Worry too much?

  Slapen was zeker een favoriete bezigheid van Shrimpkit. Ze vond het heerlijk om te slapen en te dromen over dingen. Geen enge dingen dan. En Shrimp vond nog veel dingen best eng. Dingen die andere Kits niet eng zouden vinden. Maar ach, ze doet alles liever lekker rustig aan.
  Ze gaapte eens goed toen ze wakker werd, net op het moment dat hun papa naar hen toe kwam lopen. Met vis! Haar papa was eigenlijk haar pleegpapa, maar Shrimp noemde hem altijd al papa. Haar eigen papa had ze nooit gekend, dus vandaar. Ze mocht hem heel erg!
  'Ik heb wat voor jullie meegebracht,' miauwde hij en hij legde de vis neer. Shrimpkit sprong op, helemaal wakker. Ze hield van vis! Met haar korte pootjes rende ze naar hem toe.
  'Yay!' riep ze vrolijk uit.

Hij lag zich al een tijdje te vervelen, want Shrimpie lag te dutten en Crab was ergens anders mee bezig. De nursery begon hem toch behoorlijk saai te worden. En al helemaal zonder iemand om mee te spelen. Hij kroop voorzichtig uit het nest, zodat hij zijn zusje niet wakker zou maken. Toen hij buiten het nest stond hoorde hij iemand de den binnen komen wandelen. Nieuwsgierig keek hij om en tot zijn blijdschap was het zijn papa. En hij had zelfs vis bij zich! Shrimp was eindelijk wakker geworden en merkte Icecream zijn komst ook, want ze rende enthousiast op hem af, zo langs Hermit. Ook hij stormde nu op zijn pleegvader af. Hij was eigenlijk niet zijn echte vader, maar dat kon hem niet schelen. Ice was altijd goed voor hem en zijn zusjes. Het was genoeg. Eenmaal bij Ice en zijn zusje aangekomen slaakte hij een enthousiast kreetje. "Thanks pap!" mauwde hij opgewekt. "Heb je dat helemaal zelf gevangen?" vroeg hij met grote ogen. Het was voor hem maar vreemd dat hij ooit zelf een prooi ging vangen. Al helemaal zulke grote vissen.

Ze had geen plannen om terug naar haar nest te gaan, maar uitroepen van haar broertje en zusje raakten haar oortjes en haar nieuwsgierigheid kreeg de overhand. Ze rende niet, maar haar pas was wel wat sneller als normaal. Misschien was er wel wat cools aan de hand, of zouden ze iets krijgen, dat ging ze mooi niet missen. Haar vermoedens werden bevestigd toen ze haar pleegvader en haar siblings zag met een vis. Hermitkit was weer eens domme vragen aan het stellen, leek het erop. "Natuurlijk heeft hij die gevangen. Dat is heel normaal," vertelde ze hem droogjes. Dat gingen zij ook leren over vier manen, dan kon je toch echt niet doen alsof het iets buitenaards was. Warriors vingen dag in dag uit grote vissen en andere soorten prooi. "Dus stop met domme vragen stellen," voegde ze er nog achteraan. Daarna richtte ze een glimlachje naar Icecream toe. De kater was zeker een stuk jonger dan de papa's van alle andere kittens in de nursery, toch, hij zorgde voor haar en haar siblings. Dat moest wel voor iets gelden, ook al was hij soms een pretbederver. Hij had de rol van hun papa ingenomen. "Hallo, papa! Mogen wij ook eens proberen om zo'n grote vis te vangen?" Vroeg ze op enthousiaste toon. Het liefst wilde ze dat nu gaan doen! Om alvast te oefenen om de beste apprentice en warrior van de clan te gaan worden.

  Haar papa gaf haar een lik over haar kop toen ze aan kwam rennen en een brede glimlach verscheen op haar gezichtje. Naast haar kwam Hermitkit ook op de vis afgerend, die hem ook vrolijk bedankte en toen vroeg of hij hem zelf gevangen had. Shrimpkit was daar ook benieuwd naar en keek hem vragend aan. En toen mengde Crabkit zich ermee, zeggend dat hij die natuurlijk gevangen had om daarna te zeggen dat Hermit moest stoppen met domme vragen stellen.
  Shrimpkit trok even met haar oortjes. Ze vond het helemaal geen domme vraag geweest, maar het kwam wel vaker voor dat de mening tussen de drie siblings verschilden.
  'Hallo papa! Mogen wij ook eens proberen om zo'n grote vis te vangen?' vroeg Crabkit hun vader toen.
  Shrimpkit was alweer nieuwsgierig en keek haar hem dan ook weer vragend aan. Het idee om een vis te vangen leek haar ergens wel spannend en ze wilde het best proberen. Ze wist dat ze dan het kamp uit moest, natuurlijk, maar tegen die tijd zou het vast allemaal niet meer zo eng zijn.
  'Ook hallo Crabkit. Het zijn anders wel hele grote vissen hoor.' Zijn stem klonk plagend. 'Het was geen domme vraag. Als je ergens nieuwsgierig over bent mag je er naar vragen, tenzij je iemand er mee kwetst. Dan moet je altijd even opletten, of het wel klopt wat je doet.' Hij schoof de vis wat dichter naar hen toe.
  Shrimp was het helemaal met hun papa eens en knikte. Crabkit moest echt eens leren om na te denken voordat ze wat zegt, dacht ze, voordat ze voorzichtig een hapje nam van de vis. Het smaakte heerlijk.
  'Ik kan jullie wel eens meenemen, maar nu nog niet. Als jullie iets groter zijn en genoeg hebben geoefend met zwemmen. Je moet wel geduld hebben met vissen, Crabkit, heb je dat?'
  Shrimpkit keek naar haar oudere zus. Ze betwijfelde of ze dat had, maar Crabkit zou waarschijnlijk zeggen dat ze dat natuurlijk had. Ze richtte haar blik weer naar de oudere kater. 'Papa?' vroeg ze met een klein stemmetje. Even twijfelde ze of ze wel door wilde gaan, maar de eerdere woorden van haar papa gaven haar wat moed. 'Is het moeilijk om te zwemmen?' vroeg ze dus uiteindelijk.

Geïrriteerd zwiepte hij met zijn staartje toen Crabkit hem dom noemde. Hij mocht ook nooit enthousiast zijn hè. Maar gelukkig kon zijn vader de vraag wel waarderen. Hij vond juist dat je wél nieuwsgierig moest zijn. En ooit zou hij hen meenemen. Meteen al was Hermit Crab's stomme opmerking vergeten. Toen Icecream de vis naar hen toeschoof taste hij dan ook dankbaar toe. Vis had hij bij de eerste hap meteen al heerlijk gevonden. Veel lekkerder dan bosprooi zoals muis of vogels. Hun clan had geluk met zo'n rivier joh. Intussen vroeg Shrimp of zwemmen moeilijk was. Hermit wilde antwoorden dat het niet was. Maar eigenlijk had hij geen idee. Hij liet het maar over aan zijn vader. "Ik kan niet wachten tot ik apprentice wordt. Jij wordt dan toch wel mijn mentor hè, pap?" vroeg hij terwijl hij de kater met grote ogen aankeek. Niks leek hem geweldiger dan hem als zijn mentor hebben. Pap was altijd aardig en hij wist veel. Van hem moest hij wel veel kunnen leren. Ondertussen nam hij nog een hap van de heerlijke vis.

Hermitkit leek het niet goed op te nemen dat ze het een domme vraag had gevonden, maar hun papa leek het juist amusant te vinden, dus veel mis zag het jonge poesje er niet mee. Echter vergat haar broertje het al gauw om de vis aan te vallen. Katers een hun eten, dacht ze zo maar. Haar andacht werd dan ook al gauw weer getrokken toen haar slimme vraag werd beantwoord. Icecream vertelde dat ze moesten oefenen met zwemmen en dat ze geduld moest hebben. Bij die vraag hield ze haar kopje schuin. Ze wachtte toch al 2 manen zonder zeuren om apprentice te worden. Als dat geen geduld was dan wist ze het niet. "Ik ga de beste apprentice worden!" besloot ze dan ook, nadat Hermitkit vroeg of Icecream dan zijn mentor zou worden. Ook Shrimpkit had haar vraag of zwemmen moeilijk was. "Hééél moeilijk," beantwoordde ze die vraag dan ook. Crabkit had namelijk anderen er over praten. "De rivier heeft namelijk een hele sterke stroming en dus moeten wij ook heel sterk zijn." Ze wist dat haar zusje de zwakste link was van hun drie, de bangerik, dus ze was ook benieuwd wat ze van de rivier zou vinden. Zelf kon Crabkit echter niet wachten en dus opende ze haar mondje weer voor een nieuwe vraag. "Papa, wanneer mogen we dan gaan oefenen met zwemmen? Ik wil zo snel mogelijk beginnen, want ik ga de beste apprentice worden." Ze herhaalde nu haar woorden van eerder, want zo erg meende ze het en zo belangrijk was het.

  De woorden van Crabkit maakte haar ergens wel bang, maar misschien vertelde ze dat wel alleen om haar bang te maken, bedacht Shrimp. Ze keek haar zusje dan ook een beetje achterdochtig aan, maar richtte haar oogjes weer op hun papa toen hij begon te spreken.
  'De stroming van de rivier is inderdaad sterk en die kunnen jullie pas aan als jullie apprentice zijn. Er zijn plekjes met minder stroming, om het kamp en bij de nursery is bijna geen stroming. Die is perfect om eerst te oefenen met zwemmen,' antwoordde hij.
  Shrimpkit knikte dat ze het begreep. Ze zouden rustig wachten tot ze Apprentice werden en dan langzaam kunnen starten in de rustige watertjes, bedacht ze met een glimlachje. Ze nam nog een paar hapjes terwijl Hermitkit vroeg of hun papa zijn mentor zou worden. Hij antwoordde met dat hij het niet wist, maar hij kon het wel aangeven natuurlijk. Dat was inderdaad wel logisch. Zijzelf zou het wel leuk vinden als haar papa haar mentor zou worden. Ze vond hem heel aardig en ze vond het fijn dat hij zo rustig was.
  'Papa, wanneer mogen we dan gaan oefenen met zwemmen? Ik wil zo snel mogelijk beginnen, want ik ga de beste apprentice worden,' zei Crabkit toen.
  Shrimpkit keek op van de vis. Zo snel mogelijk beginnen? Ze begonnen toch gewoon als ze 6 Moons waren, als ze Apprentice werden?
  'Als jullie de vis op hebben, dan kan ik wel wat laten zien in het watertje naast de nursery en kunnen jullie ook oefenen,' glimlachte hun papa toen.
  Dat antwoord deed Shrimpkit met grote ogen opkijken. Nu al beginnen? Als ze de vis op hadden?? Was dat niet veel te snel al? Ze waren pas 2 Moons! 'Maar... Is dat niet een beetje snel?' vroeg Shrimpkit verlegen. Het idee van zwemmen en vissen vangen leek haar super leuk, maar nu het opeens zo dichtbij was vond ze het toch wel erg spannend worden.

Toen Crab vroeg wanneer hun vader ze ging leren zwemmen, vertelde hij dat dat zo gewoon al kon gebeuren! Als hij het gewoon goed vond dan zou het vast niet gevaarlijk zijn. Alleen leek Shrimp het daar niet mee eens te zijn. Hermit liet expres een geërgerde zucht ontsnappen. Ze moest zich echt eens vermannen. Hoe zou ze anders ooit klaar zijn voor het echte leven? En dit ging ze dus echt niet voor hem en Crab verpesten. Toen vertelde Icecream hem dat Butterstar of Panthergrowl zijn mentor voor hem gingen kiezen, maar dat hij hen wel kon vertellen dat hij het wilde. Nouja zeg, daar had hij toch niks aan? Hij liet teleurgesteld zijn staartje zakken en richtte zich weer tot de vis. Maar ondanks dit wist hij zijn enthousiasme over de zwemles niet te verbergen. Hij begon veel grotere stukken van de vis af te bijten. Want hoe sneller die op was, hoe eerder ze ze zouden leren zwemmen.

  Hun vader glimlachte bij haar vraag. 'Elke RiverClanner kan niet vroeg genoeg beginnen met zwemmen. We gaan in het deel waar het het minste stroomt en eerst tot aan jullie buik niet verder. Ik ben erbij Shrimpkit, het komt goed.' Daarna gaf hij haar een lik over haar kopje.
  Shrimpkit glimlachte en knikte, gerustgesteld door zijn woorden. Het was nog steeds spannend maar als haar papa er bij bleef dan moest het heus wel goed komen. En tot haar buikje moest ook wel te doen zijn, toch? Ze vroeg zich af hoe het was om natte pootjes te hebben.
  Ze begon weer te eten van de vis, maar was later klaar dan Crab en Hermit. Die waren altijd zo snel! Ze moest dan ook nog haasten om de laatste paar hapjes door te slikken toen hun papa al wegliep. Ze aarzelde even bij de rand van het nest. Naar een plek in de Nursery waar water was, daar was ze nog nooit geweest, nog niet eens in de buurt. Dit zou voor het eerst een heel eind van het nest vandaan zijn. Oh jee...
  Ze keek naar haar de rest en besloot uiteindelijk toch uit het nest te springen en huppelde zo snel als ze kon achter hen aan. Ze wilde zeker niet achterop raken en verdwalen. Uiteindelijk arriveerde ze bij het watertje. Shrimpkit keek er met grote ogen naar.
  'Voel eerst maar eens met jullie pootje in het water. Hoe voelt dat?' vroeg hun papa hen.
  Shrimpkit stak aarzelend een pootje in het water, maar trok die gelijk weer weg. 'Dat voelt raar!' riep ze.

Al gauw wenkte zijn vader ze met zijn staart. Ha, eindelijk. Hermit liep enthousiast achter zijn vader aan. Zo te zien volgde Shrimp gelukkig ook. Beter, want als ze meedeed was ze veel leuker. Eenmaal bij het watertje aangekomen verzocht paps hen om eerst even te voelen. Als het aan hem lag, dan ging hij meteen het water in! Benieuwd testte het katertje het wateroppervlak. Meteen trok hij zijn pootje terug. "Eeewwww." bracht hij verward uit. Dat was heel wat anders dan water uit mos oplikken. Maar Crab de tiran keek toe. Hij had absoluut geen zin om hier elke dag aan herinnerd te worden, dus stak hij zijn pootje weer dapper in het water. Deze keer ging die er ook echt in. Hmm, dit voelde eigenlijk een stuk minder raar. "Hé Crab, het water is veilig hoor." mauwde hij plagerig, alsof zij het niet had durven te testen. Hierna wierp hij een zachte blik naar zijn andere zusje. "Kop op Shrimp."

  Hermitkit volgde haar ook met een kreetje waarna hij snel zijn poot het water uit trok. Hun papa moest om hen glimlachen. 'Dat is het gevoel van natte poten krijgen. Jullie leren het vanzelf waarderen,' legde hij uit.
  Shrimpkit keek hem bewonderend aan en knikte toen. Ze richtte haar oogjes weer op het water en wilde haar pootje er weer in zetten toen Hermit een opmerking naar Crab maakte. Shrimp keek op en zag hoe Crabkit al een plannetje in haar koppie had.
  Nog voordat iemand iets kon doen duwde Crabkit hun broertje al het water in. Shrimpkit zette geschrokken een paar pootstapjes van het water vandaan en hun papa volgde Hermit snel het water in en hees hem weer aan de kant.
  'Crabkit, wil je je broertje de medicine cat's den in krijgen?' vroeg hij geschrokken aan haar.
  Shrimpkit keek toe met grote ogen. Op deze manier wilde ze niet oefenen met zwemmen, voor je het wist verdronk je omdat Crabkit het zo grappig vond om je in het water te duwen. Ze keek naar Hermit en trippelde snel op hem af. 'Gaat het met je??' vroeg ze bezorgd aan hem.

Nog voordat hij kon protesteren, had Crabkit hem al in het water geduwd. Onhandig probeerde hij zichzelf overeind te draaien, maar de structuur van het water was raar en zwemmen kon hij al helemaal niet. Gelukkig voelde hij al snel tanden in zijn nekvel en werd hij door zijn vader aan de kant gehesen. Die vond Crab's grapje duidelijk niet leuk. En hijzelf, bang en nat, was het helemaal met hem eens. Meteen als stond Shrimp bezorgd naast hem. "Het gaat." murmelde hij. Hierna stond hij op en keek hij Crabkit vernietigend aan. "Jij bent de allerstomste zus die ooit heeft bestaan!" riep hij kwaad.