Where he was laid to rest

Crowcall verliet het WindClanterritorium vaker dan haar leider en deputy waarschijnlijk zouden willen zien, maar ach, ze zorgde er maar gewoon voor niet gezien te worden. In de tunnels was ze ook vaak alleen, dus als ze op de terugweg nog een prooi wist te vangen, zou het niet opvallen.
Ze voelde zich thuis tussen de ruïnes van SkyClan. Misschien wel meer dan in het glooiende heuvellandschap dat haar thuis zou moeten zijn. De grauwe, met as bedekte grond en de zwartegeblakerde overblijfselen van het bos leken haar te troosten met hun troosteloosheid en ze had het gevoel dat ze door een diepe melancholie waadde. Dit gebied deed tenminste niet alsof alles in orde was. Het hield de schijn niet op. Het was dood en weg zoals haar vader, zoals haar dromen. O, haar vader, na al die manen had hij toch nog een graf gekregen waarin zijn witte botten konden rusten. Crowcall kon alleen maar hopen dat zijn ziel eenzelfde rust had gevonden in Zilverpels.
Ze stapte het oude, verwoeste kamp binnen waar hij begraven was en bleef even in verwarring staan toen ze een grote, bruine kater zag liggen. Even stokte haar adem, voordat ze langzaam, stil zuchtte en naar haar broertje toe stapte. Zijn flank rees en daalde kalm en ze vroeg zich af of hij sliep. Zwijgend ging ze naast hem zitten en legde haar staart over zijn rug.

Hij bleef ontspannen liggen en als haar aankomst hem al verraste, liet hij dat niet merken. Ze vond het zelf ook op een vreemde manier natuurlijk aanvoelen, ook al was er weinig normaals aan het ontmoeten van je halfbroertje uit een andere clan bij het graf van een vader in de ruïne van weer een andere clan. En toch voelde Crowcall dat het juist de afstand tussen hen was die onnatuurlijk was, de grenzen die hen van elkaar scheidden abnormaal, hoe lang hun traditie ook was. Een tijdje lagen ze zwijgend naar elkaar, totdat Stagtines stem zacht haar naam noemde. Crowcall keek hem aan en moest even glimlachen, blij dat hij zo ontspannen was in haar aanwezigheid, zonder de boosheid die hij vroeger in zich had gehad. Ze konden elkaar maar zo weinig zien, het was zo'n zonde geweest als die paar momenten met woede gevuld waren. Bij zijn vraag vervaagde haar glimlach echter wat. Haar blik gleed naar de grond waaronder hun vader begraven lag. Ze probeerde iets te zeggen, maar besefte dat ze niet wist wat. Een brok vormde zich in haar keel terwijl ze probeerde iets te bedenken, zich iets te herinneren. Stagtine verwachtte van haar dat ze iets wist. Zij had hun vader het langste gekend, zij was oud genoeg om zich iets van hem te herinneren. Maar hoe veel had hij haar nou ooit verteld over zijn leven in SkyClan? Ze kon hun ontmoetingen op haar klauwen tellen, en de meeste ontmoetingen waren voor haar ook al lang geleden. Had hij nooit over avonturen verteld? Over zijn familie of vrienden? "Duststar was papa's broer, wist je dat? Onze oom." Veel meer had ze niet. Hij had er nog wel meer over gezegd, meende ze zich te herinnerend. Dat ze er pas kort voor SkyClans ondergang achtergekomen waren? Of dat Dangerdance het toen aan Duststar had verteld? Maar hoe dat precies gegaan was, wie hun ouders waren, waarom ze het eerder niet geweten hadden... dat wist ze allemaal niet. Ze had niet doorgevraagd, hij had niet meer verteld. Het was niet meer dan een flard van een verhaal dat waarschijnlijk geen kat nog kon vertellen.

Er was zo veel dat niemand meer wist. Zo veel werd vergeten of nooit doorverteld. Hoe veel verhalen stierven met de katten die erin speelden? Hoe veel herinneringen vervlogen met de ziel van hun dragers? Natuurlijk, ergens waren ze er nog, ergens renden ze tussen de sterren, maar het voelde zo abstract, zo ver weg. Ze vergat vaak dat het leven niet het enige was wat er was. Het leek alles. Maar de dood was zo veel groter en zo veel langer. Eeuwig en oneindig. Misschien was het geen wonder dat het de doden niets kon schelen wat voor conflicten en pijn ze de levenden aandeden. Misschien was het voor hen allemaal maar onbenullig, onbelangrijk, een oogwenk en dan voorbij, dus waarom moeite doen om vrede te bouwen in een tijd die zo kort duurde? Soms verlangde Crowcall naar die eeuwigheid, waar de vrede die de levenden ontzegd werd blijkbaar wél behaald was. Soms verachtte ze de geesten van Zilverpels enkel, en wenste ze dat ze nooit een van hen zou zijn.
Het verhaal over hun vaders verwantschap met Duststar was niet veel, maar het was genoeg om een glimlach op Stagtines gezicht te brengen en dat bracht Crowcall troost. Ze maakte een instemmend geluid en knikte. Ja, Silverstar was in twee clans deputy geweest. Het was uniek. "Ja, het is bijzonder hoe ThunderClan een oud-SkyClanner als leider accepteerde", miauwde ze. "Hij was geliefd, niet?" Daarover wist Stag vast meer dan zij. Misschien werd er destijds wel uitgebreid achter Silverstars rug om geklaagd en geroddeld en wist zij dat gewoon niet.