Back in the water

Dat was wel waar, ze hadden het allebei gehoord, dus de kans dat ze het zich ingebeeld hadden was toch wel klein. "We hoorden het allebei inderdaad." Sprak ze dan ook, een frons op haar gelaat. Hoe kon dit zo zijn? Maar ze wist dat de kans klein was dat ze hier nu echt een antwoord zouden gaan krijgen. Er was tenslotte niks waar ze vanuit zouden kunnen gaan dat er iets gebeurd was naast de schreeuw die ze gehoord hadden. "Dat is misschien wel beter." Zei ze, terwijl ze zachtjes knikte. Misschien konden ze morgen nog wel wat vinden, maar ze betwijfelde het. Maar misschien waren ze niet de enigen die het gehoord hadden en wist iemand in het kamp meer. "Misschien heeft iemand anders in het kamp het ook wel gehoord." Voegde ze er dan ook nog aan toe.

Settledpaw zweerde dat hij niet gek was, maar waarom leek het dan zo? Zijn plan om terug te gaan werd wel in acht genomen en Beechpaw leek ermee in te stemmen en ze stelde ook nog voor dat er in het kamp misschien nog iemand anders was die het gehoord kon hebben. Wie wist kwamen ze nog wel iemand tegen. Hij hoopte maar dat ze ook niet in de maling waren genomen. ‘Laten we dat doen!’ opperde hij dan ook gejaagd. Hij zette als eerste richting in het kamp, zijn tempo versnelde met de pas. Hij vond het maar niets. En hij was ook niet echt de dappere dodo, dus dan maar snel terug naar huis. Hij keek nog even achterom. Volgde Beechpaw, of was de oorzaak van het geluid teruggekomen?

Settledpaw leek het wel eens te zijn met haar redenatie en zette dan ook al snel de eerste stappen weg van de plek. Snel volgde ze zelf ook, want ze had er niet zoveel zin in om hier in haar eentje te blijven staan. Straks kwam wat hier geweest was alsnog terug of iets dergelijks. Ze merkte dat Settledpaw zijn pas steeds meer versnelde naarmate ze verder weg van de plek kwamen. Ze versnelde haar pas dan ook tot ze weer naast hem was. "Heb je haast?" Ze kon het niet helpen om hem die vraag te stellen. Tenslotte was hij wel heel snel terug naar het kamp aan het gaan nu.

Haast? Natuurlijk had hij haast. Hij vond het maar niets. Hij wilde thuis zijn, in zijn nest liggen en hier nooit meer over nadenken. ‘Ja,’ antwoordde hij dan ook simpel. Gelukkig gingen ze nu eindelijk naar huis. Hij versnelde zijn pas nog een tandje. Het kamp kwam snel in zicht en hij dook de doorntunnel in. Hij zou snel met de andere apprentices overleggen gaan praten. Maar overal leek het rustig. Geen gewonde katten, geen gejaagde gesprekken. Nee, het was normaal. Hij draaide een keer om zijn as. Vreemd... Hij keek Beechpaw weer aan. ‘Niets aan de hand,’ miauwde hij toen. Hij was er zelf wel een beetje aan. Wat was dat geluid dan geweest?

Een kort antwoord was alles dat ze kreeg, maar ze kon het ook wel begrijpen. Tenslotte wisten ze niet wat het geweest was en hopelijk waren ze in het kamp veilig en zou daar een antwoord komen. Toch bleek al snel genoeg dat er niks aan de hand leek te zijn in het kamp, het was er rustig en niemand leek van slag te zijn. "Is er echt niemand anders die hetzelfde gehoord heeft?" Vroeg ze dan ook wat onzeker aan Settledpaw. Hadden ze het zich toch maar ingebeeld? Nee, dat kon niet. Dan zou de grond ook niet zo aangedaan zijn geweest. Maar wat was het dan wel geweest. "Misschien is het beter als we het gewoon proberen te vergeten." Dat leek haar wel het beste om te doen. Als ze het kon vergeten tenminste.

Settledpaw keek naar de ander aan. Ze waren nog steeds een beetje in de war, maar ze stelde voor om het maar te vergeten. Hij knikte. Dat leek hem het beste. Maar hij wist dat het nog wel even in zijn hoofd rond zou spoken. Misschien moest hij morgen maar even teruggaan naar de plek waar hij het had gehoord. Hij schudde zijn pels en knikte een keer naar de poes. ‘Nou Beech, het was weer.. leuk?’ miauwde hij toen met een ongemakkelijk lachje. Hij wuifde met zijn staart. Misschien moest hij maar even kalmeren. Hij zou Viperpaw wel even opzoeken, om te kijken of die het misschien had gehoord. ‘Ik zie je later,’ miauwde hij, waarna hij omkeerde en richting de apprentice den liep.

- Topic uit

Het vergeten zou zeker niet makkelijk worden, maar misschien was het wel beter om te doen. Hoe moeilijk het ook ging zijn. Ze knikte kort bij de woorden van Settleddust. Echt leuk zou ze het misschien niet helemaal noemen, maar het begin was dat zeker wel geweest. Ze herinnerde zich ineens weer hoe Settleddust haar vacht vies had gemaakt in het moeras. "De volgende keer zal ik je vacht nog viezer maken." Beloofde ze dan ook voor ze zich wegdraaide van de kater en een plek opzocht waar ze haar vacht zou kunnen wassen.


[Topic uit]