chaos makes the muse

Hij had de ander verteld dat hij wilde praten terwijl ze een wandeling aan het maken waren, maar of het hem echt zou lukken om te zeggen welke woorden er op zijn lippen lagen om uitgesproken te worden wist hij nog niet zeker. Het waren dingen waar hij nooit echt bij stil had willen staan. Nooit over na wilde denken. Met een zachte zucht wachtte hij op de ander en toen hij er eenmaal was liep hij meteen vooruit. Hij had geen tijd om over koetjes en kalfjes te praten, als ze dat zouden doen dan zou dat kleine beetje moed wat hij had verzameld meteen weer wegzakken. Met grote passen liep hij door. Hij wist waar hij heen wilde en daar zou hij dan ook zijn mond pas openen. In het donker. Bij de lampjes.

Eenmaal bij de twoleg place aangekomen liet Stagstorm zijn blik over de tuinen glijden. Er waren weinig auto’s en de meeste mensen zaten binnen bij hun familie op dat moment. De zon was al onder gegaan en de hemel was donker bewolkt.. De meeste bomen en nesten waren versierd met heldere, kleine zonnetjes. Alsof ze deze gevangen hadden in een flesje en toen aan de planten gehangen hadden. Het schouwspel voor zijn neus verbaasde hem keer op keer en dat was dan ook de reden waarom hij de andere kater meegenomen had. Eens in de zoveel moons waren de lampjes er weer en soms voelde het alsof deze hem door het jaar sleepte.

”Mijn vader vertelde me vroeger altijd dat ik het moest vergeten.” Begon de kater met een brommende toon. Onzekerheid was nog niet van hem af te lezen, maar hij voelde het diep van binnen wel. Hoe zijn hart sneller begon te bonzen en zijn mond droog werd. Erg vaak had hij dit niet gevoeld. Normaal was hij zeker van wat hij deed, wat hij zei, maar nu voelde hij zich onzeker. De muren die hij om zichzelf heen had gebouwd tikte hij nu zelf met veel pijn en moeite weg. Even slikte hij voordat hij zijn bek weer opende, maar toch weer sloot. De kater sprong op een grote, metalen prullenbak. ”Ken je dat? Dat je iemand zo mist dat je er lichamelijk onder lijdt?” Vroeg hij daarna, maar een echt antwoord was niet eens iets wat hij verwachtte. Nu wilde hij gewoon zeggen wat hij wilde zeggen en verder niks. Hij wist ook wel dat als hij dat al met iemand gevoeld had dat dat de flame point Shatteredice was. ”Ademen, bewegen, alles deed pijn” de woorden verlieten langzaam zijn lippen alsof hij nog moest nadenken voordat hij ze uitsprak en misschien was dat ook wel zo. Misschien ook niet. Zijn nagels tikte tegen het ijzer van de grote vuilnisbak en hij zwiepte met zijn staart.

Na nog geen halve minuut in stilte gezeten te hebben stond de tabby weer op en sprong via de container op een tuinhek en zo door naar de tuin die hij in eerste instantie in gedachten had. ”Hij vertelde me dat ik het los moest laten, maar als je klauwen ergens zo diep in zitten en je hart ermee in de knoop geraakt is, hoe laat je dan iets zo makkelijk los?” Met een frons was hij aan het begin van de heg gaan zitten en focuste zich op de lampen van de bomen. Alleen de bomen. Niet de kater naast hem. Als hij dat zou doen zou hij weer dichtslaan en dat had hij niet nodig op dat moment. Hij wilde hem vertellen wat hem tegenhield, welke ankers er aan zijn poten gebonden zaten en het lieten voelen alsof hij telkens op het punt stond om te verdrinken. ”Je kan ook niet zomaar tegen je hart zeggen dat het moet stoppen met kloppen. Het maakt niet uit hoe lang je je adem inhoudt, Stallion, uiteindelijk adem je in.” Stagstorm schudde met zijn kop. Nee. Hij had het vaak genoeg geprobeerd, maar uiteindelijk ademde hij toch weer in en was hij nog steeds niet in starclan. Het zou hem zelf niet uitmaken of hij niet meer zou ademen of niet, maar voor de clan en zijn zus ging hij verder. Ze had haar ouders al verloren, misschien had ze ook een deel van haar broer verloren, maar haar achterlaten kon hij nog niet. Hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor het alleen achterlaten van zijn zus. ”Het is een reflex van je lichaam” legde hij uit maar waarschijnlijk zou de gevlekte kater het ook wel weten. Zijn stem was stil, bijna onhoorbaar over het gebrom dat achterin zijn keel ontstond wanneer hij sprak. ”Ik zou iemand alleen kunnen missen, als ik compleet zou stoppen met mezelf zijn.” Heel zacht trilde zijn stem en hij sloot zijn ogen om een flinke teug adem te nemen. Zijn borstkas trok samen van de spanning en ademhalen voelde raar. Langzaam opende hij zijn ogen en draaide zijn kop naar de ander. Hij had zichzelf de afgelopen moons verwaarloosd. Als apprentice al, maar toen was het alleen mentaal zwaar geweest voor hem, maar tien moons geleden was hij zichzelf helemaal uit het oog verloren. Van die blije, vrolijke Stagstorm die hij was was niks meer over. Hij had in de tussentijd wel met een kattin geslapen en ze hadden een nestje gekregen, maar dit maakte het er niet veel beter op voor hem. De lasten stapelde zich op op zijn schouders en hij kon er niks tegen doen. Hij was niet meer wie hij was en hij was bang dat dit voor altijd zo zou blijven. Dat dit was wie hij was. Maar dat was zijn eigen fout geweest. ”Zelfs als ik dat deed, miste ik je nog.” Zijn snorharen trilde van de nervositeit en weer bewoog het puntje van zijn staart gespannen. Dit was de eerste keer dat hij echt oog in oog stond met zijn gevoelens, de gevoelens die hij moons geleden diep, diep had weggestopt. Nadat de woorden zijn lippen hadden verlaten gingen ze met de wind mee en hij hoopte dat de wind de klanken mee zou nemen en bij de gevlekte kater weg zouden houden, maar dat betwijfelde hij. De blik op zijn gezicht wilde hij niet zien en dus draaide hij bijna meteen zijn kop weg naar de boom. Als Stallionstar dan weg wilde lopen hoefde hij er tenminste niet naar te kijken. Hij wist niet zeker of hij dat aan zou kunnen.

"Maar goed, wat maakt het uit. Vergeet wat ik net zei." Bromde de kater en hij sloeg zijn klauwen in de grond voordat hij zich afzetten en met snelle, behendige sprongen de versierde, bladloze boom in klom. Duidelijk dat dit iets was wat hij vaker gedaan had. Hij had de ander niet echt de tijd gegeven om te antwoorden, maar dat kwam alleen maar omdat hij bang was voor zijn antwoord. Dat wat hij zei achterlijk was en dat hij hem niet gemist had in de tijd dat ze niet gesproken hadden en niet samen geweest waren.

Af en toe had de kater een kort antwoord op wat hij zei. Zo gaf hij een ‘ja’ als antwoord toen hij hem vroeg of hij het gevoel kende dat iemand missen lichamelijk kon gaan steken. Stilzitten kon de tabby niet. Hij schoot van de grond naar een container, een heg en daarna de grond weer.  Als zijn poten niet in beweging zouden zijn zou het wieltje wat zijn spraak door liet gaan stoppen en zou hij stilvallen. Stallionstar vertelde dat je nooit los moest laten als je hart ergens diep in geworteld was en er mee verbonden was. ”Wat bedoel je?” Vroeg hij nadat hij hem verteld had dat je je hart niet zomaar kon vertellen dat deze moest stoppen met kloppen, maar Stagstorm negeerde zijn vraag. Uiteindelijk had hij hem verteld dat hij pas kon stoppen met het missen van iemand als hij zichzelf helemaal opnieuw zou instellen. De yin in ruil voor zijn yang. Stallion hoorde blijkbaar de trilling in zijn stem want al snel had hij zijn staart om hem heen geslagen en de rillingen liepen door zijn lichaam. Als een soort wazig beeld was hij in zowel fast forward als in slow motion de boom in geklommen en de leader van zijn clan had hem gevolgd -met wat moeite-. ”Spreek vrijuit, wat is er Stagstorm?” Het voelde alsof hij iets vreselijks had gedaan en hij nu de tijd kreeg zijn daden te verantwoorden, maar dit kon hij niet. In frustratie sloeg hij zijn klauwen in de boomstam onder zich en klom een tak hoger dan waar ze beide net zaten. ”Wat is er? Starclan verdomme Stallion!” Het was lang geleden dat zijn stem zo luid geklonken had en hij vond het niet prettig, maar voor hey eerst in tijden waren zijn emoties de baas. ”Wat ik wilde zeggen was dat ik je leuk vind, al sinds hij met poezen bezig was. Jij was weg met je vriendinnetje en ik kreeg de klappen van mijn vader omdat ik op een kater viel” gromde hij en zijn staart was dikker dan normaal. Zijn ademhaling versnelde en hij kneep zijn ogen weer dicht. Stagstorm ademde diep in via zijn neus en uit via zijn mond. ”Dat was alles. Je hoeft er niks mee te doen,” zijn stem klonk zacht en breekbaar, als een mix tussen een breekbare vaas van porselein en een fragiel veertje dat werd meegenomen door de wind. Hij wist ook wel dat hij nog niet over de flame point heen was.

Stagstorm was altijd een blije en vrolijke kater geweest. Zijn stem en humeur een vrolijke melodie, maar nu was het niks meer dan een triest achtergrondspel. Eentje waarin de viool zijn droevige klanken zou kunnen laten horen. ”Je vader sloeg je?” In frustratie sloeg zijn staart van links naar rechts en zijn nagels doorboorde het hout weer zoals een specht het zou doen met zijn snavel. ”Dat hoorde je toch.” Toen ze onderweg waren naar de bergen begon hij zich pas te realiseren wat die gevoelens waren die hij in zijn borst voelde. Hoe zijn hart harder ging kloppen en zijn keel droog werd elke keer als hij Stallion tegenkwam. ”En ik? Van alle katten?” miauwde de ander zacht en Stag moest zijn best doen om biet te snuiven in frustratie. ”Kalmeer Stag” zei de ander en klom weer bij hem op de tak terwijl Stagstorm zijn ogen sloot en diep adem haalde. Nog steeds voelde het niet alsof zijn longen zich compleet vulde met zuurstof, maar dat kwam door de angst en stress die door zijn lichaam jaagde als een kudde wilde paarden. Stallionstar duwde zijn kop tegen de wang van de tabby nadat hij hem verteld had dat hij niks met de informatie hoefde te doen die hij net vrijgegeven had, maar natuurlijk hoopte hij dat hij er wel wat mee zou doen. Dat zijn gevoelens beantwoord werden, goed of slecht. Toen zijn wang die van hem raakte leken alle emoties bij hem weg te zakken. ”Jij hebt me zoveel troost geboden de afgelopen periode Stag” miauwde de leader zacht en sloeg nogmaals zijn staart om de ander heen. Langzaam opende de gestreepte kater zijn ogen weer en liet zijn kop naar de ander draaiden. Laat mij jou troost bieden, je vader had je nooit, maar dan ook nooit zo mogen behandelen" Stagstorm duwde zijn kop zachtjes tegen de hals van de kater naast hem en zuchtte zacht. Even voelde het weer alsof hij zijn leven op de rails had en voelde het goed om te ademen, een gevoel wat hij in geen moons meer gevoeld had. ”Ik had niet zo naar je uit moeten vallen,” sprak hij daarna zacht en keek hem in zijn groene ogen aan.

Toen de ander vertelde dat het hem speet dat zijn vader hem zo behandeld had moest hij zijn best doen om niet te snuiven. Zijn vader had hem niet juist behandeld, dat wist hij ook wel, maar hij had het altijd maar laten gebeuren. Misschien dat zijn vader dan het voorbeeld en de superheld bleef bij zijn zus in haar ogen. De gevlekte kater had hem een onhandige knuffel gegeven en voorzichtig schuifelde hij wat dichter tegen de kater aan terwijl hij zijn gezicht in zijn hals verstopte. Op dat moment voelde hij zich even de oude Stagstorm. De kater die hij was geweest toen ze naar de mountains vertrokken waren voordat hij zichzelf uit het oog verloren had en nu een chagrijnig stuk vreten was. "Geeft niet. Je houdt je emoties al lang binnen en dat vreet een kater op van binnenuit" miauwde hij toen hij zich verontschuldigde voor zijn gedrag en streek even met zijn staart langs de flank van de gestreepte kater waardoor er nogmaals een rilling door zijn lichaam ging. "Ik wist niet dat je zo'n goede klimmer was?" Stallionstar keek voor zich uit, maar Stagstorm kreeg het niet voor elkaar om een andere kant op te kijken dan naar de kater die naast hem zat. "Ik wist niet dat jij zo'n beroerde klimmer was" bromde hij toen terug met een geamuseerde twinkeling in zijn goudgekleurde ogen. "Misschien kan je mij nog wel wat leren over klimmen" zei hij daarna en de tabby haalde zijn schouders even op. "Misschien, maar niet vandaag." Nee. Nu wilde hij genieten van dit moment waar hij alleen maar over had kunnen dromen.

Al snel was het onderwerp van hun gesprek weer overgeslagen naar het leren van het klimmen en ergens vond hij dat wel fijn. Dan hoefde hij niet meer oog in oog te staan met zijn eigen gevoelens en kon hij gewoon praten over de andere dingen. Stagstorm rolde dan ook met zijn ogen toen Stallionstar hem vertelde dat hij geen skyclanner was maar een windclanner, maar hield verder zijn mond gesloten. "Klimmen kan inderdaad-" begon hij, maar al snel werd hij onderbroken door het gebrom van de kater naast hem. "Featherbrain" hoorde hij de kater naast hem brommen nadat hij wat dichter tegen hem aan gekropen was en draaide zijn oren plat in zijn nek. De gevlekte kater had zijn nagels in de tak onder hun geslagen en Sagstorm leunde weer weg van hem terwijl hij een excuus probeerde te mompelen, maar het leken alleen maar losse letters die uit zijn mond ontsnapte. "M'n wereld is een beetje ondersteboven gezet door je" vertelde hij en Stagstorm krulde zijn staart om zijn eigen poten heen met trillende snorharen. "Ik ga anders wel, als dat beter is" sprak hij zacht en even was de onzekerheid te horen in zijn stem. Hij wilde niet weg, maar als hij de ander in de weg zat dan ging hij weg.

Blijkbaar had Stallion het niet tegen hem want toen hij wat bij hem vandaan leunde keek hij een verwarde blik naar hem toegeworpen. Zijn oren draaide zich weer in zijn richting toen hij zei dat hij helemaal niet weg hoefde en even voelde hij zich opgelucht. Zijn gevoelens over hem en met hem delen was één ding, maar echt bij hem zitten en tegen hem aan kruipen was weer heel wat anders. "Ik gleed bijna va.." miauwde hij met een poot in de lucht, maar waar de kater eerst zat was nu een leegte en met grote ogen keek hij naar de kater die op de tak onder hem beland was. "Stallion?" Vroeg hij bezorgd en klom zo snel als hij kon naar hem toe. "Stag?" Murmelde de kater en zachtjes duwde hij zijn neus tegen zijn voorhoofd. "Gaat het? Moet ik Routnose halen?"

Bezorgd keek hij naar de kater die op de tak voor hem lag en stelde voor Routnose te halen, maar dat hoefde voor hem nog niet. Stallion vertelde hem dat hij hem beter kon helpen weer beneden te komen en de gestreepte kater knikte. Even liet hij zijn blik naar beneden afglijden en trok met zijn rechter oor. "Het is niet heel hoog vanaf hier, als je mij volgt zijn we binnen een paar tellen beneden." Legde de kater uit en wachtte even totdat hij antwoord had van de ander voordat hij langzaam naar beneden klom en de kater instructies gaf.

Toen de kater op de grond terecht kwam moest hij eventjes zacht grinniken. ”Misschien is klimmen toch niet voor je weggelegd, Stallion” bromde hij zacht en hield zijn kop een beetje scheef toen hij hem bedankte. De groene ogen van de kater leken hem naar binnen te zuigen als een soort tornado en hij miste bijna wat hij aan hem vroeg. ”Hm? Maretak? Ja hoor,” Hij volgde zijn blik omhoog, keek hem nog even bezorgd aan en klom snel de boom in naar waar ze net waren. Eenmaal op de tak aangekomen waar ze net zaten stond hij op zijn achterpoten en leunde met zijn voorpoten tegen het midden van de boom om de maretak voorzichtig te plukken. Hij had vroeger samen met Brat in bomen leren klimmen, iets wat hem nu goed van pas kwam. Met de maretak voorzichtig in zijn bekje klom hij weer naar beneden en legde het voor de poten van Stallionstar neer. ”Gaat het al wat beter?”

Als apprentice had hij het vaak genoeg geoefend om in bomen te klimmen wanneer zijn mentor de andere kant op keek. Robinchirp vond het altijd maar nutteloos dat hij dat wilde leren en wilde er dan ook niks van weten, dus deed hij het stiekem wanneer het donker was. Toen hij bevriend was geraakt met Brat hadden ze samen veel geoefend en hij merkte dan ook al snel dat hij ineens met sprongen vooruit schoot tijdens de trainingen. De maretak had hij voorzichtig op de grond gelegd toen hij het gras weer onder zijn poten voelde en vroeg de ander toen of het al wat beter ging met hem. ”Ja,” murmelde de kater als antwoord op zijn vraag en gaf de gestreepte kater een lik over zijn wang waarvan hij de puntjes van zijn oren warm voelde worden. “Gelukkig maar,”

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij de ander aan toen hij zich omhoog hees van de grond en hem vroeg of hij nog even wilde blijven. ”Alleen als jij je daar goed genoeg bij voelt” zijn stem had nog steeds een brommend randje, maar de bezorgdheid en zachtheid was ook te horen als je zou opletten. Zelf wilde hij nog lang niet weg, maar als Stallion terug wilde gaan dan zou hij was hij zelf wilde aan de kant zetten en met hem mee gaan naar huis.