We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Oceankit keek hem een tijdje aan voordat er een brede glimlach op haar gezicht verscheen. Daarna viel ze hem vrolijk aan met het mos dat al om haar pootje zat. Shadefeather giechelde en rolde op zijn zij, zodat ze er wat beter bij kon en om te laten zien hoe zwaar hij het wel niet had. Oof, zomaar had ze hem op zijn zij gerold. Ziet er naar uit dat hij wat extra training nodig heeft. Terwijl Oceankit bezig was zijn vacht te versieren met mos schraapte ook hij nog wat mos bijeen en strooide dat over de kitten heen. 'Whooo, mosregennn,' miauwde hij met een grinnik.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De zwarte kater giechelde, ze had haar papa nog nooit hoden giechelen, ze wist niet eens dat Warriors dat ook deden! De kater rolde zich op zijn flank, waardoor ze er beter bij kon en zijn vacht langzaam groen begon te ogen. Sprietjes door zijn haren heen, ze had medelijden met de kat die zijn vacht schoon moest zien te krijgen. Terwijl ze zijn vacht versoerde zoals een twoleg een kerstboom met slingers zou opfleuren, gooide hij mos over haar kleine lichaam heen zodat het leek te regenen. "Whooo, mosregennn," Mauwde de kater waardoor de kitten lachend naar het dwarrelende mos sloeg.
Gelukkig was mos niet eng meer voor de kleine Oceankit, want ze sloeg er lachend naar. Shadefeather grinnikte en strooide nog wat meer over haar heen, zodat nu ook haar vacht onder het groene spul zat. 'Zo, nu zijn we allebei mosmonsters,' miauwde hij met een grijns. Hij liet zijn blik even over zijn eigen zwarte vacht gaan, die nu groen zag van het mos. Hij wist dat hij dat allemaal zelf weer eruit moest likken, maar ach, dat had hij er voor over. Hij vond het waarschijnlijk minder erg dan Oceankits pleegmama, die het voor Oceankit moest doen. Maar ach, daar wilde hij even niet over nadenken.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Het most was niet meer eng, het was niet pijnlijk om over haar heen te krijgen en hoewel het vast niet lekker smaakte, was het niet haar vijand. Haar enige, echte vijand was haar onzekerheid en angsten waar ze haar hele leven tegen zou moeten vechtten. Immers had elke kat wel zijn of haar eigenaardigheid. "Zo, nu zijn we allebei mosmonsters." Mauwde de kater met een grijns, waarna hij zijn prachtige gespikkelde vacht bekeek. De kitten grinnikte terwijl ze zelf naar haar eigen lange vacht keek. Oeps, misschien was haar pleegmoeder hier niet zo blij mee! "Rwarrrr," Gromde ze speels waarna ze nog meer mos in haar mond vast pakte en tegen de ander aan gooide. Hebbes!
Hij zag dat Oceankit ook even haar vacht bekeek en ook realiseerde dat haar pleegmama er niet zo heel blij mee zou zijn. Ach ja, je moest wat over hebben voor de lol. Hij grinnikte zachtjes toen hij zich weer naar haar toe draaide, en net op tijd. 'Rwarrrr,' gromde Ocean plots speels en gooide nog meer mos over hem heen. 'Waahhh,' riep Shadefeather gespeeld geschrokken en viel wat achterover, zijn voorpootjes in de lucht. 'Oh neee, ik word verslagen!' Hij zorgde ervoor dat zijn stem extra dramatisch klonk. 'Ooohhh, je bent te goed, te sterk!'
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Het was waarschijnlijk geen visitekaartje, als ze terug kwam naar een van de Queens en er zo uit zag. De meeste katten hadden het niet op vieze vachten, en al helemaal niet als er zand tussen de tanden zou kraken. Oceankit ha dhet geluk dat ze dit nog nooit geproefd had, het smaakte namelijk niet lekker, niet zoals melk of prooi. De zwarte kater grinnikte even om het feit dat de jonge kitten zich leek te realiseren dat niet iedereen er vrolijk van zou worden dat ze bemost terug zou komen. Toch weerhield het de blue bicolor er niet van om grommend nog meer mos naar de kater te gooien. "Waahhh," Riep de kater gespeeld geschrokken, terwijl hij zich liet vallen. Hij gooide zijn poten de lucht in, waardoor de jonge kitten hem schuldbewust aan bleef staren. Oepss... "Oh neee, ik word verslagen!" Klonk er dramatisch. "Ooohhh, je bent te goed, te sterk." Ze wilde de kater geen pijn doen! Onhandig drukte ze bezorgd haar neusje regen zijn keel terwijl ze nerveus met haar snorharen trok.
Hij speelde nog even alsof hij verslagen was door de sterkste kat aller tijden, tot dat hij merkte dat hij niet meer aangevallen werd. Verbaasd keek de zwarte kater opzij, net op het moment dat Oceankit haar neusje tegen zijn keel drukte. Ze zag er bezorgd uit en Shadefeather glimlachte warm naar haar. Hij draaide terug op zijn zij en gaf haar een geruststellende lik tussen haar oren. 'Rustig maar, Oceankit,' miauwde hij zacht. 'Je hebt me geen pijn gedaan hoor. Maar je bent wel heel sterk.' Hij glimlachte naar haar.
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
De kater was niet ernstig gewond. Immers wilde Oceankit niet moeten zoeken naar Routnose, wat zou de knappe kattin wel niet denken als ze vertelde dat ze hem per ongeluk zeer had gedaan tijdens het stoeien! Ze was niet gemeen! Toch? Bezorgd drukte ze een neusje tegen zijn keel aan voordat de kater haar probeerde gerust te stellen. Hij draaide zich op een flank en gaf een rustige, ferme lik tussen haar hangende oortjes. "Rustig maar, Oceankit." Mauwde hij zacht. "Je hebt mij geen pijn gedaan hoor. Maar je bent wel heel sterk." Hij glimlachte naar haar waardoor ze langzaam haar kopje onder zijn kin drukte en zacht snorde. Happende naar adem gaf ze hem een sneu likje over zijn wang. Gelukkig maar, hij had geen auw.
Hij knorde zachtjes toen Oceankit haar kopje onder zijn kin aandrukte. Ook zij snorde en ze gaf hem een klein likje over zijn wang. Hij glimlachte en gaf haar een paar likken over haar kopje en haar wang. Voor hem hoefde ze niet bezorgd te zijn, de kleine kitten zou hem echt geen pijn kunnen doen. Maar dat wist ze natuurlijk niet en hij wilde haar ook niet beledigen daarmee. Dadelijk zou ze denken dat ze anderen ongewenst pijn deed, dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. 'Wil je nog wat verder spelen?' vroeg hij daarna, niet goed wetende of ze nog energie over had of niet. Tot nu toe had hij nog geen tekenen gezien van dat ze erg moe was, maar je wist maar nooit. Misschien had ze er ook niet eens zin meer in.
Onderwerp: Re: Oceans 
za 26 okt 2019 - 13:53
