And men that laugh and weep;

Een van de weinigen die hij echt wilde spreken. En hoe toepasselijk dat hij dat hier zou doen. De den die hij van alle plekken waar hij ooit geweest was, het meest verachtte. Misschien dat de kater daarom hier zelden een nacht had gespendeerd. Altijd liever de medicine cat den betrad of de elders den. In het begin had hij zelfs nog gewoon in de warriors den geslapen alsof er niets veranderd was. Goede tijden. Maar voor dit gesprek was het de aangewezen locatie, dus zou hij haar hier spreken. Als ze zou komen. Vast wel. Ondanks alles was hij nog steeds haar trainer, haar mentor, en na alles wat er gebeurd was zou ook Wolf behoefte hebben aan een bekend gezicht. Evenals Tall dat had. Bovendien voelde de poes ook wel aan dat er informatie was die ze niet van anderen ging krijgen, maar wel van Tall. Was dat niet altijd zo geweest? Verguisd was de kater, maar ook nodig. En dat was hem altijd prima uitgekomen. Waarom zou het nu niet ook zo gaan?

- Wolfpaw

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Praten. Was dat zijn definitie hiervan? Met uitgeslagen nagels en een opgezette vacht stond ze voor de ingang van de leadersden, twijfelend of ze niet ook zijn strot maar open moest trekken. Ze wilde alleen boos zijn, dat was een emotie die ze kon verwerken, die ze om kon zetten naar actie. Rouwen, verdriet dat verschrikkelijke, teisterende schuldgevoel dat als een rat aan haar knaagde wilde ze niet. Het deed pijn, het deed zo Starclanverdomme veel pijn bij alles wat ze deed. Haar geur leek nog steeds haar neusgaten te vullen, ze dacht haar nog steeds overal te kunnen zien. En met iedere ontwikkeling, met iedere stap leek het meer alsof het zijn schuld was. Zijn plan. Wolfpaw wilde het niet geloven. Niet dat het ooit uit haar mond zou komen, maar stiekem van binnen was ze haar sukkel van een mentor en leader gaan zien als een verknipt vader figuur dat ze al zo lang miste. Misschien was dat dan ook wel de reden dat ze uiteindelijk naar binnen stapte. Haar passen waren groots en krachtig, maar toen ze oogcontact maakte kon ze de rauwe pijn in haar stem niet verbergen. "Zeg me dat je het uit kan leggen," hoewel ze het als een bevel wilde laten klinken, klonk het eerder als een smeekbede. "Alsjeblieft..."

gemaakt door kiki

Oh wat moest hij zijn best doen een grijns te onderdrukken toen de poes binnenkwam zoals een donderslag een heldere hemel openscheurt. De sfeer die in de den hing was meteen veranderd, acuut leken de muren zich bewust te zijn van de poes die voor hem stond. En Tall keek met een mengeling van trots en medelijden naar de poes voor hem. Zeker toen ze hem om een uitleg vroeg. Of naja, ongetwijfeld dat ze het niet als vraag bedoelde. Maar hij zag de vraag in haar ogen, en knikte rustig in antwoord. Was hij te vertrouwen? Naar zijn eigen idee wel. De kater was zo duidelijk geweest, altijd al. Alsof hij Shadowclan stuk wilde hebben, wat een nonsens. "Altijd," Antwoordde hij dan ook rustig, maar bleef zitten. Als ze troost wilde zou ze het zoeken, maar hij ging het niet ongevraagd geven. Deze poes had een van de sterkste warriors vermoord, misschien had hij haar wel té goed getraind. En toch. En toch die trots.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze wist bij hem nooit zo goed of ze hem nou aan stukken wilde scheuren of wilde omhelzen. Hij zat daar en ze wist dat hij een grijns op zijn gore smoel moest onderdrukken. Hij zat daar, alsof er nooit wat gebeurd was, alsof ze niet nog steeds bezig was met de klonten van haar moeders bloed uit haar vacht krijgen. Al die tijd had ze zonder enige twijfel geloofd dat hij onschuldig was, dat hij gevangengenomen en mishandeld was, dat hij gered moest worden. En zag hem nu, zijn vacht netjes verzorgd alsof hij niet had staan toekijken hoe Bloodpaw zijn kaak werd verbrijzeld en Smokebreath zijn strot eruit werd getrokken. "Altijd," en voor de rest zei hij niets. Wolfpaw liet een gefrustreerd, dreigend gegrom horen. Ze was moe, zo verdomde moe en eigenlijk wilde ze niets liever dan van hem horen dat het goed zou komen. Misschien zelfs een troostend schouder klopje, als hij dat toe zou staan. Maar ze wist beter dan dat, niets was goed meer. En wie in Starclansnaam kon zeggen of hij nog te vertrouwen was? Hij leek met Bloodclan te zijn en god, hoe graag ze het wilde geloven, wie zei dat hij haar niet ook zou verraden? "Werkte je samen met... Met mijn ma?" ze slikte, duidelijk dat ze het haar pijn deed. Maar dat wilde ze weten. Moest ze weten. Als het zijn plan was geweest... Wilde hij haar dan werkelijk dood?

gemaakt door kiki

Ze leek vol vragen te zitten, de ene dieper dan de andere, terwijl de kater zijn mond hield en het aan de poes liet om uit te vogelen welke ze als eerste wilde stellen. Het maakte hem niet uit, hij zou antwoord geven en ondertussen rustig afwachten. Tall had de tijd, meer vakantie dan hij ooit had gehad. Toch nam hij ook de moeite serieus te kijken, voor de poes voor hem was het allemaal nieuw en verwarrend, daar moest de kater respect voor hebben. Dus dat had hij, wat resulteerde in haar eerste vraag, die hem even met een schuin hoofd naar haar deden kijken. Werkte hij samen met Sin? Misschien. Niet echt. Ergens wel. Ze hielp hem. Maar was op het einde haar eigen gang gegaan, wat resulteerde in haar dood. Tall voelde zich niet echt verantwoordelijk voor wat er gebeurd was, maar was er wel treurig over. Toch dacht hij niet dat dit was wat Wolf wilde horen. "Ik heb niets tegen Shadowclan," Mauwde hij rustig, "Dit is nog steeds de clan waar ik mijn levens voor zou geven, en waar mijn beslissingen om draaien," Hij dacht even na. "Als Sinclaw er ook zo over dacht, dan werkte ik met haar samen," Maar hij wist het niet zeker, vroeg het zich af. "Maar ik ben niet boos of verrast door wat je gedaan hebt," Wel dat het gelukt was, maar hij had Wolf als apprentice gehad, hij kende haar, hij kende Sin. Misschien was dit altijd al de endgame geweest.

Onderwerp: Re: And men that laugh and weep;