This is ours now. [FINISHED]

Een zachte zucht verliet haar lippen nadat ze de laatste teek had verwijderd. Eindelijk! Ze was al zeker een kwartier bezig met al die teken te verwijderen. En de elders leken geen zin te hebben om verhaaltjes te vertellen; de helft was tijdens het verwijderen in slaap gevallen. Saai! Rainpaw had veel respect voor de elders, maar ze had toch wel gehoopt dat ze iets zouden vertellen. Over de reis of over iets anders. Rainpaw hoopte dat ze ooit op een speciale patrouille door Butterstar gestuurd zou worden om naar de bergen te gaan. Ze had al veel gehoord over de bergen en ze wilde graag dat stukje territorium verkennen. Ze vond het jammer dat ze niet eerder was geboren. Misschien ondergingen de Clans weer een nieuwe natuurramp waardoor ze weer samen moesten gaan leven in de bergen. Ze snapte dat de Clans gescheiden moesten blijven volgens StarClan en dat er bepaalde regels waren waar ze aan moesten voldoen, maar honestly, wat hadden ze aan al dat vechten en dat geruzie? Ze had van haar moeder gehoord dat er enkele doden waren gevallen na het laatste gevecht tussen WindClan en RiverClan en Rainpaw snapte gewoon niet waarom. Ze wist ook niet of ze zou kunnen deelnemen aan een gevecht als ze daar katten zou zien die ze eerder had ontmoet en met wie ze het goed kon vinden, al vereiste haar Clan dat wel van haar. Rainpaw rende het kamp uit en rende in de richting van the Heatherfields, het gedeelte dat ze overgenomen hadden van WindClan. Een vage geur van WindClan hing nog rond, maar de sterke geur van RiverClan had het al bijna volledig overgenomen. Het bloed was opgedroogd en weggewassen door de regen, maar de gemengde geuren van WindClan en RiverClan toonde aan dat er weldegelijk een gevecht had plaatsgevonden. Ze werd opgeschrikt door pootstappen en zonder dat ze er eigenlijk over nadacht, zei ze over haar schouder tegen diegene: “Wat een doodzonde is het toch eigenlijk, niet?”

Het was nog steeds niet helemaal tot haar doorgedrongen wie er achter haar stond. In gedachten beleefde ze het gevecht alsof ze er zelf bij was geweest. Ze rook vage hinten van WindClan en RiverClan, vermengd met de geur van bloed en zag kluwen vachten op haar netvlies uit elkaar getrokken worden, klauwen die sporen achterlieten op de lichamen van katten. Toen kwam ze weer terug in het heden, rook ze de geur van de kat achter zich en schrok ze op uit haar negatieve gedachtenwenteling. “Ja, maar…” Ze draaide zich om en zag dat de warrior Icecream achter haar stond. Ze kromp kort ineen. Het leek niet zo lang geleden gebeurd te zijn dat ze met Shrimpkit had staan praten in de nursery, het hebbend over de veilige terugkeer van haar zusje. En nu stond ze tegenover de kat die het misschien wel het moeilijkste van allemaal had – samen met de siblings van Crabkit dan – dat de kitten verloren was geraakt. “Ik vind het heel erg voor je,” zei ze zachtjes. Ze kwam een paar stappen dichterbij en keek hem verdrietig aan. “Als ik ergens mee kan helpen om haar terug te vinden, dan doe ik dat. Ik heb het immers aan Shrimpkit beloofd.” Ze had ook beloofd dat ze Crabkit weer veilig en wel terug zouden vinden. Nu kon ze alleen maar hopen dat dat geen valse belofte was geweest.

Even begreep Rainpaw niet helemaal waar Icecream het over had, maar toen besefte zij zich dat ze flarden had opgevangen van katten die het hadden over het BloodClankamp. En opeens wist Rainpaw weer waarom het zo moeilijk werd om een patrouille uit te voeren: BloodClanners hadden Ravenkit en Crabkit meegenomen. De kans dat ze terug zouden komen, was vrij klein. Rainpaw nam even een moment om de katten tot in haar diepste ziel te haten, maar ze wist dat dat niets zou uithalen. “Misschien kan Butterstar een patrouille opstellen van de grootste en dapperste katten en kunnen die naar het BloodClankamp gaan?” Ze keek Icecream bedenkelijk aan. “Of paar snelle en sluwe katten die het kamp in de gaten kunnen houden om te zien waar Crabkit en Ravenkit zich precies bevinden?” Ze wist zo snel ook niet welk idee ze dan moest geven. “Denk je… denk je dat ze Crabkit en Ravenkit op gaan leiden tot één van hun?” Waarom zouden ze anders kittens stelen van een andere Clan? Zouden Ravenkit en Crabkit vergeten wie ze ooit waren, vergeten welke achtergrond ze hadden? Die gedachte was pijnlijk en Rainpaw slikte haar zorgen weg. Nee, ze wilde daar niet bij stilstaan. Nu niet, nooit niet.

“Maar als we met WindClan opnieuw gaan vechten om deze plek, dan vallen er misschien ook doden. En daar wil Butterstar haar warriors dan wél voor gebruiken.” Het was niet per se haar bedoeling om opstandig of zelfs disrespectvol over te komen naar haar Clan leader toe, maar ze vond het gevecht om de Heatherfields nog steeds vrij nutteloos. Als Butterstar haar warriors wilde gebruiken voor een stom stukje territorium, waarom zou zij ze dan niet gebruiken om twee kostbare kittens terug te halen? De kans was echter ook wel aanwezig dat ze al dood waren, maar daar wilde Rainpaw liever niet aan denken. “En toch moeten we dat blijven geloven,” zei ze op een felle toon tegen Icecream. “We mogen de hoop nu niet opgeven. Niet als er nog vermoedens zijn waar ze kunnen zitten.” En ze wilde nog zo veel meer zeggen, maar opeens leek Icecream’s aandacht door iets afgeleid te zijn. Rainpaw’s haren bleven echter liggen; ze snuffelde nieuwsgierig met haar neusje in de lucht en trippelde vervolgens op het vreemde ding af. “Twolegs,” zei ze over haar schouder tegen Icecream. Hé, wat een vreemd ding! Ze trok het ding naar zich toe en keek vervolgens naar binnen. Ze zag enkel een bodem waar ze niet doorheen kon kijken en al snel klom ze in het vreemde ding. “Hé, Icecream, kijk…” Maar wat ze voor de rest nog wilde zeggen, werd afgekapt toen het ding opeens omkantelde. Plotseling werd ze omhuld door duisternis en voelde ze het ding tegen haar rug duwen. “Icecream!” Ze dwong zichzelf om haar paniek te onderdrukken. “Ben je daar nog?”

Het was eng hoe de duisternis haar omhulde. Ze vroeg zich af hoe Seahawk gereageerd zou hebben als ze zo’n actie had uitgehaald. Waarschijnlijk zou hij bij voorbaat al erg boos op haar zijn geworden, de brombeer die het dan ook was. Ze probeerde de reactie van haar mentor uit haar kopje te bannen en zich te concentreren op het probleem dat ze nu had. Ze kon Icecream niet meer zien en ze vermoedde aan de duisternis te merken dat de tom cat hetzelfde probleem met haar zou hebben. Net toen ze haar poot uit wilde strekken, viel ze opeens hard op haar zij. Het ding dat haar verborgen had gehouden voor de buitenwereld met werd met een ruk van haar vandaan gehaald en opeens was daar weer de lucht, het water en… Icecream. Hij had een wilde blik in zijn ogen en Rainpaw kromp kort ineen. Wat was zijn probleem nu weer? Haar zij klopte van de harde klap, maar Rainpaw probeerde het niet te laten merken en kwam al snel weer overeind. “Kon dat echt niet wat rustiger?” vroeg ze op een zuchtende toon aan Icecream. “Het was niet alsof ik aan het stikken was of zo, hoor.” Ze richtte haar ding op het vreemde voorwerp dat nu op zijn kant lag. Er zat een scheur in één van de zijkanten en het leek lang niet meer zo imposant als een halve minuut geleden. “Wat denk je dat het is? Het is in ieder geval iets dat je in totale duisternis kan hullen, maar blijkbaar niet gevaarlijk genoeg om je daar te houden. Het ging vrij makkelijk van me af toen je… tja, wat je toen ook deed.”

Icecream legde zijn beweegredenen uit waarom hij had gedaan wat hij deed en een zachte blik ontstond in Rainpaw’s blik. Butterstar was natuurlijk Icecream’s tante en iemand die dicht in zijn familiekring bij hem stond. Het moest vast verschrikkelijk zijn om iemand meerdere levens achter elkaar te verliezen. Ze deed een paar stappen naar voren en duwde haar flank zacht tegen die van de crèmekleurige tom cat. “Dat wist ik niet,” zei ze op een zachte toon. “Het spijt me dat je dat hebt moeten meemaken, Icecream.” Ze zou nu in het vervolg wel twee keer nadenken voordat ze zo’n vreemd Twolegding aan zou raken. Butterstar had nog het geluk dat StarClan haar meerdere levens had gegeven om haar Clan te leiden, maar Rainpaw kon niet van dat geluk spreken. Als zij verstrikt zou raken, dan zou het na één keer al gedaan met haar zijn. Ze keek met dezelfde verafschuwde blik naar het Twolegding en knikte instemmend toen Icecream aangaf dat ze er een melding van moesten maken. “Het geeft niet,” zei ze glimlachend tegen de tom cat. Nu ze dit wist, kon ze moeilijk boos blijven, toch? “Het doet niet zo’n pijn. Het is zelfs alweer bijna over.” Dat was wel een leugen, maar dat hoefde de young warrior niet te weten. Haar blik gleed langs het Twolegding, langs de zijkant waar het vreemde materiaal gescheurd was. “Het houdt precies wel niet lang vol,” murmelde ze. “Misschien dat we het met een patrouille al uit ons territorium kunnen verdrijven.” Ze keek zijdelings naar Icecream. “Wat denk jij?”

“Een Clanleader doet altijd wat hem of haar het beste lijkt om zijn of haar Clan te leiden. Soms pakt dat gewoon verkeerd uit,” zei ze schouderophalend op zijn woorden. Ze deed er nu wel luchtig over, maar ze vond dat Butterstar een grote fout had gemaakt door de oorlog te beginnen met WindClan. Ze wilde daar nu echter geen opmerking over maken. Het was duidelijk dat er tussen Butterstar en Icecream een goede band was en Rainpaw wilde daar niet tussenkomen met haar commentaar. De aandacht ging weer terug naar het vreemde voorwerp en Rainpaw gaf een knikje toen Icecream aangaf dat ze Panthergrowl maar moesten verwittigen. Ze trok kort met haar oortje en snuffelde nog eens op een veilige afstand aan het ding. Het ding leek zich er niks van aan te trekken en bleef precies zo liggen zoals het had gedaan vlak nadat Icecream haar bevrijd had uit haar benarde situatie. Haar zij begon weer te kloppen bij die gedachte en ze zuchtte. “Zullen we Panthergrowl dan nu maar verwittigen? Het lijkt me niet echt iets gevaarlijks als ik heel eerlijk ben. Het heeft zich niet bewogen, ook niet toen het ding me opslokte.”

Icecream bevestigde dat ze het maar tegen Panthergrowl moesten gaan zeggen en Rainpaw gaf een knikje. Ze liep achter hem aan, maar niet voordat ze nog een blik over haar schouder had geworpen op het vreemde ding. Ze kon het gevoel dat het niet zo gevaarlijk was als dat het leek niet bepaald van zich afzetten. Wat zou Panthergrowl voor een beslissing maken als hij het ding zou zien? Hopelijk zouden er geen overhaaste conclusies getrokken worden. De Clan had al wel genoeg aan hun hoofd zonder er ook nog dit bij te hebben. Ze draaide zich weer terug naar Icecream en trok een sprintje zodat ze hem bij kon houden. Haar zij klopte nog steeds en ze vroeg zich af of ze er een opmerking over moest maken tegen hem. Maar één blik op de flame point legde haar het zwijgen op. Hij leek weer genoeg te hebben aan zijn eigen gedachten en Rainpaw wilde hem niet storen met iets onbenulligs als de pijn in haar zij. En dus klemde ze haar kaken op elkaar en zweeg ze de rest van de tocht naar het kamp.