There's a first for everything {Trainingstopic}

Nog nauwelijks was Vixenflare bekomen van haar enthousiasme over haar eerste apprentice. Slaperig sloop ze uit de Warrior's den, enkel haar clangenoten die op de ochtend patrouille waren gestuurd waren al het kamp uit. Met een glimlach rekte ze zich uit en baande ze haar weg naar de Apprentice den. Vixen stak haar kop naar binnen en miauwde zachtjes naar haar apprentice. Ze wachtte af tot hij zijn kopje had opgeheven om er zeker van te zijn dat hij haar hoorde. "Whitepaw, ontmoet me in het territorium. Ik vertrouw er op dat je me kunt vinden door mijn geur te volgen." Waren haar woorden, waarna ze zich omkeerde en het kamp uitrende. Vandaag zou ze hem het territorium laten zien, haar idee was om te beginnen bij het moeras. Dat was een van de meest veradelijke plekken uit het gebied van ShadowClan. Het krioelde er van de slangen, een wijze les die hij snel moest leren. Toen Vixenflare eenmaal was aangekomen bij de drassige ondergrond ging ze zitten, er hing een lage, maar niet al te dikke mist over het territorium. Whitepaw zou het dus echt op zijn neus moeten laten aankomen, Vixenflare was benieuwd hoe hij het zou doen.

- Alleen Whitepaw

Vandaag was zijn eerste training. Hij had vannacht erg slecht geslapen, had erg verwarrend en desoriënterend gedroomd. Steeds had hij het gevoel gehad dat hij wakker was, maar dan was er weer wat gebeurd waardoor bleek dat hij droomde. Of dan dacht hij dat hij droomde maar dan prikte hij zichzelf en dan werd hij niet wakker, dus moest hij al wakker geweest zijn. Het was erg gek geweest en Whitepaw voelde zich uitgeput. Plots hoorde hij gemiauw voor hem, en wat onzeker kwam hij overeind. Hij was er nou niet meer zeker van of hij nog aan het dromen was, of dat hij het echt gehoord had. Maar als hij zichzelf prikte voelde hij het, dus dan was hij vast nu wakker, bedacht hij zich terwijl hij op zijn lipje kauwde. Zijn mentor gaf hem gelijk een heel erg lastige opdracht; hij moest haar vinden in het territorium aan de hand van haar geur. Euh.. Oké, dat was iets waar hij sowieso moeite mee ging krijgen.. Want hij had nooit haar geur uit zijn hoofd geleerd omdat ze voor zijn ceremonie nog helemaal niet belangrijk geweest was voor hem. Hij had haar nooit gezien in de nursery dus hoe had hij haar geur zo goed moeten kunnen leren kennen? Lastig hoor.. Bovendien was hij wel vaker in de war met geuren, dan dacht hij dat hij iets rook wat er dan helemaal niet was. Eigenlijk zou Whitepaw liever terug zijn nest in gaan om gelijk al op te geven en lekker te gaan slapen. Maar hij wist dat hij dan in de problemen zou komen en dus sleepte hij zichzelf zijn nest uit. Hij snuffelde aan de lucht, werd meteen (zoals altijd) overdonderd door alle geuren en wist totaal niet welke kant hij op moest. Tranen sprongen in zijn ogen. Dit was veel te lastig, hij had geen idee wat hij moest doen. Lichte paniek rees in hem op, oh hij was ook zo ontzettend stom. Zijn eerste opdracht en hij ging het nu al verknallen. Wanhopig bleef hij aan de lucht snuffen en besloot om het meest verse spoor te volgen. Hij hoopte maar dat dit de geur van zijn mentor was. Specifieker dan dat zou het niet worden, en de kater bleef na een tijdje haken bij de marshlands waar hij al helemaal niet meer wist welke kant hij op moest.