He didn't look very happy

"I guess we all turn out the same"

Bitter. Even stak ze haar tong wat uit haar mond. Ze had helemaal geen zin om te drinken of te eten. Net zoals een paar maanden geleden, toen ze net van haar kinderen was bevallen.... Ja... Kinderen. Even zuchtte ze, een actie die aan haar longen stak. Ze had er geen zin in vandaag, zoals ze er gisteren geen zin in had... En zoals ze er morgen geen zin in zou hebben. Even slofte ze verder het terrein over. Abysshowl was niet bij haar. De enigste persoon die haar nog kon laten glimlachen. Het deed pijn. Waarom was ze hier nog? Niks in Windclan maakte haar gelukkig. Ze had hier geen familie, ze had hier niemand. Buiten Abby natuurlijk. Even ging ze zitten, waarna ze haarzelf opkrulde in het lange gras. Hopende, ergens, dat iets haar zou nemen. Ze was niks meer dan een hoopje opgebrand hout. Lelijk en vergaan. Er was niks meer aan te verbeteren, niks meer aan te veranderen. Het was te laat, teveel. Ze wilde dat het allemaal stopte, dat ze kon rusten... Voor eeuwig.

Ze wilde alleen zijn, alleen met haar miserabele gedachten. Misschien bracht het wel een goed idee met zich mee. Ze zuchtte even en voelde de pijn dieper trekken in haar botten. Ze mistte Oceanstar zo erg, haar moeder. Waarom was ze zo vroeg heen gegaan? Even slikte ze, ze vroeg zich af of haar dode kind zich bij haar moeder had gevoegd of juist nooit had bestaan. De kitten had een vurige rode pels gehad, herinnerde ze zich nog... Maar of het een poesje of een katertje was geweest wist ze niet. Even zuchtte ze, ze was stijf. Ze had duidelijk honger, maar de leegte van haar maag was een bekend iets waar ze lichte troost in kon vinden. Zou ze ooit uit deze rouw komen? Toen iemand haar naam uitsprak, keek ze niet eens op. Ze zuchtte enkel en krulde zichzelf wat meer op. Ze blokkeerde de geuren van buiten af met haar rossige staart. Ze had deze langzaam over haar neus en gezicht gelegd, een poging om de buitenwereld van haar af te duwen.

De aanwezigheid van de ander stoorde haar mateloos. Het liet haar haren prikken, haar pijnlijke schouders knelden er nog meer van. Kon hij nergens anders heen gaan? Haar snorharen trilden even waarna ze haar staart wat van haar kopje haalde. Ze was nog steeds mooi, was ze altijd van nature geweest. Slank en vrouwelijk, fijn tot in de puntjes... Maar zelfs de mooiste kat zou er verschrikkelijk uit zien als de zelfzorg er niet inzat. Ze gromde even zachtjes en staarde kort naar de gestreepte pels verderop. Stagstorm. "Ga weg," mopperde ze zacht en hees naar de ander toe. Het vuur was uit haar stem gevallen en as had plaats gevonden op haar stembanden.

Blablabla. Nee, dat was niet zo. Het was er lelijk en verdord, net als haar. Het was leafbare. Er was niks om naar uit te kijken, er was nooit iets om naar uit te kijken. "Het is leafbare, alle bloemen zijn verwelkt, er is enkel onkruid," zei ze star tegen de ander. Dit waren feiten. Er was niks moois hier, geen uitzicht om van te genieten of wat dan ook. De ander was maar iets uit zijn duim aan het zuigen om hier te blijven. Hij was ook meteen naar haar toe gestapt, hij kon haar negeren, maar dat had hij niet gedaan. Dus dat vertelde haar dat hij hier voor meer was dan alleen het uitzicht.

Wat haar punt was? "Ik heb helemaal geen punt. Het enigste wat ik wil is je zoveel lastig vallen tot je weg gaat," en dat was haar talent. Ze kon zo lastig zijn dat iedereen van haar weg ging... Maar binnenkort zou ze zelf weg gaan, in het hartje van leafbare. Dan was ze zeker van haar stuk, dan zou ze uiteindelijk sterven van onderkoeling of een tekort aan voeding. Alleen en koud, wat ze wel verdiende. Ze snoof even en drukte haarzelf wat meer overeind. Als hij niet weg ging, ging zij wel. Ze was te moe van dit alles om iets deftigs te doen.

Hij deed niks. Hij zat daar maar. Even liet ze een lage, scheurende grom horen. Eentje die haar keel veel pijn bezorgde. Ugh. Waarom was heel deze clan zo? Ze haatte het zo. Waarom was ze hier nu nog? Met een zwiep van haar staart draaide ze zich om en begon ze weg te trippelen, een pas die sloom was. Er zat geen kracht in haar heupen of schouders, ze was moe van alles. Zo ook voelden haar ogen zwaar en tolde het blik voor haar kijkers. Alles was een waas, een nachtmerrie. Was dit wel echt? Ze zuchtte even beverig. Haar hele leven leek wel een waas te zijn. Een hele boze, vieze waas. Een hele grote grap. Ze was niks meer dan een mislukking die hier niet hoorde. Ze hoorde hier niet eens. De enigste reden dat ze bestond was om de dochter van Lurkingshade te zijn, maar die was dood. En haar moeder? Starclan mocht weten wie die was. Iemand die haar verlaten had, haar voor dood had achtergelaten. Net als Oceanstar. Natuurlijk verkoos je bloed over een domme band, dat was enkel natuurlijk... Waarom had ze ooit gedacht dat de grijze poes echt om haar gaf? Was ze dan echt zo dom geweest?
Doordat ze zo diep in haar gedachten was verzonken, had de moor runner helemaal geen oog gehad voor haar omgeving. Het had maar een seconde geduurd, een stap, voordat de oude roesten val neer klapte rond haar linkerteentjes. Ze schoot wel meteen omhoog, krijsende van de pijn die door haar poot sudderde. Wel meteen begon ze als een worm over de grond te kronkelen en wild heen en weer te spartelen in een poging om haar poot vrij te krijgen van het ijzeren monster. Het brandde, het brandde zoveel! Hijgend sudderde ze over de grond terwijl ze een hopeloos waankreet liet glippen over haar lippen.

Ze zit vast in een oude (illegale) konijnenval. Mochten mensen willen weten wat het +/- is dan stuur ik dit graag door via dms