Hello there, young one.

Het begon weer tegen de avond te vallen. Soms hield Darkvoid amper bij hoe snel de tijd kon gaan. Het leek voor hem niet lang geleden sinds dat hij warrior was geworden, ook al was dat bijna vier seizoenen geleden gebeurd. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij als apprentice zijnde zijn weg had moeten zoeken in de sneeuw. Niet alleen had het hem veel moeite gekost om niet afgedwaald te raken, maar ook was het hem amper gelukt om een prooi te vangen. Gelukkig waren die tijden nu achter de rug en had hij veel meer ervaring voor de volgende winterse periode, al had hij deze natuurlijk als warrior zijnde ook al wel meegemaakt. Ongeveer dan. De tom richtte zijn blik tevreden op de drie muizen die hij had weten te vangen. Hij had er wel bijna een hele middag over gedaan om ze te vinden, maar dat viel eigenlijk nog wel mee. Nu was nog de vrij gemakkelijke periode om prooi te vangen; dat zou niet meer lang duren. Darkvoid vroeg zich af of hij een apprentice toegewezen zou krijgen als het volop zou sneeuwen. Dat zou meteen een helse uitdaging voor hem worden, maar hij dacht niet dat het hem liet tegenhouden om te proberen de apprentice goed op te leiden. De tom schudde de gedachten van zich af toen hij het kamp bereikte. Hij liet zijn prooi op de prooistapel vallen en richtte zijn blik toen kort op de nursery. Hij bedacht zich dat de queens misschien nog niet gegeten hadden en pakte snel zijn vangst weer op, waarna hij naar de nursery liep. Meteen drongen de geuren van melk en kittens zich in zijn neusgaten. Hij liet zijn blik even rond glijden en legde de prooi vervolgens neer voor twee slaperige queens, die hem met een knikje bedankten. Hij wilde net weer naar buiten gaan toen zijn aandacht viel op een pluizenballetje die opeens voor zijn poten lag. “Hallo daar,” zei hij op een plagerige toon tegen de kitten, waarna hij de kitten – die hij herkende als Twistedkit – een zachte por gaf. Eens zien of hij al net zo onverschrokken kon zijn als zijn broertje of dat zijn karakter toch iets anders was.

Het werd hem algauw duidelijk dat hij met twee verschillende karakters te maken had. Ook misschien omdat Segdekit waarschijnlijk alweer bezig was geweest aan een nieuwe ontsnappingsplan. Het zou Darkvoid niets verbazen als hij de kitten hier zou zien zitten met gesloten ogen, zich concentrerend op zijn omgeving. Hij had het lesje dat Darkvoid hem had gegeven goed in zich opgenomen en het zou de tuxedo niets verbazen als hij het in praktijk zou brengen. Hij had de kitten echter op de hoogte gebracht wat er kon gebeuren als hij betrapt zou worden en dus was het niet echt zijn schuld als Segdekit ervoor gestraft zou worden, ook al had hij de kitten het lesje geleerd. Hij had al verteld dat hij het niet had gezegd zodat Segdekit aan het kamp kon ontsnappen, maar eerder ter voorbereiding op wat hij later zou leren. Misschien ook geen slecht idee om het de andere kittens ook te leren in geval van dat iemand het kamp eens binnen zou dringen en hun zou besluipen. Segdekit leek volledig uit de lucht gevallen te komen toen Darkvoid hem vertelde dat hij zijn lichaam kon gebruiken om alarmsignalen te herkennen; het zou hem niets verbazen als de andere kittens dat nog niet doorhadden. Maar goed, Twistedkit dus. “Je hoeft niet bang voor mij te zijn, hoor,” grinnikte hij geruststellend. “Ik ben het maar. Mijn naam is Darkvoid en ik ben een heel aardige warrior.” Of zo aardig als hij wilde zijn toch tenminste.

Darkvoid trok even verbaasd met zijn oortje toen hij de woorden van de kitten hoorde, maar even later schade zijn harde lach door de nursery heen. “Nee, eigenlijk niet, hè?” Hij grinnikte. “Helaas kon ik die naam niet zelf uitkiezen toen ik geboren werd. Bovendien is zo’n onaardig klinkende naam best handig als ik een buitenstaander ontmoet.” Hij gaf de kitten een knipoog. “Maar de naam is voornamelijk uitgekozen omdat het past bij de naam van onze Clan.” Dacht hij toch tenminste. Eigenlijk was het best wel een interessante vraag om aan zijn ouders te stellen: waarom hebben jullie gekozen voor deze naam? Zijn suffix was natuurlijk uitgekozen door zijn leader, maar Darkvoid had daar nooit problemen mee gehad. Het matchte niet volledig met zijn karakter, maar de naam had wel iets ShadowClanachtig wat hij zeker kon appreciëren. En dus had hij er nooit vragen over gesteld. “Relax, kleintje,” bromde hij en hij kwam naar voren waarna hij het oortje van de kitten kort aanraakte met zijn neusje. “Er is geen reden om zo zenuwachtig te zijn. Ik ga niet boos op je worden omdat je zegt wat je denkt. Dat is juist een eigenschap dat ik enorm bewonder.” En dat meende hij. Hij hield er niet van als anderen rond de pot draaiden; hij had liever dat ze het tegen hem zeiden hoe dat ze het vonden. Dat de kitten zijn gedachten uit durfde te spreken, duidde erop dat hij moed bezat. Een echte ShadowClaneigenschap. “Zo lang je beleefd blijft als je zegt wat je denkt, zal niemand boos op je worden.”

Darkvoid vroeg zich eerlijk gezegd af of hij ooit een goede vader zou worden. Hij kon wel met kleintjes overweg en tot nu toe waren de kittens die hij had gesproken van hem onder de indruk geweest, maar het zou natuurlijk iets anders zijn als het echt zijn kittens waren en hij er meerdere dagen mee moest spenderen. Zou hij dan nog zo geduldig zijn, zo positief? Hij dacht kort na. Ja, hij dacht van wel. Hij dacht dat hij wel een goede vader zou zijn. En ergens verlangde hij er ook wel naar om een zoon of een dochter te hebben waarmee hij door het woud kon trekken, hun lerend over hun geschiedenis en hun leidend over de gebieden die van hun waren. Maar dat was nog voor ver weg; eerst zou hij zich maar richten op zijn huidige taken, het opleiden van een apprentice en de rest zou hopelijk later wel volgen. Darkvoid gaf een knikje toen de kitten aangaf dat hij altijd beleefd was. Hij verwachtte dan ook niets minder van Acorndust dan dat hij de opvoeding van zijn kittens nauwkeurig opvolgde. Als ze een streek uit zouden halen, zou dat immers ook niet veel goed doen aan het beeld dat hij had. “Zie eens aan, al twee goede eigenschappen,” snorde hij. Hij nam de kitten kort in zich op. “Je zal een goede warrior zijn. ShadowClan zou niet weten wat ze zonder je moest doen.” Hij glimlachte. “Maar hoe gaat het voor de rest met je, Twistedkit? Heb je al wat vriendjes kunnen maken in de nursery?"

Twistedkit legde uit dat hij Roughkit en Loudkit al ontmoet had en Darkvoid knikte met een glimlach om zijn snoet. “Echt waar? Wat goed van je!” Hij grinnikte vervolgens in zichzelf toen hij zag wat voor jachthouding Twistedkit liet zien en wilde hem bijna corrigeren, maar plotseling werd de kitten geduwd en viel hij op zijn snoetje. Darkvoid zag dat het Moonkit was, één van de andere kittens in Acorndust’s laatste nestje. Het verbaasde Darkvoid hoe erg zijn kittens wel niet op hun vader leken. Zouden zijn kittens ook zo op hem lijken? Opnieuw kwam dat verlangen om zelf kittens te hebben weer in hem opzetten en vergat hij bijna te antwoorden op Moonkit’s vraag. Gelukkig deed Twistedkit dat al voor hem; Darkvoid gaf een knikje toen de kitten zijn naam goed uitsprak en keek met een warme blik naar Moonkit. “Maak je geen zorgen, Moonkit,” zei hij glimlachend. “Tallstar zal voor jullie beiden een uitstekende mentor kiezen zodra de tijd rijp is.” Zijn voorkeur ging stiekem uit naar Sedgekit, maar de kans was vrij klein dat Tallstar hem een tweede apprentice zou geven als hij al een eerste zou krijgen de volgende ceremonie. En dan was het nog maar de vraag of hij er al eentje ging krijgen. Maar goed, dat zou hij dan wel zien. “Maar ik zag dat Twistedkit je helemaal niet in de gaten had. Je kunt al goed sluipen voor een kitten! Dat ga je zeker goed kunnen gebruiken als je apprentice wordt.” Hij richtte zijn blik vervolgens op Twistedkit. “En jouw jachthouding was ook zeker niet slecht. Jullie vader zal trots op jullie zijn wanneer de tijd daar is om apprentice te worden.”

Darkvoid voelde zijn hart warm worden toen hij zag dat zowel Moonkit als Twistedkit helemaal blij leken te worden en hun kopje hoog in de lucht staken van trots nadat hij hun een compliment had gegeven. Hij wist nog hoe blij hij was als kitten zijnde, maar ook als apprentice toen zijn iemand hem een compliment gaf. Niks booste het zelfvertrouwen van een kitten meer dan een gemeend complimentje. Het was belangrijk dat ze zelfvertrouwen zouden ontwikkelen voordat ze apprentice werden, dat ze het idee hadden dat er katten waren die in hun geloofden. Het was duidelijk dat ze enthousiast waren over het leven buiten de Clan en de vraag van Moonkit bevestigde dat des te meer. “Heel anders dan binnen het kamp,” begon hij. “Er zijn natuurlijk taken die je moet vervullen als je een bepaalde rang hebt gehaald en je moet vaak op je hoede zijn voor tekenen van onrust. Je bent in functie van je Clan en je moet zorgen dat je aan het einde van de dag iets geleerd hebt, of dat nu over een prooi, over grenzen of over een vechttechniek gaat.” Hij glimlachte. “Het zonnige eraan is dat je samen kunt werken, maar dat je je na verloop van tijd ook kunt afzonderen om het eens alleen te proberen. Er zijn altijd wel nieuwe plekjes om te ontdekken of nieuwe geuren om te ruiken die je eerder nog niet had ontdekt en je Clantaken zijn zo uiteenlopend dat je je alvast niet zal vervelen.” Hij gaf de kittens een knipoogje.

Zijn woorden leken de kittens wel te behagen; Moonkit ging met haar pootjes tegen hem staan terwijl ze hem smeekte voor een training en Twistedkit gaf op een enthousiaste manier aan dat hij al geoefend had. Op wat precies? Daar zou hij dadelijk wel achter komen. Hij kreeg een warm gevoel in zijn binnenste toen hij naar de smekende blik van Moonkit keek. Hij vond het lastig om haar af te wijzen, maar hij wist dat Tallstar en Acorndust het hem niet bepaald in dank af zouden nemen als hij hun al dingen ging leren die apprentices wisten. Natuurlijk leerden apprentices de kittens soms ook wel wat aan, maar dat was anders. Hij mocht de kittens geen streepje voor geven, hoe graag hij dat ook wilde. Ze zouden net als alle andere kittens gewoon tot hun zesde maan moeten wachten om het te kunnen leren. “Nog niet, Moonkit,” zei hij met een warme blik op haar en hoopte het leed een beetje te kunnen verzachten door haar een lik over haar oor te geven. “Maar ik weet zeker dat als de tijd daar is Tallstar en je vader je een goede mentor zullen geven.” Hij knipoogde naar haar en richtte zijn blik vervolgens op Twistedkit. “Waar heb je dan op geoefend als ik vragen mag, Twistedkit?” Hij glimlachte warm naar de kitten. “Nu maak je me wel nieuwsgierig, hoor!”

Moonkit leek niet zo blij te zijn met zijn antwoord en Darkvoid voelde een steen in zijn maag toen de kitten zich van hem af liet zakken. Ze draaide zich vervolgens om en wilde van hem weglopen, maar Twistedkit riep iets uit over dat ze mee kon doen en Darkvoid gaf een knikje. Oh, waarom was hij toch ook zo stijf? Het was niet dat hij ze een behoorlijk voordeel zou geven als hij al iéts zou laten zien. Bovendien wilde hij Moonkit ook weer niet wegjagen met zijn té strikte antwoorden. Als het zijn kittens waren geweest, dan had hij ze toch ook al wel het één en ander laten zien? “Moonkit, kom terug,” sprak hij met een warme stem. “Als Twistedkit iets laat zien en het is niet helemaal juist, dan zal ik jullie wel laten zien hoe het wél moet. Maar hé, dat blijft tussen ons drieën, hè?” Hij knipoogde op een plagerige toon naar de twee, hopend dat hij Moonkit een beetje had kunnen overtuigen om te blijven.