A lonely heart that can't be tamed.

Nog één maan. Nog één maan en dan zou ze apprentice worden. Haar maag begon al samen te trekken bij dat idee. Ze was al een paar manen verder sinds haar geboorte en nog steeds had ze niet veel zelfvertrouwen. Er waren natuurlijk katten waar ze zich goed bij voelde, maar één blik van Sunkit en ze kroop alweer terug in haar schulp. Dan wilde ze zich het liefste onder een hoopje mos verbergen en nooit meer tevoorschijn komen. Het idee dat ze interactie moest hebben met haar denmates zodra ze apprentice werd, boezemde haar meer angst in dan ze lief had. En dan kreeg ze een mentor. Zou het een zuurpruim zijn? Ze draaide met haar oortjes en beet kort op de binnenkanten van haar wangen. Wat zou ze doen als ze een zuurpruim als mentor had? Waarschijnlijk zo zenuwachtig zijn dat ze niks meer ging onthouden. Ze keek kort naar haar pootjes terwijl de paniek al oprees in haar borstkas. Ze wilde dat ze zelfvertrouwen zou hebben, zoals haar zusje en zoals Sunkit. Ze wilde niet gemeen zijn, maar wel dat ze gewoon katten op kon zoeken om mee te praten en van zich af kon bijten wanneer de situatie dat van haar vereiste. Ze knipperde met haar ogen om de opkomende tranen tegen te gaan en keek op toen ze pootstappen hoorde. Ze voelde een brok in haar keel en probeerde deze weg te slikken. Daarna probeerde ze om vastberadenheid op te wekken. Ze zou op de kitten afstappen. Ze herkende de kitten als Driftingkit. Hij was jonger dan haar, dus het zou echt een enorme afknapper zijn als ze hier te veel angst voor had. Oké, daar ging ze dan. 3…2…1… “H-Hi D-D-Driftingkit,” bracht ze stamelend uit.

+ Eerste post voor Driftingkit

Met snelle passen trippelde hij de den binnen. Hij had wat tijd buiten de nursery gespendeerd, wat rondjes rennen... Wat oefeningen doen. Sterker worden, beter worden. Dingen testen, pijlen, bekijken. Hij mocht dan wel niet de slimste of grootste zijn, hij was sterk. Nja, nu misschien nog niet zo heel sterk, maar sterk in vergelijking met andere kittens! En dat was iets dat goed voor hem was. Nuja, hij was op weg naar zijn nest, daar zou hij zijn favoriete mosbal halen om mee te spelen! Hehe. Hij werd echter al snel tegen gehouden door een goudkleurige poes. Deze sprak hem aan. Hm? Waarom zo twijfelachtig? Hij hield absurd halt en keek haar even licht vragend aan, waarna hij zachtjes begon te lachen. "Hallo Emberkit! Heb je het koud? als je het koud hebt kan je beter in je nest blijven! Straks word je nog ziek en ik denk niet dat de queens dat fijn zouden vinden... Denk ik..." hij had het daar eigenlijk nog niet over gehad met mama... En dus was hij daar niet zo zeker van... So... "Of ze vinden het toch ok... Ik weet het eigenlijk niet zo heel zeker," hij vernauwde zijn oogjes wat, een nadenkende frons op zijn gezicht. Wat zou het zijn?

Emberkit trok kort en verbaasd met haar oortje toen Driftingkit aan haar vroeg of ze het soms koud had. Toen besefte ze zich waarom hij dat gevraagd had en voelde ze zich warm worden onder haar pels. Great. Nu dacht hij ook nog dat ze het koud had! Maar ja… Wat had ze eigenlijk liever? Dat hij had geraden dat ze zich ongemakkelijk voelde of dat hij maar giste dat ze het koud had? Misschien was die tweede optie dan wel beter, al had Emberkit gedacht dat Driftingkit haar wel beter zou kennen dan dat. But then again, zo veel gesprekken hadden ze de afgelopen periode nu ook weer niet gehad. Zijn giswerk zorgde er echter wel voor dat ze iets meer ontspande; er kon zelfs een kleine giechel vanaf toen ze hem een bedenkelijk gezicht zag trekken over de vraag die hij aan zichzelf gesteld had. “Ik denk dat niemand het echt oké vindt als een kat ziek wordt, Driftingkit,” zei ze op een lachende toon tegen hem. Zijn onbeholpen houding liet haar al ietsje meer op haar gemak voelen. “Ik ben niet ziek. Ik…” Ze trok kort met haar oortjes. Zou het dom zijn als ze toegaf dat ze verlegen was geweest voor hoe hij zou reageren? Aan de andere kant had het bij Ardentpaw wel geholpen om erover te praten. Hij had haar in elk geval niet stom gevonden. “Ik was gewoon een beetje verlegen om naar je toe te g-gaan.” Het laatste kwam er weer stotterend uit en ietwat verlegen keek Emberkit naar haar pootjes. Oh jee. Had ze het nu verpest door dat toe te geven?

Emberkit moest giechelen om zijn acties, zijn woorden. Dat was goed! Hij glimlachte daarom ook enthousiast terug naar haar. Jup, dat was veel beter dan stotteren, niet? Ze verklaarde dat niemand het oké zou vinden als een kat ziek zou zijn... Nou, hij had zijn twijfels hoor! "Ben je dat honderdtwintig percent zeker? Want... ik bedoel... Zonder zieken hebben de medicine cats geen werk! Stel je voor dat niemand ziek word! Dan zouden Rousebell en Waterpaw helemaal geen werk hebben en dan kunnen ze.... Tja... Geen werk doen!" Hij wist eigenlijk helemaal niet wat een medicine cat deed. VIel het allemaal maar onder zieken of was er meer? Toen het rossige poesje echter verder praatte, keek hij alert op. Hij wachtte af op wat ze zei. Ze was niet ziek! "Oh! Dat is goed!" zoals ze dus had gezegd, katten hadden het liever als er geen zieken waren! Soms.. Dan... Toch? Ja! De ander vervolgde echter woorden en even kantelde het jonge mannetje zijn kopje wat, een kleine glimlach speelde op zijn lippen. "Je hoeft helemaal niet verlegen te zijn gekkie!" zei hij terwijl hij haar een lichte por gaf. "Kom! WIl je iets spelen? Of wil je liever even wandelen? Praten? De elders gaan bezoeken? Oh! Wil je misschien verhalen verzinnen!? We kunnen de queens vragen om bloempjes en plantjes en de nesten ermee versieren als je wilt? Of we kunnen onze jachttechnieken testen op een mosbal!" Het enthousiasme droop van zijn stem af terwijl hij rechtop sprong en bij elk woord hernieuwde energie vond om het zo expressief mogelijk te brengen.

Onderwerp: Re: A lonely heart that can't be tamed.