Pedalpusher

Met gemixte gevoelens keek Shrimpkit naar buiten via de uitgang. Ze bleef op redelijke afstand, maar ze kon wel een deel van het territorium zien. Al was het vooral veel water. Ze vroeg zich af hoe een Apprentice daar doorheen moest komen als ze nog niet goed konden zwemmen. Maar daar zouden ze vast wel iets op verzonnen hebben, bedacht Shrimp.
Het zou niet lang meer duren, maar ze voelde zich er nog niet helemaal klaar voor. Of dat fysiek was of mentaal, dat wist ze zelf ook niet. Maar waarschijnlijk was het iets mentaal en gaf ze het fysieke de schuld. Voor Shrimpkit was er alleen één gevoel, en dat was dat ze er nog niet klaar voor was, maar het ergens wel graag wilde. Dus wat moest het worden...

+ Sorrelpool

Sorrelpool haar oog lag op een jonge kitten. Ze kende haar nog wel. Toen Seamist uit de nursery was vertrokken was Sorrelpool ook nog even gebleven om de andere queens te helpen. Helemaal het nestje van Shrimpkit en haar broertje en zusje, wiens moeder helaas niet lang in de wereld was gebleven. Ze had vaak genoeg op de kleintjes gepast, maar sinds ze weer haar leven had in de warriors den was ze ze uit het oog verloren. Natuurlijk wist iedereen in de clan dat Ravenkit en Crabkit waren verdwenen. Crabkit was haar zusje. Het arme kind had het vast er zwaar mee. Daarom liep ze naar de kleine drommel, een zachtaardige blik in haar ogen en een warme glimlach op haar snuit. ‘Hey, Shrimpkit,’ miauwde ze zachtjes toen ze bij de kleine ging zitten. Ze sloeg haar lange, wollige staart om de kitten heen, die alweer bijna oud en groot genoeg was om een apprentice te worden. Maar Sorrelpool zag de storm in haar ogen. Was ze daar wel klaar voor? ‘Hoe gaat het, meisje?’

Helemaal in gedachte verzonken had de kleine kitten niet gemerkt dat er iemand in haar buurt was. Ze schrok even op toen ze begroet werd en herkende Sorrelpool. Ze kende de poes wel, ze had ook een tijdje in de Nursery gezeten. Maar nu was ze weg en Shrimpkit had geen contact meer met haar gehad. De Warrior sloeg haar staart om haar heen en vroeg hoe het ging.
Shrimpkit zuchtte even. Ze voelde zich best beschermend door de staart en ze schuifelde een stukje dichterbij, waarna ze haar schouders ophaalde. 'Ik weet het niet... Ik ben bijna 6 moons...' miauwde ze met een klein stemmetje, alsof dat alles uitlegde.

Sorrelpool keek naar het peinzende gezichtje. Ze leek er niet helemaal bij te zijn, het arme kind. Ze had ook veel te verduren de afgelopen tijd. Maar de kwam lekker tegen haar aan zitten en ze glimlachte. Het deed haar herinneren toen Seamist jong was. Al was zij groter gebekter en assertiever dan de rossige kitten. Ze miauwde onzeker dat ze het niet wist. En dat ze zes manen werd. Sorrelpool haar blik ging naar de poes en ze knikte. Ze wist direct waar de kitten op doelde. ‘Je wordt bijna apprentice. Spannend, hè?’ miauwde ze naar de kleine kitten. Ze drukte haar nog even stevig tegen haar aan. ‘Maar ik verzeker je, er is niets om bang voor te zijn. Het is juist leuk! Je zal allemaal leuke dingen leren en iemand gaat een fantastische warrior van jou maken.’ Een warme glimlach stond op haar snoetje toen ze het kind aankeek.

Toch was wat ze zei voldoende uitleg geweest. Voor Sorrelpool in ieder geval. 'Je wordt bijna apprentice. Spannend, hè?' miauwde ze. Shrimpkit knikte enkel en ze werd nog wat dichter naar de Warrior toe geschoven. Zachtjes leunde ze tegen haar aan. 'Maar ik verzeker je, er is niets om bang voor te zijn. Het is juist leuk! Je zal allemaal leuke dingen leren en iemand gaat een fantastische warrior van jou maken.' Shrimpkit hief haar kopje op en keek de Warrior aan. Sorrelpool glimlachte naar haar.
De kitten zuchtte en haalde even haar schouders op. 'Wat als ik dat niet wordt... Ik wil niet ook ontvoerd worden...' zachtjes sprak ze haar angsten uit. Ze wilde graag dingen leren, sterk worden zodat ze misschien ooit haar zusje terug kon krijgen. Maar ze vond het doodeng om naar buiten te gaan, het idee alleen al.

Sorrelpool keek een beetje verbaasd naar de kitten. De meeste konden niet wachten om te beginnen met trainen. Met leren zwemmen en vissen, en het leren vechten. Ze keek even bezorgd naar de kleine, maar al snel kwam het hoge woord eruit. Ze was bang dat wat Crabkit was overkomen, haar ook zou gebeuren. Het arme kind. Sorrelpool voelde een steek van medelijden. ‘Och meisje toch,’ miauwde ze zachtjes. Ze gaf haar zachte likjes om haar oren en snorde rustig. ‘Wat Crabkit is overkomen is verschrikkelijk. Maar het gebeurd nooit weer. Onze grenzen zijn bewaakt, onze warriors sterker dan elke andere.’ Het was natuurlijk heel erg. En arme Icecream die de kittens onder zijn vleugels had genomen. Ze schudde haar kopje. Ze had het wel met haar te doen. Ze wilde niet dat ze daardoor voor altijd verpest zou zijn.

Ze voelde wel spanning toen ze de woorden uitsprak. Ze was bang dat anderen het onzin zouden vinden en dat ze er maar gewoon voor moest gaan, zichzelf er overheen moest duwen. En misschien was dat ook wel zo, ze had gewoon een subtielere aanpak nodig. Wat meer tijd.
'Och meisje toch,' miauwde Sorrelpool en Shrimpkit voelde zich al gelijk weer een stuk op haar gemak. Zeker hoe de oudere poes haar geruststellend om haar oren likte en zachtjes snorde. Daar werd ze ook rustig van. 'Wat Crabkit is overkomen is verschrikkelijk. Maar het gebeurd nooit weer. Onze grenzen zijn bewaakt, onze warriors sterker dan elke andere.'
Shrimpkit zuchtte maar knikte. 'Ja... Dat weet ik ook wel... Maar het is toch spannend. Ik voel me veiliger in de Nursery, in ons nest met Hermitkit... Dalijk moet ik ergens anders slapen.' Want daar keek ze ook niet echt naar uit.

Shrimpkit legde al haar zorgen bij haar neer. Sorrelpool voelde zich gezegend om weer over een kleine te zorgen. Het stak in haar hart, en ergens miste ze het weer om queen te zijn. Misschien als ze ouder werd, misschien kon ze dan beter van nut zijn in de nursery. Maar nee, nu niet, nu had ze nog wat appeltjes te schillen. Ze neusde tegen het kleine meisje aan die miauwde dat ze bang was om op een andere plek te slapen. ‘Het is soms spannend, verandering,’ stemde Sorrelpool ermee in. ‘Maar als je er over nadenkt, er verandert niet veel. Je slaapt nog steeds in hetzelfde kamp, nog steeds met Hermitkit en nog steeds met dezelfde warriors op wacht. Alleen een andere den,’ sprak ze zachtjes tegen de lichtrode tabby. ‘Maar verandering hoort bij ouder worden. En je zal zoveel leuke dingen leren!’ Haar warme blik ging weer naar de kleine. Haar blik was kalm en ze probeerde te bewijzen dat het echt niet eng was, maar het ook niet verkeerd was om bang te zijn. Ze keek weer voor zich uit. ‘Ik weet nog wel toen ik apprentice werd, manen geleden. Ik was zo blij! Ik had geen broertjes of zusjes, dus ik had zoveel zin om vrienden te worden met de andere apprentices en samen avonturen te beleven. Maar ook ik was een beetje bang toen het eindelijk zover was. Maar achteraf was dat mijn gelukkigste dag ooit!’ Ze hoopte dat haar verhaal de kleine een zetje in de rug van de kleine zou geven.

Normaal gesproken zou ze alleen haar zorgen aan haar papa vertellen, maar Sorrelpool gaf iets van vertrouwen af, als een soort moeder die ze nooit gehad heeft. Ze vond het fijn bij haar, ook al kende ze elkaar nauwelijks. 'Het is soms spannend, verandering,' stemde Sorrelpool ermee in. 'Maar als je er over nadenkt, er verandert niet veel. Je slaapt nog steeds in hetzelfde kamp, nog steeds met Hermitkit en nog steeds met dezelfde warriors op wacht. Alleen een andere den,' sprak ze zachtjes tegen haar. 'Maar verandering hoort bij ouder worden. En je zal zoveel leuke dingen leren!' Shrimpkit zuchtte. Ja, dat hoopte ze maar. Maar als haar papa dat al zei, en Sorrelpool nu ook... Het zal vast niet zo erg worden als ze dacht. Hoopte ze.
'Ik weet nog wel toen ik apprentice werd, manen geleden. Ik was zo blij! Ik had geen broertjes of zusjes, dus ik had zoveel zin om vrienden te worden met de andere apprentices en samen avonturen te beleven. Maar ook ik was een beetje bang toen het eindelijk zover was. Maar achteraf was dat mijn gelukkigste dag ooit!' Om te horen dat de oudere poes ook een beetje bang was geweest, deed haar toch wel goed. Niet dat ze het leuk vond om te horen, maar het liet wel zien dat ze niet de enige was. Al geloofde Shrimp niet dat ze zo bang was als zij, want zo te horen was Sorrelpool ook blij geweest. Zoals de meeste.
Ze zuchtte. 'Ik hoop ook dat het leuk gaat worden... Ik heb in ieder geval Hermitkit nog... En Honorkit zal ook wel snel Apprentice worden, hoop ik.' Dat waren tenminste al bekenden van haar, dus dan zou het een stuk minder eng zijn. Ze besloot lekker dicht tegen haar broertje aan te liggen in de nieuwe Den.

Shrimpkit leek nog niet helemaal overtuigd, maar het werd beter. Ze begon nu zelf ook al te praten dat ze Hermitkit nog zou hebben, en dat een ander vriendinnetje ook snel genoeg apprentice zou worden. Ze knikte. ‘Zeker weten,’ miauwde ze naar de licht rode poes. ‘En bovendien zijn er al wat oudere apprentices die je misschien nog wel van vroeger kent,’ sprak ze. Ja, iedere maan vertrokken er wel weer bijna jonge katten naar de apprentice den en vertrokken ze naar de warriors den. Zo ging het nou eenmaal. En je mocht maar hopen dat veel katten ook de elders den zouden halen. Ze snorde en drukte haar neusje nog tegen haar kop. ‘Ik beloof het dat het leuker zal worden. Het lijkt misschien nu eng. Maar die spanning maakt het ook leuk!‘ Ja, apprentice zijn, op jezelf leven met je vrienden, het was een groot feest. Fouten maken kon dan nog en je had veel vrije tijd om te spelen en te dollen. Avontuur lag op de loer in die tijd.

De Warrior knikte. 'Zeker weten,' miauwde ze. 'En bovendien zijn er al wat oudere apprentices die je misschien nog wel van vroeger kent,' sprak ze. Shrimpkit knikte langzaam, al wist ze zo snel niet precies wie er dan zou zijn. Ze zou Ravenkit daar gekend hebben, maar die was nu weg... En veel andere vrienden had ze niet.
'Ik beloof het dat het leuker zal worden. Het lijkt misschien nu eng. Maar die spanning maakt het ook leuk!' De crèmekleurige kitten wist dat nog net zo niet, maar ze ging in ieder geval haar best doen. Dat nam ze zich voor in ieder geval.
'Ik hoop het... Ik ga wel mijn best doen.' Ze knikte bij de woorden, om er wat extra kracht bij te zetten, al was dat vooral voor haarzelf.

Sorrelpool keek de lichte poes aan. Ze miauwde dat ze haar best ging doen. Ze leek iets zekerder, maar nog niet helemaal overtuigd. Nou, het zou wel komen. Sorrelpool had haar best gedaan het kind op te vrolijken. En ze wist dat ze altijd nerveus zou blijven, want het zou pas op het moment zelf zijn dat Shrimpkit het zelf zou beleven en alle gevoelens zou voelen. ‘Ik weet het wel zeker,’ miauwde ze toen toch, om woord bij te staan. Ze duwde nog een neusje op haar kruin, waarna ze weer overeind stapte. Ze wilde nog even eropuit voordat de zon onder ging, en Shrimpkit wilde vast niet de hele middag opgescheept zitten met een oude taart als zij. Ze gniffelde eventjes. ‘Nou, ga maar weer lekker met je vriendjes spelen. Ik zie je wel weer bij je ceremonie,’ miauwde ze met een knipoog. Daarna keerde ze zich om en verdween met haar soepele pas het kamp uit.

- Sorrel topic uit