zelf was. “Ik zou maar stoppen voordat je straks al je vacht kwijt bent,” miauwde ze goed gehumeurd terwijl ze toekeek hoe Stallionstar verder ging met zijn staart. Ze konden immers geen kale leider hebben.

Gelukkig kon hij het in goede nature opnemen. Het laatste wat ze wilde was haar leider beledigen. Haar vriend aan de andere kant. Een glimlach kroop op haar gezicht toen hij vertelde dat hij meer dan genoeg vacht had om te verliezen. Ja, misschien was dat wel waar. Het leek in ieder geval alsof iemand het er met plukken uit had lopen trekken als ze het veld om hen heen zo bekeek. Toen hij begon over hoe de vacht in zijn nek lastig deed en hij er niet bij kon moest ze toch even lachen, vooral toen hij om hulp vroeg. “Natuurlijk doet die moeilijk. Je kop zit aan je nek vast en we zijn geen uilen. “ Vertelde ze hem plagend voordat ze op hem afstapte en begon aan de vacht in zijn nek. Ze had nou niet bepaald zin in al die haren in haar bek, maar ze vond het ook een beetje sneu om hem straks voor schut te zien lopen omdat hij er niet bij kon in zijn eentje.

Ze zag hoe hij met zijn ogen rolde, maar het was toch wel een beetje goedmoedig, want een lach volgde al snel. Hij vertelde dat ze nogal rare uitspraken deed, wat een lach bij haar ontlokte. “Probeer je er dan ook als een te gedragen,” plaagde ze Stallionstar voordat ze de strijd met de vacht in zijn nek aanging. Ze voelde even zijn spieren aanspannen toen ze op een lastig stukje aankwam, eventjes bang dat ze hem pijn had gedaan, maar hij zei er niets over. Maar hij bedankte haar wel. “Het was geen probleem hoor, daar heb je immers vrienden voor,” glimlachte ze naar hem toe.

Ze grinnikte om zijn antwoord, maar ging er niet verder op in. Het was immers maar wat geplaag geweest en dat was goed in mate. Toch verscheen er wel een glimlach op haar gelaat toen hij vertelde dat iedereen maar gelukkig mocht zijn met haar als vriendin. “Jij bent zelf ook niet zo slecht hoor,” vertelde ze hem. Ze gaf hem een plagerige duw nadat hij op zijn poten was gesprongen, iets wat ze al een lange tijd niet meer had gedaan. Maar Stallionstar was dan ook al sinds hij leider was geworden nog een stuk drukker dan eerst, dus zo gek was het niet dat ze niet zo veel tijd meer met elkaar hadden doorgebracht. Het was dus wel fijn, dat ze hem zo tegen was gekomen, om weer even te lachen met elkaar. "Zin om een stukje te lopen? Ik heb het idee dat ik sneller ben nu die klitten weg zijn" vroeg hij haar. Stallionstar draaide toen een rondje om zijn as en keek met pretlichtjes in zijn ogen naar haar toe. Haar glimlach veranderde in een grijsje bij de uitdaging wie er sneller was. “Pas maar op hoor, voordat ik je in het stof achterlaat,” plaagde ze hem. Hij moest niet vergeten dat zij hier iedere dag de velden op ging om konijnen achterna te jagen terwijl hij soms nog lekker in zijn nest lag.

Toen Stallionstar door zijn voorpoten zakte, deed zij hem na. No way dat hij haar achter zou laten in het stof. Bijna tegelijkertijd met hem zette ze zich af. Ze waren haast perfect in stap met elkaar, net als toen ze apprentices waren geweest onder dezelfde mentor. Hoeveel pret ze toen toch hadden gehad. Dat was een simpelere tijd geweest, waar het ergste wat een van hun had moeten doen de teken bij de elders verwijderen was of het mos in de nursery verversen. Nu had hij een clan om te leiden en was zij al weer een senior warrior. Stallionstar nam nu een kleine voorsprong, en dus spurde ze haarzelf aan om harder te rennen. Ze zou niet gaan verliezen van hem. Toch leek het erop dat hij een tikkeltje sneller was gebleven als haar. Ach, wie niet sneller was moest slim spelen. Ze zette haarzelf harder tegen de grond af met uitgestrekte voorpoten en tackelde de grote kater met hoge snelheid. Dan zou hij toch nog op een manier stof happen.