We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Met de dagen die voorbij gingen leek haar buik alleen maar te groeien en eerlijk waar had ze daar ondertussen wel genoeg van. Naar haar mening was het nu wel groot genoeg, want veel groter en het zou haar in de weg gaan zitten met haar dagelijkse bezigheden. Niet dat het nu al lastig was om mee om te gaan, maar ze zag zeker al op tegen de laatste dagen voor de kittens er zouden zijn. Hoe zou ze dan kunnen doen wat ze wilde? Of zouden ze juist wat vroeg komen zodat ze daar niet heel veel last van zou hebben? Ze had letterlijk geen idee. De lucht was vrij donker met wolken en ze was er vrij zeker van dat het later zou gaan regenen, maar voor nu kon ze nog proberen wat te vangen. Ze opende haar bek dan ook iets om de geuren van de omgeving goed in zich op te nemen, hopende een prooi snel te vinden.
Hij liep simpeltjes door het territorium heen, iets wat je hem wel vaker zag doen. Hij vond het niet erg om door het territorium te lopen-- zolang hij maar niet in de modder hoefde te gaan. Daar kon hij totaal niet tegen. Modder op zijn vacht?? Dat was echt een no-go voor hem. Hij kon niet wachten tot de drogere tijd weer zou komen en zelfs de marshlands minder vochtig waren, dan had je pas een blije Inkspots. Stof van de aarde vond hij niet zo erg, want dat was gewoon oké om te wassen. Daar was hij zo snel klaar mee, daar hoefde hij niet zoveel moeite voor te doen als dus bijvoorbeeld modder. Hij verkoos droge aarde vele malen meer dan de modder die er op de grond lag. De donkere lucht gaf hem echter al aan dat het binnenkort zou gaan regenen en daarmee zou er meer modder gaan ontstaan. Verschrikkelijk, hij wilde dat de regen even heel erg snel weg zou gaan, dan hoefde hij er niet mee te dealen, danku. Hij was net bezig met een muis achterna te gaan, tot zijn aandacht getrokken werd door een andere kat, waardoor hij lomp, heerlijk lomp, ten val kwam met een "Oof-" Wat charmant, maar goed hij hoefde deze kat niet te imponeren of te versieren. Want hij herkende haar, Beechresin. En met Acorndust z'n kinderen wilde hij dus niet iets gaan doen, hij wilde niet de deputy achter zijn staart aan rennen. Dat wilde hij er niet op gaan gokken. "Niet doorvertellen dat dit is gebeurt." sprak hij met een onhandig glimlachje terwijl hij nog half beduusd op de grond lag.
Ze was gefocust geweest op de geuren om haar heen, waardoor ze kort werd opgeschrikt door een plof vlak bij haar. Haar haren stonden overeind, terwijl ze zich omdraaide en naar de kater keek die de smakker gemaakt had. Naar haar mening lag hij wat onnozel op de grond en ze kon het dan ook niet helpen om kort wat ongemakkelijk te lachen. Tenslotte had hij haar nog steeds laten schrikken en dat verbergen ging zeker niet makkelijk lukken. Ze dwong in ieder geval haar vacht om plat te liggen, zodat ze er niet meer extra groot uit zag en stapte op de kater af. "Ik zal dit niemand vertellen." Sprak ze met deze keer een echte lach. "Als je niemand verteld dat je me hiermee hebt laten schrikken." Dan waren ze quitte wat haar betrof en hoefden ze hier ook nooit weer over te spreken. Het enige jammere was dat de ander nu waarschijnlijk alle prooi had weggejaagd, maar dat was niet anders. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze terug kwam naar het kamp zonder iets gevangen te hebben de laatste dagen.
De poes schrikte overeind toen hij met een plof naast haar belandde. Vallen was nou niet echt het fijnste om te doen en bij menig andere poes had hij een opmerking gemaakt zoals 'ik ben letterlijk voor je gevallen' of iets in die trant, maar Beechresin had al een kater, het was immers niet voor niets dat ze drachtig was. Wie de vader was wist hij niet, al was hij wel zeer geïnteresseerd in wie dat zou kunnen zijn. Hij had niet eens een vermoeden en daardoor was hij wel heel erg geïnteresseerd in wie het zou kunnen zijn. Al was dit niet de manier geweest waarop hij naar de poes zou willen gaan. Wat hij echter minder vond was het feit dat de poes wat ongemakkelijk begon te lachen. Hey! Dit was gewoon een ongelukje en dat kon iedereen overkomen ja! "Ik zal dit niemand vertellen." klonk er met een lach van de poes af toen ze dichterbij was gekomen. Gelukkig maar, want dat was toch echt geen aantrekkelijk ding aan een kater als ze vielen op de grond omdat ze niet helemaal goed hadden nagedacht. Hij kon het er niets anders van maken. "Als je niemand verteld dat je me hiermee hebt laten schrikken." Nou, dat was nog eens een deal die hij kon maken! Dat was een deal die hij echt niet voorbij kon laten gaan, eerlijk. "Klinkt als de beste deal die ik ooit heb gemaakt in m'n leven." Sprak hij met een grijnsje tegen de poes, het was geen leugen, de meeste deals gingen over simpele dingen of een weddenschapjes. Dus daarmee vergeleken was dit wel een super goede deal voor hem om te maken. Hij krabbelde langzaam overeind en voelde even lichte duizeligheid toen hij helemaal overeind stond, waardoor hij even lichtjes met zijn kopje schudde. "Jeetje, zo'n harde klap heb ik denk ik nog nooit gemaakt." Sprak hij even met een lachje tegen de poes voor hem.
Gelukkig leek de ander al snel in te gaan met haar voorstel, wat betekende dat ze het gewoon achter zich konden laten en dat niemand behalve hun hier ooit achter hoefde te komen. Ze merkte alleen wel toen de kater opstond dat de klap die hij gemaakt had misschien toch wat hard was geweest en dat gaf hij zelf ook toe. "Gaat het?" Vroeg ze dan ook, terwijl ze dichter naar hem toestapte voor het geval Inkspots ineens besloot om om te vallen of iets dergelijks. Als ze een medicine cat moest halen, dan zou het misschien een beetje ongemakkelijk worden, maar als het nodig was zou ze het wel kunnen. Alleen zou ze dan uit moeten leggen wat er gebeurd was en dan zou ze haar woord al moeten verbreken. "Als het niet gaat moet je eerlijk zijn." Dan zou ze hem altijd terug kunnen helpen naar het kamp.
Het was een deal die voor hen beide hielp. Hij zou niet gezien worden als die gekke kater die over zijn eigen poten struikelde en niemand zou weten dat zij was geschrokken van het feit dat hij was gevallen. Het was gelukkig wel een keer wat anders dan uitgelachen worden. Kon hij toch een keer iemand laten schrikken. Was toch weer een soort achievement die hij kon bewaren voor zichzelf hij had Beechresin laten schrikken en dat was natuurlijk iets wat niet al te vaak gebeurde, anders vroeg ze niet aan hem om dat stil te houden. "Gaat het?" klonk het van de poes af terwijl ze dichterbij stapte. Hij schudde even een keer met zijn hoofd om het gevoel van zich af te schudden. "Ja hoor, denk ik. Ik moet gewoon eventjes rustig aan doen. Ik ben zo weer tip-top in orde." sprak hij met een grinnik tegen de poes. Hoopte hij tenminste, want hij zag het niet zitten om met een draaierige kop in de medicine cat den te liggen puur omdat hij was gevallen. "Als het niet gaat moet je eerlijk zijn." klonk er van de poes af, waarop hij even naar de poes glimlachte. "Het gaat zo vast wel weg." sprak hij even terwijl hij even zijn ogen kort stijf dicht deed, geen idee of het zou helpen maar hij kon het altijd proberen niet waar? "En zo niet, dan heb ik heldhaftig gevochten met één of ander dier of kat, dit is niet door mezelf gebeurd." sprak hij met een grinnik tegen de andere poes. Anders klonk dat dus toch echt niet stoer.
De ander bleef maar zeggen dat het vast zo wel ging, dus wat onzeker bleef ze op een afstandje staan, hopende dat Inkspots dit goed in kon schatten. Anders zou ze mogelijk nog iemand erbij moeten halen of hem terug moeten helpen naar het kamp. Bij zijn laatste woorden moest ze toch wel lachen. Ze kon het al voor zich zien hoe ze een verhaal moesten verzinnen om te verklaren waarom Inkspots duizelig was. "We zullen met een goed verhaal komen mocht het nodig zijn." Sprak ze dan ook. Terwijl de kater probeerde bij te komen van de klap ging ze zelf zitten en wachtte tot hij een poging zou doen om op te staan. Als ze daarbij zou moeten helpen zou hij het vanzelf wel aangeven. "Als je hulp nodig hebt met opstaan moet je het zeggen." Ook al betwijfelde ze of hij snel een poging zou doen.
Beech bleef op een beetje onzekere afstand van hem staan. Alsof ze niet wist of ze hem gewoon maar moest laten of dat ze hem moest helpen. Die afstand was waarschijnlijk op dit moment wel de beste afstand die ze kon nemen van hem, want hij wist ook nog niet echt wat hij nodig had op dit moment. Misschien had hij het juist wel nodig, maar hij hoopte het van niet. Hij geloofde het ook nog niet echt dat hij het nodig had. Hij zou het wel zien eigenlijk. Misschien kwam het goed en anders kon hij altijd nog een keer om hulp vragen van de andere warrior. ”We zullen met een goed verhaal komen mocht het nodig zijn.” sprak de poes tegen hem, waarop hij even instemmend knikte tegen de ander. Dat was zeker nodig, anders hadden ze een probleem en zouden ze het zo zien. ”Ik… wilde een prooi uit de lucht halen ofzo.” Sprak hij even met een bedenkelijk gezichtje tegen de andere poes. Dat klonk al beter dan over zijn eigen poten struikelen. ”Als je hulp nodig hebt met opstaan moet je het zeggen.” klonk er van de poes af en hij knikte even in dank naar de poes. Hij hoopte dat hij dat niet nodig zou gaan hebben in ieder geval. ”Ik blijf voorlopig even zo.” Sprak hij even met een lichte grinnik tegen de ander. Dan zou het vast vanzelf wel even wegtrekken.
Ze konden vast wel iets bedenken dat geloofwaardig was, maar toch hoopte ze dat het gewoon goed zou gaan en ze dat dus niet nodig zouden hebben. Toen hij dan ook aangaf wel even te blijven liggen voor nu maakte ze haarzelf wat gemakkelijker door te gaan zitten. Ze bewoog wel wat heen en weer, want het ging niet altijd even makkelijk meer nu voor ze de goede positie had gevonden, maar eenmaal ze dat had gevonden liet ze haar blik weer afwachtend naar de kater gaan. "Een prooi uit de lucht halen kan werken, maar we kunnen er altijd verder over nadenken wanneer het nodig is." Zolang ze hem niet direct zou kunnen helpen zou ze hier alleen maar kunnen zitten en wachten. Ze begon dan ook rustig haar vacht te wassen, want veel anders had ze niet te doen.
De jongere poes ging gewoon lekker rustig zitten toen hij sprak dat hij ook gewoon eventjes lekker bleef liggen. Gewoon voor de zekerheid, weet je wel? Was altijd beter om even voor de zekerheid dingen te doen dan uiteindelijk erachter komen dat het veel ernstiger was omdat hij zoveel haast had. Soms had hij ook echt haast en overhaaste hij dingen, maar dit zeker niet. Dit was iets wat zelfs hij niet kon overhaasten. Maar goed, dat zou de poes waarschijnlijk ook wel begrijpen, toch? "Een prooi uit de lucht halen kan werken, maar we kunnen er altijd verder over nadenken wanneer het nodig is." klonk er van de poes af, waarop hij even knipperde. Dat klonk logisch maar... waar gingen ze anders over praten! En ze moesten natuurlijk ook wel gelijke verhalen hebben, anders gingen katten het merken dat er iets heel anders was gebeurd dan dat hij een prooi uit de lucht had gehaald. Nee, dat was niets. Hij moest wel een goede reputatie behouden he?? Katten moesten niet gaan denken dat deze charmante kater ook opeens zo oncharmant kon zijn. Nope. "Waarom denken we het niet nu gewoon uit? We gaan allebei voorlopig, denk ik en hoop ik, nergens heen. Of wil je liever praten over een ander specifiek onderwerp?" sprak hij met een charmante, plagerige grijns tegen de poes. Hey, hij kon over veel meer dingen praten hoor.
Hij wilde serieus nu wat bedenken? Misschien was het ook wel een goed teken ergens dat hij tenminste nog na wilde denken over iets. En als ze eerlijk was waren er genoeg onderwerpen waar ze het niet over wilde hebben, dus nam ze maar genoegen met dit. "Ik denk dat je reputatie belangrijker is om te redden dan een ander gesprek." Haar eigen reputatie interesseerde haar geen lor, maar als de kater zoveel om zijn eigen gaf, dan zou ze op zijn minst moeite doen om hem te helpen. "Dus enige andere ideeën?" Hij mocht tenslotte wel wat moeite doen om een verhaal te maken. Natuurlijk had ze zelf wel een paar ideeën, maar ze zou hem eerst met iets laten komen.
De poes leek niet te willen praten over andere onderwerpen. Aww, en dat terwijl er nog veel andere onderwerpen waren waar hij het liefste over wilde gaan praten? Zoals: wie was de vader van haar kittens? Waar had ze de specifieke kater ontmoet? Wist haar vader wie de vader van haar kittens waren? Natuurlijk waren alle vragen gericht op wat hij niet wist en wat hem zo erg interesseerde, maar de poes leek toch voor de saaie optie te gaan: de optie van een verhaal verzinnen die ze konden ophangen aan de rest van de Clan mochten ze er achter komen dat hij nog steeds duizelig was en de medicine cat erbij gehaald moest worden. ”Ik denk dat je reputatie belangrijker is om te redden dan een ander gesprek.” klonk er dan ook van de poes af, waarop hij zachtjes grinnikte. Dat was natuurlijk wel waar. Ze moesten niet hebben dat zijn mooie, perfecte reputatie verpest werd door zo’n stom verhaaltje. Hij moest wel een beetje de held zijn, of een badboy. Veel poezen, of katers, hadden een ding voor badboys. Hij kon best een badboy zijn als hij dat wilde hoor, wacht maar af. ”Dus enige andere ideeën?” klonk er van de poes af, waarop hij even na dacht en zichzelf even wat meer comfortabel maakte op de grond. Hoe meer hij bij de grond lag, hoe beter niet waar? Hij ging niet helemaal plat liggen hoor, dat was weer zo overdreven en dramatisch. Al zou hij dat juist doen bij bepaalde katten, maar bij Beech ging het zeker weten niet werken. Dat kon hij al van te voren wel inschatten. ”Misschien kwam er een vogel naar beneden om prooi te stelen, probeerde ik het tegen te houden, maar was het te laat?” sprak hij even bedenkelijk tegen de poes. Maar eigenlijk wilde hij ook wel horen hoe creatief de poes zelf was, als hij heel erg heerlijk was. ”Jij nog ideeën? Dan kunnen we kijken wat er het beste bij past.” Kijk hoe slim hij dat even terug speelde naar haar he?
Een vogel? Wat voor een dacht hij dan te kunnen gebruiken hiervoor? Want de meeste vogels waren niet groot genoeg om daarvoor te zorgen. Maar het was mogelijk als ze de juiste vogel zouden kiezen. Voor ze hier wat over kon zeggen kwam de vraag of ze zelf een idee had. Ze liet haar blik naar boven gaan, bedenkende wat ervoor kan zorgen dat de kater mogelijk last van zijn kop kon hebben. Natuurlijk waren er genoeg dennenbomen in de buurt, dus dat bracht haar op een idee. "We kunnen doen dat er een dennenappel uit een van de bomen gevallen is op je kop?" Dat was tenminste nog iets dat logisch was, ook al klonk het misschien niet heel heldhaftig. "Het klinkt alleen niet heel heldhaftig." Mogelijk kon ze nog iets anders bedenken, maar daar zou ze nog even over na moeten denken.
Goed hij was dan niet de beste er in om goede excuses te verzinnen, maar daar was hij ook gewoon niet voor gemaakt! Hij was gemaakt voor het flirten en het soepel zijn, maar zijn ego verdedigen door een ongelukje die hij had gehad? Nee, dat ging hem dus niet lukken! Dus hij moest dan maar gaan hopen dat Beechresin wel iets kon verzinnen wat beter kon zijn dan wat hij had bedacht. Al had hij geen idee hoe de creativiteit was van de poes. ”We kunnen doen dat er een dennenappel uit een van de bomen gevallen is op je kop?” klonk er van de poes af, waarop hij even knipperde en naar boven keek. Het was wel een idee ja, misschien wel iets wat logischer was dan een vogel die hem aangevlogen was. Hey hij had al een keer een boze uil op hem gehad hoor! Die konden aardig gemeen zijn. ”Het klinkt alleen niet heel heldhaftig.” Maar dat was dan wel weer heel erg waar. Het was verre van heldhaftig. ”Alsnog beter dan zeggen dat ik over mijn eigen poten ben gestruikeld.” sprak hij met een flauw glimlachje tegen de poes. Dan was het meer een soort ongeluk waar hij niks aan had kunnen doen. ”Maar als het iets heldhaftigs is, dan is dat wel zeker pluspunten. Dus als we nog iets kunnen verzinnen zou het wel heel gaaf zijn.” sprak hij met een zachte grinnik in zijn stem. Of ze waren dingen aan het verzinnen die helemaal niet nodig waren.
Het was een reële situatie om een dennenappel te gebruiken, maar misschien was het leuker om iets heldhaftigers te bedenken, alleen wat? Het moest wel geloofd worden tenslotte als ze het gingen gebruiken. "Hm, iets heldhaftigs is lastig om geloofwaardig te maken." Sprak ze wel. Toch ging ze nadenken, misschien als Inkspots iets had proberen te redden zou het heldhaftig zijn, maar wat? Ze deed zelf meestal maar wat, dus ze dacht niet dat ze echt iets heldhaftigs makkelijk zou kunnen bedenken. "Wat valt er allemaal onder heldhaftig zijn?" Vroeg ze dan ook uiteindelijk. Als ze dat precies wist, dan kon ze mogelijk wat bedenken.
Ja het was een logische redenatie dit, maar het moest iets mooiers zijn. Iets wat zijn ego nog een beetje streelde ook. Dus iets heldhaftigs zou heel chill zijn, iets waardoor hij in goed daglicht gezet werd in plaats van ‘ongelukje’, nee dat was toch niet leuk! Hij wilde iets hebben wat leuk was, maar ook leuk voor hem laat maar zeggen. Niet iets leuks waar alleen de clan om kon gaan lachen ofzo, snap je? ”Hm, iets heldhaftigs is lastig om geloofwaardig te maken.” klonk er van de poes af, waarop hij met zijn oren draaide. Er moest vast wel iets in die heldere kop van haar ronddwalen toch? Hij wist namelijk niet hoe goed zijn hoofd op dit moment te vertrouwen was om heel erg eerlijk te zijn. ”Wat valt er allemaal onder heldhaftig zijn?” klonk er vervolgens van de poes af, waarop hij even na dacht en een poot tegen zijn kin aan legde. ”Hmmm…” sprak hij even nadenkend. Lag er aan waarvoor hij heldhaftig wilde zijn. ”Anderen redden? Iets wegjagen? Iemand beschermen?” sprak hij even nadenkend. Dat waren meestal wel dingen die als heldhaftig werden gezien toch?
Hij noemde inderdaad de dingen op die heldhaftig zouden klinken, maar twee van die dingen zou ze zelf bij nodig zijn en ze was niet van plan om haar eigen reputatie te laten gaan hiervoor, dus zou er maar een ding overblijven. "Iets wegjagen?" Sprak ze bedenkelijk. Er was zoveel dat ze konden wegjagen dan. Alleen het moest weer niet te overdreven zijn om het geloofwaardig te houden. "Het is in ieder geval vrij koud, dus er zou wat honger gehad kunnen hebben." Maar dan kwamen ze misschien toch weer bij de vogel terug, ook al zou een ander dier ook kunnen, maar welke? Want er moest nu ook weer niet meteen een zoektocht ernaar opgesteld worden, omdat het niet zou bestaan.
Goed hij wist ook wel dat het misschien een beetje mission impossible was. Maar zo bondde ze ook een beetje met elkaar weet je wel?? Een beetje dingen samen verzinnen, die hoogswaarschijnlijk niet eens nodig waren! Maar weet je, samen denken kon soms al een hele hoop doen en wie weet kwam er wel iets meer uit. Niet op de vieze manier. Niet op de romantische manier, hij wist wel beter dan achter een drachtige poes aan te gaan. ”Iets wegjagen?” klonk er bedenkelijk. Oh?? Had ze een plan? Wie weet had ze echt een ziek goed plan, hij was wel in om haar wat complimenten te geven als hij heel erg eerlijk was. ”Het is in ieder geval vrij koud, dus er zou wat honger gehad kunnen hebben.” Hij knikte even instemmend, maar er waren natuurlijk limieten naar hoe ver ze het verhaal konden stretchen. Vossen, dassen en dat soort dingen moesten niet gebruikt worden… maar wel iets wat ook honger zou kunnen hebben maar geen ramp was als dat in het territorium rond zou gaan lopen. ”Dus we zoeken een roofdier, die niet erg gezocht wordt als we het vermelden.” Sprak hij met een knikje van zijn hoofd, misschien om het wat meer duidelijk te maken dan anders. ”Een marter?” vroeg hij even nadenkend. Zou dat iets zijn waardoor er geen rumoer zou gaan komen in het kamp?
Ze knikte bij zijn woorden, want ze had geen zin dat katten gingen zoeken en er dan achterkwamen dat er helemaal geen geur van het dier te vinden is. "Een marter zou kunnen werken, het zijn ook niet al te grote dieren en vrij snel, dus waarschijnlijk nie de moeite waard om te zoeken." Als roofvogels hier vaker voorkwamen, dan hadden ze dat kunnen gebruiken, maar dat was niet zo. "Zullen we dan een marter gebruiken als het nodig is?" Want als hij gewoon zou kunnen lopen zonder iets te laten merken, dan zouden ze dit hele verhaal niet eens nodig hebben.
Kijk, hun plan moest natuurlijk wel waterdicht zijn. Gewoon voor het geval dat weet je wel. Hij moest geen poessie zijn natuurlijk. ”Een marter zou kunnen werken, het zijn ook niet al te grote dieren en vrij snel, dus waarschijnlijk nie de moeite waard om te zoeken.” klonk er van de poes af, waarop Ink even instemmend knikte. Kijk! Dat was dan weer een goed idee van hem geweest niet waar? Hij kon nog wel wat verzinnen hoor, zelfs met dat beduusde kopje van hem. ”Zullen we dan een marter gebruiken als het nodig is?” Hij knikte kalm – hij wilde niet te heftig knikken voor het geval dat het alleen maar erger werd – ”Dat klinkt als een plan, partner.” sprak hij met een zachte grinnik. ”Dan ben je nu officieel mijn partner in crime.” vervolgde hij met een geamuseerde glimlach tegen de poes. Hey, samen beetje verhaaltjes verzinnen voor de clan was nou niet bepaald heel erg braaf zoals haar vader, dus een partner in crime klonk dan alleen maar goed in zijn koppie.
Onderwerp: Glassy sky 
vr 20 dec 2019 - 21:57
