We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Dus nu was ze zijn partner in crime? Het was ook niet alsof ze zoals haar vader was en heel eerlijk had ze wel ergere dingen gedaan dan dit. Een verhaal verzinnen voor de clan was niks vergeleken met wat ze met Bloodpaw had gedaan. Maar dat ging ze Inkmask niet vertellen. "Partner in crime, huh?" Sprak ze dan ook met een glimlach. "Dat klinkt niet verkeerd." Ze was al even niemand's partner in crime geweest, dus waarom niet opnieuw beginnen nu? "Ben je klaar om terug te gaan?" Of zou hem dat nog niet lukken? Dan zouden ze misschien nog wat langer moeten wachten, maar op een gegeven moment zou er iemand mogelijk wel komen zoeken naar hun of er zou iemand per ongeluk langs kunnen komen.
Zijn partner in crime, zo had hij haar zojuist genoemd. Al had hij wel meerdere partners in crime gehad, dit zou niet echt anders voor hem zijn. En daarbij, dit was gewoon een leugentje om bestwil. Dit was niet zo dramatisch dat de hele clan daarmee in de problemen mee zou gaan komen of iets in die trant. ”Partner in crime, huh?” sprak ze tegen hem met een glimlach, waarop hij haar met een brede grijns aan keek en even knikte. Yes, partner in crime. ”Ben je klaar om terug te gaan?” Hij kwam voorzichtig overeind, het draaide al een heel stuk minder, morgen zou hij vast wel weer de oude zijn. ”Yes, als we het een beetje rustig aan doen dan moet het wel goedkomen. En zo niet dan trek ik aan de bel.” sprak hij met een schaapachtig glimlachje tegen de jongere poes
Dat was goed, want ergens wilde ze zelf wel weer in beweging gaan komen. Tenslotte zorgde lang stilzitten ervoor dat je je nog wel eens stijf kon voelen. Ze kwam dan ook overeind en strekte haar poten voorzichtig wat voor ze naar Inkspots toe liep om te kijken hoe het bij hem zou gaan. Het zou niet al te ver terug naar het kamp zijn, maar als hij al niet eens overeind zou kunnen komen, dan zouden ze nergens komen. Toch leek het erop dat hij in ieder geval overeind kwam, dus begon ze de eerste stappen naar het kamp te zetten. Ze wierp nog wel een blik over haar schouder om te zien of Inkspots zonder al te veel problemen zou volgen.
Goed, helemaal 100 was hij nog niet, maar het zou langzaam maar zeker vast wel beter worden op de terugweg. En de duizligheid was bijna helemaal weg, dat was ook een goed teken toch? Anders was het toch wel een stuk erger geweest dan dat hij in eerste instantie gedacht had dat het zou zijn. Toch begonnen ze rustig te lopen, Beech voor hem om de weg richting het kamp te leiden. Hij vond het allemaal prima. Zolang er uiteindelijk maar niks hiervan achter zou blijven, want dan had hij een groter probleem dan dat ze gedacht hadden. Maar goed. Het zou vast goedkomen, het zou allemaal wel op zijn pootjes landen. En dan kon hij gewoon verder gaan met zijn leven zoals het altijd zou zijn. Hij wiebelde soms wel iets bij eendeel van de grond die oneven was, maar voor de rest? Zou het vast wel goed moeten komen. Even een goede nachtrust en daarna zou het gewoon wel weer oke zijn en zou hij weer naar iedereen toe kunnen gaan om iedereen te gaan ergeren. "Oke, wat is erger? Voor altijd duizelig zijn of voor altijd een raar geluid in je oren horen?" Hey, hij moest toch ergens over praten in de hoop dat afleiding zou gaan helpen met zijn evenwicht bewaren -natuurlijk niet maar hij kon hopen-
Zijn vraag deed haar blik kort naar hem toegaan, zich afvragende of hij die vraag stelde doordat hij beide mee aan het maken was of dat het om een andere reden was. Toch richtte ze haar blik al snel weer naar voren en keek ze wat bedenkelijk. "Ik denk dat ik gek zou worden van beide." Gaf ze eerlijk toe, maar wat was erger? Voor duizeligheid kon je met een beetje geluk je ogen nog sluiten, maar voor het geluid was er waarschijnlijk geen oplossing. "Maar ik denk dat een raar geluid erger is." Ook al was je ogen constant sluiten ook niet het beste om te doen. "Wat denk je zelf?" Ze was niet de enige die deze vraag ging beantwoorden.
De poes keek voor een moment even naar hem toen hij zijn vraag stelde. Wat? Een gesprek voeren met goede hypothetische vragen was een goede manier voor hem om bij de les te blijven. Alleen maar slim om zich niet te focussen op het gedraai. "Ik denk dat ik gek zou worden van beide." klonk er van de poes af. Goh! Dat was het hele ding van die vraag. Daarom was het ook interessant om te peilen wat andere katten het beste vonden. "Maar ik denk dat een raar geluid erger is." klonk er van de poes af, waarop Ink even nadacht voor zichzelf. Hmm. Misschien. "Wat denk je zelf?" Hij grinnikte even en dacht even diep na. Voor beiden waren voor- en nadelen te bedenken, maar of er iets was wat hij liever wilde.. "Ik denk dat ik voor het gekke geluid zou gaan. Als warrior duizelig jagen of vechten is erg nadelig, terwijl je op je reuk kan vertrouwen om te jagen." sprak hij met een zachte glimlach. "En ik denk dat je aan een geluid eerder gewend raakt dan duizelig zijn." sprak hij met een resoluut knikje.
Duizeligheid met jagen en vechten was niet handig nee, maar het maakte je misschien voor gevechten juist wel onvoorspelbaar. "Het kan je voor gevechten onvoorspelbaar maken." Of je raakte niks, maar dat waren maar details. Kon je aan een irritant geluid echt gewend raken? Als het eigenlijk altijd aanwezig was misschien wel, maar het kon je juist ook heel erg afleiden. Beide was gewoon irritant, dat was een feit. "Misschien is dat zo, maar ik zou zeggen dat een geluid eerder afleidt dan duizeligheid." Duizeligheid was hopelijk nog wel wat aan te doen, maar aan geluid dat er zonder reden was kon je meestal niks doen.
Onderwerp: Re: Glassy sky 
di 29 sep 2020 - 17:35
