Shakedown

Settleddust was in een slecht humeur sinds Tallstar het kamp had verlaten. Hij had met een beschaamd kop op de gathering moeten zitten hoe Acorndust had verteld hoe hun leider weg was. Hij voelde zich beschaamd voor zijn clan, voor de chaos, voor de onduidelijkheid die in zijn clan heerste. Hij baalde gewoon van het feit dat er onduidelijkheid heerste. Hij had nu al meerdere nachten Pepperpaw in zijn nest gehad, haar troostend voor de nachtmerries die haar dromen teisterden. En Acorndust leek er niets aan te doen. Daarom had Settleddust besloten zijn oude mentor maar eens op te zoeken. Hij wilde zijn plannen weten, op zijn minst zien of de deputy (of was hij al leider?) erover nadacht wat hij nu moest doen. Settleddust zou hem kunnen helpen als het moest. Hij wist niet hoe, hij was geen senior warrior, nee, hij was nauwelijks uit de apprentice den. Maar... er moest toch iets zijn wat hij kon doen? Hij liep dan ook de leiders den in die Acorndust al langer bewoonde dan sinds Tallstar was verdwenen. ‘Acorndust?’ miauwde hij toen hij binnen kwam. Zijn ouder mentor zat in zijn den. Settleddust hield even halt en keek de grote kater even aan. Hij had eigenlijk nog niet verzonnen wat hij wilde zeggen nu hij hier eenmaal stond. Moest hij boos zijn? Ongeduldig? Nee, dat zou het vast ook niet beter maken.

+ Acorndust eerst

Hij had zichzelf teruggetrokken in zijn den voor een moment na de gathering, zodat hij zijn eigen emoties even de vrije loop kon laten gaan. Er was zoveel gebeurd in de korte tijd dat de gathering had geduurd en met alles wat er daarvoor gebeurd was had hij even een moment nodig om niet dat masker op te zetten en gewoon alles te laten gaan. Hij wilde ergens schreeuwen, vragen om antwoorden, maar wist dat het geen zin had. De gathering had een prophecy met zich meegebracht, waarvan hij geen idee had wat kon betekenen. Bij terugkomst in het kamp kwamen ze er ook nog eens achter dat Slatefur aangevallen was door Sinclaw en was zijn dochter ook nog eens nergens te bekennen geweest. Hoe een avond zoveel teweeg had kunnen brengen wist hij ook niet, maar het zorgde ervoor dat hij aan zijn limiet van controle zat. Hij merkte amper dat zijn naam genoemd werd en schrok dan ook lichtelijk toen hij Settleddust opmerkte. Hij probeerde zich meteen te herpakken en ging wat rechter zitten, terwijl hij de ander aankeek. "Is er iets?" Liet er niet nog wat aan de hand zijn.

Settleddust voelde alsof hij zijn oude mentor ergens op betrapte. Dat hij hem stoorde in... wat hij ook maar aan het doen was. Hij had het natuurlijk ook ontzettend druk, had veel aan zijn kop. Hij fronste even en kuchte even kort toen hij iets verder de den in kwam lopen. Hij ging op een afstand van hem vandaan zitten. Ja, het plan klonk goed in zijn hoofd, maar nu voelde hij zich wel een beetje ongemakkelijk. Maar hij moest toch wel normaal met de deputy kunnen spreken? Hij was immers zijn mentor geweest. Hij geloofde dat ze elkaar beter kende dan gewoon een willekeurige clangenoot. Of nou ja, dat hoopte hij in ieder geval. Hij zuchtte even, waarna hij het toch maar gewoon besloot te vragen. Hij werd gewoon zo ongelukkig om Pepperpaw zo verdrietig te zien. ‘Ik kwam hier om te vragen of je al meer wist? Hoe je Tallstar weer terug gaat krijgen..‘ miauwde hij toen toch een beetje zachtjes. Maar zijn groene ogen zochten die van zijn oude mentor op. ‘En of ik ergens mee kan helpen.’ Hij was eigenlijk nooit degene die overal zich voor aanbood, die haantje de voorste was of die super ambitieus was. Hij wilde gewoon een simpel leven, maar StarClan leek hem op ieder pad dat hij koos in de weg te zitten.

Hij hoopte maar dat er niet nog meer gebeurd was, want er was nu al zoveel te regelen en uit te zoeken. De clan wilde zekerheid, maar dat wilde hijzelf ook. Hoe kon hij anders de clan goed leiden? Gelukkig leek er voor eens niet nog wat gebeurd, maar was de andere benieuwd wat hij wilde gaan doen om Tallstar terug te krijgen. Ergens dacht hij dat het beter was dat de kater nooit terug zou komen, maar hoe kon hij dan weten dat de kater de rest van zijn levens verloren had en hij zijn eigen kon halen? Dat was gewoon niet mogelijk. "Ik weet net zoveel als jullie weten." Beantwoordde hij de eerste vraag. Of misschien zelfs minder dan sommige. "En het is eerder de vraag of de clan hem wel terug wilt dan hoe we hem terug gaan halen. Vooral als we niet eens weten waar hij is." Als hij dat wist zouden ze misschien wat kunnen regelen, dan zou hij op zijn minst met de kater kunnen gaan praten. De vraag of de ander wat kon doen liet hem een wat zwakke glimlach opzetten. Het enige wat hij van de clan verlangde was dat ze doorgingen met de dagelijkse dingen zoals altijd, de rest zou hij kunnen doen voor nu. "Voornamelijk gewoon je dagelijkse taken." Settleddust was tenslotte ook nog een van de jongere katten, dus hij ging echt niet van de ander verlangen dat hij al veel verantwoordelijkheid zou nemen.

Het antwoord van de deputy was teleurstellend. Hij knikte begrijpend. Tallstar was echt aan de noorderzon vertrokken, zonder ook maar een spoor achter te laten. En Acorndust was achtergelaten om de chaos te proberen te controleren. Toen kwam hij met het punt of ze Tallstar wel terug wilden hebben. ‘Hij moet gewoon gerechtigheid voor wat hij ons heeft aangedaan,’ antwoordde hij misschien een beetje fel erop terug. Tallstar was altijd al een aparte, maar dit had echt niemand aan zien komen en kunnen verzinnen. Hij kon ook gewoon niet bedenken waarom. Waarom zou hij hun allemaal achterlaten, waarom zou hij Pepperpaw achterlaten? ‘En voor wat hij Pep heeft aangedaan,’ voegde hij eraan toe. Nee, Tallstar was nu echt niet meer geliefd in Settleddust zijn ogen, terwijl hij zo zijn best had gedaan om de kater de voordeel van te twijfel te geven. Achteraf helemaal ongeplaatst. Hoe kon het ook. Tallstar had de code immers ook aan zijn laars gelapt. Settleddust was wel teleurgesteld dat hij niet meer kon doen. Hij wilde gewoon graag helpen, in welke manier dan ook, maar hij begreep ergens ook wel dat Acorndust hem er ook niet in mee wilde laten slepen. Hem niet ermee in kon laten slepen. Hij gaf daarom ook een stijf knikje. En nu? Kon hij verder nog wat betekenen?

Gerechtigheid voor wat Tallstar gedaan had en dan vooral wat hij Pepperpaw aangedaan had. Als Settleddust eens wist wat hij wist, dan zou hij dat gevoel alleen maar meer hebben. Pepperpaw was tenslotte niet eens Tallstar's dochter en dat was iets waar hij het met niemand in de clan nog over gehad had. "Natuurlijk moet hij boeten voor wat hij heeft gedaan door de clan te verlaten." Het was tenslotte duidelijk dat de ander niet meer terug zou kunnen komen als leader. "Maar voor we ook maar iets kunnen doen zullen we hem moeten vinden." Als hij geen antwoord van Starclan zou krijgen via Bloodpaw, dan zouden ze dat als volgende stap moeten doen. En dat nam het feit ook niet weg dat er nog wat met Sinclaw moest gebeuren. Misschien was er iets dat hij toch aan de jonge warrior over kon laten. "Ik heb Bloodpaw gevraagd om naar de moonstone te gaan en te proberen met Starclan te praten." Hij wachtte voor een moment op de reactie van Settleddust. Hij ging dit nog niet aan de rest van de clan voorleggen, want dan gaf hij hen misschien hoop en dat wilde hij niet doen. "Als ze niet tegen hem spreken..." Hij wilde die zin ergens niet afmaken voor de jonge warrior, want als er niet gesproken werd, betekende het dat ze er helemaal alleen voor zouden staan.

Acorndust scheen zijn meningen te delen. "Natuurlijk". Maar hij wist nog niet hoe natuurlijk dat zou zijn. Hij had veel respect voor Acorndust, maar Settleddust had een naar onderbuikgevoel dat het helemaal niet zo "natuurlijk" zou gaan. Tallstar was nog steeds niet terug. Iedereen wist inmiddels dat hij kwijt was. Hoe dan? Hoe kon Tallstar zo gelikt zijn om gewoon, poef, te verdwijnen. Settleddust gaf een strak knikje dat het enige wat ze konden doen hem vinden was. En misschien, heel misschien, was hij nog onschuldig. Hij hoopte het, hij bad het bij StarClan, hij wilde dat Tallstar het als één grote grap had bedoeld. ‘Hopelijk gebeurt dat dan snel,’ prevelde hij. Acorndust zij vervolgens dat hij Bloodpaw had gevraagd om met StarClan te spreken. Hij kantelde verbaasd zijn kop. Bloodpaw, niet Acefray? De oudere kater was veel meer ervaren dan de apprentice. Maar misschien was dit wel achterdocht van Acorndust, misschien vertrouwde hij Acefray niet meer, sinds hij zo close was met de verloren leider. Maar meteen daarna uitte Acorndust zijn zorgen. ‘Nee, vast wel, ze zullen wel moeten,’ miauwde hij zelfverzekerd. StarClan wist alle antwoorden. Ze zouden hun moeten helpen. Ze hadden weer een leider nodig, op de één of andere manier.

Tallstar vinden was zeker iets dat snel moest gebeuren, maar de grote vraag was waar hij was. Hij kon moeilijk warriors er opuit sturen om hem te vinden zonder te weten waar de kater ook daadwerkelijk was. Ze konden niet blindelings gaan zoeken, want hij wist dat er zo snel geen geur meer zou zijn om te volgen. "Als we wisten waar hij naartoe gegaan is zouden we hem snel kunnen vinden." Sprak hij dan ook. Als ze dat maar wisten, maar wat dan? Tallstar had voor zover hij wist nog meerdere levens, wat inhield dat hij nog steeds de leider was in naam en in Starclan's ogen, maar ze zouden dan niet verder kunnen zoals het was. Was het mogelijk om Tallstar zijn positie als leider op te laten geven? Zou dat genoeg zijn voor Starclan? Hij liet zijn blik naar Settleddust gaan toen de kater weer sprak. Dat Starclan wel moest spreken. Toch was hij nog nooit zo onzeker over iets geweest. Als Starclan wat te zeggen had zouden ze allang gekomen zijn toch? Zouden ze dan wel willen spreken met Bloodpaw? "Als ze wilden spreken zouden ze dat misschien allang gedaan hebben." Besloot hi dan ook op te merken. Tenzij Starclan ook niet wist wat te doen, maar dan zou dat in ieder geval een soort van antwoord zijn.

Settleddust zou niet graag in Acorndust zijn poten willen staan. Een deputy wiens leider gewoon zomaar was vertrokken. Wat moest je dan? Zoeken totdat je antwoorden kreeg? Een afgezant naar StarClan sturen. Ja, dat zou hij ook hebben gedaan. Ze moesten StarClan wel om antwoorden vragen. Er stonden geen regels in de Code voor wat ze nu moesten doen. Acorndust kon niet zomaar leider worden en zijn levens halen als de oude leider nog leefde, toch? En toch was Shadowclan nu zonder leider. Bloodpaw moest antwoorden eisen, anders zou Shadowclan nog langer onstabiel en kwetsbaar blijven. Iedere andere clan wist het immers, Acorndust had doodleuk op de gathering verteld wat er aan de hand was. Wat nou als ThunderClan besloot hun territorium aan te vallen. Of WindClan? Misschien wilden zij nog wel wraak voor het feit dat Tallstar RiverClan had geholpen in de oorlog om de heidevelden. Settleddust knikte dan ook maar vaag op zijn oude mentor zijn woorden. ‘Misschien test StarClan ons wel,’ miauwde hij nadenkend. Wat wilden hun voorouders hiermee bereiken? Hij had geen idee. En de prophecy die als een donkere wolk over hun heen hing viel ook niet mee. ‘Ze zullen met Bloodpaw moeten spreken als hij naar de moonstone gaat. En dan zal hij vast antwoorden krijgen. Je moet vertrouwen houden!’ Ja. Ze konden nu niet bij de pakken neer gaan zitten. Er was genoeg te doen. Hij gaf de oude kater een ferme knik, nieuwe moed schitterde in zijn ogen.

Het liefst had hij de antwoorden al gehad, maar die waren niet gekomen en een andere keuze dan de medicine cat apprentice te sturen had hij dan ook niet gehad. Hij had zelf willen gaan, maar hij was er vrij zeker van dat ze met hem niet zouden praten. Als Starclan hun aan het testen was, dan had hij er nu wel genoeg van. Toch zou hij hierna iets van een antwoord hebben en of het goed was of niet zou de volgende stap bepalen. "De vraag is voornamelijk wat voor antwoorden hij gaat krijgen." Sprak hij dan ook. Straks zouden het meer onduidelijke antwoorden zijn zoals de prophecy. "We kunnen Sinclaw ook niet met rust laten." Niet na wat ze gedaan had bij Slatefur. Maar de vraag was wat de clan zou willen dat ze deden. Hij had verschillende mogelijkheden in gedachten, maar misschien zou het het beste zijn om deze aan de clan voor te leggen en hun een keuze te laten maken. Natuurlijk zou de beslissing uiteindelijk nog steeds bij hem liggen, maar het zou niet verkeerd zijn om wat input te krijgen.

Natuurlijk konden ze niet voorspellen wat StarClan zou gaan zeggen. Konden ze dat maar doen, dan was het eindelijk eens klaar met al het gedoe. Maar zo was het niet, dus ze konden iets anders dan afwachten tot iets zou komen. Hij zou niet graag Acorndust willen zijn, helemaal niet toen hij begon te praten over Sinclaw. Hij voelde het bloed alweer in hem koken. De verrader. De zwart-witte poes had hun clan verlaten voor BloodClan, om vervolgens ook nog eens Slatefur onder de volle maan aan te vallen. Ze had vast het doel om haar te vermoorden, maar de grijze poes had het wonder boven wonder overleefd. Sinclaw handelde duidelijk buiten de code en zou ook behandeld worden als een buitenclanner als ze haar weer tegen zouden komen. De geheimen waren er eindelijk uit, Sinclaw was een monster en ze moest opgeruimd worden. Zelf de Dark Forest zou te genadig voor haar zijn. ‘Sinclaw krijgt wat ze verdiend,’ miauwde hij toen bitter. Hij kon niet voorstellen dat StarClan het zou toestaan om haar nog langer te laten leven? Hij zuchtte en keek zijn deputy aan. Hij knikte even naar hem. ‘Maar als ik verder nergens mee kan helpen, dan ga ik weer,’ miauwde hij rustig. Hij keek nog even afwachtend naar de grote kater, waarna hij weer overeind kwam.

Het was misschien zo dat ze Sinclaw niet konden laten doen wat ze wilde, maar nu ze de commander van Bloodclan was zouden ze niet te gehaast moeten handelen. Dat was dan ook de reden dat hij misschien wat afwachtend was en eerst antwoorden wilde, maar als het eenmaal zover was, dan zou hij wel actie ondernemen. Het maakte dan niet uit of hij een leven had of negen, hij was bereid om het te geven als hij daarmee Shadowclan zou kunnen helpen. Hij knikte dan ook alleen maar bij de woorden van Settleddust over Sinclaw. Sinclaw zou zeker krijgen wat ze verdiende, de vraag was alleen nog hoe. "Er is verder niks," Antwoordde hij op de laatste vraag van de warrior. Ze moesten nu wachten en wanneer Bloodpaw terug was zouden ze kunnen gaan bepalen wat te doen.

Settleddust zag wel dat de deputy, leider, welke titel hij nu ook wel meer door zijn hoofd spookte. De jonge warrior was gewoon blij dat hij niet in zijn poten stond. Maar hij wilde zijn oude mentor helpen waar hij kon. Hij had het gevoel dat die loyaliteit aan de kater die de laatste manen van zijn training voor zich had genomen sterker was dan menig andere clangenoot. Zijn opinie deerde hem en hij wilde hem, ook al trainde hij niet meer met hem, trots op hem laten kunnen zijn. Toen er verder niets was gaf hij de kater dan ook een respectvol knikje. Dit was het dan. Nu hopen dat Bloodpaw een goede boodschap van de sterren zou krijgen. Hij keerde zich om en verdween weer uit de knusse den. Een zucht rolde over zijn lippen, waarna hij weer tussen zijn clangenoten verdween.

- Settled topic uit

Hij knikte alleen nog toen Settleddust de den verliet. Een zucht verliet zijn bek en hij liet zich in zijn nest zakken. Ergens was hij opgelucht dat Settleddust niet met nog iets gekomen was, maar toch was het nu wel duidelijk dat de clan zich zorgen maakte, ook al was dat iets wat alleen maar logisch was door alles wat er gebeurd was. Hij wist dat hij waarschijnlijk toch niet in slaap zou vallen, maar veel meer dan wachten kon hij nu ook niet.


[Topic uit]