Can these icy mirrors crack?

Roughpaw was helemaal niet bang in het territorium. Misschien moest ze dat zijn, omdat haar moeder zo bruut was aangevallen onder de volle maan. Dat was alles wat tegen hun geloven in ging, uitgevoerd door iemand die buiten de code leefde. Maar Roughpaw dacht daar niet teveel bij na. Nee, ze was die ochtend juist lekker vroeg uit haar nest vertrokken. De zon was nog nauwelijks op en de rijp hing nog aan de takken. Het was koud, zeker onder het vriespunt. Ze verwachtte niet dat ze prooi zou vangen zomaar zo zonder haar mentor, maar ze kon het op zijn minst proberen? Ze huppelde het territorium in, haar neus in de wind, haar korte grijze vacht opgezet tegen de kou. Ze voelde de kou zo echt niet hoor. Ze keerde haar kopje in het rond, elke dag zag ze nog nieuwe dingen. Ze kon een andere richting op gaan en een stukje van het territorium in wat ze nog nooit eerder had gezien. Zo belandde ze dus ook in het moeras. Maar het was niet het moeras zoals het grootste deel van het jaar was. De modder was bevroren, de hele bodem hard en hobbelig. Ze sprong dan ook van eilandje naar eilandje, wat allemaal een soort maanlandschap was geworden. En tussen al die eilandjes lag spiegelglad ijs. Was het breekbaar, of kon ze erop staan? Ze sterkte haar kopje over het ijs waar ze haar eigen reflectie zag. Ze giechelde en verlaagde haar kopje tot haar reuze neusje het ijs aanraakte. Een giechel rolde over haar lippen toen ze haar kopje weer hief en haar tong over haar neus liet gaan. Dat was koud!

+ Open

Zware pootstappen lieten de grond bonken. Bloodpaw dacht er niet bij na dat hij eventuele prooidieren hiermee kon verjagen en het nog lastiger te maken voor de clan om te jagen, maar eerlijk? dat waren zijn zorgen niet. Hij wou prima drie weken niet eten, oprecht, voedsel interesseerde hem geen reet nu. Hoe kon hij ook eten terwijl zijn maag de hele dag verkrampte door de stress. Het enige wat hem op het moment boeide was Beechresin. Ze had de gathering in haar eentje verlaten en was sindsdien niet meer gezien. Enkel de geur van Bloodclan verraadde wat er waarschijnlijk gebeurd was. Bloodpaw geloofde niet dat ze vrijwillig de clan verlaten had terwijl ze ook nog eens zwanger was. Ook dat was een extra zorg, want niet alleen Beech was in gevaar maar ook de kinderen die in haar buik dommelde. En als dat niet al genoeg was; was er diezelfde nacht Sinclaw ontdekt die een wandelingetje had gemaakt bij haar oude thuis. Daarna had ze een vaarwel cadeautje achtergelaten, mooi versiert onder het bloed. Arme Slatefur, hij bad elke dag dat Starclan haar weer kon aansterken want in zijn eentje ging hij het niet redden om de Elder te helpen. Ze had een wond bij haar keel die bijna niemand had kunnen overleven. De grijze Elder had echt die nacht een starclan engeltje op haar schouder gehad. De tom was ondertussen veder door het territory aan het bonken terwijl zijn hoofd tolde van alle zorgen, een giechel echter liet hem terugkeren naar de realiteit. De med cat app was helemaal naar de marshlands gelopen waar het moeras bevroren was geraakt door de nachtvorst. Op het laagje ijs stond een bekende grijze vacht, klein en alleen, zo kwetsbaar,. Zorgen prikte weer aan zijn pels als vlooien. "Roughpaw," Sprak hij met een brom. "Wat ben je aan het doen? Waar is je mentor?" De tom duwde zijn blik strak in de hare. Dit kind stond in haar uppie ergens diep in het territory. Had ze dan geen greintje verstand? Haar verdomde moeder had nog recent op sterven gelegen, omdat ze alleen door het gebied was gaan dwalen terwijl er gevaar op de loer lag.

Roughpaw smakte even met haar bekje. Haar tong voelde helemaal gek aan. En nu was het tijd om het met haar pootje te voelen. Ze legde het op het ijs, waarna het een krakend geluid maakte en er direct een ster in kwam. Ze trok vlug haar poot terug toen er al water in de put op kwam borrelen. Ze schudde even met het pootje, waarna ze weer moest giechelen. Dit was raar. Het was cool. Totdat ze opeens een diepe stem achter zich hoorde. Roughpaw schrok een beetje, ze was zo druk met haar spelletje bezig geweest dat ze niemand aan had horen stampen. Maar ze keek in het gezicht van Bloodpaw, de medicine cat! Oh, hij was leuk. ‘Hey Bloodpaw!’ begroette ze hem dan ook vrolijk. Ze had geen idee dat hij boos was, ze kon de storm in zijn ogen niet zien. Ze was misschien was te optimistisch, niet bang voor de kater die ze een beetje als een vriend zag. Hij vroeg gaar vervolgens een aantal dingen. ‘Southernwolf? Geen idee, ik ben zelf op stap gegaan,’ legde ze luchtig uit. En toen keek ze weer naar haar gebroken poeltje ijs. Ze weefde een paar stapjes achteruit om het volgende plasje te gaan breken. Ze stak haar kop weer boven het ijs waar ze haar misvormde spiegelbeeld zag. Ze giechelde weer. ‘Ik ben aan het spelen. Kijk!’ Ze tikte weer met haar pootje tegen het poeltje ijs. Het kraakte weer, tot het "pats" zei en er een grote scheur in kwam. Ze lachte en keek met een vrolijke snoet naar Bloodpaw.

Onderwerp: Re: Can these icy mirrors crack?