De eekhoorn

Struiken ritselden, een klein beestje met een bossige staart verscheen tussen de begroeiing. Het diertje had zich op hoogsparren gewaagd, er lagen veel dennenappels, maar het was ook heel erg open. Je kon er makkelijk gezien worden en de meesten vonden dat niet prettig, zoals de honingkleurige poes die zich verborgen had in de schaarse begroeiing van hoogsparren. Haar geelgroene ogen waren gefixeerd op de eekhoorn die rustig rond aan het scharrelen was. Honeyfeather kwam langzaam in beweging vanuit haar schuilplek. Haar zachte witte poten bewogen geruisloos over de zachte bosgrond. Even hield ze zich weer stil, de eekhoorn werd wat meer alert, ze moest even wachten want als ze nu bewoog zou ze de eekhoorn wegjagen. Nog altijd gefixeerd hield ze zich laag bij de grond. Haar staart maakte even een zachte zwiep door de lucht maar ze hield hem weer stil, ze wou geen onnodig geluid maken. De eekhoorn draaide zich weer om, ze kon weer bewegen. Nu aarzelde ze geen moment. Met uitgestrekte klauwen zette zich af uit het struikgewas, maar de eekhoorn was voorbereid op haar aanval, het schoot weg, richting de dichtstbijzijnde spar. Honeyfeather liet zich niet zo snel afzetten, met tot spleetjes geknepen ogen zette ze de achtervolging in, klauwen nog steeds uitgeklapt. Als het beestje in de boom was dan was het verloren en kon ze vaarwel zwaaien tegen der prooi. Ze trok haar bovenlip iets op, dat ging ze niet laten gebeuren. De eekhoorn had nu de wortels van de boom bereikt, hij zou bijna buiten bereik komen. Opnieuw zette zich af en met een machtige zwiep van haar voorpoot vloog het dier door de lucht. Met een zachte plof landde het op de grond en even bleef het verdwaasd liggen, alsof het niet door had wat er gebeurd was. Op deze kans had Honeyfeather gewacht. Ze aarzelde geen moment, voor de laatste keer zette zich af en bereikte ze de eekhoorn voordat het de kans had om zichzelf te herstellen. Haar tanden zonken in de eekhoorn en voordat het beestje door had wat er gebeurde was het al afgelopen. Het beestje hing nu slap in haar bek, ze wierp even een felle blik naar de tweebeenhuizen verderop en liep daarna weg om haar vangst te begraven. Ze kon geen prooi vangen als ze met een mond vol eekhoorn liep, want die dingen waren al verschrikkelijk pluizig, maar ook aardig groot dus het vulde haar hele mond op.

Doorn takken sloegen in Ravenwing's gezicht toen hij door de doornstruiken heen liep. Wat plukken haar werden uit zijn vacht getrokken door de doornen. Maar erg veel maakte hem dat niet uit. Hij was het gewend van de doorntunnel die naar het Thunderclan kamp leidde. Hij had de geur van Honeyfeather opgevangen en aangezien hij al een tijdje niet met haar had gepraat besloot hij haar te volgen. Uiteindelijk kreeg hij haar in zicht. Hij keek toe hoe ze op jacht was naar een eekhoorn. Ze sloeg hem eerst met haar poot waardoor hij op de grond landde en verdwaasd bleef liggen. Toen nam ze het beest in haar bek en was het binnen de kortste keren dood. Ravenwing stapte toen uit de doornstruiken liep naar haar toe toen ze haar prooi wilde gaan begraven. "Hee." miauwde hij met een warme glimlach. Hij liep in een aardig snel tempo naar haar toe en richtte zijn blik even op de eekhoorn die ze in haar bek had. "Je mag weer genieten van de eekhoorn pluis die je zo haat." miauwde hij grinnikend.

Honeyfeather was druk bezig met het pluizige beest te begraven, het pluis van de eekhoorn kietelde in haar mond. Uiteindelijk had ze een gat gegraven, nu hoefde ze de eekhoorn er alleen nog maar in de leggen en dan was ze er voorlopig weer van af. Ze draaide met haar oren, hoorde ze nou wat, uiteindelijk draaide ze zich helemaal om en zag de doornstruiken bewegen, een paar tellen later verscheen Ravenwing. Ze glimlachte warm naar hem, al was dat niet goed te zien omdat er eekhoornpluis in de weg zat. 'Hee,' Miauwde Ravenwing en hij liep naar haar toe, 'Je mag weer genieten van de eekhoornpluis die je zo haat,' vervolgde hij grinnikend. Honeyfeather murmelde wat om de eekhoorn heen en legde die vervolgens in het gat dat ze gegraven had. Even krulde ze haar lippen om het ergste pluis weg te krijgen, 'Nou wat een genieten,' Miauwde ze grinnikend, 'Ach, het voed de clan,' Vervolgde ze rustig, ze keek Ravenwing warm aan, 'En hoe gaat het met je? Ik heb je al een tijdje niet meer gesproken' Miauwde ze en ze ging zitten. Haar staart krulde ze netjes om haar witte voorpoten heen. Eekhoornhaar zat nog steeds in haar bek maar ze sloeg er eventjes geen acht op. 'Hoe bevalt het eigenlijk om een apprentice te hebben? Ik en Cinderpaw hebben nog niet echt kunnen trainen maar dat gaat zeker snel gebeuren.' Miauwde ze vrolijk.

Honeyfeather legde de eekhoorn in het gat dat ze net had gegraven. 'Nou wat een genieten,' Miauwde ze grinnikend, 'Ach, het voed de clan,' Vervolgde ze rustig. Ravenwing knikte. "Dat is het belangrijkste." miauwde hij tegen haar. Hij rekte zich uit en gaapte kort. Hierna ging hij zitten en krulde zijn staart, net zoals Honeyfeather, rond zijn poten. "Met mij gaat het goed, en met jou?" miauwde hij als antwoord op haar vraag. Ze hadden elkaar inderdaad een lange tijd niet gesproken. En hij had haar best gemist. 'Hoe bevalt het eigenlijk om een apprentice te hebben? Ik en Cinderpaw hebben nog niet echt kunnen trainen maar dat gaat zeker snel gebeuren.' Miauwde Honeyfeather vrolijk. Ravenwing had zelf ook nog niet met zijn apprentice kunnen trainen. Wolfpaw had hij ook nog niet echt gesproken. Hij was wel van plan het snel te gaan doen. "Ik heb nog niet echt met Wolfpaw getraind. Ik ga het ook maar eens snel doen. Misschien kunnen we samen gaan." miauwde hij tegen haar. Hij keek op toen er een vogel door het bladerdak vloog. Hierna richtte hij zijn blik weer op Honeyfeather.

Honeyfeather draaide haar oren iets naar het melodieuze gezang van de vogels, het was erg prettig om aan te horen. Het was goed om op een mooie dag vogels te horen want als je ze niet hoorde dan was er waarschijnlijk iets mis. Ze draaide haar oren terug naar Ravenwing. 'Met mij gaat het ook goed, behalve die overdosis eekhoornpluis dan, als ik niet oppas proef ik dat nog manen,' Miauwde ze klagelijk maar wel met een speelse ondertoon. Ze rekte zich eventjes uit, ze hield niet van veel te lang in dezelfde houding te blijven zitten, maar toch was ze blij om weer met Ravenwing te praten, ze vond de tijd dat ze niet hadden gesproken veel te lang, maarja, nu praatten ze dus dat maakte niet meer uit vond ze. Ze keek even op toen een vogel opsteeg vanuit het bladerdek. Die deed geen moeite om te sluipen, maar wat zou het nut dan ook zijn als je alleen maar op bijna immobiele objecten joeg. 'Ik heb nog niet echt met Wolfpaw getraind. Ik ga het ook maar eens snel doen. Misschien kunnen we samen gaan.' Miauwde Ravenwing als antwoord op haar vraag. Honeyfeather knikte, 'Dat vind ik een goed plan, dan kunnen ze ook van elkaar leren.' Ze glimlachte warm naar Ravenwing terwijl ze hem aankeek maar ze draaide nog eventjes met haar oren of ze nog meer geluiden hoorde, opvliegende vogels konden ook aan het schrikken gemaakt zijn door iemand anders, dus ze bleef nog even op haar hoede, ze had geen zin om verrast te worden.