Rondkijken

Zonnestralen vielen langzaam heen en weer en bevlekten de grond van hoogsparren. Zo nu en dan gehinderd door zachte witte wolken en de donkergroene dennennaalden. Een strakblauwe lucht strekte zich uit, zo ver het oog maar kon rijken, bevlekt met wolken als de vacht van een lapjeskat. Zo nu en dan bogen de bomen iets onder de wind. Een plotselinge blies over het korte gras en in tegenstelling tot de machtige sparren werden de grashalmen wel plat neer tegen de grond geblazen, waarnaar ze weer even flexibel als anders opsprongen. Een zachtgrijze poot drukte een aantal grashalmen plat tegen de grond aan toen hij neergezet werd, daarna nog een andere poot, de ene poot werd opgetild en een stukje verder opnieuw neer gezet. De poten droegen een wit lichaam verder hoogsparren op. Heldere goudkleurige ogen keken nieuwsgierig rondom, dit was een plek waar Icepaw nog nooit geweest was, maar ze vond het nu al mooi. Het zonlicht dat naar beneden viel had naar haar idee een magische tint, alsof het rechtstreeks van Starclan kwam. Dit idee schudde ze toch maar snel uit haar kop, ze wist dat dit niet mogelijk was.. Maar dromen kon toch altijd? Ze had een rijke fantasie, ze kon veel dingen die nooit waar konden zijn bedenken, maar wist het altijd zo te spelen dat die dingen, of haar fantasie, haar nooit maar dan ook nooit in de weg zat. Hier was ze stiekem wel een beetje trots op, maar ze wist niet hoe goed anderen katten dat konden en ze had sowieso geen zin om met dingen te gaan pronken. Ze hief haar pluizige staart rustig in de lucht, ze voelde zich zelfverzekerd, en dat wou ze laten zien aan iedereen die misschien keek. Een takje knapte en meteen hing haar staart weer, weg zelfverzekerdheid. Schichtig keek ze eventjes om zich heen, was er iemand? Nee, ze hoorde niets meer, alleen het vrolijke aanmoedigend gefluit van de vogels, ze sloot haar ogen even, benieuwd of ze kon herkennen welke vogels het waren. Nee dat kon ze niet, ze kende het niet goed genoeg. Ze keek wat naar boven, ze kon ook geen vogels ontdekken. Ze snapte niet hoe de warriors zoveel vogels op de prooi stapel konden krijgen, het leek haar erg ingewikkeld om ze te vangen. Zo geruisloos kon toch geen enkele kat een boom beklimmen? Dennennaalden prikten in haar pootkussentjes, nou ja, het deed geen pijn, het kietelde eerder een beetje. Zouden warriors dit ook voelen? Ze dacht eventjes na en keek opnieuw om zich heen. Eigenlijk viel het haar op dat overal om haar heen de bomen in rechte lijnen stonden, waarschijnlijk waren ze door tweebenen geplant. Even keek ze naar de hekken in de verte, ze roken voor een deel naar boom, alleen.. sommigen waren van steen, en de hekken naar boom leken ze ook niet meer te leven, zouden het overleden bomen zijn? Misschien hadden de bomen wel een eigen starclan. Ze keek eventjes naar boven, naar de lucht. Daarna zette ze aarzelend een stap in de richting van de twee been hekken, maar toch bedacht ze zich en zette ze een paar stappen terug. Nee, ze zou daar niet heen gaan, in haar hoofd was het veel te gevaarlijk. Ze zag in haar ooghoek een muis wegglippen tussen de struiken. Ze sprong erachteraan, misschien zou ze het kunnen vangen? Alleen lette ze niet op haar jachthouding en de muis was al aan het vluchten. Ze wurmde, of tot zover het lukte sprintte, tussen de schaarse begroeiing van hoogsparren door, totdat.. ze tegen een kat aanbotste. Ze schudde haar kop eventjes en keek verdwaasd op.

Firepaw voelde warme zonnestralen op zijn vacht schijnen. Het duurde even voor hij zich besefte dat hij in zijn nest van mos lag, de apprentices den, en niet zijn warme mand in een tweebeen nest. Erg vond hij het daarintegen niet. Het was geweldig de geuren van het bos te ruiken, maar ook de geuren van het kamp waren hem al bekend en voelde veilig. Hij voelde zich meteen wakker en stond op om zich uit te schudden en uit te rekken. Hij zou vast het bos in kunnen. Even keek hij om zich heen. De meeste apprentices waren al weg, misschien kon hij eens een nieuwe kat gaan ontmoeten. Hij liep het zonlicht in, zijn rode vacht stralend als de vlammen van een vuur. Daar had hij zijn naam Firepaw aan te danken, Bluestar had die gekozen om zijn vacht. Hij rook vage geuren, maar ook sterke. Er waren zoals altijd katten in het kamp, maar er waren ook een boel weg. Hij liep naar de ingang en snuffelde aan de grond. Hmm.. Er was een apprentice waarmee hij nog niet echt kennis had gemaakt, eentje die hem niet meteen had afgesnauwd, zoals Wolfpaw. Icepaw was hier geweest en misschien was ze wel zo aardog als Graypaw. Op een drafje volgde hij haar spoor, wat niet zo moeilijk was. Bij het begin van de hoogsparren hield hij stil. Hij was kort geleden nog een poesiepoes, en nu al voelde zo'n open terrein onveilig. Snel rende hij het open stuk op. Waar zou Icepaw zijn? Zijn groene ogen gleden naar de plaats waar de boometer was, maar die was nu niet aan het eten, dat deed hij alleen in groenblad. De naalden prikten onder zijn pootjes, die nog niet erg gewend waren aan de ruige bosgrond en de naalden. Plotseling hoorde hij iets, maar voor hij kon zien wat het was, beukte iets hem omver. Een wit lichaam schoot tegen hem aan en liet hem zijn evenwicht verliezen. Hij hapte naar adem en schoot direct omhoog wanneer hij kon. Zijn vacht prikkelde en zijn ogen stonden vurig, tot hij besefte dat het een ThunderClan kat was die net tegen hem aan was gebotst.

Icepaw botste tegen iets warms en pluizig op, het was zeker weten te groot om een prooi dier te zijn, en ook groot genoeg om haar haar evenwicht te laten verliezen. Haar poten raakten de grond niet meer, ze voelde alleen nog maar lucht onder haar pootkussentjes. Dennennaalden vlogen omhoog rond haar en ze tuimelde over het zachte gras heen. Zo nu en dan zag ze groen, en zo nu en dan het blauwe van de lucht. Uiteindelijk, het voelde voor haar als een eeuwigheid maar eigenlijk duurde het niet eens zo lang, lag ze stil in het gras. Ze schudde haar kop versuft, wat was er nou eigenlijk gebeurd? Waar was de muis gebleven? Ze zag nergens de vale bruine bont van de kleine muis waar ze achteraan had gezeten, alleen vurige vacht van een kater die met ogen net zo vurig haar aan keek. Zijn vacht was geprikkeld. Icepaw sprong overeind en landde lichtvoetig met haar poten op de grond, het geprik van de dennennaalden negerend, dit was belangrijker dan dat geprik. Ze kende deze kater niet.. Wat deed hij op Thunderclan territorium? Ze had haar goudkleurige ogen tot kleine spleetjes geknepen, haar nekharen stonden recht overeind. Haar nagels had ze nog niet uitgeklapt maar ze zou dat snel doen als de kater 1 verkeerde beweging zou maken. Plots drong er een bekende geur haar roze neusje binnen, Thunderclan geur?.. Ze was eventjes verward, hoe kon het dan dat ze deze kater niet kende? Haar verwarring vervloog toen ze nog heel erg vaag een ander geurtje rook, het rook naar.. tweebenen, net zoals bij Shadowpaw.. Dat moest Firepaw zijn, de andere kittypet die door Thunderclan was opgenomen. Ze was het er niet mee eens, hoe kon hij een warrior worden? Hij was niet in het bos geboren. Maar ze vertrouwde haar leader, Bluestar was wijs en een goed leader. Natuurlijk nam ze de juiste beslissingen. Maar dat nam niet de ongemakkelijkheid weg die ze voelde als ze bij Firepaw en Shadowpaw was. Een aantal katten praatten vol verachting over de twee katten, zouden ze dat ook over haar doen als ze vriendelijk zou zijn tegen ze? Ze wou ook niet gemeen tegen ze zijn. Ondertussen was haar vacht weer gaan liggen en waren haar goudgekleurde ogen niet meer tot spleetjes geknepen, ze keken eerder nieuwsgierig, maar ook een beetje schuldig. Deze kat zou geen bedreiging vormen, nog eventjes zag ze een eind verderop haar muis in zijn holletje verdwijnen, die kon ze ook wel weer vergeten, al had ze niet verwacht om hem te vangen. 'Sorry...' Murmelde ze zachtjes tegen Firepaw. Ze schudde haar vacht iets uit, dennennaalden die zich er in hadden gehaakt tijdens haar val vielen neer op het korte gras.

Firepaw had haar geur eerder geroken dat zij de zijne. Toen de witte poes omhoog sprong zette ze haar vacht op en kneep haar gouden ogen tot spleetjes. Zou ze hem aanvallen? Ook als ze wist dat hij van ThunderClan was? Zijn haren waren al plat wanneer de haare gingen liggen en ze normaal naar hem keek. Firepaw hoorde dat ze sorry zei en knikte even. 'Het geeft niet' zei hij vriendelijk tegen haar en schudde wat naalden uit zijn vacht. Ze leek hem wel aardig als hij haar beter kon leren kennen. 'Euhm ik denk dat je wel weet dat ik Firepaw ben' zei hij tegen haar. Niet alle katten wilde iets van hem weten, sommige keerden maar al te graag hun rug naar hem toe. Maar hij zou zich bewijzen, zeker nu hij Bluestar's leerling was. Hij zou iedereen versteld doen staan van wat hij kon en wat hij in zich had. Uiteindelijk zou hij net zo'n goede warrior worden als ieder ander Clankat. Misschien kon hij wel beter worden dan de rest, maar dat lag nog een eind van hem vandaan, hij was nog niet eens een warrior.

(Omg flut flut post. Ik heb gewoon geen inspi om een hele grote te maken)

Icepaw's grijze staartpunt bewoog eventjes nerveus heen en weer, wat dennennaalden meevegend van de grond. Hij was toch niet boos geworden van de aanvaring? Ze had totaal geen zin in ruzie, zelfs niet met een kat die door sommigen veracht werd. Ze had besloten dat hij best wel een kans verdiende, als ze die zelf maar kreeg. Nee, het zag er niet naar uit dat hij boos was, de kater keek vriendelijk uit zijn groene ogen en zijn nekharen waren al lang weer gaan liggen. Voorzichtig ging Icepaw tussen de dennennaalden zitten en krulde ze haar staart om haar voorpoten heen. Eigenlijk was ze wel benieuwd waarom de kater een warrior zou willen worden van Thunderclan, want de meeste poesiepoezen wouden echt hun warme mandje en makkelijk te verkrijgen eten niet opgeven. Die poesiepoezen waren onverbeterlijk, vond ze, maar wie weet, misschien zouden Firepaw en Shadowpaw anders zijn? De tijd zou het leren, ze kon er niet op een andere manier achter komen. 'Het geeft niet' Miauwde Firepaw tegen haar en hij schudde ook wat dennennaalden uit zijn vlammend gekleurde vacht, die waren er waarschijnlijk in gekomen dankzij de botsing waarbij ze tegen hem aan was gecrasht, oeps.. Maarja, hij leek niet boos. Ze was eigenlijk zelfs onder de indruk, ze had hem niet aan horen komen, terwijl je poesiepoezen altijd van minstens een paar vossenlengtes kon aan horen komen. Toch was het niet heel erg verrassend, aangezien ze zo gefixeerd was geweest op de muis. Ze keek Firepaw aan en boog haar kop even vriendelijk. 'Aangenaam Firepaw, ik ben Icepaw' Miauwfde ze en ze hief haar kop weer en keek hem met een rustige glimlach aan, 'Ik dacht al dat jij Firepaw was, Shadowpaw had je genoemd geloof ik,' Vervolgde ze rustig. Ze likte langs haar poot en haalde die rustig over haar oor. Ze had geen zin om zich druk te maken.
'Hoe bevalt het leven in Thunderclan je?' Miauwde ze vragend en ze keek Firepaw aan met haar goudkleurige ogen waarin zich een nieuwsgierige glans had gevormd.

(Hier ook flut post, wiskunde makes brain melt)