Why does it always have to get complicated

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

... words

Dewberry

Nerveus was hij aan het ijsberen door het verwoeste kamp van Skyclan. Hij was aan het wachten op Dewberry; hij had hier met haar afgesproken de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Hij had wel vaker met de she-cat afgesproken, maar ze waren sinds een paar manen toch net iets meer als vrienden en hoewel het hier afgelegen was, was de jonge warrior toch nog bang dat iemand hen zou betrappen. Dit had hem daarom in ieder geval wel de veiligste plek gelegen. Niet veel katten kwamen nog zo diep in het verbrandde Skyclan territorium, wat op zichzelf al een spookachtige sfeer met zich meebracht. Tja, niet de meest romantische sfeer, maar ze hadden niet echt heel veel plekken waar ze uit konden kiezen. Het liefst zou Ardentheart lange wandelingen maken, gewoon met zijn tweeën door het woud, maar met alle grenzen en clangenoten was dat gewoon onmogelijk. Hoe meer hij er over na dacht hoe meer hij dat onzin vond. Natuurlijk snapte de kater wel dat ze duidelijke grenzen en regels nodig hadden, maar wat was er zo erg met je hart volgens als het je heel duidelijk naar iemand leidde die niet in je eigen clan hoorde. Het maakte hem alleen maar nerveuser mocht er echt iemand hen betrappen en zijn ijsberen stopte dan ook niet. Hij hield zijn amberen ogen en zijn oren goed open, mocht er iemand in aantocht zijn. Het liefst natuurlijk Dewberry, want hij wilde haar heel graag weer zien. Zeker nu ze allebei warrior waren en dus minder vrije tijd hadden om ook echt af te spreken. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij op en neer bleef lopen door het kamp, wachtende op zijn afspraakje.

Alleen voor Dewberry

❀ Ze had er teveel over gedacht, hoe ze het aan hem zou moeten vertellen, wat ze zou zeggen en hoe hij erop zou reageren. Als hij niks meer met haar te maken wilde hebben kon ze dat begrijpen, maar ze hoopte dat hij het goed zou opvatten. Dat hij misschien blij zou zijn? Ze zuchtte en stond op uit haar nest. Er waren nog niet veel katten die ervan wisten, maar het was wel te zien dat ze wat ronder aan het worden was. Met vlotte passen liep ze naar de kater waarvan ze hoopte hem tegen het lijf te lopen en een zucht gleed over haar lippen. "Je wordt vader." Sprak ze op een voslengte afstand van hem en draaide haar oren naar achteren. Het was niet de beste manier om het hem te vertellen en toen ze het hardop hoorde wilde ze door de grond zakken, maar ze had het al gezegd voordat ze er erg in had. "Dus, uhm, ja.." mompelde ze daarna ongemakkelijk en ging zitten, haar gouden ogen gericht op die van hem.

-- I'M NOT MAD AT MYSELF FOR GIVING MY LOVE TO THE WRONG PEOPLE; THEY PROBABLY NEEDED IT THE MOST.

lemming--

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

... words

Dewberry

Uiteindelijk verscheen ze daar dan en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. En glimlach die al gauw in een frons veranderde toen hij haar gezicht zag. Meteen wist hij dat er iets mis was, maar wat? Had iemand haar gevolgd? Wist iemand van hun afspraakjes af? Een hoop paniekerige scenario’s schoten door de kop van de jonge warrior, maar geen een was er dicht bij de waarheid en geen een had hem er op voor kunnen bereiden. Nog voor hij een woord had kunnen uitbrengen kreeg hij het nieuws dat hij een vader zou worden. Was dit een grap? Nee, over zo’n serieus onderwerp zou de she-cat nooit een grap maken, dat wist hij wel zeker. Maar dan zou het betekenen dat...oh Starclan. Dit kon wel de allerstomste fout zijn die hij in zijn leven had gemaakt en dat zei veel, want hij was ooit slangen gaan jagen met een van zijn goede vrienden. En toch, het voelde niet als het einde van de wereld. Hij was in deze korte tijd veel om Dewberry gaan geven, en al had hij het niet gezegd, hij hield van haar. Waarom moest het allemaal zo ingewikkeld zijn, waarom konden ze niet in dezelfde clan zitten en échte mates zijn. Nee, nu werd zijn blijdschap dat hij een vader werd, want die was zeker wel aanwezig, overschaduwd door het feit dat hij die rol nooit echt zou kunnen spelen in het leven van de kittens. Hij voelde zich schuldig tegen over Dewberry, dat zij ze alleen moest gaan opvoeden, en tegenover de ongeboren kittens, dat ze hun vader nooit zouden kennen. Ardentheart ontmoette haar blik, maar kon haar emoties een stuk minder goed aflezen als eerst. Misschien omdat hij zelf een tornado van emoties was nu. Hij wist niet goed hoe hij zich moest voelen. Wat hij moest zeggen. Hij opende zijn bek, maar er kwamen geen woorden uit. “I-Ik- Weet je het zeker?” Vroeg hij, nog steeds wat moeite hebbende met het inzinken van deze nieuwe realiteit.

Toen de tabby haar vroeg of ze het zeker wist was er iets in haar wat omsloeg en ze keek hem kwaad aan. ”Nee, Ardentheart, ik zeg voor de lol dat ik verdomme zwanger ben!” Haar stem sloeg over en ze schudde kwaad met haar kop. ”Starclanverdomme Ardentheart” de jonge warrior siste en sloeg haar nagels in de grond terwijl haar staart opzette. Ze wist ook wel dat hij er niks aan kon doen, maar de hormonen en alle stress die door haar lichaam raasde maakte de gehele situatie tussen de twee niet heel veel beter. ”Weet je wat? Laat maar lekker zitten. Ga terug naar thunderclan en laat me met rust. Ik zal ze toch al alleen op moeten voedden dus het heeft geen nut meer om jou erbij te houden.” Dewberry snoof, maar toen de woorden haar lippen hadden verlaten had ze meteen spijt. Ze wilde hem er wel bij hebben, starclan ze wilde hem zo graag meenemen naar windclan om samen hun kinderen op te voedden maar het feit dat dat niet kon maakte haar boos. Ze moest het helemaal alleen doen terwijl hij andere vriendinnetjes kon zoeken en haar achter zou kunnen laten als oud vuil.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

... words

Dewberry

Hij wist dat dat niet de goede woorden waren om te zeggen en hij had gelijk spijt zodra hij ze uit zijn mond hoorde komen. Soms kon hij echt zo’n mousebrain zijn! Dewberry’s gezichtsuitdrukking vertrok in een milliseconde van ongemakkelijk naar kwaad en hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Maar ze had het recht erop. Natuurlijk had ze dat. En alle bijtende woorden die ze nu naar hem toegooide waren waar. Zij had gelijk en het zorgde alleen maar voor meer pijn. En die pijn zette weer wat in hem om. ”Zo bedoelde ik het helemaal niet. Natuurlijk snap ik dat je het niet voor de lol zegt, maar het is veel om in een keer helemaal perfect te verwerken. Wat wil je dat ik zeg? Ik wil graag kittens, maar ik kan er nu niet voor ze zijn, denk je dat ik dat wil?” Nu waren ze beiden hun stem aan het verheffen, maar het geluid verdween al snel in het lege territorium om hem heen. “Als het kon zou ik in een seconde besluiten om er iedere stap van de weg bij je te zijn, dat moet je weten Dew,” Zijn stem was nu amper harder dan een fluister, maar er was geen twijfel mogelijk dat het oprecht was.

Er raasde zoveel emoties door haar lichaam dat ze niet meer zeker wist wat ze voelde of wat ze moest denken. Het was een grote warboel in haar hoofd en de bom die ze op de jonge kater dropte was ook niet niks. ”Zo bedoelde ik het helemaal niet. Natuurlijk snap ik dat je het niet voor de lol zegt, maar het is veel om in een keer helemaal perfect te verwerken. Wat wil je dat ik zeg? Ik wil graag kittens, maar ik kan er nu niet voor ze zijn, denk je dat ik dat wil?” Tranen welde op in haar ogen en ze draaide haar blik weg van de thunderclanner, zachtjes snotterend. “Als het kon zou ik in een seconde besluiten om er iedere stap van de weg bij je te zijn, dat moet je weten Dew,” met haar voorpoot veegde ze haar tranen weg en ging ze op haar billen zitten, haar grote, betraande ogen gericht op de kater voor haar. "S-sorry" stotterde de poes.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

... words

Dewberry

Ze waren beiden verward, onzeker en boos op de situatie, maar niet op elkaar. Ardentheart dacht niet dat hij ooit boos kon zijn op Dewberry, maar hij kon wel boos zijn op zichzelf voor al het verdriet dat hij haar nu aandeed. Waarom was hij zo dom geweest om te denken dat het na een keer vast niet raak zou zijn. Hij had verantwoordelijker moeten zijn, zich met de wijsheid van een warrior moeten gedragen, niet die van een tiener. Maar hij was opgegaan in het moment, niet nagedacht en nu liep alles fout. Niet dat het fout had gevoeld, nog steeds niet, maar de rest van het woud zou het wel zo zien. En misschien Dew ook wel. Gauw schudde hij die gedachte weg voordat het zijn hart zou breken. ”S-sorry,” sotterde de she-cat nadat ze haar tranen weggeveegd had. Rauwe emoties gingen nu door Ardent heen en het deed hem pijn om haar zo te zien. ”I-ik weet dat dit niet loopt hoe het hoorde te gaan,” begon hij. ”En ik snap het als je me niet meer wilt zien, m-maar ik wil dit tenminste een keer zeggen.” Zijn stem trilde en het was duidelijk dat de hele situatie hem ook verdriet bezogde. ”Ik- Ik hou van je, Dew. Ik wil dat je dat weet.” Daar waren de woorden waar hij zo lang te bang voor was geweest om ze uit te spreken, maar nu, nu alles naar de knoppen zou kunen lopen, moest hij ze wel zeggen. Ze moest het weten.

”I-ik weet dat dit niet loopt hoe het hoorde te gaan en ik snap het als je me niet meer wilt zien, m-maar ik wil dit tenminste een keer zeggen.” Dewberry wilde zijn woorden eigenlijk niet horen. Ze wilde naar huis en gewoon in haar nest liggen totdat de dag zou komen dat de babies geboren zouden worden. Tot die tijd zou ze geen enkele spier meer bewegen en gewoon als een standbeeld in de hoek slapen, eten, verder niks. "Ik hou van je, Dew. Ik wil dat je dat weet." De jonge poes schudde met haar kop. Wat wisten zij nou van liefde? Beide zouden ze straks weer hun eigen weg volgen en doen wat ze wilde. Ze zouden elkaar zo goed als vergeten. "Probeer er mee op te houden Ardent. Het doet alleen maar meer pijn straks." Miauwde ze zacht en kneep haar ogen dicht. Ze wilde de woorden terug zeggen, maar ze wist dat als ze dat deed dat ze alleen maar dieper in de penarie zou raken.

But I know what's in my heart. And I'm not afraid of anything, or anyone

... words

Dewberry

Hij wist niet wat hij als antwoord had verwacht, maar dat maakte de klap die er nu aankwam niet zachter op. De woorden die Dewberry sprak sneden als klauwen in zijn hard. Hij wist dat ze ergens die harde waarheid waren, maar hij wilde niet dat het zo was. Hij wilde dit kunnen zeggen en dezelfde woorden terug horen. Hij wilde samen met haar kunnen zijn en voor de kittens kunnen zorgen, maar nu was hij er geen eens meer zeker over of ze nog wel hetzelfde voor hem voelde. Misschien haatte ze hem wel voor wat er nu was gebeurd, al wist een klein logisch deel van hem dat dat oneerlijk zou zijn, want ze waren beiden in de bosjes gesprongen. Het emotionele deel van hem gaf haar echter gelijk. Hij had slimmer moeten zijn, dit moeten voorkomen. Nu zaten ze beiden alleen maar met meer problemen opgezadeld. De kater voelde hoe zijn ogen begonnen te prikken, maar hij knipperde de tranen weg. Dit was niet de plek of de tijd, als die er überhaupt ooit zou zijn. “Oh. Uhm. Okay,” mompelde hij de woorden om het brok in zijn keel heel. En wat nu? Moest hij maar gewoon weggaan?

Onderwerp: Re: Why does it always have to get complicated