We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Shadefeather schudde zijn kop. Hij had er niet veel last van, hij had genoeg te doen om zijn aandacht ervan af te halen, maar soms kwam het beeld van de dode Oceanstar nog steeds voorbij. Het was zeker geen prettig beeld geweest. Gelukkig had hij haar een dienst kunnen bewijzen door te helpen met de kittens het kamp binnen te brengen. Over de kittens gesproken, misschien kon hij hen een bezoekje brengen. Misschien zou het ook helpen om zijn gedachten ergens anders op te focussen. De kater stond op en liep naar de Nursery. Voorzichtig klom hij naar binnen en liep naar het nestje van Oceanstar. En daar lag zo'n beetje het evenbeeld van de dode Leadster. Oceankit genaamd. Passend, dacht Shade met een glimlach. Hij liet zichzelf zakken zodat hij op hun ooghoogte was. 'Hallo daar, Oceankit,' begroette hij de kitten met een zachte stem.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De kleine blue bicolor kitten was al weer een Moon oud, wat betekende dat haar moeder al net zolang geleden haar leven had opgegeven voor de zes kleine kittens. Een leven dat gevuld was met liefde maar ook pijn, door het verlies van liefde of een mogelijkheid die de Clan beter zou kunnen maken. Al was het natuurlijk de vraag of Oceanstar's keuze de juiste zou zijn en haar kittens goede Warriors zouden worden. Een onbekende kater leek het nest te bereiken waardoor de kitten zich wat dichter opkrulde, ze kende hem niet. Al hoewel, als ze haar geboorte had kunnen herinneren zou de kater haar bekend voorkomen. "Hallo daar, Oceankit," begroette de kat haar met zachte stem. De kitten tilde haar kopje kort op terwijl ze een tong langs haar lippen haalde, een tikkeltje nerveus. "Hwoi?" Klonk er even verlegen als ze er uit zag.
De kleine kitten keek even kort op en haalde haar tong langs haar lippen. Hij zag dat ze wat nerveus was. 'Hwoi?' klonk het verlegen uit haar bekje. Shadefeather hield zijn vriendelijke glimlach vast. 'Heyhey. Hoe gaat het? Alles goed?' vroeg hij haar, zorgend dat zijn stem zacht bleef. De Kit was duidelijk nerveus en hij wilde haar niet van streek maken door welke reden dan ook. Soms kon hij een beetje onhandig uit de hoek komen, wist hij. 'Heb je het naar je zin hier in de Nursery?'
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De zwarte kater was groot en sterk, niet zo groot als haar papa natuurlijk, want hij was echt reusachtig maar groot genoeg om haar nerveus te maken. Wat als ze iets verkeerd deed? Immers wist ze niet wat hij van haar wilde en of hij überhaupt iets van haar moest hebben, veel kon een kitten van haar leeftijd immers niet geven, behalve een nette ietwat verlegen begroeting. In vergelijking met haar nestgenootjes was ze vaak kalm en afgezonderd in het nest, ze had het niet zo op drukte en ogen die in haar vacht brandde. Vele katten leken haar aan te willen kijken en ze snapte nog niet waardoor. Ze leek zoveel op haar moeder, zelfs haar blik dat het niet anders kon dan dat katten haar aan keken en Oceanstar verborgen in haar zagen. Ze had nog geen verhalen over de pas overleden kattin gehoord. Ze wist enkel dat haar moeder ergens anders was. De nog onbekende kater hield zijn vriendelijke glimlach vast. ''Heyhey. Hoe gaat het? Alles goed?'' Vroeg hij op een zachte stem waardoor de verlegen kitten langzaam knikte en hem met een open mond aan staarde. Help! Wat moest ze doen? Ze had weinig te vertellen en was nog niet op avontuur geweest. Misschien dat hij haar meer kon vertellen, mits ze het hem natuurlijk durfde te vragen. Paniekerig keek ze de kater met ogen zo groot als schoteltjes aan. En nu?
De kitten knikte wat verlegen. Hij zag wat van paniek in haar oogjes en dacht natuurlijk meteen dat hij iets fout deed. Wat was er aan de hand? Hij had niks verkeerds gezegd toch? Of toch wel? Was het zijn lichaamshouding? Hij probeerde juist zo klein mogelijk te maken zodat hij niet intimiderend over zou komen. 'Het is okay, je hoeft niet bang te zijn,' miauwde hij met een zachte stem, hopend dat het haar gerust zou stellen. 'Ik ben heel lief hoor,' grinnikte hij zachtjes. Hij wist zelf ook niet zo goed wat hij moest zeggen of doen. De kitten was nog jong, en ook verlegen. Hij merkte dat ze hem deed denken aan Oceanstar en om haar sprekend lijkende kitten hier leven te zien gaf hem een goed gevoel. Maar dat kon hij natuurlijk niet zo uitleggen aan haar, want dat soort dingen begreep ze nog niet.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Het leek er op dat de Warrior niets tegen haar had, hij was vriendelijk en leek warm. Echter was hij ook gigantisch groot! Niet zo groot als haar vader, maar alsnog groot genoeg om indrukwekkend te zijn in de ogen van een jonge kitten. Ze mocht dan wellicht een Moon oud zijn, maar dat betekende niet dat ze zelfverzekerd en groot was. Oceankit was hard gegroeid in de afgelopen Moon, maar het zou nog vele Moons duren voordat ze net zo groot als de Warriors in de Clan zou zijn. De kater probeerde zich zo klein mogelijk te maken, waardoor ze nieuwsgierig een poot tegen zijn neus aan drukte. Hmm? Was hij er wellicht om te spelen? "Het is okay, je hoeft niet bang te zijn," Mauwde hij op een zachte stem. "Ik ben heel lief hoor," grinnikte hij zachtjes. Tot nu toe had zijn vriendelijkheid haar nieuwsgierigheid gewonnen, voorzichtig kroop de kitten dichter naar hem toe om daarna haar poot tegen zijn snorharen te tikken. Die dingen hadden haar altijd gefascineerd.
Tot zijn opluchting leek de kitten niet meer zo bang van hem en legde zelfs een pootje op zijn neus. Hij glimlachte en liet haar haar gang gaan. Hij vond het allemaal prima en het was ook fijn om te weten dat in ieder geval één van Oceanstars kittens hem mocht. Tot nu toe. Nadat hij haar vriendelijk had toegesproken ging de jonge kattin nog een stapje verder. Ze kroop naar hem toe en begon met haar poot tegen zijn snorharen te tikken. Het voelde grappig en hij grinnikte. 'Vind je dat leuk?' vroeg hij en liet zijn snorharen op en neer gaan.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Zelfs verlegen kittens zouden uiteindelijk uit hun schulp kruipen. Ook al duurde het bij Oceankit vaak wel eventjes. Immers sprak de jonge kitten nog niet, en zou ze dit enkel doen bij katten die ze al vaker had gezien. Zoals Stallionstar en haar nestgenoten, en niet te vergeten haar papa Tigergaze. Er waren ook nog eens katten die haar een aparte blik gunde, anders dan naar haar nestgenoten waardoor ze enkel nog verder in haar schulp kroop en zich probeerde te verbergen. Aan de andere kant was ze ook wel weer te vangen voor een vriendelijk bezoek en het luisteren naar de oudere katten. De stemmen klonken anders dan ze van de meeste kittens hoorde. 'Vind je dat leuk?' Grinnikte de kater waarop ze haar kop verward schuin hield. Het voelde anders dan zijn vacht, die een donkere kleur droeg. Voorzichtig aaide ze met haar poot over zijn wang heen voordat ze een zacht geluidje maakte. Hij was anders dan haar vader, maar rook hetzelfde. Wat betekende dat? Daarnaast begon ze zich af te vragen hoeveel katten er hier woonden en wat ze met haar wilden. Ze was toch niet anders dan de andere kittens?
Ze hield haar kopje wat schuin en Shadefeather meende een wat verwarde blik in haar oogjes te zien. Waarvoor was dat? De kitten aaide voorzichtig zijn wang met haar pootje om daarna een zacht geluidje te maken. Shade glimlachte haar bemoedigend toe. Praten was nog wat moeilijk voor haar, bedacht hij. Of ze was gewoon heel verlegen, dat kon ook. Hij probeerde te bedenken hoe hij met haar kon spelen, of iets dergelijks. Alhoewel, misschien vond ze dat niet zo leuk. Misschien dat ze een verhaaltje wel leuk zou vinden? Maar waarover dan... Hij had niet zo veel meegemaakt in zijn leven en om zomaar een verhaaltje te vertellen, daar was hij niet heel erg goed in. Misschien moest hij het maar gewoon vragen. 'Wil je een spelletje spelen, misschien? Of uh.. Een verhaaltje horen?' Dat laatste sprak hij wat onzeker uit, want hij wist niet zeker of hij uit het niets een leuk verhaaltje kon verzinnen, maar dat was een latere zorg.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Ze mocht wellicht verlegen en sociaal niet al te best zijn. Toch zou ze emig harten verwarmen met haar onschuldige blik en liefdevolle en ergens toch wel aanhankelijke gedrag. Oceankit was wat dat betreft net een kleuter die graag aandacht had maar vreemden toch wel spannend vond. Praten was lastig en zeker tegen grote katten die zich zo zelfverzekerd gedroegen. In haar ogen was Shadefeather bijna een god. Natuurlijk had hij ook zijn onzekerheden en ongemakkelijke momenten, maar die zag een kleine kitten zoals Oceankit natuurlijk niet. "Wil je een spelletje spelen, misschien? Of uh.. Een verhaaltje horen?" Vroeg de indrukwekkende maar lieve zwarte kater waardoor de kleine kitten hem speels aantikte met een poot. Een verhaaltje kon nog wanneer ze moe was, maar het hebben van een pikzwart speelmaatje had ze niet elke dag!
Shadefeather was opgelucht toen de kleine kitten hem speels aantikte. Hij lachte even naar haar en knikte. Spelen dus, dat kon hij wel. Veel beter dan zomaar een verhaaltje vertellen. Misschien moest hij maar weer eens naar de Elders Den en hun vragen of ze verhalen voor hem konden vertellen, zodat hij die ook weer kon vertellen. Of misschien de Queens. Maar nu was het spelen, met de kleine Oceankit. Hij rolde een klein mosballetje naar hen toe en nam het in zijn bekje. Daarna gooide hij dat op richting Oceankit. Zou ze dit leuk vinden, vliegende mosballetjes?
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De zwarte kater leek het antwoord te begrijpen, zonder dat ze haar stem hoefde te gebruiken. Dat was makkelijk, én belangrijker nog, dat durfde ze wel. Woordeloos haar wensen aangeven, immers waren vragen soms bijzonder eng om een antwoord op te geven. Shadefeather had gelachen en geknikt voordat hij op zoek ging naar iets om het spel een stapje verder mee te zetten. Ineens werd de kitten door een groen iets van boven aan gevallen. Aaaaahh, abort mission! Abort mission! Geschrokken dook de kitten in elkaar, te groot en te hoog. Nee, dit ding was eng. Was het een vliegende egel? Zou het zeer doen?
Natuurlijk had hij de situatie weer eens verkeerd ingeschat. Oceankit vond vliegende mosballetjes dus niet leuk, aangezien ze geschrokken in elkaar dook. Shadefeather was het vliegende balletje op slag vergeten en keek, ook geschrokken, naar de kleine kitten. 'Oh nee, het spijt me,' miauwde hij vlug. 'Ik wilde je niet laten schrikken, wat stom van me.' Hij moest echt wat meer tijd doorbrengen met kittens. Of juist niet. De zwarte kater zuchtte en keek Oceankit verontschuldigend aan. 'Het is maar een mosballetje,' miauwde hij met een voorzichtig glimlachje. Hij rolde het balletje dichterbij zodat ze het rustig kon bekijken. 'Kijk maar, niks aan de poot.'
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De kater had duidelijk niet verwacht dat de kitten er van zou schrikken. Een mosbal mocht wellicht zacht zijn en niet zo groot, maar voor een kitten van haar leeftijd was het alsof er een reusachtige poot naar haar kop gegooid werd, het was beangstigend. "Oh nee, het spijt me," Mauwde de zwarte Warrior vlug. "Ik wilde je niet laten schrikken, wat stom van me?" Hij was toch niet boos op zichzelf? Hij had het vast lief bedoeld toch? Andere kittens hadden er vast om gelachen, uiteindelijk tenminste. Verontschuldigend keek hij haar aan. "Het is maar een mosballetje," mauwde hij met een voorzichtig glimlachje waardoor ze wat snufte en haar oortjes spitste. "Kijk maar, niks aan de poot." Vervolgde de grote kater terwijl hij een mosbal naar haar toe rolde. Voorzichtig pakte ze deze testend met haar mond op en liet hem vallen op haar pootjes. Het deed niet zeer. Verrast keek ze de zwarte kater aan voordat ze een tikkeltje zenuwachtig maar ook ondeugend hem een glinsterende blik gunde en het mosballetje tegen zijn schouder aan gooide. Mos bleef aan zijn vacht hangen waardoor een zacht gegiechel haar mond verliet en ze quasi onschuldig hem aan keek. Hij was toch niet boos? Mocht ze dit tegen een Warrior doen? Het was wel eng hoor, want straks vond hij haar niet lief!
Oh, hij hoopte toch zo dat hij haar geen trauma voor het leven bezorgd had. Hij probeerde het goed te maken, probeerde haar te laten wennen aan de mosbal en haar te laten zien dat het helemaal niet eng was. Wat als ze het nog steeds eng vond? En niet zoals Gorsekit er uiteindelijk toch plezier in beleefde maar voor altijd bang zou zijn voor de balletjes? Dat kon hij echt niet op z'n geweten hebben. Een enorme last viel dus van zijn schouders toen de kleine kitten het mosballetje in haar bekje nam en het op haar pootjes liet vallen. Ze vond het niet eng meer! Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Yayy! Hij wilde er net iets over zeggen, toen Oceankit een uitdagende blik in haar ogen kreeg. En toen gooide ze zomaar het mosballetje tegen zijn schouder aan! Er bleef wat mos aan zijn zwarte vacht hangen, waardoor Oceankit kort giechelde, maar daarna wel snel weer stil bleef. Shadefeather keek verbaasd naar zijn schouder en toen naar de kitten. Daarna grinnikte hij. 'Heyyy, zie je, helemaal niet eng,' miauwde hij met een grinnik en een vrolijke glimlach. Kijk, zo mocht hij het graag zien. Geen trauma's voor het leven.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De zwarte kater leek haar niet gemeen te vinden toen ze het mos over hem heen gooide, of eerder tegen hem aan waarna het in zijn vacht bleef hangen. Een klein deel, maar groot genoeg dat het op viel en de kitten deed giechelen. Het gegrinnik van de Warrior verwarmde de Nursery nadat hij verbaasd naar zijn schouder en de kitten had gekeken. "Heyyy, zie je, helemaal niet eng," mauwde hij vervolgens tussen zijn zachte gegrinnik door. De langharige blue bicolor knikte vrolijk voordat ze voorzichtig weer wat mos bij elkaar schraapte en naar hem toe sloeg met een pootje. Mosgevecht?
Shadefeather was erg blij dat hij Oceankit toch nog blij had kunnen maken. Dat voelde toch goed tegenover Oceanstar. Hij was dan ook opgelucht toen de kitten vrolijk knikte en toen weer wat mos bij elkaar schraapte. Daarna sloeg ze dat ook nog is tegen hem aan. De kater grinnikte weer, blij dat ze een leuk spelletje hadden kunnen vinden. Dat er wat mos door zijn vacht zat maakte hem helemaal niets uit, zolang de kleine Ocean blij en gelukkig is. Met zijn poot schraapte ook hij wat mos bij elkaar en heel zachtjes sloeg hij dat naar Oceankit toe. Hij zorgde ervoor dat hij niets te hard deed, zodat hij haar niet weer zou afschrikken of per ongeluk pijn zou doen. Dat moesten ze natuurlijk niet hebben.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De zwarte kater leek haar nieuwe speeltactiek niet vervelend te vinden. Het was een spel die ze nog niet eerder had gespeeld, maar wel duidelijk leuk vond. Het was net groene regen, alleen niet zo onprettig nat. De kater grinnikte toen er nog een lading mos tegen hem aan kwam, het was duidelijk tijd voor "wraak". Met een poot schraapte hij ook mos bij elkaar voordat hij dat zachtjes naar haar toe sloeg. Nu hing er ook groen spul in haar pluizige haren. Giechelend kroop ze tegen hem aan en tikte ze met haar pootjes tegen het mos dat in zijn kortere vacht hing. "Swade, mosgevecht?" Piepte ze zacht.
Deze keer had hij het gelukkig wel goed in geschat, waardoor het mos op de kitten dwarrelde en er bleef ook wat in haar lange haren zitten. Ze giechelde, wat Shade een warm gevoel gaf. Hij maakte haar blij! Daarna kroop ze ook nog eens dicht tegen hem aan voordat ze met haar pootje tegen wat mos in zijn vacht tikte. 'Swade, mosgevecht?' piepte Oceankit zacht. Hij richtte zijn gele ogen op haar en grinnikte. 'Een mosgevecht?' herhaalde hij haar vraag. 'Ik weet niet of ik het van jou kan winnen hoor, maar ik wil het wel proberen,' miauwde hij met gespeelde onzekerheid, maar hij kon zijn geamuseerde glimlach niet goed verbergen.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Een paar gele ogen werden op haar onschuldige speelse gezichtje gericht. Zacht grinnikte hij voordat hij haar woorden herhaalde. "Een mosgevechr?" Herhaalde hij haar vraag. "Ik weet niet of ik het van jouw kan winnen hoor, maar ik wil het wel proberen," Mauwde hij onzeker, al twinkelden zijn ogen wel geamuseerd. Oceankit haar blik stond koet open, een brede glimlach verscheen op haar gezicht voordat ze hem vrolijk met het mos dat om haar pootjes lag aan viel. Eens zien hoe groen zijn zwarte vacht kon worden..
Onderwerp: Oceans 
vr 16 aug 2019 - 18:37
