Ground zero [Wolfheart]

Onderwerp: Ground zero [Wolfheart] di 26 nov 2019 - 19:51

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Stevig liep de gevlekte kater door, het was redelijk weer vandaag. Het was een beetje mistig maar je kon nog ver genoeg zien om te weten dat iets verderop Fourtrees lag. De bomen werden groter en terwijl ze boven hem uittorenden bleef hij even staan om ze te aanschouwen. Het bleven machtige bomen, een boom voor elke Clan en boven de kruinen van de bomen was StarClan die meekeek op de Gatherings. Hij zuchtte even en liep een rondje rondom de vier bomen en ging toen in het midden van de open plek zitten. Het was er leeg en toch voelde het gevuld, alle pootstappen van Warriors die hier ooit geweest waren leken te gonzen in zijn oren. Langzaam zakte de gevlekte kater weg in een soort trance waarin hij zich afvroeg hoe het bos eruit had gezien lang voordat hij geboren was.

-

Run, wolf warrior, to ends eternal

Langzaam liep de bruine warrior door het territorium. Zoals Shatteredice had gezegd, hij moest een dag voor zichzelf nemen. En dat deed hij. Fourtrees was hij niet meer geweest sinds de vorige Gathering. Het leek al eeuwen geleden, maar het was slechts een moon. De dag was helder, maar de zon kon niet door de mist heen komen. Desondanks was het warm genoeg voor Wolfheart. Langzaam naderde hij de grote bomen die Fourtrees markeerde en de clans representeerde. In het midden stond een schim die hij herkende. Het was zijn clanleider die daar stond. Langzaam liep Wolfheart op hem af. "Stallionstar, ook een rondje aan het lopen?" vroeg hij toen kalm aan de kater beter in beeld kwam.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Een stem verstoorde zijn gedachtes en hij draaide met zijn oren om de stem te lokaliseren. Al snel viel zijn blik op Wolfheart die zich bij hem gevoegd had. Hij gaf de bruine kater een knikje. "Het is er prima weer voor" miauwde hij en wierp nog even een blik omhoog naar de machtige bomen voordat hij zijn blik verlegde naar Wolfheart. "Hoe gaan de trainingen van je Apprentice?" vroeg hij de kater geïnteresseerd. Misschien kon hij Dewpaw een keer meenemen om te trainen met Wolfheart en zijn Apprentice.

-

Run, wolf warrior, to ends eternal

Hij voegde zich bij de gevlekte kater en ging bij hem zitten. De bomen torende hoog boven hen beide uit. Stallion vertelde dat het prima weer was voor een rondje en Wolfheart knikte. Het was waar, het was perfect weer. "Hoe gaan de trainingen van je Apprentice?" vroeg hij toen aan hem. "Prima! Frogpaw maakt het goed, trainingen gaan zoals verwacht." zei hij toen. "Ze zijn allemaal nog jong en onvoorspelbaar, moeten nog veel leren. Sommige regels van de warrior code blijven nog niet lekker hangen." zei hij toen met een zwiep van zijn staart. Maar dat kwam met de tijd wel, de apprentices moesten genoeg tijd hebben om jong te zijn en hun wilde haren kwijt te raken. "Misschien kunnen we een keertje samen met ze er op uit gaan? Ze laten sparren om te kijken wie ze het meeste geleerd heeft tot nu toe." grijnsde hij. Vriendschappelijke stoei gevechten had hij altijd gedaan toen hij jong was. Hij deed ze soms nog, als katten er voor in waren.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Goedkeurend knikte de gevlekte kater naar Wolfheart. "Het doet me goed dat te horen. Amberstorm zal binnenkort nog een korte les houden voor de Apprentices betreffende de Warrior Code" miauwde hij en hij voelde een zeem van een glimlach op zijn lippen komen. Hij had veel aan zijn hoofd maar toch lukte het hem altijd een beetje te blijven lachen, misschien was dat de invloed van Shadefeather die ook altijd zelf zo positief in het leven stond. Wolfheart stelde voor om de Apprentices eens een keer met elkaar te laten sparren en hij knikte. "Dat lijkt me geen slecht plan, meer training is altijd goed voor Apprentices" miauwde hij en krulde zijn staart voor zijn poten. "Nog dingen die zijn opgevallen tijdens het controleren van de grenzen?" informeerde hij en hij dacht aan RiverClan's grens met die van hen.

Run, wolf warrior, to ends eternal

Amberstorm zou binnenkort nog een lesje in de Warrior Code geven. Hij knikte. "Dat klinkt als een solide plan." zei hij toen tegen hem. Daarna leek het alsof de leider meteen weer tot zaken kwam. Hij vroeg naar de grenzen. Wolfheart zijn rugvacht trok wat bij de vraag. "Ik heb een aanvaring gehad met een ShadowClan.. apprentice? Warrior? Geen idee, maar ik was een konijn aan het opjagen die de grens over ging. Zij pakte hem en doodde hem. Toen ik hem terug vroeg kreeg ik een grote mond en leek ze alleen maar vijandig te doen naar mij toe. Het was bijna tot een gevecht uitgelopen." zei hij toen rustig. "Verder heb ik niks opgemerkt, geen vreemde geuren, geen bedreigingen meer." hij dacht aan de vos die Shatteredice aangevallen had. "Ik heb ook geen spoor kunnen vinden van de vos die Shatteredice aangevallen heeft. Gaat het nu beter met haar? Ik hoorde dat ze er slecht aan toe was."

What good is power if you cannot protect the ones you love?

"Apprentices kunnen de Warrior Code niet vroeg genoeg begrijpen. Amberstorm vertelde me dat er laatst een gezellig theekransje gaande was" miauwde hij en schudde zijn kop even. Daar zou hij bij de komende Ceremony op terugkomen. "Ik heb een aanvaring gehad met een ShadowClan.. Apprentice? Warrior? Geen idee, maar ik was een konijn aan het opjagen die de grens over ging. Zij pakte hem en doodde hem. Toen ik hem terug vroeg kreeg ik een grote mond en leek ze alleen maar vijandig te doen naar mij toe. Het was bijna tot een gevecht uitgelopen." miauwde Wolfheart en hij trok verontrust met zijn oren. "Met Leafbare zo om de hoek is het laatste wat we kunnen gebruiken een gevecht met een andere Clan Wolfheart. Het is jammer dat de prooi zo recht haar klauwen in is gelopen maar ik wil niet dat mijn Warriors gewond raken over een stuk prooi. Zeker niet in een tijd dat kruiden schaars zijn en het leven al zwaar genoeg is" miauwde hij en hij staarde even naar de heuvels achter hen. Het idee van een gewonde Warrior die niet geholpen kon worden was nog nijpender dan het idee van een kat die honger had. Het was niet de tijd om bij de grenzen ruzie te maken over een stuk prooi, hoezeer ze ook prooi nodig hadden. Verder had Wolfheart niks raars meer op de grenzen gezien rapporteerde de roestbruine Warrior en hij knikte. "Ik heb ook geen spoor kunnen vinden van de vos die Shatteredice aangevallen heeft. Gaat het nu beter met haar? Ik hoorde dat ze er slecht aan toe was." miauwde Wolfheart vragend hij keek met een verbaasde blik aan. "Weet je dat zeker?" miauwde hij scherp. Hij wilde het liefst zijn Warriors het vertrouwen geven dat ze verdienden maar als er een kat loog.. Nee, daar wilde hij liever niet aan denken. "Momenteel is ze herstellende in de Medicine Den. Ik probeer haar zo veel mogelijk op te zoeken in mijn vrije momenten maar ze lijkt zichzelf niet. Alsof er iets is wat ze me niet verteld" miauwde hij en wiebelde onrustig met zijn oren. Het baarde hem zorgen hoe zijn mate eraantoe was. Wat was er gaande?

Run, wolf warrior, to ends eternal

Hij knikte toen Stallion begon over het spoor van de vos. Hij vertrouwde zijn eigen neus voor de volle 100 procent. Hij wist zeker dat hij geen vos geroken had. "Ik weet het honderd procent zeker, Stallion. Geen vossen bij onze grenzen." zei hij toen tegen de warrior. Hij had het zelf gecheckt toen Shattered aangevallen was, hij wist hoe gevaarlijk die beesten waren en hij wist ook wat er kon gebeuren als eentje hun kamp vond. "Ik heb de borders extra gemarkeerd in de hoop dat hij weet dat hij weg moet blijven." hij hoopte met heel zijn hart dat vossen zulke boodschappen begrepen. Maar de beesten leken soms oliedom. "Momenteel is ze herstellende in de Medicine Den. Ik probeer haar zo veel mogelijk op te zoeken in mijn vrije momenten maar ze lijkt zichzelf niet. Alsof er iets is wat ze me niet verteld" vertelde hij toen en Wolfhearts kop schoot meteen terug naar het gesprek dat ze een tijd terug gehad hadden, samen. Moest hij het zeggen? Het was ook iets als hij het nu zou verzwijgen en er later mee op de proppen zou komen. "Ik heb.. een aantal dagen geleden een gesprek gehad met Shatteredice." vertelde Wolfheart toen. "Ze vertelde me dat ze onzeker is, dat ze bang is dat je haar aan de kant zet." zijn staart zwiepte ongemakkelijk. "Ik heb dit niet gezegd," hij gaf de kater een indringende blik voordat hij verder zou gaan. Dit was een gesprek van man tot man. Niet van warrior tot leider. "Ze vertelde dat ze bang is dat ze je geen kittens kan geven omdat.. het niet lukt." biechtte hij toen op aan hem. Zo, dat was er uit. Nu kijken wat Stallion er op te zeggen had.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

De kater trok nog een keer met zijn gevlekte oren. Als Wolfheart zei dat er helemaal geen vossen waren geweest en Daintywhiff wel dan was er een van de twee die glashard loog. Het puntje van zijn staart ging bedachtzaam heen en weer terwijl hij over de woorden van de bruine Warrior nadacht. Toegegeven, hij vertrouwde meer op Wolfheart dan op Daintywhiff en dit was nogal een probleem. Als de witte Warrior claimde dat ze een vos had verdreven en er was er geen geweest dan verborg ze iets. Wat was er dan gebeurd met het oog van Shatteredice? "Bedankt voor het markeren Wolfheart" miauwde hij tegen de bruine Warrior met zijn gedachten nog bij de vos.

"Ik heb.. een aantal dagen geleden een gesprek gehad met Shatteredice. Ze vertelde me dat ze onzeker is, dat ze bang is dat je haar aan de kant zet. Ik heb dit niet gezegd," miauwde de bruine kater die hem gelijk terug naar het heden haalde en uit zijn overpeinzingen. Was ze bang dat hij haar aan de kant zou zetten? Kende ze hem dan niet? De kater schudde zijn brede kop. "Ik zou dat nooit doen, ze is mijn alles" miauwde hij en viel stil toen Wolfheart de volgende woorden sprak. "Ze vertelde dat ze bang is dat ze je geen kittens kan geven omdat.. het niet lukt." De woorden die Wolfheart sprak kwamen aan als een harde klap in zijn gezicht. Was ze daarom bang dat hij bij haar zou weggaan? "Misschien staan er voor nu gewoonweg geen kittens in de sterren voor ons. Ze hoeft zich daar geen zorgen over te maken, ik hou hoe dan ook van haar. Met of zonder kittens" miauwde hij en glimlachte bij de gedachte aan de rosse poes.

Run, wolf warrior, to ends eternal

Hij keek Stallion even kort aan. Het was een ongemakkelijk gesprek zo. "Misschien staan er voor nu gewoonweg geen kittens in de sterren voor ons. Ze hoeft zich daar geen zorgen over te maken, ik hou hoe dan ook van haar. Met of zonder kittens" hij knikte. "Ik had ook niet minder verwacht van je." antwoordde hij toen. "Toch lijkt het aan haar te vreten, alsof ze niet compleet is zonder kittens om een gezin te vormen." zijn gedachte gingen toch weer terug naar de vos. "Ik kan er niet over uit dat ik geen vos heb geroken, ze hebben een hele indringende geur. Ze zou toch niet liegen hierover? Ze zou toch niet.. het zelf gedaan hebben? Of.. aangevallen zijn?" hij kon er niet echt iets bij voorstellen dat een clangenoot een ander pijn zou doen. Hij wou echt geloven dat het een vos was.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Zijn groene ogen vernauwden zich bij de woorden van Wolfheart. Was er iets mis mee dat StarClan geen kittens in hun toekomst had gezet? "Ze praat er niet over met mij" miauwde hij toen en schudde zijn schouders een beetje los. Zo lang stil zitten was niks voor hem, hij was liever bezig. Wolfheart leek het onderwerp inmiddels te hebben afgerond toen hij verder begon te redeneren over de vos en hij deelde de verontrusting van de ander. "Het is sowieso raar dat er geen andere incident meldingen zijn" bromde hij toen en stond op. "Het is misschien al even geleden maar met zo'n indringende geur moet er nog iets over zijn van een geurspoor" miauwde hij en boorde zijn nagels in de grond. Het woord vos kon hij niet meer loszien van het verlies van katten net als het woord das. Dat ze steeds veel Clangenoten aan de dieren verloren was zorgelijk maar onontkoombaar. "Ik weet niet waarom ze zou liegen en de kans dat ze het zelf gedaan heeft acht ik onmogelijk. Kom, we gaan zoeken naar antwoorden" miauwde hij en begon te lopen in de richting waar hij had vernomen dat de vos was gesignaleerd.

Daintywhiff was braaf haar warriortaken aan het uitvoeren. Soms waren er van die dagen. Dat ze zich volledig verloor in de jacht. Ze was er goed in, dat was al duidelijk geweest van haar apprentice tijd. Daarom had ze ook een goed konijn kunnen vangen. Haar hart pompte snel het bloed rond. Zo snel dat ze bloosde. Ook haar ademhaling ging snel. Ze ademde tussen de vacht van het konijn door, terwijl ze met iets minder vaart vertraagde. Daintywhiff draaide haar oortjes mee met de wind. Deze had een paar stemmen gevangen. Nieuwsgierig stapte ze erop af. De slanke witte kattin kwam in beeld. Haar gezichtsveld had Wolfheart opgenomen en Stallionstar. Van ver gaf ze elk van hen een respectvol knikje. Toen ze dichterbij kwam legde ze het konijn voor haar neer. "Dames..." Haar ogen twinkelden, net zoals haar snorharen gezellig op en neer wipte. Ze kon best een aangename grappige kattin zijn hoor. Spijtig dat dit juist haar minst geliefde katers waren. Spijtig spijtig.

- and i oop...

Run, wolf warrior, to ends eternal

De kater wendde hem mee na te vertellen over dat er verder geen meldingen waren. Ze zouden samen op onderzoek uitgaan. Wolfheart knikte. Dan kon hij hem de plek laten zien die hem aangewezen was door Shatteredice. Vossen stonken een uur in de wind en moesten nog te ruiken zijn.
Toen kwam een andere poes ten tonele. Daintywhiff. Hij was vaak vriendelijk en rustig naar clanmates toe, maar deze poes kon hij voor geen meter uitstaan. "Daintywhiff," hij trok zijn wenkbrauwen iets op toen hij oogcontact maken. Zijn blik schoot even naar Stallionstar. Wenkte de kater met zijn staart. "We zijn druk op het moment, maar we zien je later wel." antwoordde hij toen met een charmante glimlach de kant van de witte poes op. Voordat hij aanstalten maakte om weg te gaan met Stallionstar.

Onderwerp: Re: Ground zero [Wolfheart]