Remaining Ruins

De apprentice had zichzelf nogmaals het oude SkyClan territorium ingewaagd, dit keer dieper dan voorheen. Hij wist eigenlijk allang niet meer waar hij was en toch liep hij maar door. Grote kans dat als hij doorliep, hij een interessant iets tegen zou komen. En ja hoor, dat was zo. Ardentpaw was aangekomen bij een diepe kuil, met ingevallen rotsen en destructie duidelijk aanwezig. Was dit het oude SkyClan kamp? Het leek er wel op. Een huivering liep over zijn rug en hij dacht terug aan zijn gesprek wat hij met Settledpaw had gehad in de Desolate Woods, over geesten en of ze hier nog rondwaalden. Als dat zo zou zijn, dan zou dit de perfecte plek zijn. Ergens vroeg hij zich ook al af of zijn mede, altoch zelfbenoemde, geestenjager al een warrior was, want hij was zeker al oud genoeg. Wat zou zijn naam dan zijn? Misschien dat hij hem ooit nog tegen zou komen en het dan kon vragen. Toch, zijn ShadowClan vriend had hem wel een stuk moediger gemaakt toen hij had gedacht dat er een geest nabij was en op zijn eentje was het toch een stuk minder grappig en zeker spannender. Echter liet de tabby zich er niet door wegschrikken. Hij was een avonturier en een geestenjager buitengewoon. Hij kon het wel aan om het oude, verwoeste kamp te gaan ontdekken. En dus duwde hij zijn weg door de puinhoop zonder al te veel twijfel. Dat was, totdat hij de uitlijning van het silhouette van een kat zag. Ardentpaw bleef stokstil staan en slikte hard. Was dat een geest? Dat moest wel, wie zou hier nu anders weer komen? Hij zette een moedig gezicht op en stapte uit zijn schuilplaats. "Ga weg geest, of riskeer verslagen te worden door een geestenjager buitengewoon!" vertelde hij de geest. Dat was toch wat een moedige geestenjager zou doen?


Falconpaw eerst

Nog nooit was hij hier geweest. Hij had er überhaupt nog nooit wat over gehoord. Het was hier... Dor en levenloos. Zwarte stukken grond en stenen kleurden dit landschap. Hij wist vrijwel zeker dat Burnetbliss boos zou worden om het feit dat hij hier zelfstandig en alleen naar toe was gegaan, maar aan de andere kant was hij gewoon nieuwsgierig en had hij besloten om het gewoon te doen. Hij was dan misschien wel het territorium uit, maar het was niet dat hij op iemand anders hun territorium zat! Hij rook hier immers niet de geuren die je normaal zou vinden bij een territorium van een clan. Dus... Hij deed niks verkeerd? Hij stopte even om langzaam om zich heen te kijken en zwiepte lichtjes met zijn staart. "Ga weg geest, of riskeer verslagen te worden door een geestenjager buitengeween!" Huh? Hij knipperde even verbaasd. Wat moest hij doen? Een grijnsje kwam er op zijn gelaat. Dit was toch te mooi om voorbij te laten gaan? Hij zette zijn zwaarste stem als hij maar kon op: "Jij hebt mijn huis betreden, waarom verwacht je dat ik weg zou gaan?" Zo'n zware stem was moeilijk, maar hij zou het proberen vol te houden! Dit was een te mooie kans.

Een zware stem gaf hem een antwoord dat het zijn huis was. Uh, ja... Dat zou kunnen als het een echte geest was. Maar de stem klonk wel een beetje geforceerd. Was het dan dat hij weer een fout had gemaakt? Net als de vorrige keer, met de boomstronk. Dat was eigenlijk wel een leuke ervaring geweest in het einde. Toen hadden hij en een Shadowclan apprentice henzelf benoemd tot Geestenjager Buitengewoon. Maar nee, waarom zou hier een andere kat zijn. En waarom zou die meespelen? Dat was toch allemaal wel een beetje vergezocht. Nee. Dit moest wel een geest zijn! En hij zou hem wegjagen van de aarde. "Dit huis is verwoest en dus geen huis meer," sprak hij luid en duidelijk, zijn stem een stuk dapperder dan hij zich voelde. "Dus waarom ben jij nog hier, in het verwoeste huis van Skyclan?" De geest had echter wel een punt gehad met waarom hij dacht dat deze weg zou gaan, maar waarom wilde de geest blijven. Dat was de vraag die hem nu het belangrijkst leek. En een kans om een geest te ontmoeten zou eng zijn, maar ook iets wat Ardentpaw niet wilde missen.

Waarom deed hij dit ook alweer? Zonder staart en al op pad te gaan. Ver, ver weg… Maar hij meende dat hij de geur van zijn adoptiezusje Pepperpaw had gespot. Hij wist dat de kleine flaimepoint graag tijd hier doorbracht om op avontuur te gaan. Dus Settleddust had besloten om te kijken hoe de zaken ervoor stonden. Maar ShadowClan geur vervaagde hoe verder hij was gegaan, en hij spotte in plaats daarvan een verse ThunderClan geur. Vaag bekend? Ardentpaw! Hoe kon het ook anders. Hij was vast weer op zoek naar geesten. Settleddust kreeg een grijnsje op zijn gezicht. Hoe kon hij, zonder zijn partner in crime? De bruinwitte kater probeerde zijn pas voor zover het kon te versnellen en de geur te volgen. Het was niet lastig, want voor hij het wist werd hij naar een bijzondere plek geluid. Een hol, uitgesleten in de grond. Een.. oud kamp? Hij hoorde al snel stemmen vanbinnen het oude kamp komen. Twee stemmen? Iets in de trant van “ga weg geest” en een lage stem die antwoordde. Alle haren op Settleddust zijn vacht kwamen stijl overeind. Had Ardentpaw nou serieus een SkyClan geest gevonden. Hij moest hem helpen, hoe zenuwachtig hij ook was. Hoe dichterbij de jonge warrior kwam, hoe meer hij hoorde. En Ardentpaw, de idioot die hij was, begon de geest vragen te stellen. Nee, wegjagen die handel! De geest had hier niets te zoeken! Hij sprong het kamp met aarzelende stap binnen, waarbij hij nog over zijn poten struikelde. Erg charmant kwam hij dus niet op het toneel. ‘Ardentpaw, kijk uit!’ slaakte Settleddust geschrokken uit toen hij óók de schim zag. Verrek, Ardentpaw had er écht een gevonden. Settleddust zijn hart begon in zijn keel te bonzen. ‘Scheer hier weg, geest!’ De jonge warrior probeerde stoer te klinken, maar zijn stem sloeg over en al zijn haren stonden overeind.

Ardentpaw leek eigenlijk helemaal niet zo heel bang. Man, hij stond oog in oog met een geest en hij bleef zo kalm? Settleddust zijn ademhaling zat in zijn keel en zijn hart bonsde luid in zijn ribbenkas. Maar de geest ging er niet vandoor bij zijn waarschuwing. Nee, integendeel. Hij sprak met een lage stem (hoewel die een beetje apart klonk, maar hé, wat wist hij van geesten?) dat ze geen problemen moesten veroorzaken. Dat StarClan dat niet goed zou vinden. Settleddust slikte. Oh mijn god, StarClan. Hij wilde niet in een slecht daglicht bij hen staan. Maar Ardentpaw wist een goed tegenargument. Settleddust knikte instemmend. ‘Ja, inderdaad! Je kan niet hier zijn én in StarClan zijn geweest,’ mopperde hij luid. Tsja, maar helemaal zeker wist hij het niet. StarClan en geesten waren sowieso een moeilijk te bevatten begrip. De bruingestreepte kater schuifelde wat dichter naar zijn ThunderClan… vriend? Hij moest zeker weten dat Ardentpaw oké was, en om eerlijk te zijn, hij voelde zich een stuk veiliger bij de pluizige apprentice. ‘Gaat het?’ fluisterde hij onder zijn adem naar de jongere kater. Hij zag er nog heelhuids uit. Geen geesten aanvallen nog moeten doorstaan.

Zijn Geestenjager maatje Buitengewoon leek het met hem eens te zijn. Hoe kon de geest tegelijkertijd een poot in StarClan en in de levende wereld hebben? Maar zelfs daar leek de verschijning een antwoord op te hebben; hij was hier om dwalend zielen terug te nemen en ze rust te geven. Maar hoe kon je iemand rust geven? Die moesten ze in zichzelf vinden, het zelf accepteren. Ja je kon ze wel een duwtje in de juiste richting geven maar dan kon het nog steeds superlang duren. Ardentpaw geloofde het nu ook niet meer helemaal. Zou dit allemaal een grap kunnen zijn. Settledpaw, want zo zou hij hem noemen tot hij zijn nieuwe naam te horen zou krijgen, vroeg of hij okay was. "Prima, maar ik weet niet of ik dit nog geloof," fluisterde hij terug. "En jullie weten zeker precies wat StarClan allemaal wel kan? Als hij een leader 9 levens kan geven; hoe weet je dan zo zeker dat StarClan niemand naar beneden kan sturen?" Daar had de geest dan weer wel een punt. Maar, bedacht Ardentpaw zich, een leider moest naar de moonstone komen en samendromen met StarClan. StarClan kwam dus niet in een fysieke vorm naar hun wereld. "En mag ik dan vragen hoe StarClan dat doet?" Zo zouden ze er wel achter komen of dit echt of nep was.

Settleddust zijn nekharen kwamen overeind toen de geest lachte. Wat een engerd! StarClan katten waren toch vriendelijk en gaven raad, waakten over de clans en gaven profeties en andere blikken in de toekomst, waarschuwden de clans voor aankomend gevaar. Maar nee, deze kat was vast uit op kwaad en verderf. Misschien was hij wel van de Dark Forest, en was hij daarom niet in StarClan! Ah!! Hij kreeg in zijn oor gefluisterd door Ardentpaw dat het goed ging, en dat hij het niet echt geloofde. ‘Misschien is hij wel van de Dark Forest!’ fluisterde Settleddust zijn zorgden terug naar de ThunderClanner. Maar de kat begon weer te bulderen, dat de krachten van StarClan bijzonder waren, dat ze niets konden weten van StarClan. Settleddust begon het eens te worden met de geest, maar durfde nog steeds niet echt tegen hem te praten. Ardentpaw, de naïeveling die hij was, vroeg meteen “hoe dan?”. Settleddust sperde zijn ogen wat wijder open en staarde de geest aan. Totdat hij een twinkeling leek te zien van blauwe ogen. Huh, wacht? StarClan katten waren toch doorzichtig? Waren ze dan wel in kleur? Settleddust zwiepte zijn staart heen en weer. Zijn twijfels begonnen ook steeds meer te groeien.

Een misschien wat geïrriteerde stem antwoorde terug dat hij dan gelijk ook net zo goed de andere geheimen van StarClan kon gaan vertellen. Dat was misschien het moment dat Ardentpaw echt twijfel kreeg dat dit wel een geest was. Zonder een woord te stellen kroop hij dan ook stilletjes naar voren om zich daarna op de verschijning te gooien. Als dit echt een geest was, dan zou hij hem niet moeten kunnen aanraken. Het was toch nog wel een beetje een verassing toen hij dan ook iets hards en warms raken. Het was dus gewoon een kat! "Leugenaar!" vertelde hij de 'geest'. Het was een rosse kater die wat jonger als hem was. Hij droeg de geur van WindClan met zich mee. Totaal geen geest dus, maar gewoon een apprentice die dacht een grap uit te halen. Ardentpaw was er dan ook niet zo boos over, misschien had hij zelf wel hetzelfde gedaan als hij de kans voorgelegd had gekregen. "Het is okay hoor, gewoon een WindClan apprentice," vertelde hij zijn SchadowClan maatje nog, die hij een paar staartlengtes achter zich had gelaten in zijn actie om de 'geest' aan te vallen. Toch wel een beetje jammer dat ze nog steeds geen echte geest hadden gevonden.

Settleddust keek met een open bek naar de schim die zei dat hij geen StarClan geheimen kon vertellen. Was dat sarcasme? Cynisme? Settleddust wist nu wel bijna zeker dat hij gelijk had. Dit was een Dark Forest gespuis, die hem allemaal probeerde te manipuleren naar zijn hand. No way dat dat ging gebeuren! Maar Ardentpaw was de dappere van de twee, en de bruine kater begon naar voren te sluipen. Settleddust blies nog kort naar hem, proberen hem tegen te houden, maar hij was al vertrokken. Hey! Hij moest hem niet zo alleen achterlaten. Maar opeens hoorde hij een doffe dreun en hoorde Ardentpaw leugenaar roepen. Huh? Helemaal in de war wat er aan de hand was, kwam de jonge warrior weer wat dichterbij. Hij zette weer wat stappen dichterbij, waarna hij de mededeling kreeg dat het maar een WindClan apprentice was. Een wát? Settleddust zijn vacht blies meteen helemaal omhoog, waarna hij naar het duo liep. ‘En jij denkt dat dit grappig is?’ Het stoom kwam spreekwoordelijk uit zijn oren. Toen hij dichterbij kwam, was de apprentice ook nog maar een guppie. Hij legde zijn oren plat naar achteren en staarde met vurige ogen op de rosse kater neer.

Settleddust zijn ogen vlamden, en er kwam al helemaal stoom uit zijn oren toen het rode mormel ook nog eens sprak dat hij het inderdaad grappig vond. ‘Jij kleine-’ begon hij vervaarlijk te grommen, voordat Ardentpaw hem afkapte. Met een ruk keek hij naar zijn ThunderClan maatje, die het probeerde te sussen. Maar iets anders was hem niet onopgemerkt voorbij gegaan. ‘Het is Settleddust nu,’ bromde hij, nog steeds van slag. Hij kon dit niet zomaar weg wimpelen,  maar Ardentpaw was nog niet klaar om hem belachelijk te maken. Vorige keer, vorige keer. Moest hij dit er nou ook bij betrekken. Hij wierp een waarschuwende blik naar hem, waarna hij hem suste. Settleddust wilde hier helemaal wel boos om worden. Hij was nu een warrior. Hij was geacht de wijze en de verstandige te zijn, hij was geen apprentice meer. Zijn blik ging weer naar de rode apprentice. ‘Ik denk niet dat StarClan het grappig vindt dat een apprentice zich voordoet als een StarClan kat,’ sprak hij iets onheilspellend. Oh ja, dat zou hij wel verdienen, een straf StarClan.

Ardentpaw legde nu zelf zijn oren in zijn nek bij het antwoord van de Shadowclanner. Hij bromde boos dat hij nu Settleddust heette en hij leek alleen maar bozer te worden toen hij de vorrige keer naar boven haalde. Was de kater nou echt zo verranderd sinds hij een warrior was geworden? Maar voordat de gestreepte apprentice er ook maar iets op kon zeggen kwam er van onder hem de vraag van de WindClanner of hij omhoog mocht. "Oh, uhm ja," reageerde hij wat schaapachtig en stapte van de jongere kater af. Maar veel aandacht schonk hij hem nu niet meer, want hij had zich terug naar Settleddust gedraaid. "Waarom ben je zo'n brompot? Het was een grapje, geen misdaad," Vertelde hij hem standvastig. "Je was veel leuker toen je n-" Maar verder kwam hij niet, want iets greep zijn zicht. Een witte schim vloog bij, als een blaadje flapperend in de wind, maar er was geen wind. Was dit een echte geest? Eentje die boos was omdat ze ruzie aan het maken waren op dit gebied?

Settleddust snoof eens woest naar de WindClan apprentice toen hij zei dat StarClan vast wel wist dat het een grapje was. ‘Dat mag je hopen,’ miauwde hij nog steeds knorrig. Hij hield er niet van om voor schut te worden gezet. Maar de apprentice leek een soort van schuldgeval te zien, maar hij had zich nog niet verontschuldigd. Uiteindelijk vroeg hij of hij op mocht staan. Settleddust had hem liever nog even zien kronkelen onder Ardentpaw, maar de goedzak liet hem natuurlijk meteen gaan. Settleddust rolde met zijn ogen en wendde zijn blik af van de twee. Maar het was niet afgelopen, hij kreeg geen sorry te horen. Nee, híj werd uitgemaakt voor de brompot. Keerde Ardentpaw zich nu tegen hem? Kort trok hij met zijn lip toen hij naar de apprentice keek. ‘Ik bén geen brompot, ik ben gewoon-’ begon hij al tegen te sputteren, totdat ze beide stilvielen. Een witte substantie kwam voorbij, een scherm dat gemaakt leek te zijn uit spinnenwebben, maar dan honderden van hem dicht op elkaar geplakt. Settleddust zijn groene ogen werden groot en al het haar op zijn pels kwam overeind toen een rilling over zijn rug schoot. Wat was dát? Verdomme, dit kregen ze er nou van om te sollen op dit territorium. StarClan was aanwezig, en duidelijk niet gediend van wat de WindClanner had gedaan. ‘Dit krijg je nou van je grapjes,’ siste hij naar de rode kater. Kort keek hij naar hem, waarna hij zijn ogen schoten naar waar de doek heen was gevlogen. De angst was duidelijk van de jonge warrior af te lezen.