And I froze in time.

Een koude bries streek langs zijn pels en Flamepaw onderdrukte de neiging om te gaan rillen. Hij was inmiddels al een paar keer buiten het kamp geweest, maar hij moest toegeven dat hij steeds wel moest wennen aan het koude weer. Dat was heel anders vergeleken met vier manen geleden! Toen had hij het echt nog warm gehad op sommige momenten, maar nu was dat wel voorbij. En hij had niet bepaald de dikste pels, dus het was niet alsof hij zich echt goed kon afschermen tegen de kou. Gelukkig waren ze wat sparoefeningen aan het doen en was dat iets waarbij hij zich kon opwarmen. Toch ging het weer een tripje nursery worden wat hem betrof. Hij vond het leuk om zijn oude denmates op te gaan zoeken. Met de meesten had hij nog wel een goed contact en ze kenden hem ook nog wel; hij had immers nog geen maan geleden zelfs in de nursery gelegen! Dat was eigenlijk best wel bizar om zich dat voor te stellen. Misschien zou de tijd ook voorbijvliegen en zou hij binnen de kortste keren een warrior zijn! Ach ja, als hij hard werkte, dan zou dat wel goedkomen, toch? Flamepaw deed de laatste uithaal naar zijn Clanmate en toen was het tijd om terug naar het kamp te gaan. Hij overliep samen met zijn sparpartner kort wat er al goed ging en wat beter kon, maar hun wegen scheidden zich algauw toen het kamp in zicht kwam. Flamepaw liep, zoals hij zichzelf dat had beloofd, direct door naar de nursery en stak zijn kop naar binnen om te zien wie er wakker was. Zijn blik viel op Moonkit en een grijns kwam om zijn lippen toen hij zag dat hun blikken elkaar kruisten. “Hé, Moonkit,” zei hij op een zachte toon, omdat andere kittens wel nog sliepen. “Heb je er bezwaar tegen als ik even bij je kom liggen?”

Flamepaw legde zijn oortjes ietwat geschrokken in zijn nek toen Moonkit op een vrij giftige manier duidelijk maakte wat ze vond van het feit dat Flamepaw het kamp wel al mocht verlaten en zij nog niet. Flamepaw had tijdens zijn manen als kitten al ontdekt dat de kleine Moonkit, die toen een stuk jonger was dan dat ze nu was logischerwijze, behoorlijk ongeduldig was. Nog even en ze zou stiekem de nursery uitglippen! Nee. De queens zouden haar wel in de gaten hadden. Ze zouden vast wel doorhebben dat Moonkit speciale aandacht nodig had omdat ze zo ongeduldig was aangelegd en ze zouden haar vast wel tegenhouden als ze iets zou proberen. Flamepaw glimlachte wat onbeholpen naar de chagrijnige kitten en besloot om als eerste maar langs Moonkit te gaan liggen, zijn pels troostend duwend tegen het hare. “Hé, Moonkit,” sprak hij op een zachte toon zodat hij haar aandacht zou trekken. “Jouw ceremonie duurt écht zo lang niet meer, hoor.” Hij knikte in de richting van de pasgeboren kittens. “Stel dat je nog zo lang als hun moest wachten. Jij hebt tenminste het privilege dat je al een stuk ouder bent als zij.” Hij glimlachte, zijn groene ogen twinkelend. “En vanaf het moment dat je uit het kamp mag, gaan we samen op onderzoek uit. Of we gaan samen jagen. Ik zal je wel laten zien hoe je dat moet doen, oké?” Hopelijk nam hij het giftige een beetje uit haar houding en zou ze wat opvrolijken. Hij voelde zich behoorlijk ongemakkelijk onder dit soort emoties.

“Ja. Nog iets minder dan twee manen, om precies te zijn,” zei Flamepaw en zijn snorharen bewogen op een geamuseerde manier. Hij was wel een tikkeltje geschrokken van haar felheid, maar hij had inmiddels wel in de gaten dat het niets met hem te maken had en juist alles met haar frustraties en haar verlangen om het territorium buiten het kamp te ontdekken. Flamepaw had zich ook zo gevoeld zijn laatste manen, maar hij was er nooit echt boos over geworden. Hij had altijd geweten dat zijn beurt wel zou komen en had het juist heerlijk gevonden om de laatste weken nog even op zijn gemak te kunnen doen in de nursery. Lekker gaan liggen wanneer hij wilde, zich lui op zijn zij leggen en met een slaperige blik kijken naar de apprentices die soms prooi kwamen brengen of mos kwamen vervangen. Een praatje met hun maken als ze daar tijd voor hadden. Hij had het zalig gevonden en het had hem goede banden opgeleverd. Misschien als Moonkit niet te veel met haar verlangen bezig was, dat zij dat ook wel zou kunnen. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een stevige lik tussen haar oren toen ze dichter naar hem toe kroop. “Geduld, Moonkit,” sprak hij op een rustige toon tegen haar. “Geduld is een schone deugd.” Geamuseerd zijnde liet hij zijn staart een beetje om haar heen rusten. “Toen ik jouw leeftijd was, focuste ik me op andere dingen. Een praatje maken met de elders of met de apprentices. Of nog wat speels doen met de kittens. Daar heb je straks allemaal veel minder tijd voor.” Hij glimlachte naar haar. “Bovendien is het ook wel leuk als je buiten je siblings ook andere katten hebt om mee samen te tongen als de avond valt, denk je niet?"