Dustsucker

Hoe ouder Dustkit werd, hoe nieuwsgierig ze werd. Dat betekende echter niet dat ze moediger of wilder werd. Nee, op haar eigen, rustige manier ging ze op ontdekking. Meestal was dat in kleine beetjes, waarbij ze nooit ver van haar siblings of haar moeder ging. Nu zat ze op ongeveer een muizenlengte van het nest, haar rug naar haar moeder toegekeerd omdat ze het wel zou horen als er beweging zou komen in het nest, gebiologeerd naar een heel glanzend steentje te staren. Het was zo glimmend! Elke keer als ze het bewoog met haar voorpootje, viel het licht er op een andere manier op. Het was fascinerend.

+Dustpaw eerst

Het was al een tijd geweest sinds hij echt in de nursery was geweest. Zelf had hij er tenslotte gezeten tot hij acht manen was, maar daarna was hij er misschien nog maar een paar keer geweest. Toch had hij vernomen dat er een naamgenoot was geboren en hij was wel nieuwsgierig wie het was. Hij stapte dan ook de nursery binnen en liep op het nest af, waarvan hij vrij zeker was dat het degene met de nieuwe kittens was. Hij zag een van de kittens vlak voor het nest liggen en stapte er opaf. "Dustkit?" Vroeg hij aan de kitten, hopende dat hij meteen de goede te pakken had.

Dustkit keek geschrokken op toen ze haar naam hoorde. Met grote kittenblauwe oogjes staarde ze even naar de apprentice, waarna ze een beetje achteruit kroop tot ze met haar rug tegen haar nest zat. "..Ja?", piepte ze, bijna angstig. Waarom vroeg hij naar haar? Had ze iets fout gedaan? Als dat zo was, was het echt niet haar bedoeling geweest! Ze vond het gewoon een mooi steentje!

Misschien was het niet het beste om meteen met de naam van de kitten te beginnen, want nu leek hij haar te laten schrikken of bang te maken. Het was lastig te bepalen welke van de twee. Misschien was het dus beter om haar zijn eigen naam te geven. "Ik ben Dustpaw," Hij hoopte erop dat dat genoeg uitleg was voor waarom hij hier was. Tenslotte was haar naam de hele reden dat hij hier gekomen was.

Dustkit keek op met grote ogen naar de oudere kater toen die zich voorstelde als Dustpaw. Even was haar uitdrukking blank, voordat ze fronste en haar kopje lichtjes scheef kantelde. Huh? Was hij haar uit de toekomst misschien? Oh, wat ze met haar vacht had gedaan was echt prachtig! Maar ze moest zeker zijn voor ze ergens vanuitging. "Kom jij uijt de tshoekomsht?", vroeg ze verwonderd aan de kater. Het feit dat 1) hij er anders uitzag dan haar en 2) hij een kater was en dus onmogelijk een oudere versie van haar kon zijn, kwam niet in haar op. Ze was nog naïef en ze sprong te snel verder in haar gedachtelijn om vast te blijven steken op zulke details.

Hij kon het niet laten om kort te lachen bij de opmerking van de kitten. Misschien was zijn naam toch niet duidelijk genoeg als reden dat hij hier was. Tenslotte leek ze de verkeerde gedachte erbij te hebben. "Dat ben ik niet." Sprak hij dan ook. "Ik ben gewoon een apprentice." Ze hadden dezelfde naam, of nouja bijna. Het enige deel dat hetzelfde was, was het eerste deel, maar hij was ook ooit Dustkit. Alleen dat kon hij beter niet zeggen, want dan dacht de kitten waarschijnlijk echt dat hij van de toekomst kwam.

Dustkit pruilde wat teleurgesteld. Aw, ze had al zo gehoopt dat ze hem allerlei vragen kon stellen over de toekomst! Zoals wie haar mentor zou zijn, en hoe het met haar siblings en haar ouders ging in een paar manen. Maar het had niet mogen zijn. Het bleef echter wel heel raar dat hij bijna dezelfde naam had als zij. Was daar een reden voor, of was het toeval? Misschien was ze wel naar hem vernoemd, dat zou cool zijn! En een beetje raar ook. "Waajom jij shelfde naam?", vroeg ze dan maar, niet in staat haar nieuwsgierigheid te bedwingen. Met grote blauwe oogjes keek ze op naar de bruin met witte kater. Misschien was het ook wat raar geweest als hij haar uit de toekomst was, want hij was een kater en zij een poesje, en zij had strepen en hij had vlekken. Tenzij ze zo snel kon veranderen misschien - maar dat was een beangstigende gedachte, want ze was wel blij hoe ze was!

De nieuwsgierigheid van de kitten was bijna komisch. Vooral omdat ze niet leek te begrijpen waarom ze dezelfde naam hadden. Had ze dit zich dan nooit afgevraagd bij haar eigen vader? Die begon tenslotte ook met hetzelfde voorvoegsel. "Mijn vader heeft me deze naam gegeven net als dat jouw ouders de jouwe hebben gegeven." Probeerde hij uit te leggen. "Het is denk ik gewoon toeval dat we dezelfde naam hebben." Hij was vernoemd naar zijn overleden oom wat hij had gehoord en zij was mogelijk vernoemd naar haar vader. "Je vader heeft toch ook Dust in zijn naam?" Nu was het de vraag of de kitten dat al had beseft of niet.

Dustkit luisterde naar de oudere kater met grote blauwe kittenoogjes. Zijn woorden klonken logisch en lieten een lichtje opgaan in haar hoofd. "Oh!", mauwde ze, bijna verbaasd, toen hij zei dat haar vader ook dust had in zijn naam. Natuurlijk, nu was het duidelijk! Dustrise, Dustkit, ze was gewoon naar hem vernoemd! Het kleine poesje greens breed bij die eureka, plots supertrots op de naam die ze droeg.

Het leek erop dat de kitten nu door had wat hij bedoelde, als het antwoord iets was om bij te gaan. "Begrijp je het nu?" Besloot hij toch maar even te vragen voor de zekerheid. Zelf was hij vernoemd naar zijn oom voor zover hij het wist, ook al had hij de oud-leider van Skyclan nooit ontmoet, gezien die was omgekomen bij de brand. Als het goed is had Dustkit net zoals hem ook Skyclanbloed en zoveel waren er daar niet meer van.

Dustkit knikte opgetogen. Jup, helemaal, 100% duidelijker, kon niet duidelijker! "Das coolll!", vervolgde ze nog, met haar enthousiaste hoge kittenstemmetje, luider dan ze verwacht had dan ze zou spreken. Haar oogjes werden groot van schrik en ze keek bijna angstig om zich heen terwijl ze haar pootje over haar snuitje plaatste. Gelukkig leek niemand het erg te vinden dat ze zo luid geroepen had, waarop ze even zachtjes in zichzelf giechelde. "Oeps.", giechelde ze een beetje schuldig. In ieder geval was het geen nacht, al had ze noch steeds wat oortjes pijn kunnen doen.

Hij kon het niet helpen om kort te grinniken bij haar uitbarsting. Natuurlijk was het iets dat cool was. Je had namelijk niet elke dag dat er clangenoten waren met dezelfde naam, maar dat maakte het toch wel een beetje speciaal. Dustkit was misschien wat luid geweest, maar hij ging er vanuit dat niemand het erg had gevonden. "Het is inderdaad cool dat we dezelfde naam hebben." En Dustkit's vader had ook nog hetzelfde voorvoegsel. Gelukkig zouden ze als warriors wel allemaal verschillende achtervoegsels hebben, want anders werd het nog lastig om hen te onderscheiden.

Dustkit knikte enthousiast, nu even bang om haar mondje opnieuw open te doen en opnieuw veel te luid te roepen. Soms had ze haar eigen enthousiasme niet helemaal onder controle, dat was haar al verschillende keren gezegd - misschien moest ze proberen er wat meer op te letten. Even was ze stil, terwijl ze nadacht. "Jij was ook ooit Dustkit?", vroeg ze toen plotseling, toen de gedachte bij haar opkwam. Ooit was hij ook net zo klein als haar, en zie hem nu! Zou zij later ook zo groot en sterk worden?

Ooit was hij ook Dustkit inderdaad, ook al was hij het tot best wel laat geweest. Hij was pas acht manen geweest toen hij apprentice werd. "Ooit was ik dat ook inderdaad, ook al is dat nog niet zo lang geleden." Hij was tenslotte nog niet eens warrior. "En snel genoeg zal jij ook Dustpaw zijn." Waarschijnlijk had hij dan zelf al een warriornaam tegen die tijd tenzij er weer wat ging gebeuren met hem waardoor dat ook nog verder uitgesteld moest worden zoals het moment dat hij apprentice was geworden was geweest.