Elfje 163 Actief I'm special
| |
| Onderwerp: Step by step do 2 jan 2020 - 20:47 | |
| Het was heel wat voor het poesje om het kamp door te lopen en misschien nog wel een grotere stap om de apprentice den in te stappen. Ze was hier nog nooit geweest in de tijd dat ze op deze wereld stond, zelfs niet nadat haar beste vriendje een apprentice was geworden en ze hem heel erg miste. Maar hij was bij haar op bezoek gekomen, dus misschien moest ze ook eens kijken hoe zijn den er nu uit zag? Daarbij zou ze hier zelf ook snel genoeg slapen, dus misschien was het maar goed ook. Echter was ze wel zowat het kamp door geracet om hier te komen, met een kleine omweg om een paar warriors in de open plek te ontwijken. Ze vermeed nog steeds liever contact met katten die ver boven haar uit torenden, ook al zou ze er gauw genoeg een als haar mentor krijgen. Dat zou nog een probleempje worden en dat wist Soundkit ook wel, maar ze kon ook niet ineens een knop omdraaien dat ze ze niet meer eng vond. Slechte ervaringen hadden daarvoor gezorgd en die waren er toch meer geweest dan goede ervaringen met warriors. Misschien dat haar toekomstige mentor daar voor kon zorgen, maar de enigste keer dat ze zich veilig in het kamp had gevoeld was toen ze Saffronpaw bij haar had gehad. Hij was de eerst vriend die ze had gemaakt en ze vertrouwde hem met heel haar hart, echter kon ze zijn rode vacht niet spotten in de apprentices den. Oh nee, dan kwam ze eindelijk eens op bezoek en dan liep ze hem mis! Dat was dan ook net weer haar geluk. En nu zat ze hier in een den met allemaal wildvreemde katten, want zo snel spotte ze Roughpaw ook niet. Die kende ze tenminste nog van toen ze heel leuk samen hadden gespeeld in de nursery, leider en deputy, maar natuurlijk had ze ook niet het geluk om haar vriendin te spotten. Nerveus ging ze zitten om te wachten op een van haar vriendjes, bang dat ze alsnog weg zou worden gestuurd ook al waren er hier geen warriors in de buurt te vinden. Alleen maar andere apprentices. Ze probeerde haarzelf daar een beetje mee te kalmeren, maar ze voelde haar gezicht nog steeds helemaal warm worden als er iemand een verwarde of rare blik op haar richtte. Ze hoorde hier niet thuis. Nog niet.
Brittlepaw eerst
|
|