Back in the water

Settledpaw sprong behendig van eilandje naar eilandje. Als apprentice werd dit al meteen erin gedramd. Inmiddels was het moeras in Settledpaws brein gegrafeerd. Meestal leerde je als apprentice op de harde manier als je een sprong nam. Dan zat je vastgezogen in het moeras en moest je door je mentor eruit getrokken worden. Maar Settledpaw was die tijd lang voorbij. Hij was nu bijna warrior en door het moeras bewegen was basis. Toch was het natuurlijk niet zijn favoriete bezigheid. Het duurde een eeuwigheid voordat je de modder tussen je klauwen vandaag had en modder op je buikvacht was ook nooit een pretje. Maar Settledpaw sprong door, omdat hij zin had in makkelijke prooi. Zodra hij het moeras ook binnen kwam zetten werd hij begroet door luid gekwaak. Settledpaw grinnikte en zag al snel zijn eerste slachtoffer. Maar al voor hij in de jachthouding kon zakken, sprong de kikker geschrokken weg door aanstormende pootstappen. Settledpaw keek geschrokken op. Maar het was Beechpaw maar. Een glimlach kwam op zijn gezicht toen hij de poes zag waar hij niet lang geleden een succesvolle jacht mee had gehad. ‘Hey!’ miauwde hij opgetogen in begroeting, de kikker die onder het water verdween allang vergeten.

- @Beechpaw eerst

Het moeras bleef een minder fijne plek voor haar. Het was niet dat ze het erg vond om vies te worden, maar hoe het altijd aan haar vacht bleef plakken was minder fijn. Ze probeerde dan ook de diepe stukken te vermijden, zodat niet haar hele vacht eronder zou zitten en alleen haar poten en buik. Ze stapte dan ook wat luid door het moeras heen, niet echt op aan het letten dat ze stil was, tenslotte was het niet echt alsof ze hier was om te jagen. Plots hoorde ze een plons niet al te ver bij haar vandaan, maar het was niet een hele grote, dus waarschijnlijk was het een kikker ofzo geweest. Niet dat het haar uitmaakte, maar vrijwel direct erna merkte ze Settledpaw op. "Hey," Begroette ze hem terug. "Dat was niet jouw kikker toch?" Anders had ze misschien toch wat beter op moeten letten.

Settledpaw werd terug begroet en hij glimlachte terug naar de apprentice. Hij zou haar niet meteen een vriendin noemen, maar ze konden het prima met elkaar vinden. Bovendien was ze de dochter van zijn mentor, dus hij wist niet precies wat hun relatie was. Toch, ze waren clangenoten, ze deden normaal tegen elkaar. De poes vroeg of het niet zijn kikker was die weg was gesprongen. Eigenlijk wel, maar ja, daar konden ze niets meer aan doen. Settledpaw haalde zijn schouders op. ‘Ik kan wel een nieuwe vangen,’ miauwde hij optimistisch. Hij keek de jongere apprentice nieuwsgierig aan. ‘En wat doe jij hier?’ miauwde hij vervolgens. Niet een ideaal plekje voor langharige katten als hij. Modder had een manier om diep in je vacht te gaan zitten.

Het was dus wel de kikker geweest die Settledpaw wilde vangen, maar hij vertelde haar dat hij wel een nieuwe kon vangen. Bij de volgende vraag bleef ze kort stil, want wat deed ze hier eigenlijk? De modder kleefde aan haar lange vacht en het was niet echt prettig als je het haar vroeg. "Geen idee eigenlijk." Gaf ze dan ook eerlijk toe. "En ik kan ook niet zeggen dat het hier aangenaam is." Ze schudde een van haar poten wat om wat modder eraf te proberen te krijgen, maar natuurlijk lukte dat niet echt.

Settledpaw zwiepte zijn staart bij de korte stilte die viel. Toen miauwde de poes dat ze geen idee had. Settledpaw lachte kort en keek de poes vragend aan. Wat was er toch met al die ShadowClanners die een hekel hadden aan een beetje modder? Hij was degene met het minste ShadowClan bloed van ze allemaal en leek zich het meest thuis te voelen in het moeras. ‘Nou ja, we moeten het ermee doen,’ miauwde hij met een schouderophaal. En de modder droogde vanzelf op en dan was het een kwestie van het eraf wassen. Hij zag nog een wanhopige poging van Beechpaw om de modder van haar poten af te schudden. ‘Al kan ik me voorstellen dat het met zo’n lange vacht geen pretje is,’ snorde hij plagend.

De modder was zeker niet fijn, maar als ze het wilde vermijden kon ze dat doen met het halve Shadowclangebied als je het haar vroeg. "Ik kan ook moeilijk het halve gebied gaan vermijden." Sprak ze met een glimlach. "En het gaat er ooit wel uit." Het was niet alsof ze het echt erg vond dat haar vacht vies was. Ze liet haar blik kort rondgaan voor ze ze weer op Settledpaw liet rusten. "Was je aan het jagen?" Het kon ook gewoon toeval zijn dat hij de kikker had willen vangen en niet echt op jacht was, maar ze kon het altijd vragen.

Daar had ze een punt. Leren mee te leven, dat was de enige oplossing. Settledpaw snorde en knikte. Haar volgende opmerking was ook wel leuk, ze zei dat het er wel uit ging. Pretlichtjes kwamen in Settledpaw ogen toen ze dat zei. Zijn staart kwam wat overeind. ‘Ja, goed punt,’ miauwde hij een beetje afwezig, terwijl hij de grond onder haar scande. Plassen, modder. Perfect! Met kwajongensogen keek hij weer op toen de poes vroeg of hij aan het jagen was. Hij knikte wat afwezig. ‘Je weet wel, die kikker,’ miauwde hij, terugslaand op de kikker die Beechpaw per ongeluk had weggejaagd. ‘Die sprong weg-’ begon de kater toen hij een stapje naar voren zette en met zijn poot naar een plas wees. ‘ongeveer-’ Bijna nu, hij was er bijna. Nog even keek hij op naar de bruine poes, waarna hij vervolgens met zijn beide voorpoten in de plas sloeg waardoor modderig water omhoog kwam. ‘Hier!’ Settledpaw kreeg zelf ook een lading, maar hij hoopte dat de poes haar vachtje ook een douche kreeg. Want je weet wel, het gaat er ooit wel uit.

Ze keek afwachtend naar Settledpaw met wat hij bedoelde. Ze had half een vermoeden wat er ging gebeuren, maar de bevestiging maakte het niet beter, want een laag van het vieze water kwam over haar heen. Toch deinsde ze er niet van terug en haalde haar eigen poot door het water heen om deze richting Settledpaw te gooien. Tenslotte zou ze dan niet de enige zijn die vies was. Ze spande haar spieren nu aan, klaar om op de andere apprentice te springen en zo hopelijk hem de modder in te kunnen krijgen. Als de ander een moddergevecht wilde kon hij het krijgen.

Beechpaw leek de uitdaging aan te gaan. Ze was geen meisje die iel of bah zou zeggen, want hij kreeg meteen de volle laag terug. Settledpaw kneep eerst zijn ogen dicht toen een laag water over zijn kop kwam. Spugend en knipperend keek hij weer op naar de langharige apprentice, die klaar stond om hem ieder moment kopje onder te duwen. Ja, no way! Settledpaw grijnsde en zakte iets door zijn poten. Challenge accepted! Settledpaw maakte een schijnbeweging opzij, waarna hij omhoog sprong om weer pal voor haar in de plas te springen.

Als de ander dacht dat ze zich zomaar gewonnen zou geven, dan had hij het toch echt mis. Ze zette zich dan ook schrap toen de ander naar haar toekwam en in de plas sprong. Ze haalde haar poot door het water heen en schepte wat omhoog in de richting van Settledpaw. Alleen voor ze nog een lading die kant uit kon gooien klonk er plots een schreeuw en ze verstijfde, haar oren gespitst. Die schreeuw leek voor nu het enige te zijn en ze had geen idee wat het was geweest. "Wat was dat?" Vroeg ze dan ook aan de kater, terwijl ze haar blik in de richting van waar het geluid vandaan was gekomen hield. Ze merkte daardoor ook op dat haar zicht belemmerd werd door mist dat plotseling ontstaan was en ze had werkelijk geen idee of ze wat zag in de verte of dat het haar verbeelding was.

Settledpaw kreeg een lading over zich heen, vlak voordat er een luide schreeuw ergens vandaan kwam. Als hij niet zo nat was van de modder, zou hij twee keer zo groot zijn geworden door vacht die omhoog was komen te staan. Settledpaw stond al niet bekend dat hij een hele grote held was, dus zijn ogen werden groot en hij keek verschrikt om zich heen. ‘Ik hoorde het ook,’ miauwde Settledpaw, zijn stem gejaagd. Ja, ze waren dus niet gek. Beiden hadden iets gehoord. En opeens was hun zicht beperkt. De mist trok op en het gezichtsveld werd vaag tussen de bomen. Dat kon er ook nog wel eens bij. Het had geklonken als.. een kat? ‘Was het een kat?’ miauwde hij toen onzeker. Oh StarClan, misschien had iemand we hulp nodig!

Ze was niet zeker of het geluid van een kat was geweest, maar het leek er wel sterk op. Als ze niet nat was geweest stonden haar nekharen nu wel overeind, maar dat was niet het geval dus ze liet haar blik rondgaan, hopende dat ze iets kon zien, maar ze zag niks. "Het kan een kat geweest zijn," Sprak ze dan ook en liet haar blik rusten op de richting waar het geluid vandaan was gekomen. "We kunnen gaan kijken wat het was?" Vroeg ze wat onzeker. Als Settledpaw niet wilde gaan was ze er ook blij genoeg mee om hier te blijven of zelfs terug te gaan naar het kamp.

Settledpaw zag de onzekerheid in haar ogen. Zijn gezicht was ook betrokken en hij leek wit weg te trekken. Hij had helemaal geen zin om erheen te gaan. Niemand schreeuwde zo om niets toch? Maar wat als diegene in gevaar was, dan zouden ze moeten helpen. Het zou een kat kunnen zijn, zei Beechpaw. Ja, ja dat kon. Ze vroeg of ze zouden kijken. Settledpaw keek de poes een seconde aan, en knikte daarna. Hij wilde niet een bangerik lijken. ‘Oké. Ja, laten we kijken,’ miauwde hij zacht. Zijn groene ogen tuurden door de mist, waarna hij zijn bek opende om de lucht te proeven. Hij rook in elk geval geen bloed, dat was iets. Hij begon door de modder richting het geluid te lopen, maar hij bleef dichtbij Beechpaw.

Waarom had ze ook alweer voorgesteld om te gaan kijken wat het was? Ze was dan misschien niet een om snel ergens van terug te deinzen, maar ze hadden er ook voor kunnen kiezen om helemaal niet naar de bron van het geluid te gaan. Ze knikte nogmaals, meer voor haarzelf dan voor Settledpaw. Ze probeerde de lucht te ruiken en gelukkig leek er geen bloed te zijn, maar wat was er dan dat voor zoiets gezorgd kon hebben? "Enig idee wat het kan zijn?" Ze hadden het er al over gehad, maar ze wilde gewoon wat afleiding, terwijl ze door de modder heen ploeterden.

Settledpaw sprong achter de apprentice aan. Hij slikte nog een keer nerveus. Hij was niet echt de held. Nee, meer een held op zachte, wollen sokken. Hij hield zich dan ook een beetje schuil schuin achter Beechpaw. Hij zwiepte een keer met zijn staart, waarna hij langzaam door sloop. De poes vroeg of hij een idee had wat het kon zijn. Het was vreemd, er hingen geen vreemde geuren in de lucht, geen dingen die vijandig konden zijn. Hij haalde lichtjes zijn schouders op. ‘Spelende apprentices? Boze warriors? Het kan alles zijn,’ mompelde hij zachtjes. Ja, natuurlijk was hij meteen uit gegaan van het ergste, want zo'n doemdenken was hij nou eenmaal.

Ze hoopte er maar op dat het gewoon het geluid was geweest van spelende apprentices ofzo. Dat zou het zoveel beter maken dan andere dingen die door haar kop heen gingen. Settledpaw leek ook niet echt op zijn gemak te zijn terwijl ze dichter naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen gingen. Ze konden nu nog terug, zou dat niet beter zijn? Maar wat als er iets was dat hun hulp nodig zou hebben? Ze slikte nogmaals en stapte toch maar door. Haar blik ondertussen strak vooruit gericht. "Ik hoop maar dat het dat is." Sprak ze nog wel. Misschien kwamen ze wel helemaal niks tegen en was er niks meer te zien, dat zou helemaal mooi zijn.

Settledpaw volgde de pluizige poes op de voet. Ze had haar blik vooruit gericht, terwijl Settledpaw er huiverig naast liep. Hij wist het maar niet. Maar nog steeds was er geen duidelijke geur. Alleen een enkele, vage schreeuw had hen doen opkijken en richting die kant op begon te wandelen. En eenmaal in een open plek aangekomen zagen ze niets. Geen sporen, misschien wat opgeschudde ondergrond, maar verder leek het alsof er niemand was. Settledpaw keek verbaasd in het rond. Misschien waren het inderdaad maar, domme jonge apprentices geweest die waren geschrokken van iets. Settledpaw keek wat verdwaasd in de ronte. ‘Niets?’ sprak hij toen uiteindelijk schouderophalend. Misschien was het maar een gek toeval dat er een schreeuw was en daarna de mist was opgetrokken. Of misschien was er toch iets bovennatuurlijks waar ze beiden niets van wisten.

Tot haar verbazing kwamen ze aan bij een open plek waarvan ze had verwacht wel wat te vinden, maar er was niks. Geen kat, geen prooi of wat dan ook. Helemaal niks. "Lijkt erop." Antwoordde ze dan ook wat onzeker bij Settledpaw's opmerking. Hoe kon er niks zijn, terwijl er toch echt een geluid was geweest? Of was het hun verbeelding geweest door de mist? Waren ze te veel op hun hoede geweest erdoor? "Misschien was het toch niks." Sprak ze dan ook. Alleen hoe dat kon was haar zeker niet duidelijk. "Was het toch onze verbeelding?" Want de grond die wat opgeschud lag, kon ook van wat anders zijn geweest of zelfs van een andere keer.

Settledpaw was heel erg in de war. Waarom was er niets? Waarom hadden ze een schreeuw gehoord en waarom was de mist opgetrokken? Was dit gewoon één of andere zieke grap van StarClan, want dan was het niet grappig! Beechpaw leek ook helemaal in de war te zijn. Een frons lag op Settledpaw zijn gezicht en hij draaide in de rondte, zijn oren als radars heen en weer en verwoed probeerde hij iets in de lucht te proeven. Maar de mist maakte het lastig. De haren lagen nog steeds niet plat op zijn rug en hij voelde zich niet prettig. ‘Maar we hoorden het allebei?’ mompelde hij zachtjes. Hij keek nog eens in het rond. ‘Laten we maar snel terug naar kamp gaan. En dan.. dan zien we morgen wel weer.’ Ja, wat moesten ze anders? Hij zuchtte en keek de grote poes verwachtingsvol aan.