I still live for you

Hoe laat was het? Het voelde nog nacht. Hij lag in zijn zachte mos, dicht tegen die van Heatpaw aan geparkeerd. Aangezien Falconpaw enkele dagen geleden was vertrokken uit de apprentice den om bij Routnose te gaan wonen, hing hij heel erg aan zijn enige andere vriend die nog in de apprentice den sliep. Hij vond het heel jammer dat hij maar enkele dagen echt samen met Falconpaw apprentice had kunnen zijn, maar hij was ook ontzettend trots op zijn vriend die nu een heel speciaal pad zou gaan bewandelen. Toevallig droomde hij daar dan ook net over, Falconpaw met sterren in zijn vacht tussen gezichtloze katten van StarClan. Of nou ja, hoe hij StarClan in zijn dromen voorstelde. Een prachtige plek, mooier dan iets op aarde zelf. Want dat had papa verteld, dat het fantastisch was geweest. Maar opeens werd hij weer met zijn poten op aarde gebracht toen hij een poot tegen hem aan voelde porren. ‘Huh?’ bracht hij slaperig uit toen zijn ogen langzaam open kwamen. Maar hij was meteen klaarwakker toen hij in het vrolijke gezicht van zijn vriend keek. ‘Falconpaw!’ riep hij verrast uit. Waarna hij snel om zich heen keek of hij niet iemand wakker had gemaakt met zijn gemiauw. Maar vrolijk keek hij naar zijn vriend toen hij hem een kopje als begroeting gaf. ‘Wat doe je hier?’ fluisterde hij toen. Hij vond het helemaal niet erg hoor door hem wakker gemaakt te worden. Hij had een brede lach op zijn gezicht en keek hem enthousiast aan.

Gorsepaw keek met grote ogen naar zijn vrolijke vriend. Hij wilde mee op stap, zij, saampjes, met zijn twee? Oh ja! Daar had hij al zo lang naar uitgekeken. Het was er nog niet van gekomen maar nu konden ze misschien samen eindelijk een keer wat leuks doen! En hoefde hij even niet te denken aan trainingen, moeilijke regels en zich te gedragen. Nee, bij Falconpaw kon hij helemaal zichzelf zijn. Hij knikte dan ook hevig. ‘Ja, ja heel graag!’ fluisterde hij opgewonden. Hij sloop zijn nest dan ook uit en met een opgewonden giechel sloop hij achter Falconpaw de den uit. Eenmaal buiten schudde Gorsepaw het mos van zijn vacht en keek met glimmende ogen naar zijn vriend. Hij keek met een grote grijns naar de rood-witte kater. Hij had niets te doen! Top! Dan kon hij ook wel even weg. Hij zou toch pas later op de dag gaan trainen. En als Falconpaw even niet met Routnose hoefde te leren over waarschijnlijk allemaal ingewikkelde dingen, konden ze samen even hun koppen leeg maken. ‘Dat lijkt me fantastisch!’ miauwde Gorsepaw opgewonden. Hij strekte zich even uit, waarna hij zijn pels nog een keer los schudde. Nou, hij was er klaar voor hoor! Gorsepaw had helemaal geen last van ochtendhumeur, helemaal niet als ze wat leuks zouden gaan doen. ‘Waar wachten we op? Laten we gaan!’ sprak hij met een vrolijke lach op zijn gezicht. En met die woorden rende hij naar de tunnel om naar buiten het kamp te gaan.

Gorsepaw staarde naar de velden die nu nog eeuwig leken. Hij was nog nauwelijks bij de grenzen geweest. Alleen op zijn tour met Amberstorm, maar op zichzelf bleef hij er veilig bij uit de buurt. Hij vond het verder ook maar niets. Hij wilde ook geen ruzie en na de Gathering had hij genoeg vreemde katten voor een maan gezien! Nee, hij wilde gewoon blij genieten, het territorium was groot genoeg voor zichzelf. Hij vertraagde in een rustige pas en viel hij in het ritme van Falconpaw zijn stappen. Gorsepaw, ondanks dat hij een stuk jonger was, viel helemaal niet zo uit toon bij zijn vriend. Gorsepaw was best groot. Hij was de grootste van al zijn broertje en zusjes. Hij had een bredere schouderpartij, grotere poten. Hij was eigenlijk gewoon wat lomper vergeleken met het slanke, atletische lichaam van zijn vriend. Dus van veraf zou je bijna kunnen zeggen dat ze écht broers waren. Maar eenmaal dichterbij zou je duidelijk de verschillen kunnen aanwijzen. Gorsepaw verschilde sowieso wel van de andere apprentices. Maar zijn papa was ook groot, dus hij dacht dat het daar wel van kwam. Hij keek naar zijn vriend toe hij hem wat vroeg. ‘Oh ja het is prima! Ik mis slapen met mijn familie, maar ik heb Heatpaw,’ miauwde hij rustig. Dat was immers één van de grote veranderingen. ‘Maar.. maar het trainen is wel oké. Ik heb nog niets gevangen, maar ik doe wel heel erg mijn best!’ begon hij te vertellen. Bij Falconpaw was het nooit moeilijk om te praten. Hij had dan geen filter, hij hoefde niet bang te zijn. Hij kon hem altijd alles vertellen. Dus voor zijn vriend kon hij een open boek zijn. En natuurlijk zei hij niet dingen die hij misschien beledigend zou vinden. Niet dat hij ooit gemeen over Falconpaw zou kunnen zijn! Want hij was zijn allerbeste vriend.

Gorsepaw stapte vrolijk door naast zijn vriend. Hij wist niet eens waar hij heen zou gaan. Ze leken niet echt een plan te hebben. Maar dat was niet erg, hij was met Falconpaw en dat maakte het goed. Hij was verbaasd om te horen dat Falconpaw er ook heel lang over had gedaan om een prooi te vangen. En hij had ook nog wel zijn vader als mentor gehad! Misschien was het dan helemaal niet zo raar om er iets langer over te doen. Hij was nu al bijna vergeten dat Falconpaw eigenlijk ook nog normale apprentice was geweest. Het voelde nu al bijna alsof het altijd al zo was geweest dat hij medicine cat apprentice was geweest. Ze hadden ook echt maar een paar dagen samen kunnen slapen, want een paar dagen na zijn ceremonie werd Falconpaw opeens medicine cat. En daarvoor was hij heel lang weg geweest in de bergen om Hazelpaw te zoeken. Hij had zijn vriendje zo erg gemist en dan was hij er eindelijk weer, moest hij weer verhuizen. Maar kennelijk moest het zo gaan. En bovendien, als StarClan altijd al een pad als medicine cat voor hem had uitgestippeld, hoefde hij ook helemaal niet te kunnen jagen. Opeens voelde Gorsepaw zich wat minder zeker dat hij er wat langer over deed. ‘Maar jij was medicine cat, StarClan wist vast al dat je beter moest zijn in iets anders,’ miauwde hij met een vrolijke glimlach op zijn gezicht. Falconpaw zou leren over kruiden en planten en hoe hij anderen beter kon maken. En bovendien zou hij kunnen leren over StarClan, kunnen praten met StarClan. Maar opeens had Falconpaw een heel leuk voorstel. In de medicine cat den slapen? Dat klonk heel leuk! ‘Oh ja, dat lijkt me heel leuk! Super gezellig, dan kunnen we de hele avond kletsen,’ miauwde hij vrolijk. Hij keek naar zijn vriend en snorde even dankbaar. Dat leek hem heel leuk! En hij kende Routnose ook nog helemaal nog niet zo goed. Ze leek ontzettend lief, dus hij wist zeker dat ze een goede mentor voor zijn beste vriend zou zijn.

Gorsepaw was helemaal verwonderd dat Falconpaw zei dat hij ook gewoon nog moest jagen en vechten. Dat wist hij niet! Hij zag Routnose nooit jagen. Maar het klonk logisch. Als hij misschien ooit niet meer medicine cat kon zijn, dan moest hij gewoon ook nog een warrior kunnen zijn. Hij zou het niet aan kunnen zien dat Falconpaw dan maar elder moest worden ofzo. Maar liever had Gorsepaw dat helemaal niets daarvan zou gebeuren. Hij wilde gewoon dat zijn vriend medicine cat zou blijven. En hij zou de beste ooit worden! Hij zou vast allemaal belangrijke tekenen zien en de clan begeleiden en beschermen. En bovendien iedereen beter kunnen maken! Gorsepaw wist het zeker. StarClan had hem uitgekozen en ze hadden altijd gelijk. ‘Wat leuk! Misschien kunnen we dan ooit toch nog eens samen trainen,’ miauwde Gorsepaw met een vrolijke lach op zijn snuit. Hij keek vrolijk op naar de rood-witte kater. Ja! Dat leek hem wel leuk. Misschien konden ze ooit nog eens samen een haas vangen. Of eens lekker sparren met elkaar. Hij had geen idee of hij ooit goed zou worden in die dingen, maar hij zou zijn best doen. Maar eerst had hij slaapfeestjes om naar uit te kijken. Hij knikte dan ook enthousiast. ‘Oh, dat zou geweldig zijn!’ Een brede grijns stond op zijn snuit. En nu ze het over spelletjes hadden... De dag was nog jong, dus ze konden eerst nog wel even buiten spelen! ‘Ik race je naar de outlook rock!’ kirde Gorsepaw toen vrolijk. Hij keek met een beetje een uitdagende grinnik naar de medicine cat. Zou hij ook nog weten hoe hij hard moest rennen? Dat was immers ook nog training van het worden van een Moor Runner. ‘De laatste die er is moet een maan teken van de elders weghalen!’ En met die woorden spurtte de jonge kater weg. Tussen het lange gras door, op weg naar de grote rots hoog in hun velden.

Trainingen, slaapfeestjes. Zijn leventje was goed met zijn beste vriendje aan zijn zijde. Ook al volgde ze nu niet meer hetzelfde pad, en was Falconpaw op weg naar een hele bijzondere bestemming. Gorsepaw volgde die van een normale warrior, een Moor Runner, al vond hij dat al meer dan genoeg. Hij was er alleen nog niet zo goed in. Hij kon nog niet zo goed jagen, of heel erg hard rennen. Maar hij deed goed zijn best en hij was ook nog maar net begonnen. Hij kon beter worden! Dus hij zou doorzetten, net zolang totdat hij ook goed kon jagen. Zo lang hij maar niet de tunnels in hoefde, alles behalve dat. Hij rende er vandoor, en Falconpaw scheurde achter hem na. Hij schreeuwde dat hij al langer rende en dat hij klaar moest worden om teken te verwijderen. Gorsepaw haalde eens diep adem en probeerde zijn passen te verlengen en nog groter en verder te springen. Het spieterige gras schoot onder zijn poten, alles leek een waas te worden. Totdat er opeens een rode waas aan hem voorbij schoot. Wauw! Falconpaw was echt heel snel. Gorsepaw wilde alleen niet direct opgeven en probeerde zijn vriend zo snel als hij kon te achtervolgen. Maar het was al een verloren strijd. De afstand tussen hen werd alleen maar groter. Toen de outlook rock dichterbij kwam zag Gorsepaw alleen nog maar het puntje van de staart van zijn vriend. Oh nee, hij had zijn eigen graf gegraven! Nu mocht hij echt straks nog voor eeuwig teken uit de vacht van de elders halen! Nou ja, dan had hij in ieder geval een excuus om naar de medicine cat den te komen om muizengal op te halen. Hijgend hield hij de achtervolging in stand, hopende dat hij niet te erg zou verliezen.

Gorsepaw was ver in de achterstand toen hij Falconpaw probeerde te volgen. Hij leek echt op een klunzige, lange slungel in vergelijking met Falconpaw, die als een haas door de velden heen schoot. Gorsepaw was gewoon blij dat hij nog niet op zijn bek was gegaan. De Outlook Rock kwam in zich en Falconpaw stond er al te wachten toen hij aankwam. Hijgend vertraagde hij zijn pas voordat hij er al goed en wel was en in een drafje kwam hij bij zijn beste vriend aan, die het hem breed grijnzend nog eens inwreef. Gorsepaw gniffelde en liet zich in het dorre gras vallen. ‘Best wel,’ miauwde hij hijgend. Hij blies eens hard tegen het gras, waarna hij met een schuin oog naar Falconpaw keek die het nog eens lekker benadrukte dat hij een maan lang in de vacht van de elders mocht gaan zitten. Brr. Abysshowl voor een maan, ze mochten hem wel direct naar StarClan dragen. Hij rolde op zijn rug en keek Falconpaw op de kop aan. ‘Super veel!’ miauwde hij sarcastisch, waarna hij speels een bootje naar zijn kin begon te slaan. ‘Maar no-way dat ik jouw teken ga plukken,’ miauwde hij, waarna hij een walgend gezicht trok. Hij had nu al zin om elke dag met zijn klauwen in klittende vacht te gaan zitten. Niet dat de elders niet aardig waren... maar het waren elders. Toch, had hij wel weer een excuus om niet te gaan jagen! Misschien was hij als professioneel teken-plukker wel nuttiger.

Gorsepaw grinnikte toen Falconpaw begon te mekkeren dat hij nog geen elder was. Hij kreeg een grijns op zijn gezicht. Toen kantelde hij zijn kopje en deed net alsof hij zijn vriend heel nauwkeurig bestudeerde. ‘Nou, ik denk dat ik toch wel echt een paar grijze haren zie!’ sprak hij plagend, waarna hij nog een slome poot richting de snuit van de medicine cat probeerde te slaan. Toen begon hij zielig te doen dat hij hem wel moest behandelen. Hij grinnikte. Ja, hij was inderdaad wel heel erg zielig zo. Gelukkig was hij nog nooit ziek geweest, dat had hij ook niet echt bepaald in de planning staan. Maar Falconpaw was natuurlijk wel heel erg sneu als medicine cat. Zoveel dat hij moest doen en hij kreeg nooit wat terug. ’Gelukkig hoef ik alleen maar te jagen en te vechten voor jou,’ miauwde hij met een preuts gezichtje. ‘En jij hoeft alleen maar bloemetjes en blaadjes te zoeken. Uhum, arme jij!’ sprak hij plagend. Natuurlijk was het maar een grapje. Hij rolde langzaam weer op zijn buik en keek zijn vriend aan. Hij had nooit aan hem gevraagd of hij zijn nieuwe taak leuk vond, maar hij leek ijverig en trots. En hij kon het goed vinden met Routnose, dus hij ging ervan uit dat hij het naar zijn zin had. Beter dan Gorse het had met Amberstorm, maar dat zou hij nooit hardop gaan zeggen. Nee. Het was nu gewoon goed. Eindelijk met zijn tweetjes op reis. Dat was het allerleukste!

Gorsepaw grinnikte toen Falconpaw heerlijk meeging in het dramatische toneelstuk en zich uiteindelijk overdreven op de grond liet vallen. Hij was echt goed, hij zou er iets mee moeten doen. Hij keek ook meteen heel erg beledigd toen hij zei dat hij alleen maar hoefde te jagen en te vechten. Gorsepaw stak dan ook plagend zijn tong uit. Wat een aansteller. Maar hij kwam terug met dat hij met elk pijntje piepend naar de medicine cat den liep. Dramatisch liet hij zijn bek open vallen. Nou zeg! Hij was nog nooit naar de medicine cat den geweest! Dan deed Gorsepaw ook niets gevaarlijks en werd hij nooit gekrabd. Hij kon zich voorstellen dat hij ooit misschien wel eens een doorn in zijn poot zou krijgen of iets dergelijks, dan zou hij vast zijn hulp wel nodig hebben. Ugh jakkes, bloed! Nee, hij had daar vast de maag niet voor. Maar hij kon het toch niet laten om te vragen. ‘Zullen we dan ruilen? Ik ga met plezier op zoek naar bloempjes!’ gniffelde hij. Hij liet zijn kop op zijn poten hangen en zette zijn meest overdreven, smekende ogen op. Ja, hij moest wel een beetje zijn best doen? ‘Kan jij lekker vechten, dat doe je toch het liefste, oude vechtersbaas!’ Want ja, Falconpaw had gewoon meer training gehad. En hij won altijd als ze aan het stoeien waren!