What is there to say? [Hermitkit]

Er lag een duistere stemming over Riverclan. Butterstar's dood had het leven van elke kat hier overhoop gegooid. Plotseling was de leider uit hun midden weggerukt. Icecream had het er bijzonder zwaar mee gehad, en Crystalshell kon wel begrijpen waarom. Butterstar was zijn mentor en tante geweest. En hoewel ze hem zijn rouwperiode gunde en wist dat hij die nodig had, maakte ze zich een beetje zorgen om zijn kittens. Ze wist niet hoe zij het nieuws hadden meegekregen, maar het was belangrijk dat Shrimp- en Hermitkit gerust gesteld zouden worden.
Ze trof Hermit alleen aan. Even vroeg ze zich af of het slim zou zijn om Shrimpkit er ook meteen bij te laten halen, maar besloot van niet. "Hey maatje, mag ik erbij komen zitten?" Vroeg ze vriendelijk toen naast hem stond.

De laatste dagen waren vreemd. Zijn vader was zichzelf niet en de hele clan had het duidelijk moeilijk met Butterstar's dood. Zelf had hij er niet zo'n moeite mee. Ze was een hele goede leider en al kende hij haar niet zo goed, hij wist dat ze iemand was om respect voor te hebben. Daar hield het dan ook wel bij op. Momenteel had hij veel meer last van de droevige sfeer die over het kamp hing. Zijn gedachtegang werd verstoord door een bekende stem, die van papa's moeder. Officieel was ze zijn oma, maar het voelde nep. Voor hoever hij wist hadden ze nog nooit een goed gesprek gehad. Niet dat hij haar niet mocht. Het ging gewoon niet zo.. soepel. "Jahoor mene-uh-vrouw." stamelde hij. Wat wilde ze?

Ze mocht erbij komen zitten, maar Crystalshell had niet het gevoel dat Hermitkit echt op zijn gemak was. Maar ze kon hem nu helaas even niet alleen laten. Hij was misschien te jong om door te hebben wat er met zijn papa aan de hand was, maar hij moest ook wel gemerkt hebben dat er niet meer echt op een blije toon gepraat werd in het kamp. Er werd zelfs bijna niet gepraat, tenzij je het voorzichtige fluisteren van een paar katten die de gespannen stilte niet wilden doorbreken meetelde. “Voor jou, en voor iedereen trouwens, is het gewoon Crystalshell.” Grinnikte ze zachtjes. Ze had het al niet zo heel leuk gevonden toen ze oma werd genoemd, mevrouw was niet echt een verbetering. “We moeten het even over papa hebben, oké?” Ze vroeg zich af hoeveel de kitten al had meegekregen, misschien wist hij al wel precies wat er gaande was.

Hij moest gewoon normaal doen, dacht hij beschaamd. Dat werd bevestigd door hoe Crystalshell op zijn lompe gestamel inging. Gelukkig ging ze meteen verder, maar al snel leek er iets mis te zijn met zijn vader. Anders kwam ze niet naar hem toe, toch? Aan de andere kant kon het ook weer niet zó heftig zijn, want dan was ze nooit zo kalm gebleven. "Oké, Crystalshell." begon hij tartend. Nu zei hij het in ieder geval goed. "Wat is er met hem?" ging hij nu weer serieus verder. Er was toch niks aan de hand?

Het jonge katertje scheen een beetje te kalmeren. Blijkbaar was hij nogal geïntimideerd geweest door haar plotselinge verschijning. Ze zuchtte even zachtjes toen hij vroeg wat er was. Zij moest het dus gaan uitleggen. Heel even twijfelde ze, maar dat was waarvoor ze hierheen gekomen was. Ze moest Hermitkit en zijn zusje uitleggen wat er met hun vader aan de hand was, zodat ze zouden begrijpen waarom Icecream zich misschien anders zou gedragen. "Nou, ten eerste zijn jullie Crabkit kwijt. Wat voor iedereen moeilijk is. Maar nu is Icecream zelf ook nog een kat kwijt waar hij in het bijzonder veel van hielt: Butterstar. Ze was zijn tante en mentor. En nu zij weg is, zal hij enorm verdrietig zijn." Legde ze voorzichtig uit. Ze wilde de kitten niet met teveel gedachtes van dood en verlies vullen, maar hij moest het weten. "Dus ik hoop dat jullie de komende tijd extra goed naar hem willen luisteren, om het wat makkelijker voor hem te maken."

Aandachtig luisterde hij naar wat de grijze poes te zeggen had. Hermit had inderdaad gemerkt dat zijn vader zich vreemder gedroeg dan normaal, maar deed iedereen dat niet nu?
Aan de andere kant was lang niet iedereen zo close met Butterstar geweest als hij. Hermit miste zijn zusje en dat deed ook echt veel met hem, maar ze leefde tenminste nog. Als dat anders was.. dan wist hij niet wat hij zou moeten doen. Zijn vader moest het vast heel zwaar hebben. Maar waarom Crystalshell hem nu moest vertellen dat hij beter moest luisteren snapte hij niet. Hij deed helemaal niks verkeerd. "Ik doe gewoon normaal hoor." zei hij beledigd. "En we doen ook leuke dingen samen. Hij leert me nu zwemmen." beargumenteerde hij. Dat was iets goeds, want zo konden ze zich beiden ergens op focussen. Het zou gewoon helemaal goed komen met zijn vader.

Misschien had ze niet moeten suggereren dat ze nu niet goed luisterden, maar het was belangrijk dat Hermitkit precies wist wat er gaande was en wat nu de beste aanpak zou zijn. "Dat snap ik wel, maar jullie hebben vast wel eens wat onenigheid. En daar heeft hij nu waarschijnlijk niet zo'n zin in." Miauwde ze op sussende toon, ze wilde hier niet ook nog eens een ruzie van maken. Hermitkit vertelde echter al verder over hoe Icecream hem leerde zwemmen. Wat goed was, jonge katten moesten zo snel mogelijk alleen leren zwemmen, anders zouden ze als apprentices niet alleen het kamp uit kunnen. "Oké, goed zo. Ik hoop maar dat hij daarmee door gaat." Dat laatste zei ze deels tegen zichzelf, hij moest er gewoon bovenop komen.

Nu stond ze echt maar wat te lullen. Had ze hem en zijn vader überhaupt weleens samen gezien? Ze moest zich niet zo focussen op hem en meer op degene om wie het echt ging: Icecream. Hij wilde hier net op ingaan, maar ze begon alweer te praten. Deze keer was het niet iets om boos van te kunnen worden, integendeel. Met moeite slikte hij zijn opmerking in. Ze was immers de Deputy. En hoe vervelend hij haar soms ook vond, hij had wel respect voor haar. "Doen we ook. Hij is een goede leraar." zei hij dus maar, met een lichte irritatie in zijn stem. "Kan ik verder nog iets doen?" vroeg hij. Hopelijk kwam ze nu met een echte oplossing. Hij wilde zijn vader namelijk heus wel steunen, maar zoals het nu ging kwamen ze nergens.

Ze had het geprobeerd uit te leggen, maar misschien was Hermitkit nog simpelweg te jong om goed te bevatten hoe belangrijk het was dat hij zijn vader nu goed behandelde. Crystalshell wilde iets zeggen over de toon die hij tegen haar aansloeg, maar ze wilde juist een goede band opbouwen, en zou dat waarschijnlijk niet lukken. Gelukkig leek hij wel bereidt te zich voor Icecream in te zetten, en hij vroeg of hij verder nog iets kon doen. Even dacht Crystalshell na "vraag hem je nog iets te leren. Zorg ervoor dat hij voelt dat jullie hem nodig hebben, oke?"

Hij moest het toegeven, dat was geen verkeerd idee. Natuurlijk had hij dat ook zelf kunnen bedenken. Het was logisch dat zijn vader hem dingen leerde, maar het was inderdaad iets om in zijn achterhoofd te houden. Wie weet kon Icecream hem alvast vecht- of jachttechnieken leren. Zijn vader was goed in uitleggen en hij zou er zelf zeker wat van opsteken. "Oké." antwoordde hij. Ze begreep vast wel dat hij dat snapte. Wat hem betrof was dit gesprek nu afgelopen. Zij had haar (onnodige) zegje gedaan en hij had haar gerustgesteld. Helemaal okidoki toch? "Nou. Dan ga ik nu weer verder met.. dingen." zei hij in een poging om het gesprek af te sluiten. Ze zou de hint vast wel opvangen.

Het gesprek was ten einde, Hermitkit wilde duidelijk niet meer met haar praten. Het stak Crystalshell een beetje dat hij haar zo behandelde. Ze had geprobeerd hem duidelijk te maken hoe belangrijk het was dat hij zich nu extra goed gedroeg richting zijn vader, maar ze dacht niet dat de boodschap heel goed binnen was gekomen. "Oké, doe de groetten aan je vader van me." Miauwde Crystalshell een klein beetje geërgerd, voordat ze opstond en zich omdraaide. Zijn mentor zou het nog moeilijk met hem hebben, bedacht ze terwijl ze de Nursery verliet.

Topic uit