Magica

Wren klom en klom. Ze wilde hoger komen dan ooit van tevoren. Haar blauwe ogen stonden steeds op de hemel, nadat ze zichzelf steeds keer op keer omhoog trok bij de volgende rots. Ze liep langs kliffen en rotswanden, balancerend op randjes en de kiezelstenen sprongen onder haar pootjes vandaan. Wren keek steeds weer even naar beneden, om te zien hoe hoog ze wel niet was. Diep onder zich zag ze de dalen, groene weides en eindeloze bossen. Maar haar blik verlangde naar omhoog, naar de toppen, daar waar de sneeuw nooit smolt. Wren stapte door, ze klom steeds verder. Totdat ze opeens op een bijzondere plek kwam waar ze nog nooit eerder was gekomen. Opeens groeide er weer gras. Wren keek verwonderd naar het natuurverschijnsel en opeens zag ze spiegelgladde meren. ‘Whoow!’ miauwde ze onder de indruk. Ze twijfelde geen moment en nam een paadje naar beneden. Ze voelde het gras weer onder haar voeten en ze snelde naar het dichtstbijzijnde meertje. Ze boog over het water en zag haar eigen reflectie weer. Het deed haar denken aan het moment dat zij en Rumble stiekem naar buiten waren geglipt toen ze nog kittens waren. Ze boog zich naar het water en tikte het aan. Het was ijskoud. Meteen trok ze haar kopje terug, een glimlachje op haar gezicht. Dit was vast water van de sneeuw!

- Shroud eerst

_{De starpools hielden het klimaat van de bergen altijd prettig en vochtig. Shroud kon ze altijd ontzettend waarderen. Vroeger enkel omdat ze ze prachtig vond, vandaag ook omdat ze kostbare kruiden in leven hielden. Kruiden die Shroud op dit moment moest verzamelen. Skyteller hield haar wel bezig.  In het begin stond hij haar nog toe om een beetje rond te hangen en weg te rotten in haar eigen semi depressie, maar die tijd was snel afgelopen. Nu moest ze hard aan de bak. Misschien was het wel een zegen, nu kon ze in ieder geval haar hoofd bezig houden en niet te lang bij dingen stil staan. Een plotselinge kreet rukte Shroud weg uit haar gedachten en wat verstoord keek ze omhoog, totdat ze haar eigen dochter herkende en haar blik verzachte. “Ze zijn mooi eh?” sprak ze de driekleurige kattin met een voorzichtige glimlach toe. Was Wren ook nog boos? Of viel het mee?}

Wren had niemand horen aankomen. Ze stond slechts met een open bekje in haar eigen blauwe oogjes te staren, verwondert door het spiegelgladde beeldscherm dat voor haar lag. Het was haarscherp. Ze kon bijna haar snorharen tellen. Ze giechelde toen ze nog een keer het water aanraakte en het beeld vervormde. Ze golfde mee in de kleine rimpelingen. Totdat ze opeens een stem achter zich hoorde. Wrens kopje schoot omhoog, maar ze lachte toen ze haar moeder zag. ‘Prachtig!’ kirde ze instemmend. Al was haar oog niet meer langer op de kleine meren, maar op haar moeder. ‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ja, wat deed een healer to-be eigenlijk? Wren was alleen maar bezig met trainen, ontdekken en slapen. Ze had nauwelijks tijd om te eten, want stilzitten kon de kleine to-be niet.  

_{Shroud haar hart sloeg een slag over van opluchting toen haar dochter met enig enthousiasme op haar reageerde. Ze wilde niet toegeven hoe erg dit haar opluchtte. Maar ze was heel bang geweest dat ze haar kinderen kwijt was geweest. Misschien.. dat Rumble ook nog wel zijn gedachten veranderde. Shroud stapte met elegante passen op haar dochter af toen deze haar vroeg wat ze aan het doen was. "Kruiden zoeken," legde ze uit met een zachte glimlach, "hier bij het water kunnen de planten goed groeien, dus ik hoop onze reserves wat aan te vullen nu het weer zo mooi is." Ergens knaagde zorg aan haar buik. Zou haar dochter het saai vinden?}

Mama kwam dichterbij en Wren snorde in begroeting. Ze zei dat ze kruiden aan het zoeken was. Wren kon het nog maar moeilijk in haar gedachten krijgen dat plantjes magische krachten hadden om de pijn af te nemen. Maar ze herinnerde zich nog wel een keer dat toen ze een kitten was op een scherpe steen was gaan staan en ze een goedje op haar gescheurde voetzooltje kreeg, en dat het de volgende dag al bijna weg was. Dus het kon! Alleen Wren begreep nooit hoe. Mama legde uit dat aan het water planten goed groeide. Haar blik ging naar de begroeiing langs het water en ze fronste. ‘Ik zie alleen maar gras!’ miauwde ze toen vol ongeloof. Het kon toch niet dat hier van die magische planten tussen zaten? Maar toen Wren iets beter tuurde zag ze dat er wel wat variatie tussen zat. Wren trippelde naar de waterkant om het van iets dichterbij te bestuderen. Was dit wat mama de hele dag deed? Kort gingen haar blauwe ogen naar haar toe. Was dat wel… leuk?

Shroud hield haar dochtertje goed in de gaten. Haar blik was geamuseerd en licht terughoudend, maar hield ook een nieuwsgierige fonkeling vast. Ze wilde niet opnieuw door één van haar kinderen  verworpen worden, niet opnieuw. Rumble's reactie lag haar nog steeds als een verse doorn in haar hart geprikt. Ze slikte echter haar angsten weg, deze diep achter in haar kop begravend. Wren had nog niks gezegd of gedaan. Ze moest haar kinderen niet zo wantrouwen. Shroud voelde haar lichaam kort sidderen toen Wren een opmerking maakte over de kruiden, zei dat ze alleen maar gras zag. Ja, dat kon kloppen. Dat had zij ooit ook gezien. Maar er was zoveel meer. "Er is gras," beaamde Shroud, waarna ze het voorzichtig wegboog met haar pootje, "Maar als je het aan de kant duwt zie je ook allerlei plantjes.  Een voorzichtige glimlach sierde haar gelaat terwijl ze naar Wren keek. "Maar ja, dat is lang niet zo spannend als jouw trainingen waarschijnlijk. Wat heb je allemaal al geleerd?" Had ze een goede mentor uitgekozen voor Wren? Was ze teleurgesteld? Of juist blij? Een passende mentor maakte of brak de training immers..

Wren keek toe hoe haar moeder het saaie gras omver boog, en het een schat van andere plantjes liet zijn. Wow! Er waren veel verschillende, maar toch leken ze ook op elkaar. ‘Wow! Weet je allemaal wat het zijn?’ miauwde ze onder de indruk. Vast wel! Want mama zou de allerbeste healer worden die de tribe ooit had gezien. Ze zou elke kat kunnen helen en de beste keuzes ooit maken. Ze zou vast de moordenaar van Wisp ontmaskeren! Wren snuffelde even aan de andere niet-grassen, voordat haar brein al werd afgeleid door haar moeders volgende vraag. Ja, haar trainingen waren inderdaad spannender dan gekke plantjes! ‘Oh heel leuk! We zijn al op heel veel plekken geweest. Ik heb geleerd dat ik altijd naar boven moet kijken voor als er arenden zijn. En óh, ik heb al een paar gevechtsbewegingen geleerd. Wil je zien?’ ratelde de kleine lapjeskat vrolijk door.

Mama was meteen benieuwd naar wat ze geleerd had. Natuurlijk, want ze was zelf nooit cave-guard geweest. ‘Oké!’ miauwde Wren enthousiast. Wren had alleen nog maar wat beginnetjes geleerd bij wat ze moest doen als een arend of andere roofvogel een kat wilde oppakken. Eigenlijk bestonden haar dagen vooral nog door meeslenteren met patrouilles, kijkend of er misschien jagende roofvogels waren. En ze keek toe hoe prey hunters jaagden. Maar ze kon niet wachten tot ze een keer een échte roofvogel zou moeten wegjagen. Nu had ze alleen nog geoefend met goed springen. ‘Jij bent de arend,’ miauwde ze toen met pretlichtjes in haar ogen. ‘En dan kom ik je wegjagen!’ miauwde ze dapper, waarna ze iets door haar pootjes zakte. Ze zou bovenop mama’s rug landen, net zoals ze dat bij een arend moest doen. Al was in theorie dat je dan samen moest werken met andere cave-guards. Wren nam toen een aanloopje en sprong omhoog, waarbij ze haar pootjes naar beneden uitstrekte, proberend om bovenop haar moeder te landen.

Shroud's hart zwol op van trots en blijdschap door het enthousiasme van haar dochter en ze kon het niet laten om zachtjes te glimlachen. Wren zou een fantastische Cave Guard worden. Shroud had het altijd al gezegd en ze stond nog steeds bij haar woorden. Ze bleef echter geduldig wachten tot Wren kwam met wat ze gingen doen. Al snel werd het duidelijk, zij was een arend. Shroud knikte rustig en liet zichzelf iets door haar poten zakken. Pretlichtjes schitterden in haar ogen. Het was fijn om af en toe te kunnen dollen met één van haar kittens. Hopelijk zou Rumble ook haar ooit vergeven, maar toen deze gedachte een steek door haar hart gaf besloot ze deze gedachten voor nu weg te stoppen. Het was niet eerlijk naar Wren om hier nu over na te denken. Langzaam begon Shroud te cirkelen rond Wren alsof ze een roofvogel was, vliegen kon ze immers niet, waarna ze zich afzette en met een kleine vaart op Wren afsprong.

Heel gemakkelijk zou haar moeder het niet maken. Want ze draaide om haar heen, als een jagende arend. Wren liet zich echter niet zo makkelijk kisten. Ze verloor haar moeder voor geen moment uit het oog, haar staart wild zwiepend. Maar mama was natuurlijk lang niet zo gevaarlijk als een arend. Maar opeens viel mama aan! Wrens oogjes werden groot. Ze had nog niet geleerd wat ze nu moest doen. Maar het enige wat ze wel wist is dat ze altijd de klauwen moest vermijden. Wren ontweek aanval één! Ze sprong opzij, waarna ze meteen richting haar moeder ging. Ze sprong omhoog en probeerde bovenop haar rug te springen. Helaas was mama geen echte arend, want ze had geen flapperende vleugels. Anders was ze daar wel voor gegaan hoor! Want arenden konden niet vliegen zonder hun vleugels.

Shroud zag de schrik in de blauwe ogen van haar dochter op het moment dat ze naar voren sprong. Shroud glimlachte breed bij het aanschouwen van de geschrokken blik. Dat was haar kleine Wren, oh zo stoer en dapper en zeker van haar zaak, ondanks dat ze het nog niet helemaal goed wist. Shroud was trots op haar voor dit, al hoopte ze dat haar dochtertje zichzelf niet ooit finaal in de problemen ging werken met dit gedrag. Toch wist Wren zich eruit te redden door opzij te springen en op de rug van Shroud te landen. Lachend liet Shroud zich door haar poten zakken en plofte ze op haar buik, meegaand met het gewicht van haar dochtertje. "Ik zie het al, de tribe is een heel stuk veiliger nu jij achter de adelaren aan kan," miauwde ze met een brede glimlach.

Het lukte! Wren sprong op haar moeders schouders en voor ze het wist tuimelden ze samen naar beneden. Ze lachte hard, waarna ze snorrend zich over haar moeder heen liet hangen. ‘Gevangen!’ kirde ze blij. Ze knikte toen enthousiast toen ze zei dat de tribe al een stuk veiliger was. ‘Echt wel!’ miauwde ze stoer, waarbij ze haar kopje ophief en een trotse schittering in haar ogen kwam. ‘Ik zal geen arend onopgemerkt voorbij laten gaan. Ik zal de grot voor altijd beschermen en als jij dan healer bent.. kan ik chief worden!’ De kleine, gevlekte poes had al grootste plannen. Zij zou dan de baas zijn over alle prey-hunters en cave-guards in de grot. Ze zou iedereen op pad kunnen sturen, en dan zou ze zichzelf alle leuke patrouilles geven en to-be's alle stomme klusjes. Ze giechelde nog een keer, waarna ze van haar moeder afrolde en zich op haar rug in het gras liet vallen. ‘Wacht maar af!’ Een zelfverzekerde blik stond op haar snoetje.

_{Shroud lachte toen ze samen met haar dochter over de grond tuimelde, waarna ze haar dochter eventjes met haar voorpootjes vastpakte en tegen zich aan knuffelde. Misschien was dit healer to-be zijn nog niet zo erg, misschien hoefde de band met haar kinderen niet helemaal te verwateren. Misschien dat Rumble ook nog wel bij zou draaien in zijn gedachtengang. Misschien, misschien.. misschien. Maar ze moest er nu niet te lang aan denken, want dan zou ze Wren tekort doen. “Oh wil je oude Day uit zijn rang zetten?” vroeg Shroud met een plagerige twinkeling in haar ogen, “laat hem dat maar niet horen hoor!” Ze had daar zelfs niet eens zeggesnchap over, de Tribe of Endless Hunting zou dit bepalen.}

Wren snorde vrolijk toen haar moeder haar knuffelde. Zie je wel! Mama was hun helemaal niet vergeten. Ze kroop daarna dan ook stevig tegen haar aan, op haar rug in het gras. Ze keek lachend naar haar mama die vertelde dat ze Day van zijn rang zou zetten. Ze knikte toen zelfverzekerd. ‘Ja hoor. Zoals je zegt, Day is oud. En als ik cave-guard ben, zal hij wel zo ongeveer dood gaan en dan kan ik zijn plek innemen!’ Wren nam geen blad voor de mond als ze aan het kletsen was. Ze stond erom bekend dat ze gewoon zei wat ze dacht en zich niet inhield. Nee, dat was voor watjes. Wren was recht voor haar raap. En als ze dan iemand daarmee beledigde, nou.. dan was dat maar jammer.