a beautiful lie

Als een wolf liep de rode poes door haar territorium. Elke af en toe stopte ze om de wind te proeven in de hoop dat ze er iets interessants kon uitpikken. Een prooi, die haar voor even weer wist te verzadigen. Tot de dag en het uur dat weer naar de volgende hit opzoek moest. Het was een duistere nacht, zonder sterren, zonder maan. Enkel duisternis. Zelfs de nachtelijke dieren en de geluid die ze creëren waren niet aanwezig hier. Het was doodstil, alsof het verlaten was. Na een tijdje rond geslenterd vulde een maar al te bekende geur haar neus gaten, een geur die ze niet verwacht had om aanwezig te zijn. Ze was zo verrast, dat ze wel meerdere keren de wind moest moest opnemen. Om wel echt te bevestigen dat het er dat werkelijk was, en niet haar verlangens die spelletjes met haar aan het spelen was. Maar nee, hij was hier echt. De donker rode poes verhoogde geleidelijk haar tempo. Maar al snel kwam ze op het punt dat ze voluit aan het rennen was. Haar hart pompte als een gek- ze kon het in haar oren horen hoe haar hart aan het kloppen was. Maar of dat door het rennen kwam, of het andere; dat kon ze nog niet zeggen. Echter, was het waarschijnlijk een mix van beide. Eindelijke kreeg ze hem in het vizier, Stagstorm. Hij bevond zich in het droge hooi, dat de mensen in een bal hadden weten te vormen. Met een doffe blik in haar ogen liep de poes op de kater af. De geur van verdriet werd sterker naarmate ze dichter bij hem kwam. En het stak haar, diep in haar versteende hart. Zoals maar weinige dingen konden. Eenzaam naast hem legde ze haar staart op zijn lichaam. En opende haar bek op de woorden die in haar hoofd rond spookte eindelijk verlossing te geven. 'They made you cry, but that will end tonight. You are the only thing that's right about this broken world. Go on and cry...' Zong ze zachtjes, zodat alleen hij het kon horen. Even sloot de poes haar ogen en liet de koude nacht wind door haar vacht heen waaien. Waarna ze haarzelf over de kater een boog. Zachtjes gaf ze hem een lik over zijn hoofd terwijl ze veder ging met haar lied. 'But when the morning comes. We'll burn it down and then, we'll build the world again; Our love is God.'

Hij vertelde haar dat ze niet alleen was. Maar dat was een leugen. Want dat was ze wel- zonder hem. Ze hield zo veel van hem. En na hun lange separatie werd dat alleen nog meer benadrukt. Maar toen werd ze aan de pijnlijke werkelijkheid blood gesteld. Zij hield van hem. Maar hij had nog andere liefdes in zijn leven. En het maakte haar gek. Ze wilde constant bij hem zijn, altijd. Maar dat werd bijna onmogelijk gemaakt door het feit dat ze in twee verschillende werelden leefde. 'And when the morning comes.' Dit- dit was voor haar ook een beetje de waters testen. Hem duwen, trekken. Haar liefde voor hem zat diep. Maar was dat wederzijds? Ze wist dat hij om haar gaf. Maar dat was niet genoeg. De rode poes voelde nog een paar tranen over haar wangen heen rollen, maar de waterstroom van eerder had ze weten de stoppen. En de laatste paar druppels veegde ze weg aan de vacht van de kater.

De kater likte haar en herhaalde haar woorden. "When the morning comes" Ja als de ochtend hier is, zullen ze ze samen herrijzen uit de as. Hopelijk, de poes hoopte het zo erg. Ze wilde hem, ze moest hem hebben. Zonder hem was ze niet compleet. En ze wilde dat hij van haar hield, enkel van haar. En niemand anders. Niet zijn familie en al helemaal niet zijn mate. Als ze kon zou ze allemaal uit deze wereld verwijderen. "We'll burn away that tear" Brat sloot even haar ogen toen ze haar wang nog natter voelde worden dankzij de tranen die er aan werden afgeveegd. Nu waren hun vloeistoffen samen gemixt, gevoegd als een. Zoals hun eigenlijk ook hoorde te zijn. 'Raise our city here.' miauwde de poes terwijl ze hoofd van hem weg draaide en haar bik over het landschap liet gaat. Het was kaal en er was geen ziel te bekennen, geen muisje die net door het gras rende. Geen vogel die door de koude nacht lucht vloog. Ze waren alleen, helemaal alleen. 'Our love is god.' Herhaalde ze zachtjes, hun liefde was god. Hun liefde zou alles om hun heen bepalen, niks zou in de weg komen van wat hun voor elkaar voelde. Niks, en niemand.