[Wren] Like a flash

Wren had vandaag als missie om de kat met één oog op te zoeken. Ze was een mysterie. Maar ze mocht blijven. Bee en Day waren boos geweest toen ze zo lomp was geweest. Maar iedereen vroeg zich toch af waarom ze maar één oog had. Ze was toch niet de enige die zo dacht? Kom op, het was opvallend. Wren middelmatige spoorzoek vaardigheden hadden de vreemde geur opgepikt. Misschien omdat hij zo anders was dat hij ertussenuit stak. En ze gingen richting Star Pools! Wren versnelde haar pas en scheurde de rotsen omhoog op. En voor ze het wist had ze de poelen gevonden, en Appleblossom zat ernaast. Hah, betrapt! Trots op haar speurwerk, kwam ze stilletjes dichterbij. Maar opeens sloeg de poes haar poot op het water. Wren stond stil in haar pas. Wat deed ze nu! Maar met een zachte plof landde iets glimmend naast het water en de poes boog voorover. Meteen vergeten waarom ze hier was en overladen door de nieuwsgierigheid snelde ze naar de vreemde poes. ‘Wat heb je daar?’ miauwde ze meteen. Haar ogen vielen op een zilver schitterend ding. Was dat.. een vis? Die in het water zwommen. Die beren opaten?! ‘Hoe deed je dat?’ Verwondering stond in Wrens ogen, en even was ze vergeten dat ze maar één oog had.

Wren kon een giechel niet onderdrukken toen ze de poes bijna in het water had gejaagd met haar plotselinge gezelschap. Maar de poes leek zich snel te herstellen en al snel lach Wrens aandacht weer op het glimmende, inmiddels bewegingsloze, wezen. Wren knikte toen de poes vroeg of dat haar naam was. ‘Klopt!’ miauwde ze, maar haar blik ging niet van het glibberende ding toen ze steeds dichterbij schuifelde. De poes vertelde dat ze aan het vissen was. ‘Dus het is een vis?!’ miauwde Wren opgewonden. Ze had nog nooit een vis op de prooistapel gezien. Wren bracht haar kopje dichterbij en snoof de geur op. Juk! Het stonk! Meteen trok ze haar kop met een zuur gezicht weg. Aten clankatten dit? Was wel een beetje vreemd. ‘Beren eten hier vis,’ deelde ze toen mee. Ieder geval, dat had ze horen zeggen. Natuurlijk had ze nog nooit een beer gezien, hoe cool dat ook zou zijn! Toen keek Wren eindelijk weer op van de vis naar de poes. ‘Waar heb jij dat geleerd? Hoe doe je dat? En eet je het echt op?’ begon Wren te ratelen met haar vragen. Ze nieuwe poes bleef vreemd.

Oh Starclan gelukkig was haar naam inderdaad Wren. Die langere namen kwamen nu vanzelf wel weer een keer, hopelijk. Appleblossom vond de namen hier maar bijzonder, maar wist beter dan om er iets van te zeggen. In ieder geval was de jonge.. apprentice voor haar helemaal onder de indruk van haar visvangst. Appleblossom was er positief verrast door. Om eerlijk te zijn was ze helemaal vergeten dat het bijzonder was, aangezien elke Riverclanner hier verrekte goed in was. Een wat verlegen glimlach verscheen op de lippen van de eenogige kat, waarna ze nog een keertje naar haar vis keek. “Het is een vis,” bevestigde Appleblossom zachtjes, glimlachend. “Bij mijn oude clan leert iedere kat vissen en zwemmen. Dus vandaar dat ik het ook nog steeds kan.” Waren dat nou alle vragen? Oh nee wacht. “Ik kan het je.. anders wel proberen te leren?” besloot Appleblossom voorzichtig te vragen. Als de kattin zo geïnteresseerd was.. waarom niet?

Appleblossom leek tevreden met haar vangst, maar Wren had alleen maar oog voor het glibberige beest. Die nog maals bevestigd werd als zijnde vis. De eenoog vertelde dat ze in haar “clan” had leren vissen, én zwemmen. Hierbij werden Wrens ogen nog groter. Ze gingen vrijwillig het koude water in? Voor welk doel? Ze waren toch veel beter op de grond, over de rotsen, springend van hot naar her? Zwemmen was in Wrens ogen compleet onlogisch. ‘Dat is gek,’ miauwde Wren dan ook. Eén van de vele gekke dingen aan deze poes. ‘Zwemmen is koud en nat!’ Ja, alleen maar nadelen. En dan zou je in deze poelen moeten zwemmen? Of de rivier? Maar die was veelst te wild! Onmogelijk. Tenminste… misschien kon Appleblossom het wel?! Dat zou ze wel willen zien. Maar het volgende aanbod van de bruine poes was veel interessanter. Leren vissen? Oh ja! Dan zou ze speciaal zijn!! Maar, jagen was voor prey hunters, niet voor cave guards zoals zij. Maar de interesse was te groot. ‘Oh ja, graag!’ Haar ogen begonnen te twinkelen en Wren stak haar kop boven het water, kijkend of er nog meer van die vissen waren die ze zelf zou kunnen vangen!

Wren kreeg kortsluiting in haar brein. Zwemmen vrijheid? Zweven? Ze kon zich alleen maar een natte vacht voorstellen. Katten zwommen niet, en zo was het. Maar ze kreeg al helemaal een lege blik in haar ogen toen de kat vertelde dat als je veel vis at en zwom je vacht erop zou aanpassen. Wat?! ‘Hoe dan?’ mauwde Wren ongelovig. ‘Word je dan net zoals de vis??’ mauwde ze ongelovig. Ze zag Appleblossom opeens voor zich met schubben als vacht en super glibberig. Wren wilde helemaal niet zo zijn! Ze zou geen vis eten, nee, nooit! De poes veranderde toen het onderwerp om te zeggen dat ze haar zou leren vissen. Wren knikte toen maar. Vangen kon altijd, dan moest Eenoog haar gevangen vis maar opeten. ‘Ja, doe dat!’ kirde Wren toen vrolijk. Ze ging aan de waterkant staan en staarde in het water, op zoek naar vissen. En opeens zag ze iets onder het water door gaan. Vis! Wren sloeg met een poot plat op het water waar de vis was. Maar ze vong niets anders dan een natte klauw en het water spette spectaculair op, zodat haar gevlekte kopje bedolven werd door een lading koud water. ‘Iek!’

Het enthousiasme van de jonge apprentice, of nee wacht to-be, was aanstekelijk. Ze was overal zo machtig erg van onder de indruk dat Appleblossom ondanks haar verlegenheid alsnog moest glimlachen. De kattin vroeg haar of je dan een vis werd en Appleblossom schudde zachtjes lachend met haar kop. Stel je voor, ze zag zichzelf al lopen met een vissenstaart. "Nee dat niet, maar het water komt.. minder erg door je vacht heen? Dus alleen de buitenkant wordt nat en de binnenkant niet." En dat was natuurlijk uiterst nuttig. Zeker als je geen kou wilde vatten. Maar Appleblossom zou alsnog geen duik nemen in de Rapids. Ze had geen doodswens. De to-be wilde in ieder geval leren vissen en Appleblossom nam weer plaats aan de waterkant. Ze stond op het punt om de beginselen uit te gaan leggen, maar Wren sloeg al op het water, zichzelf enkel een nat pak bezorgend. Appleblossom lachte zachtjes. "Wat ik je net uit wilde leggen was dat het water alles anders laat zien," miauwde de rosse kattin met een zachte glimlach, waarna ze haar poot in het water stak. Haar poot zag er ineens vreemd uit, alsof het een buiging maakte. "Zie je? Mijn poot lijkt nu wel gebroken. De vis is ergens anders dan dat je denkt."

Wren geloofde nog steeds niet echt dat als je vis at je vacht veranderde. Maar toen Appleblossom vertelde dat je buiten je vacht nat werd en binnen droog bleef.. Als een tweede laag? Veel van de katten hier rolden eerst in de modder voordat ze naar buiten gingen voor een schutkleur. Plus dat het ook warm was en droog, dus misschien was je vacht dan automatisch een beetje zo. Wren besloot uiteindelijk de poes op haar woord te geloven. Wren ging toch nooit zwemmen, dus de kleine lapjeskat knikte en ging verder met het leren van jagen op vis.
Niet dat dat zo voorspoedig ging. Het enige wat ze ving was water en daarmee bezorgde ze dat er nu druppels van haar snorharen af tuimelden. Ze schudde met haar kop, waarna ze met een wilde vacht weer naar Appleblossom keek, die de humor er wel van in zag. De poes legde uit dat de vis op een andere plek was. Wren volgde haar poot die een andere vorm kreeg in het water. ‘Heh? Hoe kan dat?’ miauwde ze verwonderd. Het was dat haar poot nu toch al nat was, waardoor ze hem naast die van Appleblossom in het water stak. Ook haar poot vervormde. Ze bracht haar kop dichterbij. Nu begreep ze dat ze vis op een andere plek was dan je dacht. ‘Maar hoe weet je dan waar hij ongeveer is? Als hij op een andere plek is! Dan… dan is het onmogelijk!’ Hoewel Appleblossom niet heel lang geleden al bewezen dat het daadwerkelijk mogelijk was. In Wrens ogen leek het nu magie.

Gelukkig had ze goede trainingen gehad in haar jeugd, waardoor ze alles van vissen wist en het ook nog eens kon uitleggen aan nieuwsgierige apprentices. Of nou ja to-be’s, maar dat kwam op hetzelfde neer. De verwondering van Wren was aanstekelijk voor Appleblossom. De jonge lapjeskat straalde energie uit, waardoor Appleblossom zichzelf ook energieker voelde worden. Het was zeer aanstekelijk, al die tomeloze energie. Appleblossom trok haar pootje het water uit en likte deze zorgvuldig droog, de verwondering van Wren in zich op nemend toen deze haar pootje ook in het water stak. Appleblossom schudde haar hoofdje iets op de woorden van Wren en stopte met zichzelf droog te likken. “Dat weet ik niet precies, alleen dat het zo is,” miauwde Appleblossom op een verontschuldigende toon. Meer kon ze er helaas niet van maken. “Maar het gebeurt altijd hetzelfde, waardoor je, als je genoeg oefent, kan weten waar de vis echt zit.” Appleblossom liet haar blik kort op de poelen glijden, maar ze waren te onrustig geweest samen. Het zou nog wel eventjes duren voordat er weer een vis hun kant op durfde te komen.

Lekker dan, wat een uitleg. “Omdat het zo is”. Dat was een reden om kittens in nesten te houden. Om kittens onwetend te houden! Ze was geen kitten meer! Ze wist het vast wel, Wren geloofde er niets van. Maar ze klemde haar kaken op elkaar en forceerde zichzelf niet in te gaan op de vreemdeling. Straks zou ze weer op haar kop krijgen van Day. Nou.. daar had ze echt geen zin in! Maar Wren vergat al snel waarom ze boos was, want Appleblossom legde uit dat het altijd hetzelfde was. Hmm, misschien wist ze het dan echt niet! En als iets altijd hetzelfde was, misschien was het dan minder onmogelijk. Wren besloot meteen de proef op de som te nemen, door haar poot in verschillende plekken het water in te steken. En ja hoor! Elke keer brak haar poot op dezelfde manier in het water. Ze knikte instemmend. ‘Oké.’ Door haar korte onderzoekje was ze ervan verzekerd dat ze nu wel vissen kon vangen. ‘Dus, hoe doe je het? Moet je gewoon je klauw op de vis slaan of… schep je hem eruit?’ Ja wist zij veel. Wrens eerste instinct was brute kracht, klauw op de vis slaan en dan ging hij vanzelf wel dood. De kleine calico was dan ook niet geleerd op de subtiele kunst van jagen. Nee, alles bij haar moest groot en wild.

Eerst leek de kattin totaal onbevredigd door haar antwoord en voor een moment voelde Appleblossom nerveuze knopen in haar maag verschijnen. Gelukkig werd de spanning vrij snel weer gebroken en kon ze opgelucht ademhalen. Gelukkig maar, de kattin werd niet boos. Ondanks dat Wren veel jonger dan zij was, zou Appleblossom nog steeds ontzettend geïntimideerd raken als de kattin boos op haar werd. Overwicht had de kleine poes niet echt. De focus van de jonge tortie ging vervolgens weer naar de vis, waarbij ze vroeg hoe Appleblossom het deed. De rosse kattin hief haar voorpoot van de grond en boog deze. "Je haakt je poot zo onder de vis.. wel met nagels eruit voor grip, en dan schep je hem uit het water." Ze bewoog haar poot om het voor te doen. "Als je het zo doet, dan heb je de vis op het land en kan deze geen kant meer op. Dan kun je hem doodbijten. Als je alleen je nagels gebruikt glijdt de vis gewoon door het water. Ze zijn erg glad en snel." Was dat zo duidelijk?

Wren luisterde naar de poes alsof het een mentor was. Want hoewel Wren een grote mond had, wilde ze wel graag leren. Ook al bleek dit een vaardigheid die totaal niet in haar straatje paste: geduld, nauwkeurigheid en snelheid. Wren was meer van ongeveer, doen voordat je dacht en ze bezat nou niet de snelste reflexen. Maar ze vond het interessant. Al helemaal omdat de katten van de tribe eigenlijk nooit op vis jaagden. Wren kopieerde dan ook de houding die Appleblossem voordeed met haar poot. Ze sloeg haar klauwen uit, waarna ze een paar keer in de lucht deed alsof ze een vis uit het water plukte. Toen ze dacht dat ze het wel door had, keek ze met ijverige blik naar de vreemde poes. ‘Oké, ik denk dat ik het snap,’ miauwde ze, waarbij ze nogmaals haar klauw door de lucht liet scheppen. Het puntje van haar tong kwam uit haar bekje terwijl ze dat deed. ‘Kan ik het nu proberen?’

_{Appleblossom zag een hele nieuwe to-be naar voren komen vanaf het moment dat ze het vissen uitlegde. De aandacht van de kattin was prompt onverdeeld op Appleblossom gericht. Was dit hoe het was om een mentor te zijn? Appleblossom had nooit een kat mogen trainen. Daar was ze altijd te stil en teruggetrokken voor geweest en uiteindelijk was ze ook vrij snel weggeweest bij Riverclan. Ze had er altijd spijt van gehad, maar terug was ze nooit meer gegaan. Ze glimlachte zachtjes naar de enthousiaste kattin naast haar en knikte. “Probeer maar, maar het is wel moeilijk hoor!” Ze wilde niet dat de kattin zich slecht ging voelen als het niet in één keer lukte.}

Wren kreeg het teken dat ze het mocht proberen. Vastbesloten knikte ze en haar blauwe ogen gingen weer naar het stille wateroppervlakte. Wren bleef doodstil zitten, haar rechterpoot al van de grond en haar klauwen ontbloot. Toen dacht ze een zilveren schittering van een vis te zien. Haar ogen werden groot. Oh! Dat was één! Ze schoot toen met haar poot naar voren en probeerde naast de vis te mikken. Maar natuurlijk kon ze het nog niet in één keer, dat zou weer veel te fantastisch worden. Nee, ze schepte alleen koud water op en ze zat bijna tot haar schouder in het water. ‘Iiieeek!’ gilde ze, waarna ze naar achter schoot en met haar natte poot schudde. Dat was helemaal niet zo leuk! Het was koud.