Love is pure, the only treasure [Open]

Butterpact rolde zich op zijn rug en keek met een zachte zucht naar het plafond. Het was weer één van die nachten dat hij nauwelijks kon slapen. Hij wist dat als hij zou blijven liggen dat hij wakker zou blijven totdat de eerste lichten de warriors den bereikten. En dan zou er weer van hem verwacht worden dat hij op zou staan en voor zijn Clan zou jagen. Er waren dagen dat hij zich afvroeg waarom hij al die moeite nog deed. Heel de Clan leek vooruit te gaan, behalve hijzelf. Iedereen vond een partner, kreeg kittens, had lol met familie. Alleen hij leek in de tijd te blijven hangen. En hij wist dat dat ergens ook wel aan hemzelf lag, maar toch vond hij het moeilijk om zich overheen te zetten. Zich eroverheen zetten voelde aan alsof hij Breakingpoint voorgoed achter zich liet en hij wist niet of hij daar klaar voor was. Zijn blik bleef hangen op de plek waar zijn broer vroeger sliep, vlakbij de ingang van de den zodat hij in new- en in greenleaf de eerste zonnestralen op zijn pels kon voelen. Of juist meer naar achteren in de den als het koud begon te worden. En dan werd hij vervolgens boos op Butterpact omdat de tom hem wakker maakte door vervelend te komen doen. Butterpact’s klauwen schoten wanhopig uit hun hulzen toen hij zich bedacht dat hun laatste gesprek ook uit een pesterij vanuit Butterpact’s kant had bestaan. En dat speet hem echt zo erg, want hij zou wel andere woorden spreken als hij zijn broer nog eens zou zien. De tom draaide zijn kopje toen hij naast zich een zachte zucht hoorde, afkomstig van Mudpuddle. “Ook moeite met slapen?” kwam er op een begrijpende toon uit voordat hij zichzelf kon tegenhouden. Verdomme. Hij wilde juist niets met zijn Clan te maken hebben, niet zichzelf er meer in verdiepen!

Butterpact klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij nog meer ging zeggen, maar toen bedacht hij zich de woorden die Butterstar tijdens hun verblijf bij the Tribe of Rushing Water tegen hem had gezegd. Ze had gezegd dat de Clan zijn familie was en dat hij zijn familie niet weg mocht duwen. Dat als hij het moeilijk had, hij erover moest praten. Maar hij had al vaker gepraat en nog steeds had het niets geholpen, nog steeds ging de pijn niet weg en nog steeds waren er zat momenten dat hij wilde dat hij één kon zijn met StarClan, dat hij terug kon gaan naar zijn broer. Mudpuddle ging verliggen zodat ze elkaar aan konden kijken en Butterpact slikte toen ze enkel bevestigde dat ze niet kon slapen, maar verder geen uitleg gaf. Misschien moest hij de eerste stap zetten. Het was geen geheim dat Breakingpoint was gestorven en het was ook geen geheim dat hij daar onder leed. Misschien moest hij nog maar een poging doen. Nog een poging om erover te praten, nog een keer proberen om het van zich af te zetten, ook al wist hij diep vanbinnen dat dat onmogelijk zou zijn. “Ik ook,” murmelde hij. “Ik al sinds zijn dood.” Hij kon de naam van zijn broer niet uitspreken, dat lukte hem gewoon niet. “Ik ga steeds scenario’s na die hadden kunnen gebeuren. Herinneringen die ik in mijn hoofd anders kan maken, maar wat in de realiteit nooit zal gebeuren.” Hij slikte. “De waarheid is dat ik vreselijk voor hem ben geweest en dat ik dat niet meer kan veranderen. Spijt komt altijd te laat, zeggen ze. Misschien hebben ze wel gelijk.” Hij onderdrukte een zachte zucht. En hier was hij dan, samen met zijn Clanmate. Hoe triestiger kon hij nog worden?

Het duurde heel even voordat er een reactie kwam en even overwoog Butterpact om naar buiten te gaan, om Mudpuddle hier achter te laten en vervolgens uit het kamp te gaan. Hij wilde juist meer afstand van ze nemen, maar hij kon het niet helpen dat de woorden van Butterstar rond bleven spoken in zijn kop. En misschien, misschien werd het ook wel eens tijd dat hij zich meer naar zijn Clanmates open zou stellen, dat hij het verdriet eindelijk eens achter zich zou laten en door zou gaan. Het was al minstens twee seizoenen geleden dat het gebeurd was en nog steeds gedroeg hij zich alsof het gisteren gebeurd was. Hij slikte en richtte zijn aandacht toen zijn Clanmate begon met de woorden te spreken die eigenlijk bijna elke kat tegen hem had gesproken als hij zijn hart bij hun luchtte. Als iedereen hem vertelde dat hij het achter zich moest proberen te laten, dat hij door moest gaan met zijn leven en dat hij zijn acties van het verleden moest analyseren om zijn acties in de toekomst te verbeteren, dan kon het niet anders dan waar zijn, toch? Ze had niet per se gezegd dat hij het verleden achter zich moest laten, ze had gezegd dat hij naar zijn verleden moest kijken om zulke fouten in de toekomst te voorkomen. Alleen had hij geen broer meer bij wie hij dezelfde fouten kon maken. Hij slikte. “Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt,” murmelde hij, waarna hij opnieuw slikte. Opeens leek zijn keel weer gegrepen te zijn door emotie en dus duurde het heel even eer dat hij weer antwoord kon geven. “Bedankt, in ieder geval. Als jij eens iets voor hebt, mag je het ook altijd met me delen.” Was dit hoe hij zich openstelde naar zijn Clanmates? Hij had zich vroeger, voor Breakingpoint’s dood, ook altijd van ze afgezonderd, dus hij zou het eerlijk gezegd niet weten. Dat zou Mudpuddle’s reactie dadelijk dan maar weer laten blijken, dacht hij zo.

Butterpact trok kort met zijn oortjes toen hij haar blik ving. Ze keek… angstig naar hem. Alsof ze het idee had dat hij elk moment fysiek naar haar uit zou kunnen vallen. Of omdat ze een geheim hield die ze ergens wel wilde delen, maar waar ze ergens te bang voor was om het te delen. Even twijfelde hij kort. Zou hij ernaar vragen? Ze had hem al advies gegeven en misschien zou het bot van hem zijn als hij zich weg zou keren van haar problemen, alleen maar omdat hij geen idee had wat hij ermee moest. Hij slikte, maar besloot toen toch maar om de gok te wagen. Als ze geen zin had om het erover te hebben, zou ze wel over iets anders beginnen of weggaan. “Wat er is?” murmelde hij dus zachtjes tegen haar, zijn gele ogen op haar richtend, wachtend op antwoord.