[Ceremonie] Highs and lows

<sub>Ze haalde eventjes huiverig adem voordat ze op de hoge rots sprong. De gebeurtenissen van de laatste maan wogen zwaar op haar hart en ze kon niet ontkennen dat ze er zwaar onder leed. Ze voelde het in haar eigen psyche, hoe ze dingen minder kon hebben en soms met achterdocht naar haar tribegenoten keek. Zagen ze haar als een healer? Deed ze het goed? Moest ze buitenstaanders weren? Haar eigen onzekerheid brak haar af. Zelfs Day of New Light, haar chief, sloeg ze gade met wantrouwen nadat hij meerdere malen op belangrijke momenten het hazenpad had gekozen voor andere zaken. Ze probeerde zoveel mogelijk tijd vrij te maken voor haar kinderen zodat ze haar de rug niet toe zouden keren.  “Laat alle katten van de tribe zich verzamelen voor een ceremonie,” liet ze haar stem door de rots galmen. Er was nu geen tijd voor twijfel, nam ze zichzelf voor. Misschien, als ze het zichzelf vaak genoeg inprentte, ging ze het ook geloven.

“In deze moeilijke tijden, kunnen we gelukkig ook terugkijken op positieve momenten,” miauwde Starteller met een zachte glimlach. Zolang ze het zelf maar geloofde, zou het waar kunnen zijn. “Uiteindelijk zullen we er als Tribe samen sterker uitkomen.” Ze zocht een zwarte kat in de menigte en knikte hem toe. “Het is immers ook een heuglijke dag, ik zou namelijk Crow with Black Feathers naar voren willen roepen.” Ze wachtte totdat hij er klaar voor stond. “Crow with Black Feathers, Otter Sliding through Brook en ik zijn het eens dat je je training met succes voltooid hebt. Met de verantwoordelijkheid die ik als healer van deze tribe heb gekregen, zou ik je dan ook willen benoemen tot volleerd Cave Guard.” Ze richtte haar blik met een glimlach op de zwarte kater. Ze gaf de katten van de tribe even de tijd om hem te feliciteren, waarna ze zich richtte op de nieuwe lichting katten.

Ze vond de jonge kinderen van River en Thunder. De queens in de nursery zouden het vast niet erg vinden dat de oudere kittens een keertje to-be’s werden. Ze waren dan altijd net wat té klaar om de grot te verlaten. “Foal Dashing through Meadow, Silver Lining around Clouds en Dew of the Early Morning, kom naar voren alsjeblieft.” Haar blik verzachtte. Voor jonge kittens had ze altijd een zwak. “Foal Dashing through Meadows, jij zal vanaf nu trainen als een Prey Hunter To-be,” ze zocht een siamese kat in de menigte met haar ogen, “Dawn of the Rising Sun, je hebt zelf al een nest grootgebracht en een To-be onder je hoede gehad. Ik verwacht dan ook dat je de training van Foal met succes zal aanvliegen.” Ze boog haar kop even naar het nieuwe stel, waarna ze haar blik op Silver richtte. “Silver Lining around Clouds, vanaf vandaag zal je trainen als een Cave Guard Apprentice.” Het was risky.. maar ze had er vertrouwen in. “Crow with Black Feathers. Met alle training die je gehad hebt, verwacht ik dat je je goed in kan leven in het leven van een jonge to-be. Ik zou je dan ook willen vragen om de training van Silver op je te nemen.” Maar ze was nog niet klaar. Ze wilde Crow graag wat meer verantwoordelijkheid geven, maar ze wilde hem er niet in verzuipen. “Wat ons verenigt als Tribe is hoe we voor elkaar zorgen. Spirit of Northern Lights, ik zou jou willen vragen om een oogje in het zeil te houden en Crow te assisteren indien dit nodig is.” Vervolgens richtte ze haar blik op Dew, de laatste van het nest. “Dew of the Early Morning. Jij zal trainen als een prey hunter to-be. Jouw mentor zal Rowan tree covered in Moss. Rowan, met al je ervaring verwacht ik dat je Dew goed op zal lijden tot volwaardig mentor van de tribe.” Ze boog haar kop naar het nest nieuwe to-be’s. “Succes met jullie training,” miauwde ze uiteindelijk, waarna ze haar aandacht vestigde op haar andere kinderen.

“Turtle Hiding in Shell,  Spark that Starts Wildfires, Ray of the Setting Sun, Poison Ivy climbing across Rocks, Aurora Dancing in Skies en Ridge where wolves wander, kom naar voren alsjeblieft,” Het was een hele bak aan jonge katten die een nieuwe mentor nodig had. Sommigen had niet geklikt met hun mentoren, anderen hadden ontzettende pech gehad. Eerst richtte ze zich tot haar zoon. Het zat Turtle niet mee en het knaagde aan haar. Hopelijk gaf ze haar zon dan ook deze keer een goede mentor. Vandaag zou ze hem hopelijk de goede geven. Ze gaf hem een klein, bemoedigend knikje voordat ze sprak. “Turtle Hiding in Shell, jouw trainingen zullen voortgezet worden door Misty Mountains West of the River. Misty, je hebt je altijd bewezen als een getalenteerd Prey Hunter, ik weet zeker dat je deze kwaliteiten over zal dragen aan Turtle.” Hopelijk. Hopelijk deze wel. Daarna richtte ze haar blik op Spark, kleine, zielige Spark. “Spark that Starts Wildfires, na het spijtige, veel te vroege verlies van Orchid zijn je trainingen tot een halt gekomen. Vandaag zullen ze weer opgepakt worden. Appleblossom, ik zou jou willen vragen de trainingen van Spark op je te nemen. Je hebt veel geleerd over onze tradities, ik verwacht dat je op jouw beurt veel kennis over kunt brengen op Spark.” Hopelijk zou de zachte kattin de wonden van de kater een beetje kunnen helen. Een minder offensive mentor zou ze niet snel vinden tussen de prey hunters waarschijnlijk, hoopte ze. Haar blik flitste eventjes naar Misty. “Aangezien Appleblossom niet opgegroeid is in de Tribe zou ik Misty willen vragen om af en toe Spark mee te nemen in haar lessen over Tribe gebruiken.” Verder verwachtte ze wel dat Coyote zeker niet zou vergeten dat zijn zoon Tribepride zou krijgen. Toch maar eens zien wat hij ermee deed nu zijn zoon door een buitenstaander getrained werd. “Ray of the Setting Sun, ook jouw trainingen zullen vandaag weer opgepakt worden. Jouw mentor zal Fox that lurks through the night zijn. Fox, je kennis van het tribegebied staat buiten kijf, ik verwacht dat je je kennis goed op Ray zal kunnen overbrengen.” Na al deze prey hunters kon ze gelukkig wat afwisseling bieden. “Poison Ivy climbing across rocks, jouw training zal overgenomen worden door Sanguine Pool under the Sinkin Sun. Sanguine, je hebt al manen lang jezelf als een sterke Cave Guard bewezen en lang op een to-be gewacht, ik weet dan ook zeker dat je Poison alles zal leren wat je weet.” Vervolgens ging haar aandacht naar een kleine siamese poes. “Aurora Dancing in Skies, jouw mentor is helaas ook te vroeg naar de Tribe of Endless Hunting gegaan. Jouw training zal overgenomen worden door Serval Prowling through Field. Serval, je hebt al goede stappen gemaakt in de training van Beetle, ik weet zeker dat je de verantwoordelijkheid van een tweede to-be goed aan zal kunnen.” En anders hadden we haar aan je zusje moeten geven en dat willen we op dit moment geen to-be aan doen, voegde ze er in stilte in haar hoofd aan toe. Nu kwam de laatste van het hele stel, ook al zo’n troublemaker. “ Spirit, je ben altijd een talentvolle cave guard geweest, dus ik zou je ook de verantwoordelijkheid willen geven over de volledige training van een to-be. Ridge where wolves wander, jouw trainingen zullen dan ook voortgezet worden door Spirit.” Ook dit paar knikte ze toe. Hopelijk hoefde ze de volgende keer niet zoveel nieuwe mentoren aan te wijzen. Daar was geen lol aan.

Vervolgens restte haar nog een taak. Haar blik viel op een bleke kat die manen en manen haar tijd en aandacht in de tribe gestopt had. ”Clementine between little leaves, je hebt de tribe seizoen na seizoen trouw gediend. Je hebt echter aangegeven dat het tijd wordt om eervol terug te treden als elder. ” Ze keek warm naar de kattin die onderaan de rots stond. “Vandaar ook dat we je verwelkomen als elder van de tribe. We willen je bedanken voor alle manen die je voor de tribe klaar hebt gestaan en hopen nog vele manen van je wijsheid gebruik te maken.” Ze knikte de witte she-cat met een glimlachje toe, waarna ze de tijd nam om alle announcements in haar hoofd door te nemen. Dat moest ook nog.

“Verder is het jullie allemaal waarschijnlijk wel opgevallen dat we twee gasten in ons midden hebben, Baneflower en Talon,” en oh wat was Starteller daar blij mee, “indien jullie aanbevelingen hebben over deze gasten, hoor ik het uiteraard graag.” Het was immers niet alleen haar beslissing, het was de beslissing van de tribe zelf. “Tot slot is het de meeste van jullie waarschijnlijk al ter oren gekomen dat Mouse Hiding in Tall Grass onverwachts bevallen is van kittens en.. en dit helaas niet overleefd heeft.” Haar treurige blik schoot even naar Day of New Light en naar Brindleleaf, wie het waarschijnlijk het zwaarst hadden met dit verlies. “We verwelkomen Pink Fairy Armadillo nibbling on sweets, Dapple of Sunshine through Leaves en Jay Splashing in Small Puddle binnen onze tribe.. Er is nog een vierde kitten geboren…” ze zocht eventjes wat hulpeloos naar woorden, “wie een naam zal krijgen als Mouse’s naasten de tijd gehad hebben om dit verschrikkelijke verlies te verwerken.” Starteller beet kort op haar lip, waarna ze haar kop boog en van de rots afsprong, meteen eventjes naar Turtle toelopend om te kijken hoe het met hem ging.</sub>

_{Sommige dingen verschilden niet van het clanleven. Zo waren er rangen binnen de tribe en ceremonies om katten over deze rangen omhoog te laten klimmen. Appleblossom haalde huiverig adem en voegde zich toe aan de rand van de cirkel katten. Ondanks dat ze wel zichzelf wat meer thuis voelde, al ontweek ze Talon nog steeds als de ziekte, vond ze grote groepen katten nog steeds moeilijk. Ze zocht met haar blik eventjes Day, proberende zelfverzekerdheid te halen uit zijn aanwezigheid, waarna ze zich focuste op de ceremonie voor haar. Ten eerste werd Crow benoemd als Cave Guard. Ze juichte zijn naam mee. Het zou vast een mooie dag in zijn leven geweest zijn zo. Daarna werd een jong nest to-be's. Een beetje afwezig luisterde Appleblossom mee hoe ze hun nieuwe rang kregen en een mentor toegewezen kregen. Om eerlijk te zijn, de hele ceremonie ging een beetje aan haar voorbij, tot ze haar naam hoorde. Ze trok wat verbaasd met haar ogen en schrok op, haar ogen wat meer open sperrend. Zij? Zij was een mentor? Zij moest iemand iets leren? Als een konijn in de koplampen van een auto staarde ze even, waarna ze wat houterig omhoog kwam en naar voren stapte naar de jonge to-be. Oh jee.. Het was ook nog degene die zijn mentor verloren was. Voorzichtig drukte ze haar neusje tegen die van Spark aan. "Ik.. ik zal beloven.. uhm.. om.. om niet dood te gaan," stamelde ze. Smooth, Appleblossom, heel Smooth. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. "Sorry," mompelde ze tegen de kater, waarna ze naast hem ging zitten tot de ceremonie afgerond was. Waarschijnlijk haatte hij haar nu al.}

De grot leek doordrongen van een vreemde leegte, alsof de helft van de Tribe plots was verdwenen en niet maar één kat. Haar afwezigheid was overal. Iedere lege plek in de grot was er een waar zij niet zat, iedere blik er een die niet op haar viel, iedere stem die hij hoorde niet de hare. Alle oren in de grot werden gespitst voor de komende ceremonie, maar de hare waren er niet bij. Days blik gleed over de groep. Kijk nou, Day, al die katten, al die Tribegenoten die er nog zijn. Leeft ze niet voort in hen allen, die haar gekend hebben? En niet het meest van al in de vier kittens, wiens zachte gepiep vanuit de Nursery even te horen was? Bij de sterren, die kittens, ze leken compleet uit het niets gekomen. *Poef* en daar waren ze. *Poef* en Mouse was weg. Days blik zakte een moment naar de grond en richtte zich daarna omhoog naar Starteller. Hij kon zich nu niet in zichzelf terugtrekken. Dat kon nooit. Hij moest luisteren, hij moest glimlachen en trots voelen voor hen die dat verdienden. Want hoe aanwezig Mouse' afwezigheid ook was, dit moment was voor de levenden. Voor Crow with Black Feathers, die zich officieel bij de Cave Guards voegde. Days ogen kregen even iets stralends terug toen hij de jonge kater bemoedigend toelachte. Crow had hard zijn best gedaan, wist Day, en zich goed bewezen. Dat wist Starteller duidelijk ook, want hij kreeg zelfs al een To-be toegewezen, zij het met een beetje extra begeleiding van Spirit. Ook Appleblossom kreeg een To-be en ook naar haar glimlachte Day met oprechte trots. Het deed hem goed om te zien dat Starteller haar zo vertrouwde en hij meende dat Appleblossom en Spark goed bij elkaar zouden passen. Appleblossom had precies de zachtheid die Spark in zijn training - en zijn emotionele ontwikkeling - goed kon gebruiken. Day had meer moeite zich op de rest van de ceremonie te concentreren. Hij voelde zich verplicht de nieuwe mentoren toe te knikken en kort te glimlachen naar Clementine, die zich na vele trouwe manen bij de elders zou voegen, maar met een licht schuldgevoel realiseerde hij zich dat zijn hart er minder in lag dan ze verdienden. Kon iemand het hem echter kwalijk nemen? Hij was net zo feilbaar als iedere andere kat, hij had ook emoties en was hij niet degene die zei dat je die niet moest onderdrukken? Ze was als een dochter voor hem geweest, ze had hem als vader gekozen. Ze was zo dapper geweest en zo lief, en hij zo trots toen ze Prey Hunter werd - zo kort geleden nog maar, zo kort geleden. Ze was nauwelijks volwassen en nu was ze dood. Hij had geen dochter meer en haar kittens geen moeder. Ze blik zocht naar Brindleleaf, voor wie deze klap het grootst moest zijn. Ze had geen makkelijk leven gehad, en om nu ook de enige dochter die ze nog bij zich had gehad te verliezen... Het was moeilijk om haar te vinden, merkte hij, met de tranen die zijn zicht vertroebelden. Bij het horen van Mouse' naam, voelde hij de eerste over zijn wang rollen. Kleine muis, arme kleine muis, haar leven was zo snel gegaan, ze had zo weinig tijd gehad...

<sub>Gelukkig leek Spark niet heel erg te struikelen over haar vreemde woordkeuze en Appleblossom wist dan ook een behoedzame, maar gemeende, glimlach op haar gelaat te toveren. Misschien kwam het allemaal nog wel goed, een beetje althans. Ze schrok lichtjes op toen de kater tegen haar aankroop, voor een moment bevroren in het moment en in de war. Ze was het niet zo gewend om aangeraakt te worden door anderen, dat wilde ze ook liever niet gezien de omstandigheden van vroeger. Maar met de warme, kleine pluisbal tussen haar poten ontspande ze toch wel weer snel en verscheen er opnieuw een zachte glimlach op haar gezicht. Ze liet haar kin eventjes op zijn hoofdje rusten. "Ik was niet van plan ergens heen te gaan.." murmelde ze naar de kater terwijl ze samen de ceremonie afluisterden. Haar blik viel op Day, wie er anders bij zat dan normaal. Zijn blik troebel, zijn normaal zo vrolijke uitdrukking bedrukt en grauw. Appleblossom draaide haar oren langzaam wat naar achteren. Mouse... Toch kon ze Spark niet zomaar hier laten. De kater was zo fragiel en waarschijnlijk na het verlies van Orchid net zo spaarzaam in zijn vertrouwen als dat zij was. "Je mama is hier van de clans gekomen of niet..?" miauwde ze zachtjes tegen de kater, waarna ze haar rug iets rechtte. "Zullen we het daar anders bij onze training vanmiddag over hebben?" Ze drukte haar neusje tegen zijn pluizige hoofdje aan. "Als de zon de piek van de hoogste berg raakt, gaan we erop uit." Ze maakte zichzelf voorzichtig los uit de knuffel van het jonge katertje. "Ik ga je vandaag een typische Riverclan techniek leren, we gaan namelijk vissen." Hopelijk was dat genoeg om de tribe kater te enthousiasmeren. Was vissen hier cool? Was vissen ooit cool? Appleblossom wist het niet goed. "Ik ga nog eventjes met Day praten, Spark, ik zie je strakjes en vergeet de tijd niet," miauwde ze met een zachte blik in haar goudkleurige oog. Hopelijk zou de kater het begrijpen, Day zag er zo verdrietig uit..

Met nog een lichte knik van haar kop naar Spark manoeuvreerde ze zich door de clustering aan katten heen, zich zo stilletjes en onopvallend mogelijk naar de kater toebewegend. Ze voelde de blikken van sommige katten prikken in haar pels, maar ze liep ongemakkelijk en verbeten door. Nu was Day eventjes belangrijker dan haar eigen verlegenheid. Ze wilde er ook voor hem zijn. Toch wist ze, toen ze eenmaal bij hem was, niet goed de woorden te vinden. Wat kon ze zeggen? Geen enkel woord zou dit verlies verzachten. Ze twijfelde voor een hartslag, waarna ze zich naast hem plaatste en haar zachte rossige pels voorzichtig tegen hem aandrukte. Haar staart krulde ze ook voorzichtig langs zijn rug. Misschien dat ze wel geen woorden had, maar wellicht dat ze hem alsnog wel wat troost kon bieden.. Hij was als de zon, warm en stralend, iedereen verlichtend met zijn licht, maar ook een zon had wel eens een bewolkte dag en, wat Appleblossom betrof, was dat helemaal geen schande om dat ook wel eens te hebben.</sub>

De dag was aangebroken voor weer een ceremonie. Hij ging gestaag door met Beetle zijn training, dus hij had niet verwacht dat hij nu weer een to-be onder zijn hoede zou krijgen. Hij zat aan de rand, bij zijn zussen en keek hoe een to-be een nieuwe cave-guard werd. Hij gaf de jonge, zwarte kater een goedkeurend knikje, voordat Starteller, hun nieuwe healer, verder aan het woord ging met to-be's mentors geven. Totdat helemaal, na al een aantal to-be's, opeens zijn naam werd genoemd. Hij mocht Aurora gaan trainen. En licht verbaasde uitdrukking stond op zijn gezicht, maar al snel werd dat vervangen door trots. Hij had zeker een goede indruk achter gelaten! Een grijnsje stond rond zijn lippen. Jackal had nog niets eens één to-be. Hij stapte naar voren en gaf de jonge poes een knipoog, voordat hij zachtjes haar neusje aanraakte. ‘We kunnen direct beginnen, als je dat zou willen,’ fluisterde hij. Ze was al wat wat langer to-be, dus ze zouden direct verder kunnen gaan met haar trainingen. Ze kende het gebied, de regels, maar ze was alsnog jong, dus ze was nog lang niet klaar. Hij ging daarna bij haar zitten en luisterde naar de rest van de ceremonie. Een oude, gewaardeerd lid van de tribe werd elder. En dan had Starteller het nog even kort over de vreemdelingen in hun tribe. Hij gaf nog een kort knikje, en keerde daarna zijn kop naar zijn kersverse to-be.

Tag: Aurora

De grot om hem heen vervaagde en rimpelde door de tranen en iedere kat met een lichte vacht leek op Mouse. Maar geen van hen was Mouse, en welk lange gras hij ook zou doorzoeken, hij zou haar niet vinden, want zij was er niet meer. Day knipperde met zijn ogen en probeerde te zien wie de vormen die hij zag wel waren, probeerde hun namen in zijn geest omhoog te halen. Ze waren zo veel meer dan 'niet Mouse', ze waren katten van de Tribe. Er was een leegte tussen hun gevallen, maar ze omringden die leegte samen. Die leegte, die stilte, de wetenschap dat hij haar zolang hij nog tussen de levenden liep niet meer zou zien lachen, niet meer zou horen spreken, bracht opnieuw een brok in zijn keel. Hij sloot zijn ogen even om haar beeld voor zijn geestesoog op te roepen, haar trotse houding toen ze Prey Hunter werd, bij de laatste ceremonie die Skyteller gaf. Hij merkte Appleblossom pas op toen hij haar vacht tegen de zijne voelde en een onverwachte warmte door hem heen trok. Weer een brok in zijn keel, maar nu van een ander soort. Van alle Tribekatten was juist zij als eerste naar hem toegekomen. Het raakte hem, en vulde hem met een gevoel van dankbaarheid dat hij niet goed onder woorden kon brengen. Ze was gekomen in een sneeuwstorm, ze was gebleven en nu was ze er. Ze was er, en ze was er voor hem, en ze hoefde niets te zeggen om zijn verdriet een stukje te verlichten. Omgekeerd wist ook hij niets te zeggen, maar wat hij voelde was in zijn blik te zien. Een moment later kwam een tweede kat naar hem toe: Crow with Black Feathers, die hij, net als Mouse, van kittens af aan op had zien groeien, die nu ook zo groot en sterk was geworden, op wie hij ook zo trots was. Day keek op en glimlachte waterig bij zijn woorden. "Dankjewel, Crow", miauwde hij, zijn stem hervonden, zij het wat hees. Appleblossom, Crow, en achter hen, om hen heen, de rest van de Tribe. De doden zijn ver weg, maar dichtbij ons zijn de levenden , dacht hij. Samen.